angst om te genieten van de zwangerschap!

Geen herkenning, maar bij mij ging het allemaal wat makkelijker geloof ik. Maar dat genieten komt dan vanzelf. Jij bent zo blij als je je nu kunt voelen, je hoeft echt niet nep te gaan doen om een ander een plezier te doen. lekker over zwanger-dingen praten met andere zwangeren, dan wordt je vanzelf aangestoken door hun blijheid. Of: je komt er achter dat je al 'blij genoeg' bent

 

Geen herkenning, maar hoop dat je snel kan genieten , zelf de hele zwangerschap niet kunnen genieten door stress in de familie (gezeur met schoonfamilie) en echt het is geen pretje om niet te kunnen genieten.

 

Ja hoor ik Herken het. Bij mijn vorige zwangerschap kon ik wat meer gaan genieten toen ik de baby voelde bewegen.

 

Ja, heel erg. Ik heb 1 miskraam gehad en dat heeft mij zo bang gemaakt. Ik heb helemaal niet genoten. Ik ben naar een haptenoom gegaan en zij heeft iets geholpen. Ik heb vaak een ctg laten doen en zelfs een doppler gekocht voor thuis. Op het einde was ik niet meer bang, maar in paniek. Ben daarom ook ingeleid met 38.5. Pas toen ben ik rustig geworden. Gelukkig was ik niet meer bang toen hij er was. Ik geef je de tip om je vk op de hoogte te stellen, want zij hebben mij echt ook geholpen voor zover ze dat kunnen doen. En praat ook met je man/vriend, sluit je er niet in op, want anders wordt het erger.
Ik ben nu zwanger van mijn tweede en het gaat beter met mijn angst, al moet ik geen druppel zien, want dan ben ik in paniek.
Ik wens je veel sterkte en je kan me altijd een pb sturen.

 

Ik herken dit heel erg! Heb zelf ook aal paar miskramen gehad. Vanaf 22 weken kon ik meer genieten. Zelfs nu heb ik vaak nog de angstgevoelens en ben ik bang dat er alsnog wat mis gaat.. Ik zou dit wel aangeven bij de verloskundige!

Succes en probeer toch te genieten.

 

Heel herkenbaar! Ik ben ook ontzettend onrustig deze keer zal heel blij zijn als ik de beweging weer ga voelen. Ga wel vragen voor meer controle want die 4 weken ertussen vind ik echt vreselijk nu....

 

Ja heel herkenbaar. Van ons eerste kindje heb ik na ruim 18 weken zwangerschap de bevalling op moeten laten wekken omdat ze niet levensvatbaar was. Daarna een gezonde dochter, maar had er heel weinig vertrouwen in. Toen ik haar voelde bewegen kreeg ik steeds meer vertrouwen. Daarna nog 2 miskramen gehad, nu gelukkig weer bijna 34 zwanger, maar de eerste weken waren een hel. Het kan je heel onzeker maken.

 

Hey,

Ik ben bang dat die angst iets is wat je moeilijk uit kan zetten!
Ik ben ook steeds zo bang!
De eerste 13 weken waren echt hel voor ons toen zijn wij onze dochter verloren in die periode.. En nu ik op me einde loop is de angst nog erger dan ooit! Als je iets heb mee gemaakt zijn 9 van de 10 denk ik niet meer onbezorgd zwanger..
Ik hoop gewoon voor ons allebei dat als we straks ons kleintje in de armen hebben dat het snel allemaal wat makkelijker zal gaan..

Heel veel succes!

 

Yep, heel herkenbaar! Ik ben er zelfs voor in therapie geweest! Ik begon deze zwangerschap met een soort gereserveerdheid. Uiteindelijk gewoon paniek met een hartslag van 140 slagen per minuut in rust.... zo zenuwachtig. Ik werd zelfs bang dat ik door mijn paniek dit kindje zou verliezen.

Hoewel iedereen anders reageert is het heel normaal je zo te voelen. En elke keer als er een echo aankomt (mag morgen weer terug) word je toch weer zenuwachtig. Zolang het gevoel van angst niet teveel overheerst zou ik trots zijn op jezelf. Dat je er nu zo beschermend mee om gaat maakt je menselijk!

Ik denk dat ik het vreemder zou vinden als je net zou doen alsof je niet zwanger bent....en ook dat kan gebeuren (de kop in het zand techniek) dus eigenlijk doe je het zo gek nog niet

En als mensen zeggen dat je ervan moet genieten....je bent geen computer of zo....en mensen weten ook vaak niet wat ze moeten zeggen. Ze doen ook maar wat

 

Ik herken het gedeeltelijk denk ik. sta er niet bij stil totdat een echo, vk afspraak ofzoiets weer komt en dan vind ik het keer op keer toch weer spannend. Was opgelucht toen ik hem kon voelen want vanaf dat moment kreeg ik elke dag van zijn schoppen de geruststelling dat het was (en nog steeds is) daarbinnen.

 

Ik herken het. Na 3 miskramen ben ik zo angstig geweest totdat ik de baby ging voelen. En nog steeds hoor bekruipt de angst me.

 

Herkenbaar!

Ik geniet eigenlijk nog steeds niet zoals de meesten het zouden doen, en check mijn termijn . Dit alles komt door wat ik zelf heb meegemaakt en mensen in mijn omgeving. Heb een enorme buik en vanwege ruime vruchtwater wordt er flinke stoten/ schoppen uitgedeeld, maar dan nog zo zenuwachtig als ik weet niet wat.

Enigste hoop dat ik nog heb is dat het straks in 1x omslaat zodra ik de kleine voor het eerst ziet en hoort huilen. Hij mag me dan ook behoorlijk gek maken hierna, want nu loop ik constant mijn buik te porren als hij een paar minuten niet beweegt. Hoop niet dat hij gestresst door het leven gaat puur door mijn gevoelens nu

 

Hey, vervelend he, ik heb het ook hoor.
Het angstige gevoel is bij mij inderdaad geminderd als ik beweging voelde.
Maar sommige dagen voel ik niets (nog zo klein) en dan steekt de angst de kop op.

 

Heel herkenbaar, dit had ik bij mijn eerste heel erg, en dat terwijl ik snel zwanger was en geen miskramen. Ik kon het gewoon niet geloven en was er constant van overtuigd dat het mis zou gaan, ik wou al zo lang moeder worden en dan was het zover, dat kon ik maar niet geloven...

Het is heel naar je zo te voelen, dat weet ik, je wil gewoon lekker genieten, ik hoop dat je gauw wat beter kan genieten. Bij de tweede zwangerschap kon ik eindelijk wat meer genieten, nog steeds wel wat onzekerheden, en deze zwangerschap helemaal

 

Heel erg herkenbaar.
Ik heb 3 miskramen gehad hiervoor en het zwanger worden is sowieso niet makkelijk gegaan dus ben rete bang. Elke week weer. Morgen 12 weken en heb tot nu toe bijna wekelijks een echo gehad. Ik durf nog moeilijk te genieten omdat ik zo bang dst het alsnog misgaat.

Verschillende artsen, die bij mij een echo deden in het ziekenhuis, echoscopiste bij termijnecho en de vrouw van het echobureau waar ik vorige week een echo heb laten doen zeggen allemaal dat het er goed uitziet en dst de kans dat het nog misgaat zo klein is dat ik moet gaan genieten. Maar het ook werkelijk doen is zo moeilijk.

Nu hebben we voor zaterdag nog een echo staan, ben dan 12 weken, en hoop dan dat ik de knop om kan zetten. Want zo is het niet leuk.
De hele week ging het goed en nu komt de spanning weer voor zaterdag. Kwaaltjes nemen ook af en dat is opzich niet raar bij 12 weken maar toch..
Ik hoop dat de weken snel voorbij gaan en ik het ga voelen, zal me erg gerust stellen denk ik.

Ik ga volgende week wel aan mijn verloskundige aangeven dat ik zo'n angst heb, hopelijk ksn ze me helpen.

 

pff dat "moeten genieten van een zwangerschap" wat een onzin vond ik dat.
Waar moet je van genieten dan?
- van de misselijkheid?
- het niet meer in je kleren passen?
- het niet meer normaal kunnen lopen?
- het nergens meer tussen door passen?
Nee, hoor was aan mij ook niet besteed.

Zwanger zijn is een middel, niet het doel. Dat merkte ik zodra ik zwanger was. Na drie jaar zwanger proberen te raken, bleek het echt niet om het zwanger zijn te gaan, maar om een kindje te hebben. Dat was nog even wachten dus.

Tuurlijk vond ik het leuk om de kleine te voelen trappen. Maar verder: aan heel de zwangerschap is geen <piep> aan.

Hoor ik vrouwen zeggen dat ze hun dikke buik missen. Ik bijt dan op mn tong om niet te zeggen: dan eet je toch wat meer? of dan neem je er toch nog een?
Nee, hoor, die buik heb ik niet gemist.

Genieten is geen voorwaarden hoor, laat ze maar kletsen

 

Heel herkenbaar,na het verliezen van onze zoon met 22 wk zwangerschap heb ik pas de laatste zwangerschap van onze dochter wat meer kunnen genieten... Dat was ook gereserveerd,toch leefde ik van echo naar echo... Jij voelt hoe je je voelt en geef daar ook aan toe,dat is echt niet raar om je zo te voelen. Het is zeker fijn als je een vk heeft die dit begrijpt en ernaar handelt.
Ik wens je een voorspoedige zwangerschap