Voor mijn gevoel begon het na de keizersnede. Het eerste moment wat een mama mee hoort te maken is het lichamelijke contact. Dit heeft ze gehad met de papa omdat ik nog in de OK lag. Er was ook geen kamer op dat moment vrij voor ons beide en dus hebben ze haar op de kinderafdeling gelegd en ik lag in een vreselijk klein hokje tussen allemaal andere nieuwe mama's die wel hun kindje op de kamer hadden. Mijn man heeft haar toen altijd de fles gegeven (ik kon geen bv. Geven) en gewassen ed. Ik werd af en toe met bed en al naar haar toe gereden, maar zodra het lunch was moest ik weer bij mijn kindje weg. Vanaf dat moment voelde ik geen band met haar. Heel raar gevoel wat niet te beschrijven is... Als wij saampjes alleen zijn, dan maakt ze mooie tekeningen voor mij en dan hangt ze soms even aan mij om te knuffelen, maar zodra papa in de buurt komt.. Tja dan besta ik niet meer. Het komt wel goed hoop ik. We praten saampjes best veel en ik denk dat die band ooit nog wel komt..
Oh wat heftig dat je die eerste uren na de geboorte zo hebt ervaren zeg en dat het überhaupt zo is gegaan Heb je daar nog last van? Heb je het kunnen accepteren en verwerken dat alles zo gegaan is? Gelukkig dat het goed gaat als jullie samen zijn, ze klinkt wel heel lief naar jou toe dan. Gelukkig maar! Dan hoop ik idd dat die diepe band wel komt someday!
Hier ook een echt mama's kindje. Zolang ik niet in de buurt ben maakt het niet uit. In het weekend gaat mijn vriend er altijd uit met zijn zoontje en gaan dan alvast naar beneden. Ik blijf soms nog even liggen, of ik ga boven iets doen en dat is allemaal goed. Maar kom ik beneden is het gelijk klaar. Daarom blijf ik ook meestal wat langer boven. Mijn vriend legt hem ook iedere avond in bed, leest hem dan een verhaaltje voor en geeft zijn melk.