Diva gedrag past hier ook wel geloof ik. Mijn hemel, want vind ik mijn eigen kind soms ongekend bloedje irritant en wat heb ik dan een moeite met mijn eigen geduld zeg. Ik ben inmiddels al in een stadium dat ik het ronduit vervelend vind om bezoek te hebben of überhaupt een gesprek te voeren waar ze bij is. Wat moet ik hier nou mee? Ik probeer grip te krijgen op dit gedrag en met name er dus ook mee om te gaan, zonder steeds weer op standje ontploffen te staan. Wat voorbeelden: * continu in discussie. Zin het niet, is het stampen en nog harder zeuren * Ze komt heel graag bij onze buren en zij zien haar ook graag. Het rare is alleen dat ze daar echt compleet niet luistert! Ze zit met haar voeten op tafel, met de schoenen op de bank, voelt zich daar wel heel zelfverzekerd en is daardoor zo belachelijk brutaal, dat ik haar vanmiddag, na de zoveelste keer, voor deze week een speelverbod heb opgelegd. Bij de buren dan. Het zijn wat oudere mensen met al volwassen kinderen en alles. Ontzettend lief en gastvrij en onze dochter is echt altijd welkom en wordt daar erg verwend met van alles. Als ik daar niet bij ben, vind ik het prima, al maken we wel afspraken over eten drinken. Maar ben ik er bij, dan is ze echt heel brutaal. * Ongekend druk. Hoe vermoeider hoe harder ze stuitert. Er komt dan een energie voorbij en die blijft hangen, waar ik zelf echt bloednerveus van kan worden. Zelfs de hond reageert erop. Het uitlaten van de hond met haar erbij is altijd een soort van puinzooi. Ik heb totaal geen overzicht. Een hond die alle kanten opvliegt, een kat die er achteraan hobbelt (die hebben we dus ook) en zij die alle kanten op schiet. Onhandig vooral waarbij valpartijen dus met regelmaat voorkomen, maar ook een hond die van gekkigheid niet meer weet hoe en wat en haar weer omver wandelt, met al het drama. * eten; niet meer willen eten. Dan spreek ik af dat ze een bepaalde portie nog op zal eten en dat gebeurt ook. Maar na het eten, zo'n tien minuten verder , wil ze ... ETEN! AARGGG... Ik houd dan voet bij stuk en dus komt er niets meer. Alleen had ik na een periode van zeg een half jaar toch wel gehoopt dat mijn consequentie enige vorm van winst zou leveren. En dat is het dus; ik ben consequent. Ik doe altijd wat ik beloof. Als ik iets niet goed vind, bedenk ik een "straf" die ik ook echt uitvoer (dus ik roep zeker niet van "als je je nu niet aan gaat kleden, ga je in je blote kont naar school, want dat kan ik nooit realiseren, nou ja.. etisch gezien niet natuurlijk ) Af en toe irriteert het me echt zo ongekend veel, dan blijft het borrelen bij me. Ook als het rustig is geworden, dan blijf ik een soort van boos van binnen. Ik vind het vervelend om geen fatsoenlijk gesprek te voeren zonder con-ti-nu onderbroken te worden. Dat gepluk aan mijn kleren, een hand in mijn gezicht, alles, maar dan ook alles om aandacht te krijgen. Het bloed onder je nagels vandaan zeg maar. En wat mij dan frustreert is dus voornamelijk dat continue geduld dat ik heb, maar waarin nooit eens iets terug lijkt te komen waaruit blijkt dat het ook nut heeft. Dus eigenlijk; help. Wat is dit? Wat doe ik toch verkeerd? En waarom?
Hier geen tips, maar het is zo herkenbaar! Ik had gehoopt dat als ze naar school ging dat het beter zou gaan, maar helaas . Dus ik lees mee voor tips.....
Je dochter is 3 jr? Als ik je verhaal zo lees doet het me gelijk denken aan een kindje op mn werk (kinderdienstencentrum) waarbij afgelopen week adhd is vast gesteld. Heb je al eens ergens hulp gevraagd om eens te kijken waarom boodschappen zo moeilijk bij haar binnen komen?
@mirjamrn; ja, dat hebben we al, maar het wijst niet die kant op. Ze kan dingen juist heel goed onthouden bijvoorbeeld en kan ook heel geconcentreerd aan het werk zijn. Op school (ze is vier) gaat het juist prima. Daarom vind ik het zo vreemd.
Het is net of het over mijn dochter gaat. Ik herken álles (behalve het uitlaten, want we hebben geen hond) Onze dochter gaat nu naar school en sindsdien is het nóg erger geworden. Gek wordt je er soms van. Ik heb ook steeds meer moeite om mijn geduld te bewaren. Die continue bak met energie die ze heeft, zelfs 's avonds in bed regelmatig tot een uur of 9. 'S ochtends kan ze er dan moeilijk uit, maar zodra ze eruit is, is het weer volle kracht vooruit. Heel vermoeiend. Ik probeer het nu met beloningen, bijv 7 dagen aan tafel blijven tijdens het avondeten is kiezen wat je de volgende dag wil eten. Het helpt wel wat, maar het drukke blijft. Ik heb dus niet zoveel tips, maar begrijp je des te beter. Hoe was jouw kindje toen ze jonger was?
Ik herken veel van je verhaal, en hier is het dus echt sinds een paar maanden. Mijn geduld begint soms ook op te raken, want die energiebommen heb ik hier in drievoud. Gelukkig is het hier in fases. Een week of twee echt drama en dan komt er weer rust. Daarna begint kind nr2 (of 3, of 1) verder waar de vorige is gestopt en zijn we weer terug bij af. Hier zijn ze vooral in een fase dat ze opnieuw al onze grenzen uitproberen, tot de uiterste...
Hoek? Gewoon iedere x de hoek. Zo leert ze hopelijk dat jij echt niet over je heen laat lopen. Want de halve dag in de hoek staan is ook niet leuk. En kwa eten idd niks meer geven. Volhouden! Heel veel succes!
Herkenbaar in een mildere vorm. Maar ons kind gaat ook vaak net over het randje. Ik hoopte dat het over zou zijn als ze naar school zou gaan. Dat het is omdat ze zich verveeld/energie niet kwijt kan. Maar vandaag heeft ze haar eerste oefendag gehad en ze barste daarna nog van energie.
Hier merk ik veel verschil met bepaald eten/drinken. Heb je daar al eens opgelet? Geef haar eens alleen "langzame suikers", dus uit volkorenbrood, zodat ze geen energiepieken heeft? Hier mag/moet ze soms rondjes rennen om het even kwijt te zijn. Ik probeer zelf niet mee te gaan in haar energie (behalve om even te dollen oid) maar juist rustig te blijven en te praten. Moeilijk, word er ook hyper van, maar wel effectiever. @brutaal/niet luisteren: consequent zijn is het enige dat helpt. Kies een paar duidelijke grenzen, en hou je daar goed aan. Let op: dat worden een paar zware dagen, maar daarna wordt het beter. Beloon uiteraard al het goede gedrag met veel oh en ah, wat goed, etc. Gebruik ook dingen die ze graag wil als beloning, liefst zo dat ze de relatie snapt: als ze goed meehelpt met boodschappen doen, is er daarna nog tijd voor de glijbaan. Succes!
Oh herkenbaar grotendeels.... Vooral de hele tijd aandacht vragen op wat voor manier dan ook.. Wordt er helemaal kriegelig van soms. Hier wel in fasen vandaag was drama, maar dat is gelukkig niet altijd zo. Helpt hier wel als ik echt aandacht vraag. Dus niet; " Sanne stop met achter de hond te rennen" maar; " Sanne kom eens bij mama, kijk eens in mijn ogen? " en als ik contact heb leg ik uit dat ze niet achter de hond mag rennen omdat hij dat niet leuk vind en bovendien ik bang ben dat op haar sokken uitglijdt over de vloer. Daarna laat ikhaar het herhalen en meestal.... Werkt dat.. Meestal..
Oh en DE tip die ik ooit van ie and kreeg en die hier echt op een tegeltje gaat vandaag of morgen; Pick youre battles.... Dus bepaal wat je echt de moeite waard vind en laat de rest even gaan als het even kan, ik probeer me bij alles af te vragen of het het " gevecht" echt waard is..
Blij om te lezen dat ik niet de enige ben, al snap ik heel goed dat het niet grappig is. Pff.. ik vind het wel zwaar. Ik had ook gehoopt dat school een magisch ding zou worden. Maar kennelijk, bedenk ik me net, is dat juist ook dé plek waar ze overprikkeld raken en door hun ontwikkeling misschien nog meer gaan zoeken naar grenzen? @moniponi; voeding is iets wat onze aandacht zeker heeft. Ze heeft zowieso altijd bruin/volkoren brood mee. In haar broodtrommel zitten eigenlijk altijd twee bruine boterhammen en een doosje rozijnen. Verder een beker water, fruit en een pakje of zakje drinken (continu rooster, daarom zoveel). Als ze dan thuiskomt dan mag ze iets uit de kast kiezen. Ze vraagt er ook om. Ik laat haar eigenlijk altijd kiezen uit rozijnen, rijstwafel of een droge cracker. Qua drinken vraagt ze eigenlijk altijd om water. Dat is mooi makkelijk. Bij de buren is dat een heel ander verhaal. Ze gaat daar ongeveer eens per week een keer naartoe en dus mag ze daar van mij dat snoepje en koekje wel hebben. Maar ik spreek van tevoren af wat en hoeveel. Daar houden ze rekening mee. Dat is fijn. @Kris8; Pick your battles inderdaad! Ik heb laatst nog een heel artikel gelezen van de schrijver van omdenken. Hij heeft ook een boek geschreven over de opvoeding en zo probeer ik het eigenlijk al te doen voor ik het boek überhaupt kende. "In hoeverre is de strijd het me waard" zeg maar. Soms weet ik dat het geen zin heeft om er aan te beginnen, omdat ik al weet dat ik het op ga geven zeg maar. Dus dat schiet niet op. Of ik bedenk alternatieven. Als ze aangeeft; ik wil schilderen.. en ik (uiteraard, zoals gewoonlijk!!) net met het eten bezig ben of wat dan ook, dan geef ik haar een alternatief en leg ook uit waarom het niet kan. En zo probeer ik dat dus ook met andere dingen. Niet op afstand roepen (soms lukt het dus niet.. zucht), maar even bij me halen, door de knieën, aankijken en uitleggen. Ik vind het echt lastig. Het is wat dat betreft een flinke doorzetter en ik trek het soms gewoon niet meer.
Maar dat is volgens mij niet het juiste criterium voor jezelf! Ik zou je battles kiezen volgens het principe "wat vind ik echt belangrijk", welke grens wil ik haar leren, etc. En dan jezelf dwingen daar heel consequent in te zijn. En van alle andere dingen gewoon gelijk zeggen dat het prima is, dat het mag. Dat verkleint ook weer de kans dat ze expres om dingen gaat vragen waarvan ze weet dat je het niet wil, puur voor de discussie, zeg maar. Uitleggen is prima, doe ik ook altijd hoor, maar alleen als ze rustig is, heb ik ooit gelezen en daar sta ik wel achter ook. Tijdens een "boze aanval" komt uitleg niet aan, dan kun je beter heel kort en duidelijk zijn mi. Ik zeg tegenwoordig ook na 3x nog eens letterlijk "liefje, het antwoord is nee, nee, het antwoord is nee, het mag niet". En soms ook nog: "het heeft geen zin om nu te gaan zeuren, het antwoord is nee". Natuurlijk erken ik ook dat ik snap dat ze dat heel jammer vindt, en dat ze best even boos mag zijn - maar het antwoord blijft nee . @voeding nog even: sap is een grote bron van suiker! Hier gaat ze letterlijk rondjes rennen een kwartiertje na appelsap. Wat en waar we ook zijn, echt heel irritant, tenzij je het incalculeert natuurlijk, dan is het gewoon wel schattig <3. Beter is kruidenthee, of half sap, half water desnoods. Wij zijn net ook weer door zo'n fase heen gegaan trouwens, vandaar dat ik het allemaal voor mijzelf weer eens goed op een rijtje heb gezet
Hahaha.. dank je wel voor je toelichting!! Echt sap drinkt ze niet trouwens, dus geen appelsap of sinaasappelsap of dubbeldrank achtige zaken. Wel dus van die pakjes roosvicee. Maar dat lijkt me ook net zo zoet zeg maar. Dat is dus eentje per dag en heel soms dus twee. Ik weet dat ze wel heftig kan reageren op suikers inderdaad Je eerste opmerking is heel raak. Battles kiezen volgens wat ik belangrijk vind. Zo had ik er (gek genoeg!!) nog niet naar gekeken. Althans; niet bewust. Daar kan ik dus zeker iets mee. Dank je wel!
Fijn, om zo dingen uit te wisselen, toch? Mijn moeder had daar vroeger een praatgroep voor, haha. Misschien de jouwe ook wel, wij zijn een beetje van dezelfde generatie vermoed ik aan je nick te zien
Poeh poeh wat een moeilijke leeftijd! Mijn dochter is u al zeker twee maanden bezig. Word er echt doodmoe van! Wij zijn ook nog eens naar het buitenland verhuisd, dus extra stress erbij gehad. Hier herhaal ik zo vaak wat niet mag en waarom ze straf heeft, maar de dag erna doet ze het gewoon weer. Heb niet het idee dat de hoek eigenlijk nog helpt. Ze mag nu ook niet meer op de ipad. Ze mocht eerst dagelijks een halfuurtje. Nu alleen bij uitzondering, en wij bepalen wanneer. Een vb van wat ze doet elke ochtend is het heel moeilijk om haar aan te kleden, ze zeurt om alles. We hebben de regel nu dat e vrijdag zelf mag kiezen wat ze aandoet. Toch zeurt ze de rest van de week ook. Hoe haar haar zit, is een probleem. Doe ik een haarband in, wil ze een strik en andersom. Heb ik het haar haar gedaan, trekt ze het zo weer los. Haar ontbijt zeurt ze nu ook om, en eet met moeite 1 boterham. Twee maanden geleden at ze er twee zonder gezeur. Nunheeft ze a twee a Dagen haar broodje en melk laten staan. En ik heb hier in de ochtend geen tijd of energie voor. Moet haar zusje ook nog uit bed halen, voeden, klaar maken enz om naar school te gaan. Weet het soms echt niet meer met haar
haha.. ja 74 is mijn bouwjaar Nee, mijn moeder had geen echt praatgroepje, sterker nog ; ik ben opgevoed met behoorlijke verbale agressiviteit. Een niveau waar ik me nu nog voor schaam. Maar ik denk wel dat in onze jeugd veel meer feedback van andere moeders kwam, meer ontmoetingsmomenten en dus gelegenheid tot praten, ervaringen uitwisselen. Dat is nu wel anders!
whaha wat belachelijk herkenbaar dit zeg. je beschrijft mijn zoontje erg goed! (of ging het topic nou over jouw dochter? ) hier precies t zelfde. stuitert alle kanten op. gooit met dingen als hij zn zin niet krijgt. normaal is hij heel stil en lief aant spelen als zijn zusje op bed ligt maar dat is nu gewoon expres lawaai maken en dan t liefst alle geluid-speelgoed tevoorschijn halen. heel hard praten, stampen, springen. als het maar veel geluid maakt. nu ik dit stukje typ heb ik hem al 2x op zn donder gegeven want *correctie, 3x! alweer* hij blijft maar alwaai maken. alles doen wat maar op mijn zwenuwen werkt en op t moment is mijn lontje zeer kort. zitten midden in een verhuizing en we zijn allemaal op en gebroken. meneertje heeft een grote waffel gekregen sinds hij naar school gaat. zit 1 jongetje in zijn klas die ook met woorden scheld waar je oren van klapperen en zn moeder vind het allemaal maar prima en kind kent ook geen grenzen en regels. helaas is mijn zoontje zeer gevoelig met dat soort dingen en pakt alles op als een spons met als gevolg dat het hier thuis altijd drama is. hij huilt ook om de meest kleine nutteloze dingen. vaak als we gewoon lopen ergens dan gaat ie hard huilen en waarom? geen idee!! nu is hij zn schoenen aant uit doen en het gaat niet zoals hij wilt en zit dus alweer te janken... echt niet leuk meer! ik word er gestoord van al blijf ik voor hem gewoon wel heel rustig hoor. ik laat zelden zien dat het mij irriteert en dat het mij soms teveel word. hij krijgt hier 2 waarschuwingen en bij de 3e keer gaat hij 4min bij de deur zitten voor straf. gemiddeld zit hij volgens mij een uur of 2 per dag bij de deur heb ik t idee stoel in huis voor hem is overbodig, hij zit toch altijd bij de deur