Beste forum, Onlangs werd ik geconfronteerd met een ongemakkelijke situatie. Ik heb e.e.a. nagezocht, maar vind geen informatie over deze specifieke situatie. Ik hoor graag jullie menig/ervaring! "Ik was met mijn zoontje - 2,5 jaar oud - op visitie bij naaste familie (met hond). Mijn zoontje heeft het niet zo op honden. Honden die rustig zijn; daar went hij met een paar dagen aan. Hij kan 'daar naast' dan goed vertoeven. Maar echt actief mee spelen of aanhalen doet hij niet. Nu kwam ik bij naaste famlie (met fanse bulldog). Bij aankomst sprong de hond tegen ons op, dus ook tegen mijn zoontje. Hij schrok ernorm van de hondenkop bij zijn gezicht en ik nam hem snel op de arm. Gedurende ons bezoek (ca. 2 uurtjes), was de angst voor de hond enorm. Mijn zoontje zat zowat op schoot, protesteerde huilirig op de aanwezigheid van de hond.. etc. De hond houdt van kinderen en was dus vaak dichtbij mijn zoontje. Om heel eerlijk te zijn. Ik vind dieren leuk. Maar deze hond ken ik niet echt en zijn uiterlijk staat mij niet aan (eng-ig...). Ik doe stoer bij mijn zoontje, maar ja, kinderen zijn zó sensiteif! Ook mijn zoontje vertelde ik continu dat angst niet nodig was, want dit is een lieve hond. Maar het lieve beest was niet ""weg te slaan"" bij mijn zoontje En vooral ook zo enthousiast... dat is dan al snel te veel." Achteraf (en ook toen al!) vraag ik me af; "hoe kan ik hier nu het beste mee omgaan?" A: Vertellen dat de angst van mijn zoontje zo groot is dat ik vertrek. (In dit geval praktisch lastig uitvoerbaar, omdat ik afhankelijk was van een grote liefhebber van de betreffende hond). B: Duidelijk vertellend dat mijn kind bang is voor de hond en vragen of ze de hond apart kunnen houden. Zo niet; (toch) wegwezen? C: Mijn zoontje vertellen dat bang zijn niet nodig is en hem verder niet meer te veel aandacht geven (aangaande de angst voor deze hond). D: Please... ik hoop op goede/bruikbare adviezen! Je begrijpt, het gaat om naaste familie, en ook hen wil ik niet kwetsen (hun hond = hun kind)... ja! ook daar wil ik graag rekening mee houden! Ik hoop dat jullie me advies of (web)tips kunnen geven, Groeten,
Wat rot zeg voor je zoontje dat hij zo bang was. Vind het ook een beetje raar dat de eigenaar van de hond niet ingreep toen ze zagen dat je zoontje zo bang was. Ik ben zelf helemaal geen hondenmens maar als het wel zo was en er kwam hier iemand die er bang voor zou zijn, nou, dan de hond maar even in een andere kamer hoor. Maarre... ja, wat zou ik doen? Ik zou zeggen tegen mijn zoontje dat ie niet bang hoefde te zijn maar als het echt aan zou houden zou ik vragen aan degene van die wie de hond is, of ie de hond even vast kan houden of zo.
Lastig. Mijn dochter (2jaar + 1 maand) is ook echt panisch voor honden (en ook voor poezen en eigenlijk zo'n beetje elk beest). Ik snap niet hoe ze eraan komt want ik ben helemaal niet bang, eigenlijk juist groot dierenliefhebber al hebben we zelf geen dieren, en heb het haar volgens mij echt niet aangeleerd. Probleem is dat mijn ouders een hond hebben. ook nog een enthousiaste. Ik ging eerst voor de confrontatie-niet-uit-de-weg aanpak en ze-zal-er-wel-aan-wennen. Ze werd echter steeds banger en had het na bezoek aan mijn ouders nog wekenlang over de hond. Mijn ouders vonden het zelf niet leuk meer dat hun kleinkind bij hen niet op het gemak is en tegenwoordig gaat de hond naar de kennel als wij komen (het is ver weg, we komen maar een paar keer per jaar). Bij andere mensen met beesten doen ze eigenlijk altijd vanzelf al het beest even weg, hoef ik niet eens om te vragen. Vind ik ook wel zo netjes. Al vinden sommige mensen het wel duidelijk stom van mij dat mijn dochter zo bang is, maar ik kan er echt niets aan doen. Ze is iha gewoon wat angstig van karakter, naar het schijnt gaat het vanaf een jaar of 4 beter, dan kan ze het zelf allemaal beter rationaliseren. Groeten Maike
Tja, moeilijk en heel erg lastig. Wij hebben hier ook een hondje en vaak als er iemand met een kind komt, dan zet ik haar in de bench. Ons hondje is dol op kinderen, maar ook zij heeft het grote nadeel dat ze springt. En ja, dan is zelfs een klein hondje eng! Toevallig kwam dit onderwerp ook op een ander forum wat ik schrijf ter sprake en daar gaf iemand de tip(wat dus niet ineens werkt); laten merken dat je de angst begrijpt. Dus; ja is een beetje eng he als het hondje springt, maar het hondje wil jou alleen begroeten omdat hij jou lief vind. En er verder niet meer op in gaan. Maar nogmaals, dit zul je niet ineens voor elkaar krijgen. Dus als het iemand is waar je vaker zult komen, gewoon met die persoon erover praten en misschien dat jullie samen jou zoontje kunnen laten wennen.
Ik had het laatst met een kindje van 2 die bij ons kwam spelen. Die heeft het eerste half uur bij mij op schoot gezeten. Ik heb de hond gewoon laten lopen. Isabella liep en deed ook gewoon wat ze normaal deed. Het meisje was in het begin en heel bang, zelfs trillen. Maar bij mij op schoot ging goed en als ik ergens heen ging, ging ze mee. Na een half uur was het goed en toen ze weer naar huis ging die middag rende ze zelfs al achter hem aan om te knuffelen. Zo is het bij ons gegaan. Maar onze hond is dan natuurlijk kleine kinderen gewend en reageert dus ook heel rustig op kinderen.
Mijn dochter is ook panisch van honden. Ik hou ze gewoon op mijn schoot. Ze klimt vanzelf wel in me, als de hond dichterbij komt. Als ze groter is, dan krijgt ze misschien een beter overzicht op zulke dingen en dan hoop ik dat de angst wat afneemt.
Dank voor jullie reacties! Ik had ook wat informatie gevonden over angst voor honden. Als ik die informatie combineer met jullie reacties, dan haal ik daar zeer bruikbaar advies uit. In dit geval ging het om een incidenteel bezoek van zo'n 2 uurtjes. Er was geen ander kindje, waar mijn zoontje voorbeeld aan kon nemen. Mijn zoontje houd niet van honden, maar als de hond niet al te wild op hem af komt, dan vind hij het wel leuk om naar te kijken. Deze hond is dol op kinderen en wil daar (blijkbaar) mee spelen. Uit vreugde springt hij ook tegen iedereen op. Ik ben blij te lezen dat ook anderen het normaal hadden gevonden als de hond even weg gehaald was. Gebeurd dat niet, dan zal ik daar een volgende keer inderdaad om vragen. De angst neem ik serieus, maar ik zal ook proberen mijn zoontje duidelijk te maken wat de bedoeling is van de hond (spelen) en dat ik begrijp dat mij zoontje schrikt, maar dat bang zijn niet nodig is. Tja, en tot slot zet ik hem dan voortaan (als het voorgaande niet helpt) maar gewoon op mijn schoot. Nogmaals dank en meer reacties en tips blijven natuurlijk zeer welkom!
Wij hebben hier ook een mechelse herder van 1,5,een behoorlijk druk beest. Onze kinderen zijn natuurlijk aan hem gewend en andersom is hij ook dol op onze(en andere) kinderen. Maar als er bezoek komt,doe ik hem meestal(in het begin) in de bench,juist omdat het zo een stuiterbal is. Ik weet wel,dat je kinderen het voelen als jij een hond 'eng' vind,en dat is meestal niet erg bevorderlijk in het met honden/dieren om leren gaan. Ik snap ook wel dat het niet prettig voor je kind is,om iets om zich heen te hebben,waar het kind doodsbang voor is. Persoonlijk zou ik er wel iets mee doen,omdat je kind in zijn of haar leven toch met honden te maken zal krijgen,ze zijn nl. overal. En bovendien voegen dieren enorm veel toe in levens van kinderen/mensen. Maar dat is dan mijn mening. Succes ermee,het is en blijf natuurlijk erg vervelend voor de kleine.
Wat vervelend dat je zoontje zo bang voor honden is ,en hij zal er nog vaker mee geconfronteerd worden in het leven! Mijn dochtertje zelf is helemaal niet bang voor honden integendeel ,maar dat komt omdat we zelf ook hondjes hebben. Ik moet juist haar weer wijs maken dat ze niet zomaar naar los lopende vreemde honden buiten moet gaan en moet aaien. (voor het geval je het niet hebt gedaan) Misschien dat het helpt als je zelf ook de hond aanhaalt, en je zoontje ziet het dat het went aan het idee dat het oke is. Ik zou zowiezo niet pushen. Je gaf ook al aan dat er geen ander kindje was, waar je zoontje voorbeeld aan kon nemen. Dit was natuurlijk een goeie oplossing geweest Mijn tip: meer honden gaan opzoeken, tijdens een wandeling bijvoorbeeld erlangs aflopen met je zoontje. In iedergeval ik wens je veel succes ermee!
Ik was vroeger ook bang voor honden. Pas toen we zelf een monster in huis namen was ik minder bang. Ik was in het begin zelfs een beetje bang voor een pup van 10 weken, Maar ik denk dat honden opzoeken niet veel uithaalt. De meeste honden zien kinderen als mindere in rang en zullen echt niet zomaar aardig doen tegen een kind. Juist niet. Onze hond wil aandacht van het "nieuwe" kind in huis omdat hij dat eist als meerdere. Dat zal elke hond eisen. Als hij wordt genegeerd dan denkt hij dat hij niet de erkenning krijgt als meerdere en zal dus juist achterdochtig worden voor dat kind. Een hond op zijn plek zetten als er bezoek is lijkt mij de beste optie.
Wij hebben zelf twee honden. Als er iemand langskomt met een kind, gaan de honden in de keuken achter een traphekje. Kunnen ze toch de huiskamer in kijken, en eventueel geaaid worden, maar het is veilig. Voor zowel kind als hond een duidelijke afstand. Ik zou het gewoon tegen die mensen zeggen dat je kind bang is van de hond. En ik vind het belang van het kind dan belangrijker, dan dat van de hond. Dus niet de hele tijd een angstig kind op schoot, omdat de hond zonodig vrij moet rondlopen, maar de hond uit de kamer en een kind dat op zijn gemak is! Succes!
Vervelend voor je zoontje! Wij hebben ook een hond en mijn nichtjes waren er in het begin ook huiverig voor. Ik heb ook zo'n enthousiast beest, vind het leuk als er mensen komen en begint in het begin ook wel te blaffen en tegen je op te springen. Nu is een krachtig "laag" 9 van de 10 keer voldoende voor hem om ermee op te houden, maar toch. Toen mijn nichtjes nog kleiner waren was het meer de schrik van de grote kop (ik heb een samojeed, niet een bakbeest, maar groot genoeg). Mijn zus en hebben hebben dus iedere keer als ze langskwamen even tijd gemaakt voor de hond en de meisjes (snuffelen, aaien, "kusjes" geven (snoet tegen de hand, lekker nat) en na verloop van tijd was de schrik helemaal verdwenen ... sterker, ik moet je meisjes soms echt even tot de orde roepen (in overleg met zuslief hoor) omdat ze echt altijd achter hem aan gaan, zelfs als hij onder tafel ligt of wegloopt of zijn kop wegdraait als de dames "kusjes" eisen. Meestal heeft mijn zus ook nog een licht hartig gesprekje met haar dochters. Dus de rollen zijn soort van omgedraaid ... hond heeft soms wat schrik van zijn "fanclub" Hond is dus niet weg in een kamer of achter een hek, maar er gewoon bij, zij het rustig. Overigens is het wel zo dat ze op de een of andere manier altijd die personen uitzoeken die niet zo op honden zijn. Mijn jongste zusje bijvoorbeeld is niet vreselijk bang, maar fijn vind ze het niet. En waar gaat meneer zitten .... juist ... bij haar. Hangend tegen haar been. Nu na 4 jaar ze is het wel gewend, maar ik heb ook echt een hond met een hoog knuffelgehalte Kortom - het duurt even, maar idd langzaam laten wennen, iemand die de hond vasthoudt zodat ie niet kan springen o.i.d. en dan samen met mama aaien. Iedere keer weer een beetje.