Wij weten het niet meer misschien dat jullie nog tips hebben Onze zoon van twee jaar heeft ontzettend last van verlatingsangst, vooral s nachts. het duurt lang voordat hij inslaapt en wordt heel veel wakker, hij begint dan te huilen en stopt niet meer tot er iemand komt. We hebben al zoveel geprobeerd: laten huilen en om de 5-10 minuten gaan kijken Erbij gaan liggen In slaap wiegen( ik weet het heel erg verkeerd maar we moesten iets) Nachtlampje Een gedragen kledingstuk in zijn bed Niet verduisteren Hoop dat er iemand een tip heeft wat we nog kunnen proberen
Hmmm bij het slapen heeft e het nooit gehad maar wel als ik weg ga. Benoemen wat jij gaat doen? Jij gaat nu lekker in je bedje ik ben vlakbij in de huiskamer en als jij slaapt ga ik ook lekker slapen. Ga maar liggen kom ik over een minuutje je nog een kusje geven. Dus niet 5 minuten maar echt maar 1 minuut er tussen laten en als dat goed gaat uitbouwen.
Waarom niet? TS: als hij je hard nodig heeft en nu slaap tekort komt, zou ik eerst zorgen dat hij bijslaapt. Als dat in jouw bed is, prima toch? Je komt nu in een cirkel waar je niet zonder angst uitkomt. Gewoon even aan toegeven en later als de angst minder is, een nieuwe manier zoeken, samen met hem.
Omdat ik liever van zijn bedje een veilig plekje maakte. Dat hij dat snachts niet kon inzien begreep ik wel
Hier slaapt onze zoon van twee bij ons op de slaapkamer. Ruimte genoeg voor zn ledikantje. Hij valt in ons bed in slaap (vaak pas om een uur of 21u s avonds) Ik vertel dan altijd, papa/mama blijft bij je tot je slaapt, we zijn altijd in de buurt. Als we zelf naar bed gaan leggen we hem over. Werkt het...voor ons wel... Sinds een aantal weken slaapt hij weleens door van 21 tot 6 soms 7u. Gister lukte t wat minder. 21u in slaap, 22u wakker, 24u wakker en daarna pas om 2u in slaap (in ons bed inmiddels) en 7u weer fris en fruitig. Wij geven er aan toe. Toen hij heel wat jonger was dat 'gecontroleerd' huilen geprobeerd, elke zoveel minuten terug en volhouden. En jahoor, het lukte niet... Begon vaak om half negen s avonds en dan gerust tot 1u s nachts, viel hij in slaap,uitgeput net als ik, over zn toeren en was dan soms om 3u al weer wakker. Heb me die paar dagen diep ongelukkkg gevoeld,mn zoon ook. Daarna had ik zoiets van, lekker in ons bed, gaf een hoop rust. Nog wel onruste nachten hoor, soms uren wakker,maar omdat je dan op bed ligt, rust je toch een beetje. Ik vind mn zoon erg gevoelig. Hij heeft veel in de gaten, lijkt voor veel dingen een uitleg te willen (op peuter nivo dan) Een vermoeiende dag betekend een onrustigenachnacht. Toegeven en troost bieden werkt hier t beste. Hij is net twee, vind dat hij er moet kunnen vertrouwen dat zn pa en ma er voor hem zijn als hij bang is. En ja, ik als mama ben jaloers op mn vriendinnen die hun kind om 19u op bedje leggen,welterusten zeggen en ze 12u later pas voor t eerst weer horen. Nog nooit meegemaakt hier... Sterkte ermee! Ik zou zeggen,kies de weg van de minste weerstand, wees er voor je kindje, ze worden al zo snel groot
Ik heb het ook altijd zo gedaan. Hier waren het echt fases. Ze is nu 3 en zit weer in de verlatingsangstfase, na de vakantie is ze uit haar doen en is het in alle hevigheid teruggekomen (en ze worden steeds heftiger naarmate ze ouder worden, sorry niet wat je wilt horen denk ik). Ik blijf nu heel lang bij haar zitten tot ze in slaap valt. Ben soms anderhalf uur bezig. Ze valt veelal op m'n schoot in slaap. Ik wacht tot deze fase weer wegebt en ga haar in bedje proberen te leggen en dan in de kamer blijven en het dan afbouwen, steeds korter in de kamer blijven. Dit laatste lukte me echt alleen als ze uit deze fase is. Oh en ik spreek haar ook gewoon streng toe maar ik weet niet of je dat met 2 jaar al echt moet doen aangezien ze dan toch nog wat kleiner zijn. Bij mijn dochter is het ook grenzen opzoeken (een peuterpuber). Ze wil als we in haar slaapkamer zijn altijd naar de wc (voor de grote boodschap) terwijl ze 's nachts een luier draagt (echt heel toevallig altijd😜.
Het lijkt net als of je het over mijn zoon heb Maar bij ons in bed werkt ook niet, het lijkt net alsof hij daar wakkerder van wordt
Het is gewoon wel eens 'lastig'. We hebben onze zoon nooit op bed kunnen leggen, welterusten kunnen zeggen en zn kamer uit kunnen lopen. Maar hem laten huilen, t alleen uit laten zoeken kunnen we ook niet. En dan zeggen er mensen, laat maar 'janken'....t gaat vanzelf voorbij, Dan heb ik t gevoel dat je kind misschien wel stopt met huilen, want er komt toch niemand.... Misschien ben ik wel te 'zacht' Maar na vanalles geprobeerd te hebben is dit voor ons de optie die t meeste 'rust' geeft en waar we t meest achter staan. En er is echt wel verschil te merken tussen huilen overdag omdat hij iets graag 'wil' en s nachts bii angst...want is volgens mij vaak bang
Wederom denk ik er precies zo over! Ik kan haar niet laten huilen. Vooral niet in deze fase. Sterker nog ze raakt dan compleet overstuur waardoor het helemaal niet meer lukt. Ik moet erbij zeggen dat we langzaam weer uit de fase beginnen te komen. Ik geloof oprecht dat dat zo is omdat we haar de geborgenheid geven die ze op dat moment nodig heeft. Ik moet wel zeggen dat ze overdag niet meer slaapt sinds enkele weken. Daardoor is ze nu ook echt moe 's avonds.
Ook wij hebben een slechte slaper, nou ja in haar eigen bed dan. Ze is nu bijna twee, beland bijna elke nacht bij ons in bed. We hebben een tijd gehad dat ze ook niet alleen in slaap wou vallen in haar eigen bed, en wij zijn altijd bij haar gebleven. Wel een half jaar, soms super frustrerend, maar nu leg ik haar op bed, hebben we een bed ritueel en kan ik de kamer uit lopen. Ze roept nog een paar keer, ik blijf dan boven en bevestig dat ik er ben, daarna kan ik naar beneden gaan. En dat ze 's nachts bij ons ligt vind ik geen probleem. Dat heeft ze nodig, dus dat geven we haar.
Je hebt kans dat het nog meer zal verbeteren als ze naar school gaat. Onze oudste is ook een moeilijke slaper en kunnen we niet wakker in bed leggen, dus die laten we bij ons op de bank in slaap vallen en dan brengt manlief hem naar bed. Toen hij nog niet op school zat was hij tot savonds laat nog wakker en aan het stuiteren. (ook nu in de vakantie valt ie wat later in slaap) maar zodra hij naar school ging en zijn energie moest leren verdelen slaapt hij veel eerder in ondat hij echt moe was na een hele dag school.
Hier precies hetzelfde...wat "fijn" om te zien dat ik niet de enige ben. Dcohtertje is nooit echt een goede slaper geweest,maar sinds een kleine 4 weken is het weer ruk... We hebben nu een klein week het ledikant weg en ze slaapt in een gewoon bed. 5 nachten waarvan ze er alsnog 4 bij ons geslapen heeft. Ik moet bij haar bed blijven zitten tot ze slaapt dan sluip ik weg. Enmeestel tussen 23.00 en 01.00 wordt ze krijsend wakker en dan komt ze bij ons in bed. Mijn man vindt dit niks..maar ik denk dat ze dit op t moment gewoon nodig heeft en laat het toe. Soms zit ik echt met mij handen in het haar..en denk ik wat doe ik verkeerd.
Oh ik moet erbij zeggen dat het overkomt alsof ik een slechte slaper heb. Dat is niet zo. Ze heeft enkel moeite met in slaap vallen maar wordt eigenlijk vrijwel nooit 's nachts wakker. Dus als ze eenmaal slaapt dan slaapt ze goed en in eigen bed (nog wel in de ledikant). Dit is enkel in het eerste jaar wel eens anders geweest. Ik besef eens temeer dat we het daarom wel getroffen hebben tot nu toe. Dat is ook de reden dat ik er niet moeilijk over doe om heel lang in haar kamer te blijven en haar extra aandacht te geven bij het naar bed gaan. Ik vrees alleen wel voor het moment dat we overstappen naar een peuterbed. Ik merk vooral dat ze erg van de rituelen is. Als het even anders gaat dan is ze uit haar doen.