Hoii dames! Ik schaam me soms best wel voor mijn gevoelens de laatste tijd... Ik keek zo naar de komst van ons jongetje uit en het leek me zo leuk voor ons dochtertje om een kindje erbij te hebben.. maar eigenlijk veranderde mijn stemming de laatste dagen van de kraamweek ineens. Ik kan niet 100 procent genieten van mijn kinderen. Dochtertje is sinds haar broertje er is verandert in een meisje dat continu om aandacht schreeuwt/huilt en ik word zenuwachtig/stressig van elk huiltje dat de baby geeft. Hij is eigenlijk een hele lieve baby die alleen huilt als hij honger heeft en 's avonds even een wakker uurtje heeft dat hij niet wil slapen, dus ik mag eigenlijk niet klagen... maar het lijkt wel alsof ik de babytijd van onze dochter nog in mijn hoofd heb zitten. Zij was een huilbaby en we waren de eerste maanden van haar leven continu met haar bezig omdat ze overal last van had. (krampjes,obstipatie,uitslag enz.) Nu denk ik steeds 'als ons jongetje maar geen last krijg van al die dingen.' En als hij huilt komt dat allemaal weer boven en ben ik zo bang dat hij net als zijn zus een huilbaby gaat worden. Voor alsnog lijkt hij heel tevreden en heeft bijna geen krampjes en ook geen problemen met zijn ontlasting maar dan denk ik steeds 'dat komt vast nog...' Ik weet het, ik maak mezelf alleen maar onzeker en gestrest door die gedachten maar ik kan er niks aan doen. Stiekem zou ik blij zijn als die eerste maanden snel voorbij gaan en hij een vrolijke dreumes is straks. Andere moeders lijken allemaal zo te genieten van hun baby en ik kan dat niet echt. Natuurlijk heb ik ook wel momenten dat ik me heel gelukkig voel met onze 2 mooie kinderen maar ik mis mijn oude leventje steeds meer. Het was zoveel rustiger toen de baby er nog niet was Ik schaam me echt voor die gevoelens en durf er met niemand over te praten, behalve met mijn man. Hij steunt me heel goed gelukkig! Ik vind het zo jammer dat ik niet gewoon kan genieten Herkent iemand zich hierin? en wanneer werd het beter?
Vele moeders durven het niet te zeggen jij gelukkig wel. Het is echt wennen ook iets wat je gewenst hebt het is ook angst voor het bekende en als je met meer moeders zal praten zal je er achter komen dat je niet de enigste bent. Bij de eerste een postnatale gehad bij de tweede niet en toch heb ik heel erg moeten wennen aan de tweede juist door de angst van de eerste. Neem de dag zo als die komt en dat je het even nu niet leuk vind zegt niks voor de toekomst. Je gaat weer wennen aan deze situatie en over een tijdje ben jij je zelf weer de baby draait goed mee je dochter is ( niet meer het jaloerse zusje) en kom je terug op aarden. Geniet van de kleine dingen nu. En idd blijf praten met je man of hier of praat met iemand buiten je kringetje om. Je hoeft je niet te schamen. Er zijn meer moeders dan wij denken die het ( moeilijk hebben) Probeer je rust te nemen als het kan loop een rondje als het kan. Dikke knuffel. Voor genieten staat geen tijd.
Ja, ik herken me hier heel erg in! Ik vond de eerste twee maanden ook pittig. Net als jij was mn baby eigenlijk heel makkelijk, maar toch vond ik het lastig om de aandacht goed te verdelen en een beetje een relaxte sfeer te behouden. Ik was voor mn gevoel altijd bezig met rennen en brandjes blussen en voelde ook steeds stress over het wel en wee van de baby (ook hier was de oudste een "moeilijke baby"). Bij mij duurde het ongeveer twee maanden voor ik mn draai echt goed had gevonden. Ook mn oudste had ongeveer twee maanden nodig om te wennen. Vanaf een maand of vier kon ik echt goed genieten. Dat was ook het moment dat er meer contact kwam tussen de kinderen en mn jongste zo heerlijk kon genieten van het betrokken worden bij het spel met de oudste. Sindsdien is het een feestje. Natuurlijk zijn er ook moeilijke momenten, maar die waren er voorheen ook. Ik kan me mn leven niet meer voorstellen zonder de jongste (nu 10 mnd) en vind het super om mn meiden samen te zien rommelen of lachen. Het wordt beter echt! Voel je niet schuldig en accepteer gewoon dat je evn wat tijd nodig hebt. Er is straks nog meer dna genoeg tijd om te genieten .
Ja, ik kan er over mee praten! Ik had dat echt heel erg het eerste half jaar! En dan had ik er nog maar één!! Ik vond de borstvoeding zwaar (elke 2 uur drinken a een uur) en voelde me daardoor aan huis gekluisterd, huilbaby die amper sliep, alleen op mij sliep, veel huilde, reflux, obstipatie, gebroken nachten, hormonen, mijn hele leven compleet op zijn kop, hunkeren naar even alleen zijn en iets leuks doen maar ook niet weg van mijn baby durven of willen...man man wat vond ik het heftig en zo niet leuk dat eerste half jaar! Roze wolk? Niet gezien hoor! Gelukkig werd het echt met de tijd beter. Ik ben gegroeid als mama en raak niet meer overal van in de stress en snap mijn zoontje nu. Ritme is gevonden, dat is ook fijn. Zoontje is beter geworden, vrolijke dreumes en nu....nu denk ik soms aan de tijd dat hij alleen maar op mijn wilde slapen, lekker knuffelen (nu wil hij niet meer zo bij mij liggen de wereld ontdekken is leuker Mijn tip: ga in alles mee, maak het jezelf makkelijk, ritme etc komt vanzelf. En en knuffel want het is niet gek!!!
Oh ja ik had dat de eerste weken ook heel erg. Onze zoon was een pittige baby. Soms nog steeds maar ik heb inmiddels m'n draai helemaal gevonden. Ook die hormonen werken soms niet helemaal mee. Maar ook dat gaat beter. Ik vind het nu sinds een week of 4 echt genieten.. En er zitten nog steeds dagen tussen die geen schoonheidsprijs verdienen.
Hier nog een! En ik schaamde me ook, durfde de eerste weken niet te zeggen dat ik er weinig aan vond. Uiteindelijk wel gedaan en toen hoorde ik van de meeste mensen -moeders en vaders- dat die eerste periode gewoon (lood)zwaar is. Ik dacht ook dat het aan mij lag, zag op FB/straat/tv alleen maar blije, relaxte moeders. Maar dat is natuurlijk onzin, dat is niet de (hele) waarheid. En gelukkig -ook met het normaliseren van je hormoonhuishouding- naarmate de tijd verstrijkt wordt het gewoon makkelijker en leuker.
Ik had jouw hele verhaal geschreven kunnen hebben! God, wat had ik een verdriet en depressieve/angstige gevoelens. Ben op een gegeven moment, ten einde raad, bij de HA beland. Via haar wel goede hulp gekregen. Ik kon gewoon écht niet genieten. Het gevoel van "waar zijn we ingodsnaam aan begonnen" spookte de hele dag door mijn hoofd. En nu zijn we alweer 10 mnd verder. Eindelijk kan ik genieten. We zijn allemaal gewend aan de nieuwe situatie. Mijn zoon was trouwens ook totaal geen huilbaby, mijn dochter wel. En ik was ook zó bang dat mijn zoon ook een huilbaby zou worden. Achteraf dus zorgen om niets. Voor nu kan ik je alleen maar sterkte en succes wensen. Tijd heelt alle wonden, das echt zo. Ga er lekker op uit met je baby/gezin. Dat deed mij altijd heel erg goed. Het komt sowieso allemaal goed!
Ja, je vooral niet schamen! Het is al gezegd, je bent niet de eerste en zeker niet de laatste die het zwaar vind. Het is gewoon ook echt zwaar. Zeker als je het één en ander met je meedraagt van de eerste Blijf inderdaad er over praten en schaam je ook niet om hulp te zoeken mocht je het idee hebben dat je het niet meer trek. Ik vond de begin periode ook heel zwaar, en ik heb maar 1 kind en ook best een makkelijk kind. Maar babylief wilde in het begin ook alleen maar op mij slapen. Ik was zo wat de hele dag aan de bank gekluisterd. En nu... ja mis ik het wel wel, maar ja op dat moment vond ik het zwaar.
Niks om je voor te schamen hoor, het is ook een hele aanpassing weer. Wij hebben ook echt een super gemakkelijk zoontje en toch heb ik (zeker in het begin) wel eens momenten gehad dat ik verlangde naar mijn leventje voor de zwangerschap, gewoon met niemand rekening te hoeven houden en doen waar je zin in hebt. Het is echt heel erg wennen.
Het is zo jammer dat je als nieuwe moeder het gevoel hebt dat er geen ruimte is voor "verdriet" want iedereen roept maar hoe gelukkig je moet zijn en fijn moet genieten, roze wolk onzin.... Nou die heb ik niet gezien! Je lijf, leven, relatie zal nooit meer hetzelfde zijn en dat besef kan soms hard aankomen... Hier iig wel. Wij waren altijd lang leve de lol, hele wereld over gevlogen, lekker uit eten, BIOS hier, festival daar... Dat is nu wel even over.... Soms vind ik dat besef killing en andere keren maakt het me geen bal uit... Probeer tijd voor jezelf te maken en voor je relatie.. Laat de kinderen logeren als het kan (hier gaat ZL maandelijks naar opa en oma) en blijf praten over hoe je je voelt..... En blijf ademen want het komt echt allemaal goed *knuffel*
Herkenbaar hoor. Behalve dat onze jongste wel veel huilde. Ik had de babytijd van m'n dochter in m'n hoofd. Voorbeeldige baby die altijd keurig sliep en nauwelijks huilde.... Was dat even een domper. Borstvoeding, krijsende baby, peutertje die in paniek raakte van zijn gehuil en bij mama wilde zijn. Ik moet er nog steeds even van slikken als ik er aan terug denk. Toen het eerste jaar voorbij was, werd alles opeens heerlijk rustig. Volop genieten zelfs, helemaal toen hij ging lopen en ze samen gingen spelen. Ja de eerste maanden zijn pittig, maar wow wat is het straks genieten als je je kindjes lekker samen ziet spelen. En wat kan een huilbaby veranderen in een heerlijk kind, altijd vrolijk en nooooit aan het huilen.
Heel herkenbaar ja! Constant het gevoel dat je in een situatie zit waar je helemaal niet in wil zitten terwijl je er zelf voor gekozen heb en zielsveel van je kinderen houdt. Ik bleek wel een pnd te hebben en heb daar hulp voor gehad. Nu zijn we een jaar verder gelukkig en is alles een stuk rustiger
wat jij schrijft had ik zelf kunnen zijn haha. Ik vond de eerste maanden een hel! Huilbaby, reflux, adviesen van jan en alleman waardoor ik zelf niet meer wist wat ik moest, van de ene naar de andere arts, hormonen, man die de kleine 'geen plek' kon geven, stress, baby alleen slapen bij mij op de buik... En echt...ik kan ook geen huilen meer horen! En...dit is mn eerste. Ik kan me het gevoel/angst voorstellen die je hebt. Ik ben ook als de dood dat mocht er nog een komen dat de geschiedenis zih herhaald.. maar ook dan redden we het wel. ik mis nu inderdaad dat meisje die zo graag bij / slapen... je bent dus echt niet alleen!!
Ooh het komt echt wel goed joh! Het zijn ook die rottige hormonsters!! Ik herken het gevoel van bij mijn dochter. En dat iedereen maar riep dat ik ervan moest genieten werkte ook niet mee. 😉 Ik heb letterlijk de weken afgeteld tot ze wat groter werd, ik durfde amper met haar naar buiten uit angst dat ze overprikkeld zou raken. En dan zou gaan huilen etc. Terwijl ze niet eens zoveel huilde, maar goed je bent net mama en erg onzeker. Ik vond het pas na 2,5 maand leuk worden. maar het komt echt wel weer goed, mijn advies: praat en schrijf het zoveel mogelijk van je af! En je dochter begrijp ik ook wel: opeens moet ze mama delen met die baby!! En als hij huilt is hij helemaal niet leuk! 😉 Dat heeft ook tijd nodig, jullie moeten allemaal wennen. Is er niemand die eens op je zoon kan passen zodat je eventjes iets met je dochter kunt doen? Dikke knuffel!
Zo te lezen ben jij echt niet de enigste! Ik heb ook heel lang en overal gezocht naar die beruchte roze wolk en heb wel eens gezegd dat ik er gewoon spijt van had. Achteraf wijt ik het echt aan de hormonen, vermoeidheid, BV wat niet lukte, dat lelijke gekolf, zo verantwoordelijk zijn ineens voor zo klein mensje. En nu... bijna 8 maanden verder is mijn dochter mijn allerbeste vriendien, we zijn maatjes, we lachen de hele dag samen met de papa erbij en ik houd zielsveel van dr!!! Ik kan me niet eens meer herinneren hoe het in het begin was, dat eeuwige gehuil en gevoed. Ik kan me nog wel goed de emotie voelen van dat ik niet genoot! Ik hoop voor jou dat het niet zo lang duurt deze periode en dat je snel op en top geniet!!!
Haha, ja dat was nog wel het ergste en dat iedereen wel wist wat er met je kleine aan de hand was als hij/zij huilt terwijl je zelf nog druk bezig bent je kleine te leren kennen
Ook ik loop soms met de ziel onder mn armen. Zoontje heeft 8 weken heel erg veel gehuild, erg onrustig: krampjes, reflux, temperatuur dalingen ppfff ik vond en vind het loeizwaar. Het is een erg gevoelig kereltje en ik ben dat zelf ook. Ik kan slecht tegen het huilen, als mijn zoon 10 minuten huilt op een dag dat ik doodmoe ben dan zit ik er finaal doorheen. Ik kan door de slechte start erg weinig hebben waardoor ik het gevoel heb dat ik constant faal als moeder. Vaak denk ik waar ben ik aan begonnen, waarom kan ik niet relaxter zijn. Waarom kan ik dit niet gewoon?! Ik schaam mij ook, ben ook constant enorm kwaad op de wereld. Het onbegrip over waarom wij onze zoon niet overal maar mee naar toe nemen (omdat hij moeilijk slaapt), het inbakeren zielig is, mn kind dik is (5.5 maand 7050 gram). Gelukkig ben ik ook elke dag overmand door positieve emoties, vooral het laatste flesje heb ik tranen van geluk. Het zullen ook de hormonen wel zijn en gelukkig al in rustiger vaarwater terecht gekomen.
Heel herkenbaar hoor....wat ik vooral erg vond waren de felicitatiekaartjes. Geniet ervan, ze kunnen beter veel sterkte kaartjes maken. Ik heb er ook een angststoornis bij gekregen, dus slaap soms amper. Ben blij als we een half jaar verder zijn. Ik probeer wel elke dag bewust naar mijn zoon te kijken en te kijken naar de dingen die wel goed gaan.
haha ja wat je zegt! Eerlijk gezegd schreef ik dat ook altijd op de kaartjes maar nu... nooit meer! Ik heb me er dood aan geergerd... hoezo, geniet ervan? Ik kon de hele dag wel huilen omdat m'n dochter niet stopte met dat geschreeuw en mezelf wel voor de kop slaan en me afvragen waar ik hemelsnaam aan begonnen was! Maar nu...10 maanden later... kan ik me echt niet meer voorstellen dat ik me zo heb gevoeld! Enne...de roze wolk...heb ik alleen in de kraamweek gehad...toen sliep ze veel door de heftige bevalling Bewust genieten van de dingen die wel goed gaan moet je zeker doen! Ik ben dat toen ''vergeten'' en daar heb ik zo'n spijt van!