Inmiddels ben ik zes maanden geleden bevallen van ons meisje. Dit had veel voeten in de aarde. Al weken gaf ik bij de verloskndige aan minder leven te voelen maar het werd allemaal weggewuifd. Ze is ingedaald en kan niet meer bewegen enz enz. Het is onze eerste dus ja het zal wel heh. Bij 39 weken voelde ik helemaal geen leven meer en is ze binnen zes minuten geboren met een spoedkeizesnede. Van de 500cc bloed die een baby max heeft had ze door een fout in de placenta 437cc aan mij doorgegeven. Vier transfusies later spoedoverbrenging naar utrecht ging het erg slecht doordat de saturatie niet bovennde 40 uitkwam. Moet 100 zijn. Na een week neonatologie ic mocht ze terug naar de high cate en na drie welen mee naar huis. 46 cm en 2500 gram was ze toen. Nu zes maanden later ben ik nog steeds nie mn oude ik. Ik lag bijna niet meer wil doordat ik me niet lekker voel alls structureren. Als mn man een glas een half uur op tafel laat staan ruim ik het al op enz enz. Ook heb ik nog steeds niet echt het moedergevoel. Als ze lief ligt te slapen kan het maarzo zijn dat ik ze totaal vergeet. Ik kan er niet tegen dat ze huilt enndat voelt ze haarscherp aan dat ze uren ligt te kijsen en als mn man er is de liefste baby is. Onze relatie is ook niet meer wat het was. We leven meer langs elkaar ik wordt snel sjago en daardoor wordt er niet meer zoveel echt gepraat. Wat ik hiermee wil? Geen idee misschien dat er meiden zijn die hetzelfde hebben? Zo ja wat hebben jullie ermee/aan gedaan. Voor een psycholoog oid dergelijks ben ik ook weer niet te erg een probleemgeval.
Hoi, Het is natuurlijk ook niet niks wat je allemaal hebt meegemaakt! Toch denk ik te lezen uit je bericht (perfectie, liefde voor je kind, sjago enz.enz.) dat je beter even langs de huisarts kunt gaan! Het klinken als kenmerken voor een postnatale depressie. Ga aub niet te laat, ik spreek uit ervaring, dan duurt het alleen maar langer! Mijn jongste was 8 maanden toen de bom barste, en ik zit er nu al een jaar middenin (het word wel wat beter).. Zoek hulp, want je voelt je duidelijk niet okay! Sterkte. Gr
Sommige punten die je noemt komen me wel bekend voor, na de geboorte van mijn tweede duurde het ook lang voordat ik mezelf weer was... Maar niet in die mate zoals jij dat noemt, ik zou dan ook echt even langs de huisarts gaan, dit hou je niet altijd zo vol, op een gegeven moment kom je jezelf tegen en dan ben je verder van huis. Dit hoeft trouwens niet gelijk te betekenen dat je bij een psycholoog terecht komt...
Hier duurde het ook allemaal nogal lang. Ik had zeker niet direct zo'n soort oermoedergevoel (nog niet trouwens, ik ben daar blijkbaar gewoon het type niet voor) en voelde me daar dan weer schuldig over. Mijn kind huilde veel, mijn man kon dat ook slecht verdragen en vluchtte naar zijn werk, ik had heel veel last van de keizersnede, de borstvoeding was een drama... Afijn, het was hier niet echt gezellig in huis de eerste tijd. Pas na een half jaar (toen de kleine van de borst af ging, vast voedsel ging eten én ging doorslapen) zag ik het weer zitten, ook omdat ik toen inmiddels de 25 kilo babyvet kwijt was. Dus ik vind het niet vreemd dat je je zo voelt, je hebt superveel meegemaakt, geen wonder dat je tijd nodig hebt om het te verwerken! Maar als je het gevoel hebt dat je wel een steuntje in de rug kan gebruiken zou ik zeker even met de huisarts gaan praten. Wat je relatie betreft: de beste tip die ik heb is: regel een oppas! Lekker weer eens met z'n tweeën uit eten of een weekendje weg zonder kind. Kun je weer eens rustig bijpraten, horen wat je man bezighoudt. Bijkomend voordeel: je bent daarna dolblij dat je je kindje weer ziet
Haha ja dat wel. Is dus niet heel vreemd dat het wat langer duurt. Om je heen hoor je alleen maar 'succesverhalen' lijkt het wel. Iedereen is zo snel weer fit doet dit, doet dat, en de maatschappij is wat dat betreft erg prestatiegericht. Maandag twee jaar getrouwd en ben van plan lekker te gaan koken. Wat weet ik nog niet maar denk dat dat ook al weer een positieve stap in de richting is.
Ik vond het wel fijn om bij de psycholoog langs te gaan, of anders een huisarts of ander vertrouwenspersoon. Mijn psych kende ik al van een paar jaar eerder, dus kon er makkelijk terecht. Ik kan daar een elke week mijn verhaal doen. Even ventileren. Want ik kon thuis een hoop delen met mijn man, of met mijn moeder, of met vriendinnen, maar niemand die ik het hele verhaal echt kon/durfde te doen, omdat ze me te nabij waren. Bij de psych kon ik wel alles vertellen, en ben omdat ik er heel vroeg naartoe ben gegaan waarschijnlijk een echte depressie ontlopen.. Ik ben er van 4 tot 6 maanden geweest denk ik. Mijn jochie nam mijn buien ook echt over, dus dan kwam manlief ook een jankende moeder en kind tegen op bed als hij uit zijn werk kwam. En het begon met 1 dag, maar uiteindelijk was het bijna elke dag raak. Mijn bevalling was ook heftig, hij moest er snel uit omdat zijn hartslag wegviel, en na de bevalling viel hij te hard af waardoor hij nog opgenomen moest worden. Ik zelf een totaalruptuur en gehecht op OK, later ontstoken hechting. Een ontzettend valse start van ons gezin.. Niet dat jij tegen een depressie of zoiets aanzit, maar het kan helpen om alles in je hoofd op een rijtje te zetten..