Ik ben bij de eerste 2 wel misselijk/ weeig op de maag geweest. Nu af en toe wat weeig geweest, dus het valt nu nog mee.
Bij mn 1e helemaal niet misselijk geweest, geen grotere borsten (pas toen ik bv gaf gingen ze groeien), nu wel licht misselijk geweest een paar dagen maar nooit over gegeven
Wel misselijk geweest maar niet overgegeven. Deze zwangerschap ben ik soms wat weeig , maar (nog?) niet echt misselijk.
Wat wil je dan? Een sprookje? Het is hoe het is. De ene is kotsmisselijk van begin tot eind en de andere merkt niks. Dat is gewoon de realiteit. Meer dan 60% is in de eerste 3 maanden in meer of mindere maten misselijk en ongeveer 2% is extreem misselijk. Of jij het gaat krijgen is niet te zeggen. De tijd zal het leren.
Ik ben bij mijn vorige twee zwangerschappen niet misselijk geweest, maar dat werden twee miskramen. Nu weer zwanger en ook niet misselijk...
Ik ben beide zwangerschappen niet echt misselijk geweest. Alleen weeïg gevoel op de maag als ik wakker werd, dan moest ik gelijk wat eten, maar nooit hoeven overgeven.
Waar ik pas nog zei hier amper misselijk te zijn, ben ik nu bijna continu misselijk. Te vroeg gejuigd dus. Niet overgeven trouwens
Bij alle 3 niet misselijk geweest en niet over gegeven. Het is per vrouw en zelfs zwangerschap zo wisselend. Ik hoop dat het je bespaart blijft
Bij de eerste tot de bevalling boven de wc gehangen.. deze zwangerschap alleen kokhalzen, verder niet. Wees vooral blij met elke dag dat je niet misselijk bent, je kunt je er echt ziek en slecht door voelen!
Dat is idd de realiteit. Maar het is ook de realiteit dat dit voor mensen met emetofobie (zoals ik) echt een hel is om te lezen. Want ja, het zit in je hoofd en is niet reëel, maar ik denk op zon moment dat ik doodga. Ik kan het niet mooier maken. Weerhoudt het me om zwanger te worden? Nee, maar ik weet dat ik de komende periode weer een hel van onzekerheid en stress door ga maken vanwege die angst. Dus dat ts even wat geruststelling zoekt snap ik heel goed. Emetofobie geeft een zwangerschap een heel andere lading mee (de laatste dat ik moest kotsen is 23 jaar geleden, om je een idee te geven van hoe erg mijn fobie is). Ik heb in de afgelopen dagen positief getest (maar zit nog voor nod) en ook nu lig ik 's avonds al wakker en te zoeken naar manieren om het te relativeren. Ik troost me momenteel nog maar met de gedachte dat ik bij mijn zoontje nergens last van had. Dus je reactie kan echt wel wat genuanceerder. 'Gelukkig' is maar 2% extreem misselijk.
Ze schrijft in haar openingspost helemaal niet dat ze een fobie heeft. Ze vraagt naar informatie en die heb ik gegeven. Had ze gemeld dat het om een fobie ging dan had ik haar naar de juiste hulpverlener verwezen en helemaal geen antwoord gegeven. Ik kan niet ruiken of iemand een fobie heeft. Ik heb gewoon antwoord gegeven op haar openingspost. Dit kun je verwachten als je dergelijke informatie niet bij voorhand geeft. En ja, er zijn therapieën voor fobie te behandelen, maar of dat tijdens een zwangerschap een goed idee is weet ik niet...
Ja hoor. Niet elke therapie kent exposure. Soms helpen gesprekken ook al heel erg, hoe betuttelend ook. Zelf ben ik dit ook aan het uitzoeken. Helaas kennen die vaak ook hele lange (wekenlange) wachttijden..
Ik doelde eigenlijk op de therapieën die ook medicatie inzetten. Vandaar dat ik al zei dat ik niet weet of dat tijdens een zwangerschap een goed idee is. Exposure heeft mij over mijn extreme angst voor honden heen geholpen. Maar dat was wel erg confronterend, dus wil t niet aanraden als iemand zwanger is.
Oh zo, nee qua medicatie denk ik idd niet. En exposure (wat idd erg heftig is) lijkt me ook niet zo goed voor het stressniveau van een zwangere.
Daar schiet de bloeddruk wel van omhoog van exposure, maar t was t wel waard. Al ben ik niet bang meer voor honden, blijf wel voorzichtig en zal nooit zomaar eentje aaien. Maar echt niet geschikt voor zwangeren. Weet niet of praten geholpen zou hebben, maar het is laagdrempelig dus zou het iig proberen. Succes en hopelijk kunnen ze je fobie op zijn minst minder erg maken.