Mijn zoon kijkt niet veel naar mijn gezicht of tegen anderen als we tegen hem praten. Hij speelt verder of kijkt eventjes dan glijden zijn ogen weg. Ook als ik boos wordt of met hem wilt spelen, kijkt hij niet. En van knuffelen houdt hij ook niet van als hij bijvoorbeeld is gevallen en heeft pijn dan wil ik hem knuffelen, duwt hij dan tegen me weg. Van de week bij de CB geweest de arts vond het niet echt normaal dus wilt zij hem in de gaten houden. Wat vinden jullie hiervan? Is het normaal? HEbben jullie kinderen het ook zo gedaan?
Nee, als ie echt zo wars is van fysiek contact en oogcontact vermijdt, is dat wel zeker iets om in de gaten te houden. Het hoeft niet zo te zijn, maar het zou o.a. kunnen duiden op een stoornis in het autistische spectrum. Ik ken dit vanuit mijn werk met deze mensen namelijk: dit werd vaak in hun kindertijd gezien. Maar schrik niet te hard, het kan ook wat anders zijn, er zouden ook simpelweg fysieke factoren mee kunnen spelen, of het is een fase die weer over gaat. In alle gevallen in ieder geval wel iets om in de gaten te houden: als er wel wat aan de hand is, wil je er vroeg bij zijn, want hoe vroeger, hoe beter je erop in kunt springen en hoe minder last je zoon en jullie als gezin ervan hebben/krijgen. Bij autisme of aanverwante stoornissen valt overigens vaak op dat een kind niet naar de ogen kijkt, maar juist wel geinteresseerd is in de mond. Jij geeft juist aan dat gezichten uberhaupt niet interessant voor hem zijn?
Dus het is wel goed om in de gaten te houden. Hij wil geen oog contact, hij kijk af en toe eventjes dan glijden zijn ogen ergens anders heen, hij doet net als of hij mij niet hoort als ik tegen hem praat kijkt hij gewoon andere kant op.
Niet om je bang te maken hoor, maar ik dacht ook gelijk aan een autistische stoornis. Mijn broertje (inmiddels 19) heeft dit namelijk ook, en ook echt al van jongs af aan. En hij heeft dus PDD-NOS, een lichte vorm van autisme. Ik vind het idd ook goed dat ze het in de gaten blijven houden! Mocht er iets aan de hand zijn, dan wordt het waarschijnlijk in een vroeg stadium opgemerkt.
Ik herken dit, kan dit al bij hele jonge baby's? Vanaf het moment dan mijn ventje de wereld bewust begon te bekijken ontwijkt hij onze ogen. Hij kijkt wel naar de mond, neus e.d. maar nooit in de ogen. Zelfs de opa en oma hebben het meerdere keren gezegd toen hij ongeveer 3/4 maanden was. Hij je hem aankijkt, kijkt hij weg.. Verder merk ik echt niks aan hem, hij lacht echt de hele dag, wel wel heel even knuffelen en is super lief. Wel is hij altijd super druk.... Kun je dit al bij hele jonge baby's zien of is normaal?
Hallo, Ik had even je verhaal gelezen. Ik werk in de gehandicaptenzorg en het eerste waar ik aan dacht is autische. Je verteld namelijk wel een aantal kenmerken maar ik ben natuurlijk daar niet voor opgeleid om het met zekerheid te zeggen. Maar hou het eens in je achterhoofd als je weer op cb bureau bent,. gr Winnie
Heel apart dat je dit evt al zo vroeg zou kunnen zien en merken aan een baby. Ik zou het idd ook geod in de gaten houden
Misschien heeft hij gewoon nog veel te druk met dingen om xzich heen, die in zijn ogen interessanter zijn ... hier werd ook weinig geknuffeld op die leeftijd, gewoonweg geen tijd voor veels te druk met alles om heen heen en alles in de gaten houden...nu als meneer zich bezeerd komt hij naar me toe gerend en moet ik een kusje geven, eerder gaat het verdriet ni9et over... en zo af en toe krijg ik nu ook een knuffel uit het niks dussss misschien gewoon nog ff afwachjten tot ie een paar maandjes ouder is?
Als de arts van het cb adviseert om het goed in de gaten te houden zou ik het zeker doen. Ik weet dat je niet ieder kind moet vergelijken, maar Jari maakt vanaf dat hij een week of vijf, zes is contact met me. Nu nog, als hij lekker aan het spelen is zoekt hij mijn ogen altijd even op. En als hij valt wil hij graag getroost worden. Ik denk niet perse dat er iets hoeft te zijn met je kleintje, maar ik zou de signalen ook zeker niet helemaal negeren. Goed van je dat je er vragen over stelt!
@Butterfly: dat kan wel, maar hoeft niet. Het kan ook een fase zijn, die weer overgaat. Een diagnose wordt sowieso pas later gesteld, omdat autisme een stoornis is die best ingewikkeld vast te stellen is, (er moet namelijk eerst uitgesloten dat het geen ontwikkelingsachterstand of hechtingsstoornis is). Dat kan allemaal pas een beetje goed op kleuterleeftijd. Als je je zorgen maakt, zou ik dat bespreken op het CB, maar voorlopig zou ik als ik jou was het gewoon wat in de gaten houden, het misschien wel even benoemen op het CB, maar als je kindje verder tevreden is, lijkt me er nog niet zoveel reden tot zorg. @Marleen: luistert ie niet, of kijkt hij je niet aan, maar hoort wel wat je zegt? Ik weet niet hoe oud hij is, maar het is altijd handig bij kinderen om maar 1 opdracht of vraag tegelijk te stellen. Dus niet: pak je schoenen, doe je jas om en doe je sjaal om, want dan onthouden ze meestal maar 1 van die opdrachten. Je moet dat echt uitsplitsen naar 3 verschillende opdrachten, dus je laat je kind eerst jas aandoen, dan sjaal om, dan schoenen (of welke volgorde je ook handig vindt, ). Dat is voor elk kind belangrijk, maar mocht je zoontje idd een vorm van autisme hebben, dan is het extra belangrijk! 'Normale' kinderen leren namelijk bij het ouder worden om meerdere opdrachten in rij te onthouden en uit te voeren, kinderen en mensen met autisme kunnen dat niet of nauwelijks... Voor de rest is het echt even afwachten tot ie wat ouder is, voordat er wat zinnigs over te zeggen valt... Wat ik hierboven al zei: het kan ook eenvoudig een ontwikkelingsachterstand zijn, of bijvoorbeeld duiden op een leerstoornis, (bijv. een (lichte) verstandelijke beperking/moeilijk lerend). Maak je dus nog niet teveel zorgen en houd ondertussen z'n wereldje lekker overzichtelijk. Ga hem vooral niet dwingen oogcontact te maken als hij dat kennelijk niet wil: dan gaat hij er ook nog een aversie tegen ontwikkelen en zal hij het ook later niet meer kunnen leren. Laat dat maar even zo en als hij dan wat ouder is en je dingen met hem kunt bespreken en uitleggen, is de tijd rijp genoeg om hem dat alsnog te leren.
misschien overvraag je hem wel maar ja dat kan ik niet zien natuurlijk. Maar het niet op schoot willen zitten en niet willen knufelen dat is hier bij de kids ook zo. Nu is het wel dat daan me nu pas echt doet aan kijken als ik tegen hem praat daarvoor ook helemaal niet
misschien overvraag je hem wel maar ja dat kan ik niet zien natuurlijk. Maar het niet op schoot willen zitten en niet willen knufelen dat is hier bij de kids ook zo. Nu is het wel dat daan me nu pas echt doet aan kijken als ik tegen hem praat daarvoor ook helemaal niet
Knuffelen is er hier niet echt bij. Ze is veel te druk met de wereld om haar heen. Af en toe heeft ze wel eens een moment dat ze even mama wil vasthouden, maar dat is dan maar voor een paar seconden en dan hup is ze weer weg.