Mijn kinderen zijn trouwens wél echte waterratten de jongste gaat ook zo alleen van de glijbaan af en kopje onder vindt ze ook niet eng (ik wel maar dat laat ik niet merken haha).
Nou hij kwam vandaag ziek uit school hoge koorts en spugen.. en zei dus wel maar ik ga wel naar zwemles morgen Die zag ik even niet aankomen, maar even gezegd dat we het een weekje verschuiven
Tja zwemmen in de houdgreep door je moeder is wel wat anders natuurlijk dan op schoot vastgehouden worden omdat je haar geknipt moet worden. Ook bij de kinderopvang kun je je kind afzetten en al krijst je kind, de leidsters moeten het maar oplossen, jij bent dan weg. Beide zal bij zwemles toch echt iets anders. Zo'n instructeur ziet je aankomen. Ik denk dat jij dan toch echt pech hebt als je kind pertinent blijft weigeren en een groot drama maakt, daar hebben ze echt geen tijd voor. Het zal vast vaak werken om even door te zetten bij een kind dat t lastig vindt, een klein beetje moeite willen ze er echt wel insteken. Over t algemeen gaan kinderen het toch wel leuk vinden of accepteren. Maar een kind wat pertinent zou weigeren ga jij echt niet op zwemles krijgen als 'moetje' net als bij de kapper of de kinderopvang.
Ja,dat snap ik. Ik weet heus wel als een kind echt weigert dan krijg je het niet voor elkaar. Hier met eten en toendertijd met zindelijk worden en in eigen bed slapen. Die van mij was ook geen zwemwonder en had echt watervrees (wilde ook nooit onder de douche ) Dat totaalbedrag voor lespakket A en B kon voor de zwemschool echt niet uit Het blijft vervelend. Maar met een bepaalde leeftijd kun je ze wel duidelijk maken dat het hoe dan ook een keer zal moeten. En te vroeg op zwemles hoeft ook niet. Die van mij was 5,5/6 jaar. Met bijvoorbeeld 4 jaar had ik het echt niet hoeven te proberen.
Mijn zoontje vond zwemles destijds ook niet bepaald fun en zei toen na de 2e zwemles "ik hoef eigenlijk helemaal geen zwemdIploma". Uhm nee dat diploma hoeft om mij ook niet, maar je moet wel leren zwemmen en dat gaat nou een keer met een zwemdiploma. Na een paar weken met frisse tergenzin viel het kwartje "zwemles moet gewoon he mam" "alle kinderen moeten dat he?" Ja jongen...zo is dat. Zwemles was voor hem een grote leerschool wat betreft leren doorzetten en drempels overwinnen. Op een gegeven moment was hem iets nieuws gelukt "juf had gelijk, ik moet gewoon doorzetten!"
Dan heeft ie pech ik snap eigenlijk niet zo goed waarom je daarin mee zou gaan als ie niet wilt Soms hebben ze niks te willen en ik zou daar niet eens over in discussie gaan
Hier deden ze bij zwemles echt heel veel moeite voor kinderen die het eng vonden, ik geloof niet dat er ooit een kind is geweest dat zo pertinent bleef weigeren dat er niet gezwommen werd uiteindelijk. Wel bv advies om een kleinere groep te proberen, zelf ook te oefenen etc. Mijn dochter zat in een groep met een jongetje dat de eerste 3 lessen alleen maar aan de kant durfde te zitten in z’n kleren, dus nog geen zwembroek aan, en die kregen ze uiteindelijk ook zo ver dat hij lachend van de duikplank sprong
En soms hebben ze geruststelling en begeleiding nodig. Water kan heel gevaarlijk zijn. Eigenlijk is het heel positief als ze dat aanvoelen. Normaal beschermt dat juist. Dat gezonde mechanisme wil je behouden.
Hier een zoon die veel.oorontstekingen heeft gehad onder de 4 jaar, daardoor heel weinig gezwommen en durfde hij nooit met z'n hoofd onder water. Zelfs haren wassen was gillen. Sinds mei zit hij onder Zwemles, het gaat met kleine sprongen vooruit maar hij "zwemt" alleen in t water, springt erin en doet eigenlijk alles wat hij moet doen. Die badmeesters zijn wel wat gewend natuurlijk en ze hoeven natuurlijk niet de 2e les door het gat te duiken hé. Ik ga ervan uit dat de zwemles hier minimaal 2 jaar duurt en dat is prima. Eerste lessen beloond met een ijsje, kadootje, lekker avond eten... we maakte er maar een feestje van zodat hij het wel leuk moest vinden
Het een sluit het ander niet uit. Ik ben prima voor het gesprek aan gaan of kijken hoe we het samen werkend kunnen maken of wat meer “coaching” en begeleiding te geven, maar er zijn dingen die moeten zoals zwemles, school en bijv ook opvang maar ook kleiner zoals tandenpoetsen. Dus de bottomline blijft hier dan dat het sowieso gaat gebeuren (met de waarom uitleg)
Dat is prima maar uiteindelijk is het in sommige gevallen een moeten en dan kan je uren praten uiteindelijk moeten sommige dingen gewoon
Hier was de insteek ook;’Je gaat naar zwemles, maar wat kunnen we doen om het minder spannend en juist leuker te maken?’ Bij oudste werkte het heel goed als ze even een peptalk van haar iets oudere neef kreeg, die vond het eerst ook niks maar had doorgezet - hij snapte haar gevoel dus en kon heel goed tips geven. Een van zijn tips was om het gewoon eens te doen, ook al was het heel eng, spring gewoon eens van de kant en kijken dan hoe je je voelt. Resultaat? Dochter ontdekte dat het vooraf doodeng was, maar zodra ze sprong was die angst al weg en daarna voelde ze zich juist heel stoer en opgelucht. Heel leuk ook om te zien hoe hij (toen 7, zij was net 5) haar zo kon helpen, toch enigszins hulp uit onverwachte hoek.
N is een jaar lang jankend naar zwemles gegaan. Ik en mijn ex hebben ‘m elke les het zwembad in moeten sleuren. Hij heeft een jaar in het instapbadje gezeten. Waar ze normaal hooguit 6 weken in zitten. Drama! Pas vanaf dat ie zelf in het water durfde te springen ging het beter. Hij zit nu voor het 3e jaar op zwemles en zit eindelijk in het een na laatste badje en heeft er eindelijk ook plezier in. Er is 1 zwemjuf waarbij die echt niet wilt mee doen en drama maakt. We hebben dan ook gevraagd hem niet meer bij haar te plaatsen.
Onze derde moest ook elke keer huilen, hij was enorm bang, met name om met zijn hoofd onder water te moeten. 3 maanden lang huilde hij het overgrote merendeel van de les. Met kromme tenen zaten we langs de kant van het bad en weigerden om hem eruit te halen. Maar ja, stoppen is geen optie. Na 3 maanden ging de knop om en luisterde ik naar mijn gevoel en zijn we gestopt met zwemles. Uiteraard wist onze zoon dat het tijdelijk was, we hebben toen met hem afgesproken dat we na zijn verjaardag (4 maanden later) weer zouden starten. In de tussentijd hebben we een zwemschool gevonden, die gespecialiseerd zijn in kinderen met watervrees. Inmiddels zwemt hij daar een half jaar. Hij gaat elke week met plezier en omdat hij de tijd en ruimte krijgt, groeit zijn zelfvertrouwen en maakt hij nu enorme stappen. Dus ja, grotendeels ben ik het met je eens, zwemles is iets wat moet. Maar er is wel een verschil tussen een weerbarstig kind dat geen zin heeft en een angstig kind. Voor ons was het echt een goede stap om tijdelijk te stoppen met zwemles.