Baby 7 weken; moeite met loslaten

Ik snap je wel een beetje.. ik heb/had dat ook hoor! behalve als mijn familie haar vasthield, dat vond ik niet zo erg.

ja je zult er toch mee om moeten leren gaan.. Vaak gaat het vanzelf wel wat beter als ze ouder worden denk ik. Misschien kun je dan je baby een keer een ochtendje naar je souders brengen, en verder 1 keer per week lijkt me genoeg ja! Sterkte.

 

Ik kan me er niet zoveel bij voorstellen, ik kon er altijd van genieten als ik andere zag genieten van mijn kindjes. Helemaal hun opa's en oma. Als ik merkte dat de kindjes het niet fijn vonden pakte ik ze over want dat vond ik niet nodig.

Misschien moet je echt even een drempel over en kun je iets afstand nemen als je schoonouders er zijn. Kunnen hun even intens genieten zodat ze er ook een week op kunnen teren

 

ik begrijp je wel hoor ik had het ook maar dan meer met me schoonfamilie met mijn eigen familie niet zo erg nu is het al wat minder geworden maar ik zou er wel een beetje gek van worden als mijn schoonouders 3 x in de week op de stoep zouden staan begrijp best dat ze tijd willen door brengen met hun klein kinderen maar 1 x in de week vind ik genoeg anders zou ik me schoonouders meer zien als me eigen ouders die zie ik ook 1x in de week

 

In vasthouden heb ik niet zon moeite.

Vind het wel irritant als mensen net komen als ze moet gaan slapen, of vinden dat ik dr maar mee de drukte in moet nemen terwijl ze er niet tegen kan.

Ik voed op verzoek en ben nog nooit langer als een uur of 2 - 3 zonder dr geweest en dit vind ik prima!

 

En ik dacht dat ik de enige was!!
Ik heb een zoontje van 8 weken, en ook ik kan er niet tegen. Mijn schoonfamilie zijn er ineens bijna dagelijks; maar alleen als mijn vriend thuis is. Ik geef mijn kindje amper af; vooral omdat hij reflux heeft en erg veel huilt. Ik maak hem nooit wakker, en als hij naar bed moet, gaat hij gewoon naar bed, ook al komen mensen net binnen. Alleen mijn vriend en ik geven de fles.
Ik merk dat mijn familie daar beetje geïrriteerd. door raakt; ik vind rust gewoon ontzettend belangrijk, hij is 8 weken oud! Zij snappendat niet, vooral mijn schoonfam. niet, wij zijn namelijk de eerste met een kindje. Maar ik geef mij over aan mijn instinct, en als hij goed wakker is, lekker in zijn velletje, wil ik hem afgeven; mits hij niet de hele familie af hoeft, vaak doe ik het als alleen zijn opa er is, of alleen een oom.

Toevallig vandaag was ik boven mij om aan het kleden was er een broertje van mijn vriend die mij al vaker duidelijk gemaakt heeft dat hij vind dat ik mijn kind claim (mijn reactie is dan vaak; tja ik heb er voor gewerkt. Al die maanden lang en tijdens de bevalling, volgens mij heb ik daar alle recht op) maar hij dacht dus slim te zijn en vroeg mijn vriend ; mijn vriend weet hoe ik erover denk, maar omdat hij zo lekker rustig was dact mijn vriend dat het geen kwaad kon, maar ik had nog gezegd dat hij even met papa mocht knuffelen maar dan moest hij echt naar bed, dus toen mijn vriend hem afgaf, je raad het al, krijzen!
ik loop naar beneden waar ik mijn vriend en zn broertje met een speentje zie martelen, want ja dat valt niet mee om zon ding erin te douwen terwijl hij hem
niet eens fatsoenlijk vast houd. Heb mijn zoontje zo uit zijn armen gepakt, en gezegd; zeg maar weltrusten!! en ben naar boven gelopen.
Ik verwijd mijn vriend niets, hij is ook papa en verdient die naam echt wel, alleen heeft hij niet altijd in de gaten dat voor een kind prikkels teveel kan worden.
Ik weet dat mijn familie het vervelend vind, maar dat is dan jammer. Er zal vast nog wel een ander zijn die kindjes krijgt en als zij wel zo achterlijk willen doen (want heb sowiso een hekel aan wanneer babies van arm. Op arm gaan) dan moeten ze dat vooral doen, voor mijn part word dat hun favo neefje/nichtje; wat zal ik opgelucht zijn als 1 van mn schoonzussen een kind krijgt en wij van die aandacht af zijn!!
Mijn schoonzus van mijn eigen kant heeft ook een huilbaby volgens haarzelf, maar ook dat kind gaat van arm op arm, word door jan en alleman de fles gegeven, en hij begint juist vaak te huilen wanneer mijn schoonzus hem afgeeft aan de zoveelste, bij mijn schoonzus is hij stil. Heb ook tege haar gezegd; heb je een bord voor je kop? dat kind wil gewoon bij mama zijn! Bij 1 iemand gaat nog goed 2de ook maar bij de derde begint hij te jengelen, om vervolgens te krijzen.v
Mijn kindje is ook nog eens prematuur. dus ik begin er gewoon niet aan. klaar.
Mijn schoonmoeder komt al niet meer langs, omdat ze mijn zoontje uit zn bedje haalde terwijl hij sliep(!) en daar heb ik heel duidelijk iets over gezegd. Het kan mij een biet schelen hoe ze over me denken, mijn vriend staat achter mij en is het met mij eens, als iemand hem op de arm kijgt is het 1 iemand en dan weer terug naar het veilige haven; mam en pap. En als wij het eens zijn kan de rest mij barsten.

Lang verhaal en volgens mij ook redelijk ingewikkeld sorry, maar vond wel ff lekker dat ik eindelijk mijn hart uit kon storten hahaha

 

kan me er niks bij voorstellen maar wel bij die 2 a 3 keer per week kom eens op 1 keer per week is toch ook genoeg?
je hebt ook nog een eigen leven hoor t is al zwaar genoeg en dan ook nog kraamvisites enzo.
djena sliep veel in de kinderwagenbak beneden als er visite kwam en als ze sliep sliep ze dan konden ze in de bak kijken en meer niet ze is 4 weken te vroeg geboren dus had haar rust goed nodig,jammer dan als de visite er van baalde dat ik haar niet wakker maakte het is mijn kind.

en nu ook nog als t tijd voor haar is dat ze naar bed wil en er komt toevallig iemand ja sorry volgende keer zie je haar wel weer.

 

Ik heb mijn kinderen ook nooit wakker gemaakt voor visite en ook nooit uit bed laten halen als ze sliepen hoor! Moe=moe!! Jammer dan! Ze hebben ook beide altijd in bed geslapen en als er visite kwam en ze sliepen konden ze even bij het bedje kijken. Maar als ze dan wakker waren dan gaf ik ze wel snel aan de visite eigenlijk.

@ Boterhammetje, ik denk dat mannen wat makkelijker zijn in dat soort dingen! Wij vrouwen doen vaak alles op het ritme van de kindjes en denken als ze moe zijn hup naar bed terwijl mannen nog wel eens denken "ach, kan wel even" Of "dan past die kleine zich maar aan" maar ik denk niet dat het zo werkt!

 

Ik heb precies het zelfde gehad en volgens mij zelfs ook rond die periode. Het is over gegaan, maar om eerlijk te zijn gaat het nog niet heel erg van harte

Op een gegeven moment hebben we wel gezegd dat heus niet iedereen haar vast hoeft te houden. Waarom toch, het is geen cavia dat van schoot naar schoot gaat. En zeker bij mensen die niet zo dicht bij ons staan, laat maar mooi.
Ik had het meeste moeite met m'n schoonouders. Die zag ik ook in een keer vaker dan me lief was en ik wilde miniNooNoo helemaal niet 'afgeven' aan hun. Ik beken zelfs dat ik haar af en toe iets eerder of later de fles gaf, zodat zij haar nét niet konden vasthouden omdat ze naar bed moest o.i.d. Heel erg ja Maar dat gevoel joh, bizar gewoon!
In die tijd heb ik er echt veel over nagedacht, waarom was ik opeens zo? We hebben nooit ruzie gehad, het zijn echt geen nare mensen ook. Ik denk dat het een combinatie is geweest, van hormonen en van dat zij zó dicht bij mijn gevoel kwamen. Ik voelde me daardoor heel kwetsbaar, dat kleine meisje daar in bed is mijn alles en dan zitten zij daar zo even aan... Dat komt me aan m'n gevoel, en die gevoelens passen niet in de relatie die ik met hen heb. Bij mijn ouders was het namelijk een heel ander verhaal.

Het is wel beter geworden dus. Ze is nu wat ouder en maakt meer contact met mensen. Als ze het niet leuk vindt, dan laat ze het wel horen. Als ze het wel leuk vindt, dan laat ze het ook merken en dan probeer ik te genieten van haar plezier en dat zij het naar haar zin heeft.

 

In het begin van je verhaal herkende ik het ook wel een beetje. Maar aan het einde niet meer. Ik denk dat het niet heel erg is als je je kindje niet elke keer met bezoek aan iedereen wilt afgeven, maar je kunt het niet helemaal uitbannen lijkt mij. Ik heb niet echt tips, maar hoop dat dit vreselijke leeuwinnengevoel een keertje minder wordt.

 

Ik herken het heel goed, heb hetzelfde gevoel al 15 maanden over mijn dochter

En ik heb het gevoel bij iedereen, familie, vriendinnen, bekenden, onbekenden, maakt niet uit, ben altijd jaloers als er iemand anders met mijn dochter bezig is....
Ik denk niet dat je er iets aan kan veranderen. Ik zet mijn gevoel elke keer 'gewoon' opzij. Het is mijn gevoel en daar hoeven de opa's oma's tante's enz geen last van te hebben vind ik.

 

ik herken je gevoel helemaal! heeft bij mij ook heel lang geduurd maar het gaat nu gelukkig steeds beter. Alhoewel ik er soms nog slecht tegen kan.
Maar ik weet nu beter wanneer ik 'onredelijk'bezig ben en wanneer niet
Dus het slijt wel een beetje maar nooit helemaal denk ik maar je moet jezelf er gewoon langzaam aan wennen.

 

Dat laatste stukje herken ik trouwens ook; mijn moeder is overleden toen ik 11 was, maar gezien de diversiteit van de antwoorden, ligt dat daar niet aan meid.

 

Heel goed! Lekker voor jezelf houden als je dat wilt.. Ik heb me teveel mee laten slepen en mijn meisje is nu overprikkeld (ook door reflux) Maar het is hier erg druk geweest met kraambezoek en nog (10 weken later) maar ze gaat hier nu altijd slapen in haar ledikantje en bezoek mag nu zelfs niet meer boven kijken want daar wordt ze wakker van.
En ik was nog zo gewaarschuwd baby niet van hand tot hand!
Nee lekker voeden, even knuffelen en lekker SLAPEN op een rustige plek.. Baby's van een paar weken mogen ook niet te lang wakker zijn..Ik snakte op een gegeven moment echt naar een dag dat er niemand kwam!

 

ik herken dit ook wel de eerste weken wilde ik me zoontje ook niet afgeven nu als we visitite hebben mag hij als hij gewoon lekker in zijn vel zit bij 2 mensen zitten en daarna gewoon weer lekker naar mama of papa. de fles geven hebben alleen ik en me vriend, opa's en oma's van me zoontje en onze broers en zussen en voor de rest hoeft niemand dat te doen. zelf zou je het ook niet leuk vinden als je elke dag ergens anders moet gaan eten lijkt mij? daar vergelijk het een beetje mee. maar met dat loslaten (afgeven) wordt wel makkelijker hoor bij mij wel dan als hij ouder wordt maar dan nog niet van arm naar arm!

 

Was bij mij ook zo. Ik vond het erg moelijk om mijn kleintje uit handen te geven. Nu begint m'n gevoel daarover een beetje bij te draaien. Ze begint nu wat groter te worden en voor m'n gevoel kan ze prikkels ook beter verwerken. Ik zie ook dat ze geniet als ze bij anderen op schoot zit. Zodra ze begint te huilen haal ik haar wel terug naar mij. Wat betreft de kwestie van je schoonouders, daar kan ik goed inkomen. Heb ook tegen vriendlief gezegd dat ik 1x per week genoeg vindt...

 

Ik snap je helemaal en heb het zelf ook wel gehad (in een andere mate) maar probeer het eens anders te bekijken... Naast jou en je partner zal niemand zoveel van je kindje houden als je s-ouders, vader, broers, zussen, szussen en zwagers. Dat is gewoon zo... en
één van de fijnste manieren om liefde te laten zien is door lichamelijk contact. Dit lichamelijk contact is voor elk mens belangrijk en in het bijzonder voor kleine kinderen. Hoe rijk is jouw kindje niet dat er zoveel mensen zijn die van hem houden? Dat gun je hem toch? Natuurlijk wil je echt samen zijn en natuurlijk wil je niet dat je schoonouders 3 x per week langskomen. Dat vind ik allemaal logisch maar organiseer het. Hou bijvoorbeeld de zondag helemaal vrij voor jullie drie. Geen bezoek, geen activiteiten, gewoon lekker met z'n drieën. Met opa en oma (want dat zijn ze en dat is een heel bijzondere rol) spreek je af dat ze één keer per week langs komen. Je zorgt er dan voor dat OPA en OMA zich lekker voelen dat zij kunnen genieten van hun kleinkind en verder bel jij of je partner ze nog 1 of 2 keer in de week op om te vertellen welke geluidje / beweginkje je kleine nu weer gemaakt heeft...

Op de dag dat een kind geboren wordt begint de weg naar zelfstandigheid. Loslaten door de ouders hoort hierbij. Eerst alleen om te slapen, daarna ook om te spelen maar je geeft een kindje dus ook de kans om door andere mensen lief gevonden te worden.

Jij als ouder bepaalt trouwens wel hoe het e.e.a. gebeurd. Merk je dat je kindje slecht tegen prikkels kan, leg dit dan uit en beperk het 'vastgehou'. Wakker maken voor visite? Nee hoor, nergens voor nodig. Is ook mooi om naar te kijken als ze slapen. Geef je de fles? Alleen (schoon)mama mocht dat bij mij (maar dat was zelden en alleen gekolfde melk want verder gaf ik bv)

Stel je grenzen maar realseer je ook dat mensen geen solitaire wezens zijn en dat je je niet hoeft op te stellen als een leeuwin!

Ik vond trouwens de blijdschap van mijn schoonouders en eigen moeder (vader leeft al 18 jaar niet meer) één van de mooiste kadoos van de komst van mijn kinderen. Heerlijk hoe blij je andere mensen kunt maken!

 

Ik had dit ook, vreselijk. Vooral omdat de kleine begon te schreeuwen als ik hem aan een ander gaf. Ik heb hem altijd snel weer teruggepakt. Bij mijn schoonouders stonk hij dan ook naar sigaret als ik hem terugkreeg, en ik mag die mensen al niet.

Op een gegeven moment heb ik er gewoon aan toegegeven en Ratababy bij me gehouden. Geweldige beslissing, voor mij en voor Ratababy. Wat minder voor de andere mensen maar dat is dan jammer. Ik heb er nu zelfs knallende ruzie over met mijn zus want die heeft al haar frustraties over het niet continue mogen oppakken/geen fles mogen geven (ik geef borstvoeding en het was nogal gevoelig voor me dat ik fulltime moest kolven en de melk uit de fles moest geven, no wai dat ik dat uit handen gaf behalve aan mijn man natuurlijk) enzovoort opgekropt. Nou, ze zoekt het maar uit.

 

Tja, als ik heel eerlijk ben, vind ik het helemaal niet zo raar dat moeders vaak moeite hebben met de baby afgeven aan anderen (behalve papa). In mijn ervaring vinden baby's het meestal niet fijn om overgegeven te worden, zijn die eerste weken juist belangrijk om veiligheid, hechting en geborgenheid te creëren voor ouders en kind en hebben moeder en kind de wellicht meest heftige lichamelijke en geestelijke ervaring gehad van hun leven. En het gaat toch na de geboorte in eerste instantie om het welzijn van het kind?
Bij iedere andere ingrijpende ervaring gunnen je naasten je rust en bieden hulp waar jij dat wil, niet waar zij dat willen en opeisen. Maar nu mag dat niet?

Ik snap echt wel dat het super is voor de opa's en oma's om met hun kleinkind te kroelen en dat je ongeduldig bent. Maar als je om dat kleinkind geeft, blijf je hem niet vasthouden als dat kind krijst om zijn ouders. Als je om je (schoon)dochter, (schoon)zoon en hun huwelijk geeft, geef je hen de ruimte en/of hulp die ze de eerste weken en maanden nodig hebben. Je wordt als grootouder niet opnieuw ouder, en dat betekent dat je ook niet de rechten hebt van een ouder.

Ik heb een abonnement op Artis, en zie de kleine 2 kleine gorilla's die in de afgelopen maanden daar zijn geboren regelmatig. En weet je wat die sterk aan ons verwante dieren doen? Juist, de eerste maanden zit dat gorilla-baby'tje aan zijn moeder vastgeplakt en pas als de baby dat fijn vind, gaat hij langzaam met anderen 'spelen'. Hij wordt niet enkele uren na de geboorte uit de armen van de moeder gegrist want hey, die moeder met sociaal doen en niet claimen. Ho maar dat het bestwil van het kind vooropstaat. Zo zou het ook met mensen moeten zijn.
Niet dat gedoe van: oh, de baby huilt bij opa en oma. Nou, daar moet 'ie maar aan wennen. Tig mensen die aan je zitten? Ach, een baby heeft toch geen macht over eigen lichaam dus we mogen allemaal aan dat kind zitten, ook al geeft hij aan dat hij het niet fijn vindt door te huilen.

Echter, schoonouders en ouders moeten wel dezelfde gunsten krijgen van de ouders. Uiteraard afhankelijk van hun eigen karakters en gedrag. Maar het is niet juist als eigen ouders worden voorgetrokken. De schoonouders zijn net zo goed opa en oma als de ouders van papa en mama.

Verder, als baby en ouders overal ok mee zijn, is het uiteraard ook prima. Het kan heerlijk zijn om te genieten van dat die naasten van je ook met elkaar een band krijgen. En de hulp kan ook fijn en zelfs nodig zijn.
Ik vind echter dat je je als 2e graads familie van de baby wel moet opstellen met twee doelen: ten eerste het welzijn van de baby en niet jezelf op de eerste plaats zetten. Ten tweede inzien en je herinneren dat de komst van een kind een ingrijpende gebeurtenis is in een gezin, en in het bijzonder voor de net opengescheurde of gesneden hormonenbom-moeder en het net geboren kind. Dat betekent hulp bieden waar zij dat willen en nodig hebben. Niet omdat jij zo veel mogelijk tijd bij de nieuwe baby wil zijn. Egoïsme mag juist dan bij grootouders niet de boventoon voeren.

Heb je die behulpzame en niet egoïstische houding als grootouder, dan wordt het voor ons moeders ook makkelijker loslaten. De grootouder zal tenslotte nooit de baby huilend blijven vasthouden tegen zijn en jouw zin in. De grootouders heeft begrip voor jouw (lichamelijke) situatie en zal hulp, maar ook rust bieden waar jij dat nodig hebt en vooral waar jouw baby dat nodig heeft. En luisteren naar jouw wensen en moeder/vader instinct, want dat zijn de ouders en dus de mensen die beslissen. Dat zijn de zaken die vertrouwen bieden!

Dit bovenstaande geldt overigens voor de eerste paar weken/maanden m.i. Als het goed gaat, worden baby/moeder en vader daarna wat gemakkelijker en rollen de grootouders in navolging daarvan vanzelf in hun eigen grootouderrol met het kleinkind. En dat kan natuurlijk juist superfijn zijn voor kind, ouders en grootouders.

Zo, ik heb mijn eigen zegje gedaan

 

Ik vind dat je dat goed verwoord hebt!