Hoi, Tot voor kort heb ik altijd gezegd (en gemeend) de aankomende jaren zeker geen 2e kindje te willen. Mijn dochter is nu bijna 16 maanden en het eerste jaar was toch wel heeeeel erg zwaar.Begrijp me niet verkeerd ze is mijn alles maar sjonge jonge wat was het pittig.Na haar eerste verjaardag is het eigenlijk steeds makkelijker gegaan.Nu hebben we de grootste lol samen . Ze was altijd heel snel overprikkeld en huilde eigenlijk dag en nacht.Ik kwam de deur niet meer uit.De borstvoeding verliep ook zeer moeilijk,verborgen reflux,4 borstontstekingen,tepelkloven. Ik heb zelf geen famillie meer dus had ook niemand om op terug te vallen. Door dit had ik echt zoiets van de aankomende jaren begin ik hier niet weer aan.Nu verloopt ons leventje eindelijk weer rustig laat maar zo. Nou moet ik de laatste tijd steeds vaker aan een tweede kindje denken.Krijg weer echt de kriebeltjes.Ik zeg dan ook steeds tegen mezelf en tegen mijn man''De tweede kan misschien wel erg makkelijk zijn''Maar maak ik dat mezelf niet gewoon wijs? Stel dat het weer zo moeizaam gaat,kan ik dat wel allemaal aan!! Misschien is het ook beter om een aantal jaar te wachten.Maar ik voel echt dat het verlangen naar een tweede steeds groter wordt. Misschien lag het wel aan mij dat het begin zo moeizaam ging.Ik heb mezelf echt 100% weggecijferd in dat eerste jaar.Ik liep de hele dag en nacht schommelend met haar in mijn armen rond om haar te laten slapen. Ik lees hier op het forum vaak dat het allemaal zo rooskleurig verloopt,en ze direct alweer klaar zijn voor een tweede.Daardoor ga ik dan echt aan mezelf twijfelen als moeder. Sorry voor het lange verhaal.Ik moest dit even van me afschrijven. Misschien heeft iemand in een soortgelijke situatie gezeten?
Als eerste: niet aan jezelf gaan twijfelen.. je doet altijd wat je denkt dat het beste is en jezelf wegcijferen is dat voor je kindje wel maar niet altijd voor jezelf Heb je geen hulp van je schoonfamilie of van vrienden? Ik heb nu 2 kids en ondanks dat het makkelijke kinderen zijn vind ik zo'n eerste jaar toch altijd vermoeiend/soms gewoon zwaar. Ik denk ook dat dat heel normaal is; je moet je kind nog leren kennen en bij de eerste is er zoveel wat nieuw is en op je afkomt. Ondanks dat onze 2e bijvb. veel later door ging slapen en je er dan nog eentje had rondlopen vond ik het toch makkelijker dan met de eerste. Je weet al veel meer en heb toch wat meer zelfvertrouwen en ervaring/handigheid. Mijn ervaring is dat het na het eerste jaar steeds makkelijker wordt. Al zal je altijd wel periodes houden dat het even wat intensiever/zwaarder is. De vraag is wat wil jij en wat wil je man? Hoe oud ben je, hoe makkelijk kan je zwanger raken (voor hoever je dat kan weten) hoeveel kinderen willen jullie uiteindelijk? Hoeveel leeftijdsverschil zou je willen etc.etc. Oftewel: heb het er met je man over en bedenk je idd of je het in het 'ergste' geval (slechte slaper enzo) ook zou kunnen. Dan kan het alleen maar meevallen. Je kunt het van tevoren toch niet altijd weten hoe het gaat lopen. suc6 met je keuze
@ mama em:Als eerste heel erg bedankt voor je reactie.Ik vind het ondanks dat ik hier zelf uit moet komen het erg fijn de mening van een ander te horen. Ik zelf ben op het moment nog er in dubio.Aan de ene kant zou ik er meteen voor willen gaan,aan de andere kant lijkt het me misschien beter om te wachten tot onze dochter naar de basisschool gaat. Mijn man is voor dat laatste.Hij is van mening dat we anders onze dochter niet alle aandacht meer kunnen geven. Mij lijkt het dubbel zo zwaar om zolang te wachten.Is de eerste eindelijk zindelijk,eet zelfstandig,gaat naar school,en dan begin je weer van voor af aan. Als ik er bijvoorbeeld nu weer voor zou gaan lijkt me het even doorzetten maar dan heb je dat ook gehad.En misschien dat ze dan ook meer aan elkaar hebben qua leeftijd. Ik ben 28 jaar,en toen ik stopte met de pil was het in de 1e ronde raak. Contact met de schoonfamillie is er zo goed als niet. Vriendinnen had ik (dacht ik) maar toen ik zwanger raakte groeide we al snel uit elkaar.Hun hebben geen kinderen en zijn echte stappers.Hun levens en die van mij passen nu echt niet meer bij elkaar. Ik zou in totaal graag 2 kindjes willen,dus dit zou dan de laatste worden.
Zelf ben ik heel bewust voor een klein leeftijdsverschil gegaan (2 jaar). Enerzijds omdat ik al wat ouder ben (10 jaar ouder dan jij) en dus niet lang meer 'kon' wachten, maar anderzijds omdat ik het voor de kinderen leuker vind als ze weinig van elkaar verschillen. Voor nu, maar zeker ook voor als ze gaan puberen. Dan is een 5 jaar of meer jonger broertje/zusje namelijk nogal een plaag, in mijn ervaring (en ik was dat jongere zusje!). En het is nu super leuk! Ze spelen echt samen, al is er wel een groot verschil in wat ze kunnen. Nadeel is vooral dat jongste vrij vaak dingen stuk maakt van oudste, omdat het gewoon te priegelig is voor een ietwat lompe dreumes. En oudste heeft niet altijd het benul dat hij zijn spullen buiten haar bereik moet houden als hij ze heel wil houden. Hier was de oudste heel erg makkelijk, en jongste niet zo. Geen huilbaby, maar wel een jaar lang slecht slapen voor ons. En ze was gewoon geen vrolijke baby: gefrustreerd omdat ze van alles wilde maar niet kon. Maar bij iedere ontwikkelingsstap ging het wat makkelijker (kruipen, lopen, beetje leren praten). Met één jaar ging het duidelijk beter, met anderhalf durf ik te zeggen dat ze bijna net zo makkelijk in de omgang is als haar broer, alleen wat meer een mama'skindje en wat meer eenkennig. Bij jou was de eerste al wat moeilijker, maar dat zegt niets over hoe de tweede zal zijn. Makkelijker, moeilijker, zelfde... Maar jij bent in elk geval niet meer de zelfde. In sommige opzichten is het moederen over een tweede kindje veel makkelijker, omdat je jezelf al wat zekerder voelt en je wat losser wordt. In andere opzichten is het moeilijker, omdat je jezelf steeds tekort kunt voelen schieten. Je kunt je zelf niet in tweeën delen, hoe graag je het soms ook zult willen. Kortom: alles heeft voors en tegens, en niemand kan je voorspellen hoe het bij jou zal gaan. Vraag is dus: voelen jullie je sterk genoeg om het nog eens aan te gaan, met alles wat een tweede kindje jullie zal brengen? Veel succes met je afwegingen.
Mijn man en ik hadden afgelopen februari besloten voor een tweede te gaan. Ik vond en vind het juist wel prettig dat de oudste dan wat ouder is, hij beleeft het dan ook weer anders. Maar ja, het heeft allemaal wel plussen en minnen. Ik scheel 2 jaar met mijn broer en tot mijn 16e was het dag en nacht ruzie met tussendoor hele leuke en gezellige momenten. Ik denk dat wij toen beiden liever een hondje hadden gehad dan een broer of zus haha. Kijk, voor zover dat gaat, je gevoel nog even aan en probeer zoveel mogelijk af te wegen of je al klaar bent voor een tweede. Door zo'n moeizaam eerste jaar kun je ook zo'n gevoel krijgen omdat je onbewust iets wilt inhalen wat je niet hebt gehad en zoveel over hebt gehoord en ook bij anderen hebt gezien. Heb ik zelf namelijk gehad na de bevalling, die verliep, samen met de eerste week, letterlijk rampzalig en ik heb echt een periode gehad dat ik dat wilde inhalen. Bij mij is dat toen weer weggeebt en pas dit jaar kwam het gevoel om voor een tweede te gaan weer terug. Ik hoop dat je eruit zal komen en dat je nu lekker van je kindje mag genieten!
Hoi hoi, Hier al vanaf februari bezig met een 2e. Had idd na het eerste jaar het gevoel dat het een stuk makkelijker werd en dat we wel konden gaan voor een 2e. We waren voor de eerste ook even bezig dus wilde ook niet te lang wachten voor een 2e als het niet meteen zou lukken zoals nu dus. Vind het ook wel spannend of het gaat lukken maar denk idd dat je zelf wat losser bent en wil ook dat ze nog iets aan elkaar hebben dus vandaar dat wij al vanaf het eerste jaar van Britt aan het proberen zijn. Succes met je keuze!!