Onze dochter is de laatste paar weken echt verschrikkelijk. Zeker het naar bed gaan wordt steeds meer een strijd en iedere avond is het huilen, krijsen enz. Heeft ze net een kus gehad, wil je weglopen, huilt ze dat ze nóg een kus wil. Geef je haar dus nog die laatste kus, doe je de deur dicht, begint ze weer ergens anders om te huilen enz enz. Ben al een aantal keer echt uit m'n slof geschoten omdat m'n geduld gewoon echt op was. Uiteraard met een rotgevoel naar beneden gelopen, maar dat had tot nu het nog het meeste effect. Vanavond was het dus echt raak. Ze wilde zelf een boekje lezen, begon te huilen dat ze zelf nog geen letters kan lezen, dus ik bood aan om hem voor te lezen. Dat was natuurlijk ook niet goed. Vervolgens duurde dit hele grapje 10 min ( iedere keer netjes met haar gepraat dat ze lezen op school gaat leren enz) Uiteindelijk eindigde het dus weer in een huilpartij van haar kant en een schreeuwpartij van mijn kant. Om het allemaal nog erger te maken kwam m'n man zich ook nog eens met alles bemoeien en werd ook echt ontzettend boos op haar. Ze is dus net huilend, snikkend in slaap gevallen en ik zit ook met tranen op de bank. Wat is er toch met haar? Waarom luistert ze gewoon echt voor geen meter? Hoe kan ik haar bereiken? M'n man en ik hebben hier nu ook ruzie over omdat hij vindt dat ik veel te mild ben en dat ze veel harder aangepakt moet worden. Pffff, gezellig avondje zo dus.... Hebben jullie alsjeblieft tips voor me hoe ik hiermee om moet gaan en wat vinden jullie van het feit dat m'n man boos op mij is? ( zei ook tegen hem dat ik er ook niks aan kan doen dat onze dochter momenteel nergens naar luistert) Ben echt boos en verdrietig tegelijk om het moment....
Wat lastig hè. Ik denk dat je dochter vreselijk moe is zo aan het eind van het schooljaar. Het past ook wel bij de leeftijd. Misschien kunnen jullie afspreken dat je haar elke avond 1 letter leren. Je kunt dan een blad maken met bijv. de A en dan een tekening met woord van appel, aap, acht. Enz. Er is ook een boekje van maan-roos-vis waar alle letters met woordjes in staan. Maak ook de afspraak dat je na de kus naar beneden gaat en niet terug komt. Beloon haar met een sticker als ze het vol houdt. 7 stickers is een lekker ijsje of zoiets.
Ik herken het heel erg als de leeftijd... Zoonlief is net 5, thuis niks mee aan te vangen, ga ergens naartoe en een heel ander maar vooral voorbeeldig kind Collega haar dochter heeft dezelfde leeftijd en vertelt net hetzelfde... Wij proberen heel duidelijk te stellen: zo en niet anders. Toch anders, dan niet. Bijv. deur moet openstaan bij het slapengaan, mag van ons maar blijft hij roepen: deur dicht. We spreken met hem elke avond nog eens de regels door, vanavond ging de deur dicht wegens blijven roepen. We hebben heel erg de indruk dat hij ons enorm aan't aftasten is, hoever hij kan gaan.
Vind je dat gewoon in de boekenwinkel? Zoonlief wil ook zo graag leren lezen maar weet niet goed hoe ik het moet aanpakken. En schrijven... Maar hoorde van een juf dat er verschillende schrijfmethodes zijn dus dat moest ik dan in de school navragen. Zal voor na de vakantie zijn dan.
Ik denk dat het een combi is van moe zijn...einde schooljaar en de leeftijd. Ik houd mij voor dat een kind het zelf ook helemaal niet fijn vindt om zo snel gefrustreerd te raken en maak het dan niet erger door het te bestraffen. Ik zou overdag op een rustig moment met haar in gesprek gaan en benoemen dat je merkt dat het naar bed gaan niet zo gezellig verloopt. Of zij dat ook vindt en hoe zij denkt dat dat komt. Vraag haar zelf hoe dat beter zou kunnen. Maak bijvoorbeeld een volgorde met het naar bed gaan moment (bv tanden poetsen, dan verhaaltje lezen, dan.... en laat haar zelf duidelijk aangeven op welk moment het ritueel klaar is en wanneer ze een kus krijgt en ze dan ook papa en mama niet meer mag roepen. Maak bv een rij met plaatjes zodat het ook visueel wordt.
Herkenbaar... Dochter was op die leeftijd ook zo wispelturig en nu is mijn zoontje aan de beurt. We sluiten het bedritueel af met een kus en een knuffel. Hij: "ik wil geen knuffel" Ik: "wat jammer, ik wil wel graag een lekkere knuffel van je" Hij: "ikke niet" Ik: "weet je het zeker?" Hij: "ja, heel zeker" Ik: "Ik kom straks niet nog een keer naar boven hoor" Hij: "Ik wil echt niet" Ik: "Oke, nou welterusten dan" Drie keer raden wat ie roept als ik net bij de onderste tree van de trap ben: "Knúffffffeeeeeeeeeelllllllllllll!!" Zucht... Het hield pas op toen ik écht niet meer terug ging. Dikke tranen natuurlijk, dan breekt je moederhart wel hoor. Toen is mijn man naar boven gegaan om uit te leggen dat dat wispelturige gedrag voor mij helemaal niet leuk is en dat ik niet 100 keer heen en weer blijf lopen. Dat hielp!
Bedankt voor jullie snelle reacties! En ook een opluchting dat ik niet de enige ben met dit "probleem" Ik heb vanavond al een kort gesprekje met haar gehad toen ze weer eens niet luisterde( ze wilde haar pyjama niet aan komen doen) Ik zei tegen haar: waarom luister je nou niet gewoon gelijk naar mama? Toen begon ze alleen maar te huilen en heb ik haar stevig vastgehouden. Heb haar gezegd dat het toch niet leuk is als we telkens boos moeten worden op haar en dat beaamde ze.Uiteindelijk ging ze van dr huilbui het beruchte boekje uitzoeken( wat ze dus zo graag zelf wilde lezen) en begon de volgende strijd weer. Wat iemand ook al schreef, bij anderen is ze voorbeeldig en ook als ze buiten speelt met vriendinnetjes is ze echt lief. Maar zodra ze thuis is is het oorlog. Nog een voorbeeld( om het af te leren) Vraag ik wat ze wil drinken, zegt ze: k wil een pakje drinken Ik zeg, nee je gaat bijna naar bed dus je mag gewoon een beker. Wil je siroop of dubbelfris? " nee ik wil een pakje" Ik nogmaals: " nee je kan kiezen uit siroop of dubbelfris" En dan nog 6 X door blijven zeuren om een pakje. Uiteindelijk zegt ze dan " okeeeeeeee, dan siroooooop!" Dus geef ik de beker aan haar, krijg je " ik wil een pakje" Nou dan gaan m'n nekharen overeind staan, hoeveel geduld moet je dan hebben?
Ja, ik heb het boekje bij de boekhandel gekocht. Was een groen boekje. Alle letters en samengestelde letters, ei, ie ui enz staan er ook in.
Heel herkenbaar Over dat pakje drinken, daar ben ik heel kort in, het is dit of niets, klaar. Ga dan ook geen discussie meer aan. Zelfde als met schoenen (vast ook herkenbaar), ik ga de discussie niet aan, ik geef aan wat ze aan mag en klaar. Met naar bed gaan is hier ook lastig. Nee ik wil nog wat drinken, nee ik wil op de grond slapen, nee ik wil een andere deken, nee ik wil mijn knuffels aan de andere kant. Lastige is dat ik haar best wat ruimte wil geven, maar ze neemt teveel zeg maar . Maar het gaat echt al beter. Ik geef aan, hierna kom ik niet meer naar boven. Als ze vervolgens uiteindelijk hartverscheurend huilt ga ik toch kijken, misschien heeft ze zich wel pijn gedaan. Maar ben dan heel kortaf of boos (ook als ze pijn heeft want ze had al moeten slapen en dat zeg ik ook) en dan is het snel over. Belangrijk is hier wel voldoende aandacht voordat ze gaat slapen. Als ik het wil afraffelen werkt dat averechts
Overdag gaan zitten en praten, dan heb ik een heel begripvolle zoon. Maar als het dan op slapengaan aankomt is het weer om zeep... En ritueel hebben wij al jaar en dag, maar zelfs dat helpt niet. Hahaha ts, je voorbeeld van drinken, zo herkenbaar! Ondertussen weet hij wel heel goed bij wie hij wat gedaan krijgt. Blijft 1x bij mijn zus slapen en hij roept dat hij honger heeft. Hier krijgt hij dan het aanbod van een boterham (wil hij meestal toch niet, wil koek of chocola maar krijgt hij niet meer na slaaptijd), daar mocht hij opstaan om een koek te eten Tuurlijk dat hij dat thuis ook gaat proberen. En de volgende keer bij mijn zus is het weer prijs.
Ik vind dat je het goed opgelost hebt door haar bij je te nemen...waarschijnlijk weet ze zelf niet eens waarom ze zo doet... Over dat pakje dat herken in van mijn 2 jarige: Wat wil je op je boterham Jam Zeker weten he? Ja jam *krijgt een boterham met jam* Wehhhh nee worst Dat doe ik dus ook niet meer. Kiezen is kiezen. Ik wordt niet boos maar pak ook niks anders.
Oh ja hier werkt het ook niet om het er overdag over te hebben. Dan zegt ze ja ga ik doen. Maar dat gebeurt nooit
Ik denk dat ik op zich vrij consequent ben, alleen geef ik haar misschien ( net als snoopy1979) teveel ruimte. Vind het gewoon rot om haar huilend achter te laten in haar bed. Denk dan: misschien is ze wel ergens bang voor, zit ze gewoon niet lekker in haar vel enz. En dan doe ik ook nog eens zo boos tegen haar. Maar ik denk dus dat ik daar "te lief" voor haar ben. Het doet me wel goed om te horen dat mijn verhaal erg herkenbaar is Dat boekje voor het leren lezen ga ik zeker onthouden, dat zal ze wel leuk vinden ( denk ik haha, misschien is dat morgen wel weer heel anders)
Hier ook heeeeel herkenbaar. Net.vijf jaar en einde schooljaar, dramatisch! Ik hou zoveel mogelijk vast aan de standaard dingen en probeer consequent te blijven. Maar het is ontzettend vermoeiend .
Ja vermoeiend is het zeker! En als ik het zo lees heeft het dus ook degelijk wel wat te maken met het einde van het schooljaar. Ze heeft sinds afgelopen donderdag vakantie ( 6 weken:) dus misschien komt alle vermoeidheid er wel uit ofzo
Als het een troost kan zijn, hier in B zijn het 9 weken... Hebben wel dingen gepland voor hem tem de eerste week van augustus. Daarna zien we weer. De weken voor een gebeurtenis (Sint, Kerst, nieuwjaar, Pasen, verjaardag, moeder- en vaderdag) zijn ook altijd stressmomenten. Vroeg wakker, 's avonds niet in slaap geraken.
Tja, ik ben er vrij consequent in. Ze mogen 1 keer hun keuze herzien (deur open/deur dicht, lampje aan/lampje uit enz en dan is het klaar. Ze kunnen dan nog zelf even regelen wat ze wilde of gaan gewoon slapen.