hai hai! Mijn zoontje van 2,5 jaar heeft enorme verlatingsangst en dat alleen bij mij! Als ik weg ga is het mis.. Mijn vriend zei 2 weken geleden al dat tie een uur heeft zitten huilen en naar mij vragen terwijl hij gewoon thuis was, in een vertrouwde omgeving dus. Vanmorgen ging mijn vriend met hem naar beneden en ik haalde mijn dochtertje uit bed en toen hoorde ik hem ineens huilen en naar mij vragen voor de deur. Hij begint nu ook met peuterspeelzaal hij vind het helemaal geweldig zolang ik maar in de buurt ben. Het is niet zo dat ik constant naast of bij hem moet zijn als hij mij maar kan zien, is het goed. Als hij overstuur raakt omdat ik er niet ben en ik kom weer terug dan houdt hij meestal ook op met huilen zonder dat ik hem moet troosten of wat tegen hem zeg.. Als baby heeft tie dit ook heel erg gehad, maar dit is toen over gegaan ik was toen ook een half jaar thuis en deed alles met hem ook als papa er was. Maar nu wisselen we de taken wel en hij begint weer.. Pff.. iemand ervaring?? Wat moet ik hier aan doen?? We hebben nu afgesproken dat als we samen thuis zijn, mijn vriend alles doet en mijn moeder met hem naar peutergym gaat en mijn zus vaker leuke dingen met hem gaat doen zonder mij..
Ik zou vooral veel met hem praten. Uitleggen dat je even weggaat, waar je naar toe gaat en wanneer je terugkomt. Heel duidelijk en volgbaar voor hem uitleggen. En je altijd aan je belofte houden want daarmee creëer je vertrouwen. Daarnaast zou ik niet perse alles aan anderen overlaten, want dat vind ik een soort afwijzing, je peuter zal dat niet begrijpen. Gewoon dingen om en om doen, en ook vooraf uitleggen: wat gaan we doen vandaag, wie gaat waarheen, wanneer komt ie terug enz.
Was het altijd al zo? Hier hadden we een heftige fase rond die leeftijd. Ik dacht dat het ook kwam doordat het met mij even niet zo goed ging en ze dat oppikte. Veel liefde en aandacht en eroverheen groeien was hier de oplossing...
Bedankt voor jullie antwoord! Het was niet altijd zo, hij heeft het als baby ook heel erg gehad. Maar toen hij een week oud was is tie ook ziek geweest en hebben we een dikke maand ziekenhuis uit en ziekenhuis in geweest.. De ene keer werd hij opgenomen de andere keer ik.. Daarna heeft tie een heel groot slaapprobleem gehad waardoor hij 6 maand lang 6 tot 8 uur op een dag sliep.. Ik was degene die elke nacht met hem op zat en altijd mee was naar het ziekenhuis. Werd hij opgenomen kwam ik de kamer ook niet meer uit.. Dus misschien dat de moeilijke start er mee te maken heeft?? Ik probeer inderdaad heel veel met hem te praten en alles te vertelle nwat ik ga doen waar ik ben en dat ik terug kom.. Niks helpt en het lijkt nog erger te worden!