Niet samen kunnen praten.

Ik vraag me af of de signalen die je uitzendt niet te tegenstrijdig zijn...

Je zegt dat het goed is als hij tot volgend jaar wacht, maar vervolgens verwacht je eigenlijk toch wel dat hij een afspraak maakt. En als je aanbiedt om dat te doen en hij dat accepteert, dan is het eigenlijk toch niet goed. Dat maakt het voor je man ook wel erg lastig, denk ik.

Misschien is het een idee om eerst voor jezelf te bepalen wat je wel/niet wil en dat dan met hem te communiceren? Als je verwacht dat hij zsm een afspraak maakt, dan niet vragen, maar zeggen ‘ik verwacht dat je zsm een afspraak maakt’. En dan bv. na een week vragen of hij de afspraak al gemaakt heeft en zo niet, nogmaals aangeven dat je verwacht dat hij dat zsm doet en wanneer hij dat gaat doen.

Of als je het goed vindt om zelf een afspraak voor hem te maken, dat gewoon doen. Dan is dit gedeelte ook ‘opgelost’. De rest niet, dus ook dan zou ik aangeven dat je wil praten en met een voorstel (datum en tijdstip) komen, kan hij dan niet, dan vragen wanneer hij daar wel tijd voor heeft. En dan geen genoegen nemen met ‘ooit’, maar echt een afspraak (datum en tijdstip) maken. Als informeel niet lukt dan maar formeel plannen.

 

Ik mis eigenlijk dat je echt duidelijk bent over je gevoelens.
Ik zou nog een keer heel duidelijk maken hoe het voor je voelt:
Dus een beetje zoals dit (en dan is dit ongeveer wat ik tegen mijn man zou zeggen in jouw situatie):
Ik wil het even hebben over mijn gevoel. Eerder hebben we gezegd dat ons gezin af is en in principe sta ik daar ook wel achter. Echter heeft de onverwachte zwangerschap afgelopen jaar er toch best ingehakt en zit ik van 1 kant toch ook wel met de wens voor nog een kindje en heb ik ook nog steeds veel verdriet van de miskraam.
Doordat jij je maar niet laat helpen, blijft deze wens continu in mijn achterhoofd aanwezig. Ik wil je dus ook vragen (als jij nog steeds vindt dat ons gezin af is) dat de verantwoordelijkheid voor anticonceptie bij jou komt te liggen, dus door zsm een knip of dat jij degene bent die tot die tijd zorgt dat het veilig is, zodat ik dit hoofdstuk ook kan afsluiten.

Zoiets? Je houdt het dan bij jouw gevoel, dus vraagt hem niet hetzelfde te voelen, maar wel om begrip te hebben voor jouw gevoel. Je kan natuurlijk ook iets soortgelijks op papier zetten.

 

Geen seks als hij geen anticonceptie regelt. Nu doe jij het toch steeds wel. Hij is duidelijk in wat hij wil, moet jij dat ook zijn. Wil je dat hij nu die verantwoordelijkheid neemt, geef hem die dan.

 

Maar als hij zich niet wil laten helpen, kun je hem toch niet dwingen? Mijn man wil dat ook nog niet, nou dan niet toch? Als hij geen kinderen wil zal er dus een condoom gebruikt moeten worden.

 

Misschien heeft hij zich bedacht, maar durft hij dat niet te zeggen?

Voor mij zou het wel simpel zijn als ik klaar was met zelf regelen (ben ik niet, maar stel dat): hij doet iets (knip, condooms regelen, wat dan ook, maar íets...) en anders heeft ie pech. Dan ‘ontstaan’ er ook geen kinderen.

 

Euh ik heb m hier wel duidelijk gemaakt dat ik nu 36 ben, dit was een ultimate toevalstreffer en technisch nog 35 toen ik zwanger werd dus wat dat betreft maas in de wet. Maar ongeacht hoe het afloopt, die eerdere afspraak van die knip gaat gebeuren. Zijn vader heeft t ook laten doen en vond t niks voorstellen, dus wat dat aangaat heeft hij wel een goed voorbeeld.

En ja ik merk ook terughoudendheid, niet zo zeer met het "onschadelijk maken" maar het zijn de kroonjuwelen he? Toch wel een dingetje kennelijk.

Maar ik heb m even t alternatief laten lezen (en de bijbehorende risico's en kosten van een ingreep bij een vrouw). Moah, scheelde toch behoorlijk én je zit niet meer met t spelbederf van "is t vandaag veilig?", gedonder met condooms en allerhanden andere zooi. Na controle kan je gewoon elkaar een knipoog geven en naar boven racen wanneer je zin hebt, veel relaxter allemaal.

Hij schrok ook echt wel toen ik zwanger bleek (hij niet alleen, we waren net klaar met verbouwen en ik zou de zolder t weekend erna op gaan ruimen (baby meuk er uit))

Hij zit er nou niet direct op te wachten (de drukte, zeker ook de stress met de zwangerschap) wat hem betreft is alleen dochter ook prima. Ik heb daar ook geen probleem mee, maar beeindigen van iets wat gewoon gezond is gaat niet gebeuren. Daar ga je eeuwig spijt van hebben (bedoel hier 1 kind, wel een pittig ding maar inmiddels ook al 4 en tegen die tijd 5. Je hebt t niet meer over een peuter).

Dus de boodschap was simpel: Je kan wel voorkómen dat er wat ontstaat mr aimbot. Hierna gaat t niet nog een keer gebeuren. Of je doet er wat aan, zoals je had gezegd of het wordt onthouding. Want met die skills ben ik bang dat een volgende ronde alleen "hallo" al volstaat en de statistieken staan er niet best voor momenteel en worden er ook niet beter van naarmate de jaren verstrijken.

(Mocht t bij mij een keizersnede worden mogen ze de installatie ongedaan maken, maar ik twijfel of ze dat doen. Bedoel ik ben wel vrij stellig, als je er toch moet wezen en je kan erbij haal maar door die handel of gooi er een clip omheen. Je zit dan toch al in een operatie in dat gebied, dan kan dat er ook nog wel bij.)