Ben ik echt de enige muts die zich nu al drukmaakt over het feit dat m'n kleine lieverd in januari naar de onthaalmoeder moet? - Ik zoek momenteel een andere job, maar de onthaalmoeder is al geregeld sinds het begin van de zwangerschap en vrees dus dat als we het willen "uitstellen", we ons plekje gewoon kwijt zijn.- Ik geef volledige borstvoeding, en de tijd vliegt zo snel... heb een hartstikke lief/zalig/rustig mannetje. Huilt enkel en alleen maar als hij honger heeft of krampjes. Ander geeft hij geen kik! Lacht zo lief naar ons, is gewoon echt tevreden, dat zie je. Maar ik ben zo bang... bang dat hij met 3maanden te jong is om de hele dag van mama weg te zijn, bang dat ze hem niet de nodige aandacht geven, zouden laten huilen etc. ... voel me eigenlijk diep ongelukkig bij de gedachte dat ik m'n klein ventje dan al moet wegbrengen. Hoe belachelijk het ook mag klinken, maar ik kan er nu al om huilen. Ik wil gewoon graag een beetje langer exclusief voor hem zorgen... (tot een maand of 6) Krijg hierbij gewoon geen begrip van m'n omgeving. Want werken is zooo belangrijk (we hebben financiëel absoluut geen zorgen). Ergens hoop ik héél hard dat m'n lieverd bijvoorbeeld gewoon de fles zal weigeren, en ik dus voor hem kan blijven zorgen met een overmachts-reden. Maar dat is ijdele hoop vrees ik. Herkent iemand hoe ik me voel? En hoe zijn jullie daarmee omgegaan?
... Nou zit er wel een groot verschil tussen 6 weken en 12 weken hoor, ook voor jou gevoel waarschijnlijk..
ach jeeeeee.. ik had er ontzettend veel moeite mee dat maddi naar de creche moest. idd want werken is ooooo zooo belangrijk EEN DIEPE ZUCHT! elke keer dat ik hem wegbracht moest ik echt mijn tranen inslikken. vond het zo erg om mijn babytje achter te laten!!!! bij deze blijf thuis todat ik eraan toe ben om te gaan werken. ik mijn besluit om hoe dan ook te blijven werken terwijl ik me er helemaal niet lekker bij voelde voor het grootste deel gebasseerd op de meningen om mij heen. nu heb ik zoiets van je kan mn rug op!!!!! je hebt echt geen ideeeeeee hoe ik 8 -9 uur lang op mijn werk heb gezeten, met wat voor een rot gevoel ik daar zat. nou dat doe ik dus never nooit meer.
@mimi, neen ik heb het nog niet nagevraagd bij de gastouder... en dit vooral ook omdat manlief echt wel van me verwacht dat ik weer ga werken in januari. Zijn ideeën hieromtrent staan nogal haaks op de mijne, jammer genoeg. Qua werk moet ik niks regelen, want ik zoek net zoals jij toen, ook ander werk. Dus heb op vlak van werk geen verantwoording af te leggen. Wel fijn dat jij pas naar werk beginnen zoeken bent als je eraan toe was... ik voel me vooral door m'n omgeving (vooral schoonfamilie) gepushed. @lennylenn... precies... zoals jij het beschrijft, zo zie ik het voor me. Ik ken mezelf inmiddels wel goed genoeg om te weten dat ik me door en door slecht zal voelen. Ik vind het geweldig dat jij je sterk genoeg voelt om te zeggen; m'n rug op! Maar ik durf dit niet... het lijkt zelf eens beetje onbespreekbaar. Heb al enkele keren laten vallen tegenover manlief dat ik er erg veel moeite mee heb en dat ik heel er verdrietig zou zijn, maar krijg geen reactie. Behalve dan; "dat zal wel meevallen...", "ze zullen er wel goed voor zorgen..." Ik wil gewoon dat ie zegt; "Ga jij maar weer werken als je eraan toe bent." Ah bah... de dagen kunnen niet traag genoeg gaan!!
Ik begrijp het misschien verkeerd hoor, maar je hoeft voor het geld niet te werken en je wilt het zelf eigenlijk ook niet, maar o.a. je man vind dat je moet werken. Als je niet hoeft en jij ziet het niet zitten, dan zou ik niet gaan, het zou mij dan niet uitmaken wat mn vriend ervan vind.
Ik begrijp je gevoel. Wij stonden bij meerdere KDV op de wachtlijst maar aan het einde van mijn verlof was er geen plaats (joepie!). Dus heb ik 4 maanden ouderschapsverlof opgenomen. Toen was er wel plaats. Alles geregeld en toen.... wilde ik niet terug gaan werken! Ik kon het gewoon niet om mijn kleine manneke weg te brengen! Veel met mijn man gepraat, KDV geannuleerd (boete betaald). En ik ben gastouder geworden....
Iedereen is anders natuurlijk, maar ik moet zeggen dat ik me precies hetzelfde voelde toen mijn zoontje 6 weken was. Met 12 weken ben ik gaan werken (ik moest wel, had geen keus) en de eerste 2 of 3 weken waren enorm pittig. Veel huilen, veel wennen en me vooral veel afvragen of het echt niet anders kon (nee, het kan echt niet anders helaas). Maar ik moet eerlijk zeggen, m'n zoon is nu 9,5 maand en ik zou het nu niet anders meer willen. Op de dagen dat ik werk speelt hij met andere kindjes en krijgt hij alles wat hij nodig heeft en heb ik de mogelijkheid om me weer 'mezelf ' te voelen in plaats van alleen mama-van, en op de dagen dat ik vrij ben geniet ik optimaal van hem. Ik zou nu niet meer elke dag de hele dag bij hem willen zijn.. eerlijk gezegd denk ik dat mn wereldje dan heel klein zou worden. Maar ook al voel IK het zo, dat is helemaal niet belangrijk want het gaat erom hoe JIJ het voelt. Misschien kun je het eerst proberen en dan met je vriend bespreken dat je, mocht het niet gaan, zult stoppen met werken? Zo heb ik het gedaan, ik heb mezelf 3 maanden gegeven om te wennen en m'n man was het daar helemaal mee eens.
nee hoor, het is iets waar je duidelijk mee zit. Ik zou nu als ik jou was even voor mijzelf op een rij krijgen of jij echt wil gaan werken of niet. Ik weet ook niet in welke branche je zit en of het mogelijk is om misschien pas over een jaartje te gaan werken??? Er is ook nog ouderschasverlof, misschien kun je daar naar informeren. sterkte met je keuze.
Ouderschapsverlof mag je helaas pas opnemen als je 1 jaar bij een werkgever werkt, dus dat zal in dit geval niet helpen. Ik zou nu niet direct beslissen om niet te willen werken, omdat je gevoelens de komende weken mogelijk nog wat veranderen. Verder is het misschien handig om een op een rijtje te zetten wat jij wilt. Wil je nu al gaan solliciteren of pas na je verlof. Als je na je verlof gaat solliciteren is het misschien is het wel handig om dan je kindje alvast wat (halve) dagen naar de gastouder te laten gaan. Kun jij wennen en heb je je handen vrij om te solliciteren tegelijk. Met je man zou ik wel rekening houden, maar kom wel op voor jezelf. Wees vooral duidelijk en concreet, je man kan waarschijnlijk niets met gevoelens (het blijft een man). Verder zijn de problemen die je schoonfamilie heeft met hun mening over werken hun probleem. Probeer jezelf te dwingen om je daarvan af te sluiten, hoe moeilijk ook. PS: Ga vooral nog genieten van de komende weken!
@TheLady Ik begrijp hoe je je voelt. Ben zelf gestopt met werken toen ik zwanger was van mijn boef (nu 3). Toen hij geboren was kon ik hem echt niet 5 dagen naar de opvang doen. Financieel kwam er natuurlijk minder binnen, maar dat wisten we vantevoren en daar staat wel een mooie tijd met de kleine tegenover! Toen wilden we een brusje dus zou het niet handig zijn om weer te gaan werken, voor twee kindjes zorgen is werk genoeg. Nu hopen we zelfs op een derde wondertje. Naar de kinderopvang brengen, voor ons is dat geen optie. En let op: iedereen beslist daar zelf over. Misschien is het een goed idee om er eens een goed gesprek over te hebben! Kan me voorstellen dat het je nu echt dwars zit. En wat anderen vinden hoeft niet te zijn wat jij vindt.
Ik denk dat ik het er op het moment zelf wel moeilijk mee zal hebben. En de dagen daarvoor waarschijnlijk ook wel. Maar op dit moment denk ik er gewoon nog niet aan. Lekker struisvogel-politiek! Ik beging ook in januari weer. En hoewel ik het rap dichterbij vind komen, lijkt het ook nog wel ver weg. Ik moet wel zeggen dat ik nu ook af en toe al even zonder kind iets ga doen. Er is nu 3x voorgekomen dat onze kleine jongen bij mijn man was, terwijl ik bijv. ging sporten of naar de kapper ofzo. Mijn moeder heeft al 2x opgepast i.v.m. studie van mij en mijn man. En mijn schoonouders hebben een keer opgepast toen ik toch een middagje op mijn werk moest / wilde zijn. De eerste keer vond ik het echt vreselijk moeilijk. Maar ik merkte wel dat het elke keer al een beetje makkelijker werd. Dus daardoor heb ik ook wel vertrouwen in, dat het straks ook goed komt. Bovendien hebben wij een fijne gastmoeder gevonden. Ik ben echt blij dat onze zoon straks naar haar toe kan.
hai meiden... @annalise... wat fijn voor je! Lijkt me heerlijk. @daro, ik denk dat ik er ook minder problemen mee zou hebben moest ik onze man pas rond z'n 6de maand naar de onthaalmoeder moeten brengen... het is vooral het borstvoeding-geven en het intieme daarvan dat ik nog niet zo snel wil opgeven. Ik weet wel dat ik met werk nog s'avonds en s'ochtends kan voeden.. maar dat vind ik niet genoeg. Ik kan wel heel goed geloven wat jij uitlegt, het went uiteindelijk wel waarschijnlijk... maar ik heb geen zin in weken verdriet terwijl het hier wél anders kan. Snap je? Ik MOET (financiëel gezien) niet meteen gaan werken, maar het wordt wel van me verwacht. @tulip, ja ik zit er echt heel erg mee... ligt als een zware steen op m'n maag en ik wéét dat ik er over zou moeten praten met m'n man, maar... ik vrees dat hij het niet zo goed zal ontvangen. Hij is, denk ik, vooral bang dat we "ons plekje" bij de onthaalmoeder zouden verliezen, ze zijn namelijk drukbezet. - ik zou natuurlijk eens met de onthaalmoeder kunnen praten, maar dat wil ik niet achter z'n rug om doen en... naja, vies gevoel - @peetje, Ja idd, ouderschapsverlof kan pas als je 12 maanden voor dezelfde werkgever hebt gewerkt, en aangezien ik vanaf december op zoek zou gaan naar een nieuwe job kan ik daar geen aanspraak op maken. Je hebt zeker een punt met; "Wees vooral duidelijk en concreet, je man kan waarschijnlijk niets met gevoelens (het blijft een man). " maar dat is ook vooral de reden waarom ik het blijf uitstellen om er met hem over te praten, het zit me emotioneel inmiddels zodanig hoog dat de tranen hoogstwaarschijnlijk onbedwingbaar zullen zijn... dat is gewoon rot. Eigenlijk zou ik het hem beter in een brief schrijven, gewoon maar om te kunnen zeggen wat ik wil, want praten met een krop in je keel is gewoon kansloos. @velobab, jij leeft gewoon mijn droom... ik gun het je van harte, maar ergens ben ik (positief) jaloers... het is echt m'n grootste wens om voor ons kind te !!mogen!! zorgen. Het is niet dat ik niet grààg werk, maar de geboorte van onze zoon heeft me zodanig met liefde vervuld... er is gewoon NIKS belangrijker dan hij nu, zeker geen geld/werk. @tupp, ik probeer ook de struisvogel uit te hangen, maar hoe meer dagen er voorbij gaan, hoe meer ik verander in een angsthaas. Ik ga ook wel eens zonder kind iets doen, maar ik laat hem max 3u zonder mama(melk). En tot nu toe eigenlijk enkel bij m'n man -maarja, dat komt ook doordat de schoonfamilie zwaar rookt en ik wil m'n kind daar liever niet aan blootstellen + mijn moeder is ernstig ziek dus zij kan niet oppassen- Ik dénk ook dat we een fijne gastouder hebben... maar toch twijfel ik heel erg! Je wéét namelijk niet hoe ze met je kind omgaan als jij er niet bent. Ik zou het zo'n zonde vinden... heb gewoon eigenlijk geen vertrouwen in "een vreemde" (ook al is ze waarschijnlijk hartstikke lief!) Ik vind het in elk geval heel erg lief dat jullie een beetje met me meedenken en ook jullie ervaringen delen... ik moet hier echt wat mee doen, maar de berg lijkt zo hoog. Ergens hoop ik dat ik gewoon geen werk vind, hoe kinderachtig dat ook mag klinken, ben gewoon een beetje wanhoopsgedachten aan het ontwikkelen. Wat vinden jullie van het idee van een brief? Dit vooral omdat ik niet overmand zou worden door emoties tijdens het gesprek zelf... dan kan ie gewoon alles rustig lezen en kunnen we er misschien daarna over praten? Ah, ik weet het niet...
Ik zat in precies dezelfde situatie (moest nog nieuwe baan zoeken, vreselijk gevoel dochter te moeten achterlaten, liever lekker zelf voor zorgen, bij haar zijn, bv geven, en financieel wel haalbaar thuis te blijven) en ben langer thuis gebleven bij mijn dochter, en ben daar super blij mee! Ik ben nu nog thuis (ze is bijna 7 maanden), en zie wel wanneer ik weer ga werken. Nog niet!!! En ik sta hier en daar op wat wachtlijsten van kdv's, voor later. Mijn eigen ouders zijn geloof ik meer voor werken, voor mijn eigen ontwikkeling/zelfstandigheid, maar houden hun mening een beetje op de achtergrond. Mijn schoonmoeder is zelf ook thuisgebleven vroeger bij haar kleintjes, dus was wel voor thuisblijven, wat natuurlijk erg gunstig was bij het overtuigen van mijn vriend. Hij moest wel even aan het idee wennen. Mijn vriendinnen hebben allemaal nog geen kinderen, dus vinden het vast gek dat ik thuiszit (met een goede opleiding), maar die weten ook niet hoe het is om zo'n lief klein babytje te hebben. Wat 'de mensen' (schoonfamilie, vrienden, kennissen) ervan vinden doet er eigenlijk ook niet toe, dus wat die vinden: ene oor in, andere uit. Waar je wel mee te maken hebt, is je eigen man/vriend. Omdat het mij zo goed bevalt, hier wat mogelijkheden om te gebruiken bij het overtuigen van je man: Naast de voor de hand liggende argumenten waarom het voor jou beter is (waarbij meneer even niet moet vergeten hoe zwaar het voor jou is om de nachtvoedingen en het kolven naast het werk overdag te doen), en waarom het voor de baby 'beter' is (dit kun je gerust aandikken t.b.v. van je doel, beetje zielig doen over zo'n klein hummeltje dat nog niks kan en mama nodig heeft, en dat er zo weinig leidsters zijn voor zo veel baby's ), kun je de volgende dingen noemen die voor HEM beter zijn: - er is geen ochtendspits, met baby omkleden, luiertje doen, voeding, jasje aan, maxi-cosi in, wegbrengen naar de opvang, waarin hij ook moet meewerken. Hij kan dus gewoon, net zoals hij gewend is van zijn vroegere kinderloze leventje, én van nu je verlof hebt, rustig douchen, zijn koffietje nemen, aankleden en vertrekken. Als jij straks ook werkt, moet hij 's ochtends even hard meedoen om de baby klaar voor vertrek te krijgen. (Als jij de voeding al doet, hij dus zo ongeveer de rest, want dan moet jij douchen!) - als mama ook werkt, is het ook fair als je een evt. nachtvoeding om en om doet, dus flesje in de koelkast en dan moet papa er elke 2e nacht een half uurtje uit om de voeding te doen (of vaker als de baby niet lekker slaapt, huilt). Als jij thuis bent, troost en voed jij de baby 's nachts, en mag hij doorslapen zodat hij zijn werk goed kan doen. Jij zelf kunt dan overdag wel wat bijslapen. - 's avonds hetzelfde, geen gehaast wie van de 2 er op tijd bij de opvang kan zijn. Hij kan rustig zijn werk doen en overwerken als het moet, zonder stress. - thuis kan jij de dingen regelen. Jij bent uitgerust en relaxed, zorgt voor de baby, en zorgt dat er gewoon eten op tafel staat als hij thuis komt. Hij hoeft doordeweeks dan geen boodschappen te doen of te koken, en hoeft na zijn werk alleen nog maar met de baby te spelen. - misschien als hij nu nog zelf zijn overhemden strijkt, kun je hem paaien dat jij dat dan voortaan voor hem doet. Benadruk dat het tijdelijk is (je kunt het later altijd proberen te rekken als je dat wilt), dan zal hij makkelijker toegeven. Zeg, we kunnen het toch een maandje of 3 proberen, hoe het bevalt. Daarna is uk ook wat groter en kan hij/zij het beter aan om naar de opvang te gaan. Die paar maandjes maken voor jouw banenkansen natuurlijk ook niets uit. Als het allemaal niets helpt, kun je altijd nog al je sollicitatiegesprekken verprutsen en daarmee tijd rekken. Sowieso niet te veel enthousiasme uitstralen, en dan nog wat benadrukken dat je je baby zo gaat missen... Daar zitten werkgevers niet op te wachten, how convenient! Beetje vals misschien, maar als jullie het financieel prima redden, en je man luistert echt niet naar je, dan vind ik veel geoorloofd om bij je baby te kunnen zijn. Succes en laat nog eens weten hoe het gaat!
Het is helemaal niet raar dat jij je zo voelt! Je zoontje is er net! Ik vind het heel gezond. Als jij zo'n weerstand ervaart en zo'n verdriet hebt dan kijk je toch naar andere mogelijkheden? Ik begrijp je verhaal ook niet zo goed. Je hebt momenteel geen werk? Maar je solliciteert? En toch gaat je zoontje per januari naar een oppasouder? Hoeveel dagen per week? Als je nog geen werk hebt dan hoeft je kindje toch ook niet naar een oppasmoeder? Het komt zoals het komt hoor. Ik leer zelf steeds meer los te laten. En daarmee bedoel ik dat de reden -bang zijn om de plek bij de oppasmoeder kwijt te raken- voor mij geen goede reden is. Je weet toch niet hoelang het duurt voordat je een baan vindt? Het kan nog wel maanden duren. Geef het lekker de tijd. Blijf thuis bij je kindje, ga lekker solliciteren en als het zover is dat je begint met je baan is er zeker wel een oplossing te vinden voor opvang. Ik zou het erg verdrietig vinden als je door druk van je man/schoonfamilie keuzes maakt die absoluut niet bij je passen. Succes meid!
@poppe... bedankt voor je bericht meis! Daar kan ik wat mee... en zo fijn dat jullie het als aangenaam ervaren (hoe kan het ook anders )... Ik denk inderdaad dat manlief absoluut niet beseft hoe zwaar het zal zijn als we beide de deur uit moeten... hij beseft sowieso al helemaal niet dat ik wel moe kan zijn overdag! Hij weet namelijk niet hoe het voelt om geen enkele nacht door te slapen, dat neem ik hem zeker niet kwalijk, want ik kies er zelf voor. Maarja, het zou gewoon fijn zijn moest hij zich wat meer kunnen inleven. Ik heb al eens gedacht om het hem een weekje te laten doen, maar dan moet ik nu al beginnen kolven en flesjes geven en heb daar absoluut nog geen zin in! (vind de borstvoeding echt zooo heerlijk gezellig.. ) Ook al ben ik soms moe. Ik ga het stilletjesaan proberen te introduceren... idd, als ik zeg; "een maand of 3 totdat hij wat ouder is..." En oh, geloof me, dat van die sollicitatiegesprekken bewust verprutsen, da's ook al één van m'n gedachten geweest erg! Vond je bericht echt een eyeopener, je hebt veel argumenten gebracht waar ik zelf nog niet aan gedacht had! BEDANKT @Line, ik heb momenteel wel werk (maar ben in moederschapsrust) maar ik wil daar niet terug. Dus het zou de bedoeling zijn om inderdaad op zoek te gaan naar werk. Hier zijn de plaatsen bij de onthaalouders echt heel schaars, dus toen ik pas zwanger was hebben we een plaatsje "gereserveerd", toen had ik ook nog niet beslist van na de bevalling ander werk te zoeken. (en dat plaatsje is vrij vanaf januari) Je moet hier echt wel 6 maanden opvoorhand een plekje reserveren of je hebt geen opvang... ALS ik fulltime zou werken zou ons zoontje 3 dagen per week bij de onthaalmoeder gaan, 2 dagen bij m'n man zijn moeder. Maarja, dat zie ik dus absoluut nog niet zitten. Ergens vraag ik me af; zal het wel met een beter gevoel zijn als hij ouder is? Of maak ik mezelf dingen wijs? Wat als ik me er binnen 5 maanden nog zo rotslecht over voel? Ik wil inderdaad geen keuzes maken die volledig tegen mijn eigen gevoel/instinct ingaan, maar een koppel bestaat uit 2 personen en dat vind ik zo moeilijk; het evenwicht tussen wat IK wil en wat we samen overeenkomen... In elk geval bedankt voor je bericht!! Ik laat zeker en vast weten hoe het gaat... Liefs
ff snel,... later meer uitleg, mag voorlopig zeker thuisblijven tot februari, heb gesprek gehad met arts... die wil me wat tijd geven om dingen te verwerken (ook los van de zwangerschap/bevalling), dus mja, is al beter dan meteen op zoek te moeten naar werk!!