Na de bevalling merk ik dat ik niet meer te genieten ben. Als mijn man iets vraagt dan kan ik alleen maar chagrijnig terug antwoorden of ik antwoord gewoon niet. Ook als mijn zoontje (3 jaar) iets zegt merk ik dat ik niet vrolijk kan antwoorden ook als hij vervelend is, kan ik niet normaal reageren maar wordt ik gelijk boos. Ik voel ook dat ik niet mezelf ben. Alleen wanneer ik een wijntje of een biertje op heb dan voel ik mij wel vrolijk. Wie weet wat ik hier aan kan doen. Ik weet wel dat ik mijn werk heel erg mis. 22 februari mag ik weer werken, misschien dat het dan beter gaat. Maar voor mijn relatie met mijn man en zoontje is dit niet goed.
Misschien heb je tijd voor jezelf nodig. Wandelen met muziek helpt bij mij goed. Latereven sporten. Gewoon het huis even uit. Sterkte
Misschien eens langs de huisarts? Ben je niet gewoon oververmoeid? Dat kan echt behoorlijke gevolgen hebben voor je gemoedstoestand. En heb je al gedacht aan een Postnetale depressie? Je werk missen kan natuurlijk ook maar als je dat gaat afreageren op een kindje van 3 dan ben ik bang dat er wel wat meer aan de hand is dan het gemis van je werk. Kan je niet gezellig een keer een middagje wat leuks gaan doen met iemand die dicht bij je staat. vriendin, moeder of een zus? Gewoon even er uit zonder partner en kind. Heel veel sterkte en je bent echt niet de enige die zich zo voelt na het krijgen van een kindje.
Herkenbaar. Ik heb het ook gehad, vlak na me bevalling en dan ook nog eens ongelofelijk huilbuien. Nu nog steeds wel eens last van... Ik denk zelf dat het bij mij ligt aan oververmoeidheid. Maar als dit nog even doorgaat, ga ik hulp zoeken. Ben gisternacht (want toen stond ik zowat op instorten) begonnen met schrijven. Het meer van me afschrijven. Over alles wat ik voel en denk. Klinkt misschien overbodig, heb ook geen idee of dat zal helpen op langere termijn. Maar misschien ook iets voor jou...? Sterkte!
Heel herkenbaar! Mijn zoontje is half mei geboren, ik studeerde nog en school begon pas half september, dit betekende 4 maanden thuis, en de laatste maand 1,5 dag in de week werken. Ik werd echt gek van verveling en voelde me alleen maar moeder. Miste het werken, school en leuke dingen doen. Ik zat regelmatig in de zon op het balkon een biertje te drinken als de kleine sliep, dan was ik wel vrolijk idd. Bij mij hielp het dat de kleine soms een paar uurtjes met mijn moeder thuis was, dan kon ik wat leuks doen met vriendinnen. Ook ging hij met ongeveer 2 maanden soms een dagje naar opa en oma zodat ik en mijn vriend naar een festival oid konden. Niet eens super vaak maar het maakte voor mij een wereld van verschil.
Heel herkenbaar 😕 alleen het werk missen valt wel mee maar ik zou zo graag ff een hele dag weg willen. Hoe gaat het nu?