Niet opgeven en doorgaan met waar je mee bezig bent. Ik heb er inmiddels steeds meer vrede mee dat ik uiteindelijk op aanraden van de VK naar het ziekenhuis ben gegaan en niet omdat ik het zo graag wilde toch nog thuis ben blijven afwachten of de ontsluiting toch verder zou gaan. Ik lucht hier op het forum mijn hart wel o.a. bij het topic thuisbevallen
Had ik maar beter naar meelf geluisterd en minder naar de VK, dan had ik NOOIT voor een thuisbevalling gekozen en hadden we dit ge***k nooit gehad Maar ja, makkelijk praten achteraf, we gaan gewoon door hoor.
Dat komt doordat we niet alles van te voren weten. Als mijn ontsluiting gewoon verder was gegegaan had ik zeker gewoon thuis willen en kunnen bevallen, maar dat heb je niet in de hand. Wel vervelend als je een control freak bent. Mocht je nog een keer zwanger zijn dan ga je gewoon voor een ziekenhuisbevalling, dat is in ieder geval duidelijk voor iedereeen inclusief de VK
Ik mág niet meer thuisbevallen, dus van dat gezeik zijn we iig af. Ja mocht ik ooit weer zwanger worden ... Komt ook wel weer goed
Ik was 12 weken zwanger toen ik voor de 1ste echo moest. Alles was goed, een bewegelijke foetus, niks aan de hand. Drie kwartier na de echo begon ik te bloeden en kreeg ik pijn onder in mn rug. Ik heb mijn verloskundige gebeld maar die zei letterlijk tegen mij dt ik waarschijnlijk gewoon in mn broek had geplast en dat dat wel vaker gebeurde tijdens de zwangerschap. Ik heb niks meer van haar gehoord die dag. de volgende dag heb ik zelf gebeld en gevraagd om een echo, je wil ten slotte wel weten of je kindje nog leefd..een week moest ik wachten voordat ze een echo gingen maken, belachelijk gewoon. Ik heb toen besloten om van deze verloskundige afscheid te nemen. De rest van de zwangerschap ben ik goed begeleid door een andere vk praktijk. Ik kreeg extra echo's omdat mn baarmoeder wat aan de kleine kant leek, alles verder prima, niks aan de hand. Totdat ik op een donderdag na mn werk naar huis fietste en merkte dat ik een beetje rugpijn begon te krijgen. Dit zette door en werden echt pijnlijke rugweeen. Om 02.00 uur snachts heb ik de verloskundige gebeld, ik kon al horen dat ze geiriteerd was dat ze werd gebeld. Ze zei dat ik nog geen weeen kon hebben en dat ik waarschijnlijk last had van een behoorlijke blaasontsteking.(33 week was ik heen) Als ik na 2 dagen nog last had moest ik even naar mn huisarts. Komen deed ze niet ondanks dat ik duidelijk het woordt rugweeen heb gebruikt. 07.00 werd ik wakker doordat mn vliezen braken. Ik was na een uitputtende nacht om 05.30 even gaan liggen. Ik heb gelijk de vk gebeld en die kon zich amper herinneren dat ik snacht had gebeld. Gelijk door naar het ziekenhuis waar ik met volledige onsluiting binnenkwam. Mn baby was om 08.13 geboren en werd direct weggehaald. zn longetjes waren onrijp. Als de vk gewoon was gekomen snachts had de bevalling mischien nog tegengehouden kunne worden of had in ieder geval de baby een behandeling kunnen krijgen om de longetjes te laten rijpen. Ik heb trouwens de dienstdoende vk niet gezien of gehoord tijdens bevalling en ook niet na de bevalling. Een week later kreeg ik een telefoontje van een collega van haar.
@Mama van Mike Belachelijk zeg gewoon niet luisteren als je wat zegt. Daar komt het op neer. Ongelofelijk.
Ik vraag me echt wel eens af hoe het komt dat dat soort mensen nog zo'n beroep uit mogen oefenen. Als ik dit soort fouten zou maken in mijn werk kan echt fluiten naar mijn baantje hoor.
Het gaat inmiddels erg goed met Mike..hij is alweer 4 maand en 3 dagen oud! Na 2 dagen op IC werd hij overgeplaatst naar een ander ziekenhuis en kwam daar op high care te liggen. 3 weekjes later mocht onze kanjer al mee naar huis en doet alles ontzettend goed.
En? Ik neem aan dat het echt helpt. De dingen zijn natuurlijk gegaan zoals ze gegaan zijn. Dat verandert niet, maar misschien wel hoe je er tegenaan kijkt. Goed dat je het gedaan hebt!
Ja ik kan er nu iets nuchterder tegen aan kijken en ben niet meer zo emotioneel, maar er zit nog wel steeds een stuk woede merk ik. Ik word er niet verdrietig van, maar ben het nog niet helemaal kwijt. Vooral als ik andere vrouwen hoor over hun bevalling "Als die kleine op je buik ligt is alle pijn vergeten en kun je genieten, de hel is voorbij." toen begon de hel pas. Ik heb vooral het idee dat er in de voorlichting een stuk ontbreekt. Er wordt te makkelijk over alle mogelijke complicaties heen gestapt. Je moet er altijd maar van uit gaan dat het goed gaat en als het niet goed gaat ... dat weet je bij god niet waar je aan toe bent. VK's mogen van mijn de bevalling best wat realistischer voorspiegelen en niet zo rooskleurig van als de kleine er is dan komt de placenta nog even en dan kun je gaan genieten ... NOT. daar kan ik nog steeds heel boos over worden.
Denk dat dat altijd wel zo blijven, dat is toch niet vreemd. Ik wordt er af en toe nog wel verdrietig van, maar als ik me dan bedenk dat het altijd erger kan is het zo weer over. Ik denk ook dat de voorlichting niet fantastisch is. Maar de reden is dat ze anders sommige mensen zo bang maken dat het zeker niet goed gaat. Maar wat je zegt als er dan iets gebeurt dan weet je niet wat je te wachten staat
loeki2 ik heb niet alles gelezen alleen de eerste 2 pagina's en de laatste. ik heb ook een behoorlijk traumatische ervaring achter de rug waarbij ik bijna het leven heb gelaten en een hoop blunders op elkaar. ik ga het hier niet allemaal neerzetten want dat zou toch niks oplossen. ik wil je alleen vertellen hoe het verder ging. ik heb daarna bijna een ajar op bed gelegen en het eerste half jaar kon ik mijn baby niet zelf optillen. geen kracht genoeg. affijn. ik heb er mee rondgelopen de gyn zijn vet gegeven die eht uiteraard geen bal intereseerde voor mijn gevoel en bovenal snapte ik er heeelemaal niks van. waarom men niet ziet dat eht misgaat en waarom met een zwangere vrouw niet serieus neemt als ze zegt dat ze zich allesbehalve ok voelt en als dat uit vanalles waaronder bloedonderzoek ook blijkt. ik heb ook geroepen nooooooooooooooooooooooit meer. maar ik kreeg er gewetenswroeging van. ik kwam er niet uit en raakte helemaal in de war. ik wil graag een groot gezin maar nooooooooit meer zwanger zijn en al helemala niet meer bevallen. toen heb ik uiteindelijk de stoute schoenen aangetrokken en in een ander ziekenhuis een afspraak met een gyn gemaakt. het bleek een erg aardige en begripvolle man te zijn. hij heeft mijn dossier nagespluist en alles met me doorgesproken wat er nu eigenlijk allemaal gebeurd was. en hij moest tot zijn ontsteltenis vaststellen dat ik als een "beest"behandeld was. hij heeft me toen ook dingen beloofd als pijnstilling en dat direct opgeschreven en dat hij het nooit zover zou laten komen en me zo zou laten lijden enzo. en heeft op me ingepraat dat angst nooit een reden mag zijn om geen tweede kidnej te nemen alsje het heel graag wilt. uiteindelijk raakte ik zwanger en was doodsbang. mijn eigen huisarts heeft me onder controle gehouden en ook vaker dan noodzakelijk was en de laatste weken ben ik naar die gyn terug gegaan. mijn zoon had een voorbeeldige bevalling en toen ik vroeg om pijnstilling vanwege mijn gesloopte bekken had ik erg veel pijn kreeg ik dat direct van de zusters. die hadden duidelijk van de voren opdracht gehad. alles liep als een trein en hij werd zonder problemen geboren. toch heeft het nadien nog 12 jaar geduurd voordat ik mijn uiteindelijke wens om 3 kindjes te hebben in vervulling durfde te laten gaan. en wederom ben ik bang. watik eigenlijk wil zeggen is dat het nooit helemaal zal overgaan. ik denk dat dat een illusie is. maarje moet je er uiteindelijk niet door laten weerhouden het blijft je achtervolgen. in mijn geval 12 jaar. en nu heb ik gedacht het moet nu of nooit anders ben ik te oud. en mijn kinderen kijken er ook enorm naar uit. ik ben zelf best angstig maar ik probeer gewoon voorogen te houden ik ben niet meer dat onnozel kind van 23 met mij gaan ze niet meer lopen. en dat is ook zo.ik zeg waar het op staat en of men dat nu leuk vind of niet. en ik heb ook nu bij alle intakes ( ik zit gelukkig inmiddels weer bij de gyn ) duidelijk het hoe en waarom van mijn angsten verteld en op laten schrijven en ik heb ook duidelijk gezegt dat ik dit niet meer pik. te zijner tijd zal ik ook duidelijk weer afspraken maken over de pijnstilling enzo. het is een heel verhaal geworden , maar ik hoop dat je er iets aan hebt. om een ervaring van iemand te horen die inmiddels al bijna 15 jaar oud is. sterkte met je verwerkingsproces en met je keuzes die je hierop maakt. laat je niet klein krijgen meid! groetjes yinte
Bedankt Yinthe en gefeliciteerd met je zwangerschap. Ik hoop ook weer een keer dat gevoel te mogen ervaren. Mijn psych zegt dat de tijd nu iig nog niet goed is voor een tweede. Ik heb nog te veel woede en boosheid in me en ik moet als controle-freak ook leren dingen los te laten waar ik geen invloed op heb. Tijd heelt alle wonden hoor je zo vaak, maar er zijn wonden die nooit helemaal verdwijnen, maar ze kunnen we draagbaar worden. Ik kan nu iig met redelijk droge ogen je verhaal lezen en dat is al een hele verbetering.
goedzo meid! en wat je psyg zegtklopt. je moet het tijd geven maar niet de hoop opgeven dat wilde ik je meegeven met mijn verhaal. over 5 jaar of 10 jaar is er ook nog tijd, het zal nooit helemaal weggaan maar je leert het wel handelen zeg maar. geef jezelf die tijd. het mag! ps wat een dotje heb je trouwens op de wereld gezet. geweldig! liefs yinte ps als je ooit eens wilt praten dan mag je me altijd een pb sturen hoor.
Nou al ik over 10 jaar aan de volgend zou beginnen dan ben ik op mijn 42e voor de tweede keer moeder , nee helaas zoveel tijd heb ik niet. Na mijn 35e wil ik geen kinderen meer, dat vind ik persoonlijk echt te laat. Bedankt.