ik heb lang zitten dubben of ik dit hier nee ging zetten.... maar het begint nu toch wel een beetje hoog te zitten... lang verhaal in het kort.... manlief in 1990 volledig afgekeurd door rugklachten. omdat hij gewoon niet iemand is die thuis kan zitten is hij via een sw bedrijf gaan reintegreren.... hij hield zijn uitkering en ontving ook loon voor de uren dat hij werkte en zijn eigen inkomen ging dan zeg maar van de uitkering af....dat was vanaf 2005 ongeveer dat hij is gaan werken.... in de tussentijdse periode is hij veel uitgeschakelt geweest ,vaak lange periodes eruit en inmiddels 3 hernia,s gehad en aan 2 van deze hernias geopereerd. maar..... afgelopen 3 jaar ging het best goed.... dus hij had echt via het SW bedrijf een hele fijne leuke baan gevonden en met zijn rugzakje subsidie wilde zijn werkgever hem zelfs uit het sw bedrijf uit laten stromen en hem in eigen dienst nemen.... helemaal geweldig natuurlijk na die toch wel zware onzekere jaren.... we hebben een huis gekocht en een kind gekregen en ik ben nu zwanger van de 2e.... maar na de laatste hernia operatie is het helemaal mis gegaan en is er littekenweefsel in zijn rug ontstaan... dit bekneld zenuwen en hij is inmiddels praktisch uitbehandeld omdat alle ingrepen via de pijnpoli niet voldoende werken...hij heeft dagelijks pijn.... slikt morfeine een heeft een vreselijke depressie gekregen waar hij hulp voor heeft gezocht...het sw bedrijf stuurt erop aan dat hij wederom volledig in een uitkering beland.... en dat hij na 104 ziekteweken ( en dat einde komt inmiddels in zicht) uit dienst zal gaan... qua geld maakt het niet uit.... hij verdiend niet veel... nooi gedaan en al onze financien zijn daar op afgestemd... maar wat als hij thuis komt te zitten.... niets te doen heeft... veel en dagelijks erge pijn heeft en wij 2 kleine kinderen... ik weet het gewoon niet... zijn er meer vrouwen met een man die thuiszit... hoe gaan die ermee om???? mijn man is geen hobbyist, heeft weinig vrienden..... is gebaat bij een goed ritme.. hoe ervaren jullie dat???? ik vond het bijvoorbeeld altijd heerlijk als mijn man weg was en ik gewoon thuis was en lekker kon rommelen... nu is hij altijd om me heen.... we zijn 15 jaar samen en dat zit verder prima... maar toch is het erg op elkaars lip.. ben gewoon heel benieuwd gr Jose
Ik heb er zelf geen ervaring mee, maar wilde toch even reageren. Als je bang vent om op elkaar lip te zitten, kan je misschien zelf wat ondernemen. Het lijkt me sowieso niet fijn om alleen maar thuis te zitten, met of zonder man. Dat je man veel pijn heeft moet je denk ik proberen te accepteren. Ik weet niet of er kans is op herstel, maar anders zal hij er voor altijd mee moeten leren leven. En jij dus ook. Ik hoop voor jullie dat het met de pijn mee gaat vallen!
Het eertse wat ik denk is dat ook al zou hij volledig terug gaan in de wao dan nog hoeft hij heus niet hele dagen thuis te zitten er worden altijd veel vrijwilligers gevraagd voor allerlei dingen en mocht hij zich zelf goed genoeg voelen kan hij altijd zoiets op pakken om toch wat invulling aan de week te geven en dus wat uren weg te zijn. Ik ben zelf afgekeurd en dus altijd thuis, vorig jaar is mijn man 6 maand werkloos geweest en ooh wat vreselijk was dat op een gegeven moment als hij zei ik wil graag even .... dan riep ik al ja ga gauw, je bent toch net even je ritme kwijt en er is dan gewoon veel sollicitatie en finaciele stress dus niet echt prettig. Ik zou zeggen doe gewoon je eigen ding en hou je eigen ritme aan want als je 1x begint met je aanpassen aan een ander time is het erg moeilijk om terug te gaan naar je eigen. En zorg dat hij een hobby krijgt al zal het maar dagelijks een uur wandelen zijn dat er gewoon wel regelmaat blijft in zijn leven. het is gewoon een erg moeilijke situatie ook voor hem dus veel succes.
hier zit manlief al bijna een jaar in de ziektewet en het lijkt erop dat hij er niet of nauwelijks uit zal kunne komen.. Wat wij doen is af entoe een dagje apart van elkaar, weg.. en elke dag even wandelen met de kleine soms apart soms gezamelijk.. Probeer je eigen ding te vinden. Heeft hij geen hobby laat hem klusjes in huis doen als hij dat leuk vind.. Of wat ik hier gedaan heb is gevraagd of hij mee wou draaien in het huishouden en dat gaat erg goed.. ook doet manlief de boodschappen zodat hij zn eigen ding heeft. Succes en als je vragen hebt stel ze gerust.. mag via pb mag ook zo!
mijn man heeft last van depressies.. En mijn beste tip is: leef ook je eigen leven! Anders ga je er aan onderdoor.. Ik heb een leven met mijn man, maar ik onderneem ook veel alleen en met mijn meiske..
Mijn zusje en haar man zijn samen afgekeurt. De eerste jaren waren een drama. En ik moet zeggen mijn zusje is me zusje niet meer die rotvent van haar zit dag in dag uit op haar lip. Hij onderneemt ook helemaal niks( Toevallig ook rug en been klachten) zit de kinderen in de nek te hijgen. Ect ect. Aan mijn verhaal heb je denk helemaal niks. Hoop wel dat je hem zo ver kunt krijgen dat hij wel iets gaat doen buiten het huis of dat jij buiten het huis wat gaat doen anders ga je toch elkaar regelmatig in de weg zitten. Sterkte er mee. Ik zou het niet kunnen hoor me partner dag in dag uit op me lip te hebben. Hij trouwens mij ook niet hihi het mes snijt natuurlijk aantwee kanten.
Mijn man is van de 5 jaar dat we samen zijn ook het grootste gedeelte van de tijd thuis geweest... heeft onze relatie geen goed gedaan (maar dat heeft ook andere oorzaken). Mijn advies: laat hem actief blijven (zoveel mogelijk gezien zijn klachten natuurlijk). Als hij bereid is geweest via de sw te re-integreren, zal hij misschien ook wel bereid zijn tot vrijwilligerswerk. Daar hebben ze vaak meer begrip voor als je niet kunt komen en kun je je eigen tijden indelen. Als hij (al is het maar een paar uurtjes per week) zijn eigen bezigheden heeft, is het volgens mij wel te doen! En ow ja, laat jezelf er niet in meetrekken he? Ook al zit hij thuis, je bent niet verplicht ernaast te gaan zitten op die bank (die fout heb ik wel gemaakt..)
mijn vriend is 80-100% afgekeurd en zit nu al zo'n 6 jaar thuis. We zijn ruim 7 jaar bij elkaar en heb hem dus niet veel werkend meegemaakt. Ik heb wel altijd veel gewerkt en we hebben geen kids. Omdat ik mijn benen uit mijn lijf werkte (vaak meer dan 40 uur) en hij thuiszit heb ik dit vaak als onterecht ervaren. Mijn vriend zit in de wajong omdat hij een handicap heeft van jons af aan. Ik heb ondertussen een ernstige depressie gehad waardoor ik een jaar in de ziektewet heb gezeten en na dat jaar ben ik weer gaan werken. Hij vond het verschrikkelijk dat ik weer weg was en dat hij weer alleen was. Ik vond het heerlijk.... Hij doet hele dagen niks en misschien ook mn eigen schuld maar ik krijg het niet verandert. Als je geen zin hebt om hele dagen op elkaars lip te zitten kan je kijken of hij misschien een paar uurtjes per week vrijwilligerswerk kan gaan doen of jij (betaald of vrijwillig)werk kan zoeken. En zorg gewoon dat je elke dag rond hetzelfde tijdstip opstaat en naar bed gaat en gewoon je maaltijden op vaste tijden neemt dan hou je je structuur. Tis heel makkelijk om dat elke dag op te schuiven omdat je toch nergens heen moet. Tis geen makkelijke situatie maar wil je veel sterkte wensen!
ik werk al bijna fultime omdat we het anders financieel niet redden...ik bedoel dat ik nooit eens alleen thuis ben... zodra ik uit mijn werk kom krijg ik nog net mijn dochter niet in mijn armen geworpen omdat hij zo blij is dat ik het weer over kan nemen....dat betekent voor mij dus dat ik nooit rust heb... vanuit werken is het meteen m,n kind... en op mijn vrije dagen ook... natuurlijk snap ik dat het voor hem vreselijk moeilik is... en zijn handje vasthouden naast hem op de bank heb ik ook nooit gedaan... maar het is gewoon ook geen makkelijk persoon.... en dat is op zich helemaal niet zo erg... maar in een situatie als deze is het wel extra moeilijk als hij ook nog een depressie heeft... gelukkig kunnen we er goed over praten.... maar het is heel dubbel... soms ben ik gewoon heel erg verdrietig.... wie zorgt er voor mij als ik het nodig heb???? ik heb nu verlof..... eigenlijk betekent dat dat vooral mijn man het rustiger aan kan doen.... voor mij blijft het druk... en mijn man is sinds een poosje bang dat we het samen niet zullen redden.... afschuwlijk vind ik dat als hij zegt dat hij bang is dat ik het niet vol zal houden..... we zijn 15 jaar samen.... dat maakt me ook heel erg verdrietig....we moesten de mmm in om zwanger te worden... kregen ons eerste kind... mijn man een leuke baan voor 20 uur.... alles ging gewoon zo heel erg goed.... en sommigen zullen misschien denken "nou lekker goed maar 20 uur werken via een sw bedrijf..." het ging echt heel erg goed.... daarna snel besloten tot een 2e kind..... en ineens poef....... storte alles in elkaar.... nu ik dit zo schrijf besef ik me ineens dat niet alleen mijn man in een acceptatieproces zit... het is gewoon moeilijk gr Jose
Hey Jose, Meis tuurlijk is het moeilijk mijn man heeft ook depressieklachten.. dus snap behoorlijk goed waar je in zit.. Maar ik zou toch proberen om lekker een dagje in de 2 weken er uit te gaan.. lekker naar family of vrienden en dan gewoon in je eentje.. Probeer het.. das wel lekker voor. tis gewoon een lastige situatie waar je mee om moet leren gaan en daar gaat tijd overheen.. kan veel tijd zijn.. maar gun het jezelf.. je kan me altijd pben als je wilt!
ja het heeft denk ik ook gewoon tijd nodig... het is allemaal nog vers.... heel naief dachten we echt dat de ingreep op 3 januari alles op zou lossen... je hoopt daar dan zo vreselijk hard op... we wachten nu op een brief van het uwv... hopelijk ook met de hoogte van wat zijn uitkering zal worden... dan weet ik ook of ik iets minder kan gaan werken zodat het voor mij wat rustiger word... het is een lieve papa hoor... en een heel goede vader... maar thuis voor de kinderen zorgen is voor hem ook heel erg zwaar... ik ga vaak zonder hem de hort op.... dat bevalt prima maar toch kun je ondanks dat je je eigen dingen hebt en door je werk veel van huis bent op elkaars lip zitten als je dan thuis bent... we maken geen ruzie ofzo.... gr Jose
Hier een man die voor 65-80% is afgekeurd (is ook al heel veel uiteraard) en ook loopt hij dagelijks met pijn door artrose en tussenwervelschijf problemen (is geen hernia, maar puilt wel uit etc) Ik heb hem ook het grootste deel van de 17 jaar dat we samen zijn "thuis" gehad. Heeft ook wel gewerkt tussendoor hoor, maar denk dat hij uiteindelijk langer thuis is geweest Na de kruisbandreconstructie (eind 2008) heeft het herstel langer geduurd dan verwacht, vervolgens kwamen we tot de ontdekking dat er dus een probleem in zn rug zit. (verder achillespeesblessure gehad en dus artrose in heup) Duidelijk dat hij na 104 weken ZW dus nog altijd niet zou kunnen werken. Wij hebben de keuze gemaakt dat hij voorlopig voor onze dochter zal zorgen en straks voor onze twee dochters. Ik werk 32 uur. Gelukkig heeft hij wel een hobby en dat zijn zn honden en de africhting.