Ha meiden,zal even kort uitleggen Bijna 6,5 jaar geleden is ons zoontje geboren na 22wk zwangerschap,hij was ons eerste kindje,en had Triploïdie en dat houd in:Normaal gesproken heeft een mens in elke cel van het lichaam 23 paar chromosomen, dus 46 in totaal. Dat zijn 22 paar gewone chromosomen, die genummerd zijn van 1 tot en met 22. Het 23e paar chromosomen bepaalt welk geslacht het kind heeft. In de cellen van iemand met triploïdie zijn alle chromosomen niet in tweevoud, maar in drievoud aanwezig. In totaal heeft zo iemand dus geen 46, maar 69 chromosomen. De extra chromosomen veroorzaken problemen bij de aanleg en ontwikkeling van het kind. We konden er voor kiezen de zwangerschap uit te dragen of te beeindigen en hebben dus voor het laatste gekozen... Heel erg en afschuwelijk moeilijke tijd gehad,maar dacht dat ik het toch een plekje had gegeven... Nu heb ik gelukkig nog wel 2 gezonde zonen en een gezonde dochter mogen krijgen van 5,3 en bijna 6 maanden nu maar nu komt het... Door alle emoties,zwangerschappen,en in de laatste anderhalf jaar 2x me baan zijn kwijt geraakt,zit ik nu in een neerwaardse spiraal... Ben al bij de ha geweest en doorgestuurd naar een persoonlijk psychologisch coach en nadat ik daar vanmorgen was,besefte ik me pas hoe erg moeilijk en onverwerkt dit allemaal wel niet is Ik vraag me af of er ook meiden zijn die er na zoveel tijd ook nog zo mee bezig zijn... Ik moet nu een soort van 'boek' over G* gaan maken van het moment van positieve test tot nu,zoals de bevalling,mijn ervaringen,foto's erbij,hoe mijn omgeving mij heeft geholpen etc etc zodat dit mij gaat helpen om dit nu écht te verwerken want volgens mijn coach ben ik nog volop (onbewust) aan het rouwen en kan me wel voor me kop slaan dat ik dit zo ver heb laten komen door me altijd te laten 'leven' door andere en daar bedoel ik bijv mee dat mensen zeiden toen J was geboren,ohh meid wat fijn dat je nu wel een gezonde zoon heb gekregen en daar moet je erg blij mee zijn en al dat soort dingen,terwijl ik echt niet leefde op die roze wolk van zwanger zijn en dacht ja ze hebben gelijk,maar nu is het achteraf helemaal niet goed dat ik zo heb gereageerd en me zo heb gevoelt want dat kan ik niet wegstoppen.. Heel verhaal,maar pff het lucht wel ff op
Ja, heel erg herkenbaar. Ik heb 3 jaar na het overlijden van onze dochter uiteindelijk hulp gezocht, de diagnose was PTSS (niet ongewoon bij moeders doe een zwangerschap afbreken om medische redenen) en ik heb EMDR gehad. Daar heb ik ontzettend veel aan gehad. Daarna ook mindfulness gedaan en echt leren voelen, leren kijken naar mijn verdriet en het accepteren. Goed zal het nooit zijn, je zult altijd je kindje missen. Maar nu, 7 jaar na dato voor ons, denk ik dat ik ermee heb leren leven. Verwerken zal ik het niet noemen, of het een plekje geven, dat zijn uitspraken waar ik niet zoveel mee kan. Je leert ermee leven. Maar dan moet je er idd wel aandacht aan besteden en juist dat is verschrikkelijk moeilijk! En die opmerkingen van mensen uit je omgeving: check. Ik heb twee zoons gekregen na mijn dochter* en na alle opmerkingen (ooh gelukkig ben je nog jong, kun je nog meer kinderen krijgen etc etc) lijkt ze nu door de meeste mensen compleet vergeten. En dat doet zeer, ook na 7 jaar nog. Gelukkig heb ik een paar lieve vriendinnen en zussen die haar naam nog regelmatig noemen, voor ons hoort ze er gewoon bij. Dus mijn tip zou zijn: emdr, mindfulness en idd een boekje maken over hem! Schrijf, praat, huil, vloek, zwijg, alles wat jij nodig hebt. Want wat jij hebt meegemaakt, het verliezen van een kind, erger kan niet. En dan ook nog eens 3 kinderen krijgen en 2x je baan verliezen en ongetwijfeld een hoop meer dat er op je bord is gekomen de afgelopen jaren. Wees dus niet te hard voor jezelf. Het mag er zijn. Sterkte!
Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben... ben allang blij dat ik nu Hulp heb gezocht en er hopelijk zo mee kan leren leven... ik heb nog een lange weg te gaan vrees ik...
Nou eigenlijk kan het met EMDR best meevallen. Het is geen wondermiddel, maar ik denk dat het zo'n 7 sessies heeft geduurd voor ik er veel beter mee om kon gaan. En met elke sessie voelde ik me al zoveel beter! Het kan niet erger dan de pijn die je nu al hebt, vanaf nu kun je alleen maar omhoog. Dikke knuffel!
Er zijn verschillende methodes, de ene therapeut werkt met handbewegingen en de ander met bv klikjes (heb je een koptelefoon op en hoor je een soort klok tikken afwisselend in je ene oor dan weer in je andere oor). Ik heb het ervaren als een soort afleiding van wat er gebeurd is. Ik vertelde mijn therapeute mijn verhaal en op de meest heftige momenten, zette ik mijn koptelefoon op en hoorde ik dat getik. En ik voelde mijn aandacht van links naar rechts schieten, naar de tik zeg maar. Hoe het kan weet ik niet, maar het gevoel van wanhoop, verdriet etc werd met elke sessie minder. Het is er nog wel hoor, maar in veel mindere mate, ik kan er nu mee leven en het belemmert me niet meer zoveel.
Beste Maris22, Ik weet neit of het vergelijkbaar is maar ik stel me ook vaak de vraag of ik het wel verwerkt heb. Het is nu 3 jaar geleden dat ons dochtertje is geboren en heb het jaar daarna een gezonde dochter gekregen. Ik vraag me die vraag vaak af en heb ook geen idee hoe ik achter het antwoord moet komen? Wanneer ben je er nog te veel mee bezig en wanneer niet? Wat is normaal? Moeilijk allemaal. xxx Romina
Ik heb t dus nog niet verwerkt ben ik samen met me therapeut achter gekomen,nu ben ik daar dus flink mee aan de slag... ik heb daarna ook nog 3 gezonde kinderen gekregen maar dat neemt het lege plekje in me hart en het gemis niet weg... schroom niet als je hulp erbij gevraagt,ik ben blij dat ik het heb gedaan!
Ik snap je verdriet heel goed! In febr heb ik wegens medische redenen ook de zwangerschap af moeten breken. Had al een dochter. Mijn schoonvader was laatst met haar aan het spelen, in de lucht gooien, maar ze gleed tussen zijn vingers door en viel met haar gezichtje op de tafel (niks aan de hand klein blauw plekje en na 3 minuten kon ze lachen en eten) maar ik heb er een week van bij moeten komen. Elke avond voelde ik me rot. Zag ik het beeld weer voor me dat ze viel, maar dat ze dan dood was. Ik heb een paar avonden lang mezelf in slaap gehuild en hevig zitten hyperventileren. Ik dacht weer een kind kwijt te zijn. Voor mij voelde het alsof iemand mijn dochter van een rots geduwd had. Ik denk dat ik het ook nog allemaal geen plaatsje gegeven heb aangezien mijn heftige reactie op dit gedoe met dochtertje
Ja dat zijn idd allemaal van die voorbeelden,ik droomde bijv laatst dat ik mijn dochter dood vond in haar bedje en heb tijdens mijn zwangerschappen tijdens de laatste weken echt nachtmerries gehad dat ik beviel van een dood kindje... Dat was mijn angst de laatste weken alle 3 de zwangerschappen... Sterkte!
Beste Maris en anderen, Die dromen heb ik inderdaad nog en durf de zorg voor mijn dochter moeilijk uit handen te geven omdat ik heel bang ben ook haar te verliezen. Afgelopen vrijdag heeft ze bij mijn zusje geslapen en is ze de dag erna naar de dierentuin geweest. Je wil niet weten hoeveel doemsenarios door mijn hoofd zijn gegaan. Ik heb een tijd terug al sterk nagedacht over hulp maar op een of andere maneir nog niet doorgezet. Ik schuif het voor me uit en probeer me dan weer op iets anders zoals werk ofzo te storten. Voorheen werkte ik in het onderwijs en ben toen na 5 weken weer gaan werken ongeveer. Direct fulltime en na twee maanden was ik weer zwanger. Door alles wat er gebeurt is werk ik nu bewust in ene compleet andere omgeving en wil ook niet meer terug in het onderwijs. IK heb het gevoel alsof ik dat op een of andere manier niet meer aankan. Wanneer heb jij besloten om hulp te zoeken? Was ee iets bepaalds voorgevallen ? Gr roompje
Beste Roompje, Zo heb ik dat ook al die jaren gedaan,nu achteraf gezien,weglopen,me op andere dingen storten etc om het verdriet maar niet te voelen en de leegte,het gemis... Ik heb afgelopen oktober hulp gezocht,heb 2 weken geleden de diagnose burn-out gekregen en zit nu aan de oxazepam om rust te krijgen... Ik ben nu in behandeling bij iemand van de ggz en moet je zeggen dat ik nu al meer rust heb door toe te geven dat ik het verlies van ons eerste zoontje nog helemaal niet verwerkt heb en daar gaan we nu mee aan de slag. Ik was mezelf niet meer en kwam er zelf niet meer uit maar ook door allerlei andere omstandigheden ben ik in een diepe put gevallen en ik ga nu heel hard me best doen hier met hulp weer uit te komen. Mijn advies is dan ook echt,zoek hulp als je er zelf niet uit komt,want je ziet het aan mij,nu 6,5 jaar later krijg ik alsnog de hamer! Heel veel sterkte!!