Ontzettend veel sterkte! Vorig jaar november ben ik bevallen met 18wkn zwangerschap van onze 3e zoon...ook bij ons begon de nachtmerrie bij de vk waar ze het hartje niet konden vinden. Je schrijft nu dat je je ellendig voelt, ik wou dat ik je kon vertellen dat dat weer minder wordt...dat duurt echt nog wel een hele tijd. Tenminste zo heb ik dat wel ervaren. Volg je gevoel en geef jezelf de tijd om te rouwen!
Heel veel sterkte meid! Deze periode is niet te omschrijven waar je doorheen gaat met je verdriet. Goed dat je hulp zoekt! Neem de tijd om het te verwerken. Maar echt zoals de andere meiden ook zeggen het wordt echt beter! Zelf in April spontaan bevallen bij 16+1. Begon met gebroken vliezen. Je weet gewoon niet wat je meemaakt, je verwacht het niet. Toen ik je verhaal las en vele andere verhalen maakt het me weer even verdrietig. Waarom moeten er zoveel meiden deze ellende meemaken?! Dit is zo wat ik andere niet gun. Heel veel sterkte meid! Knuf
Vandaag een week geleden... jeetje, wat speelt die film zich nog vaak af in mijn hoofd... nog steeds het onbegrip, ongeloof, onwerkelijke gevoel. Ik weet het, hier is dus tijd voor nodig. Omdat ik nog niet kan gaan werken, heb ikveel tijd om na te denken. Natuurlijk nadenken over wwat er allemaal is gebeurd en hoe snel het is gegaan. Maar ook veel nadenken over de toekomst. Dit kindje was zo ontzettend welkom en die wens blijft heel sterk, misschien nog wel sterker dan voorheen... Maar het maakt me ook angstig, lukt het wel om nog een keer zwanger te worden? Hoe lang gaat het duren? En wat alsik zwanger raak, wat voor onzeker gevoel gaat dat geven? Misschien is het nog te vroeg om hier over na te denken, maar het houdt me toch bezig. Hoe gingen jullie hier mee om(ik zag namelijk dat een aantal van jullie die dit meegemaakt hebben weer zwanger zijn)? Het kan me van de ene kant niet snel genoeg gaan, van de andere kant weet ik ook heel goed dat ik eerst tijd nodig heb om dit te verwerken. Maar dan ook weer, zou een nieuwe zwangerschap niet helpen dit te verwerken? We hebben de uitslagen van de onderzoeken natuurlijk ook nog niet, wat gaat dat voor gevolgen brengen? Zo gaat dat dus de hele dag... mijn gevoel en gedachten schieten alle kanten op en ik gebruik dit forum dan ook maar om even te ventileren. In mijn directe omgeving heeft niemand dit meegemaakt en ik merk dat ik soms sterk de behoefte heb aan lotgenoten (hoe erg dit ook voor anderen is).
Hi lieverd, allereerst een hele dikke knuffel voor jou! Ik ben zelf helaas nog niet weer zwanger maar er wel volop mee bezig. Het is nu 2,5 maand geleden dat we ons kleintje verloren. Neem de tijd en ruimte voor al je gedachten, maar zoek ook de afleiding op zodat je er niet gek van wordt is mijn advies. Ik weet nog goed hoe ik zelf de eerste week/weken na het verlies van ons ventje heb beleefd. Vol ongeloof, en met wel duizend vragen. Het is niet te bevatten, waarom het is gebeurd en waarom je kindje geen kans heeft gekregen. Ik werd af en toe gek van alle gedachten die door mijn hoofd gingen. Wij zeiden de dag na de bevalling al tegen elkaar dat we echt wel weer snel zwanger wilden worden, maar tegelijkertijd voelde ik me schuldig. Maar ik wou zo graag gewoon nog zwanger zijn! Ik trok m'n lege buik gewoon niet. En nu nog steeds soms niet (zou nu 32 weken moeten zijn..). Ook ik zat in de situatie dat we nog uitslagen af moesten wachten. We kregen alleen een vage diagnose, wat uiteindelijk niet bleek te kloppen, maar wat er wel voor zorgde dat ik helemaal los ging op Google en dit forum, op zoek naar antwoorden en kansberekeningen. Er bleek een aardig grote herhalingskans te zijn, dus ik werd gek. Ik zag het gewoon nooit gebeuren: een levend kindje in mijn armen. Ik had er even geen enkel vertrouwen in en wist niet waar ik het zoeken moet. Als ik het met mensen om me heen er over had zei iedereen dat het heus de volgende keer wel goed moest komen en dat ik vertrouwen moest hebben en dat ze het echt wel voor zich zagen dat wij gewoon ook ooit een kleintje hadden. Ja is dat zo? Hoe weet jij dat nou? Heb je het zelf meegemaakt? dacht ik dan. En tuurlijk zie je het voor je, wij ook, maar dat betekent niet dat het gebeurt? Ze bedoelden het zo goed, maar ik kon er niets mee. Kortom: de negatieve gedachten maakten dat ik me nog ellendiger voelde, maar waren wel heel logisch want het is ook zo onzeker. Die eerste paar weken bleef ik naar antwoorden zoeken die we uiteindelijk nooit zullen krijgen. Op een gegeven moment ging gelukkig de knop om: de kans dat het een volgende keer wel goed gaat is vele malen groter, en ik weet dat een volgende zwangerschap compleet anders zal zijn met veel angsten, maar ik heb er vertrouwen in dat ik er dan opnieuw alles aan zal doen om voor mn kindje te zorgen en desnoods ga ik eindeloos broeden en helemaal niets meer doen. Als ik maar een levend kindje in mijn armen krijg. Tuurlijk hoop ik dat het allemaal niet zo ernstig zal zijn, qua angsten. En ik heb ook alvast begeleiding daarbij gezocht. Het lastige blijft dat je leven nu gewoon even compleet overhoop ligt. Je kindje was er bijna en is nu zo ver weg. Je moet weer opnieuw beginnen, en je hebt er geen grip op. Als iemand mij zou vertellen dat ik over 3 jaar gewoon met 2 kindjes op de bank zit zou ik er voor tekenen. Maar helaas werkt het zo niet.. Dus ik herken dat heel erg. Ik wil zo snel mogelijk weer zwanger zijn en was afgelopen week erg verdrietig toen ik ongesteld werd. Maar we gaan nu weer vol goede moed verder. Ik ben al eens eerder zwanger geworden en ben er van overtuigd dat het vroeg of laat weer lukt (al dacht ik daar afgelopen week in mijn ellendige bui soms heel anders over hoor). Voor wat betreft wanneer jullie 'er weer voor zouden moeten gaan': dat kun je alleen zelf beslissen, volg jullie gevoel. Je moedergevoel is enorm aangewakkerd en dat kun je niet meer wegstoppen denk ik. Je wilt gewoon voor een kindje zorgen. Als jullie gevoel zegt dat je graag weer zwanger wilt worden, dan kan je verstand wel zeggen dat je het eerst moet verwerken, maar je zal het verdriet om het verlies van je kindje nooit echt verwerken. Je leert leven met het verdriet. En een broertje of zusje is geen vervanging, maar het vervullen van je wens om voor een kindje te zorgen. En het is ook goed om naar de toekomst te kijken, je moet en wilt verder. En een nieuwe zwangerschap kan je (zeggen ze) idd ook helpen om het verdriet wat te verzachten. Ik geloof dat wel. Ik voel nog dagelijks verdriet, maar ook enorm veel liefde, voor mijn zoontje en toch kijk ik er enorm naar uit om zwanger te zijn van een broertje of zusje. Ik klets ook mee bij de Vlinder club, voor dames die weer zwanger willen worden. Misschien als je zover bent dat het fijn voor je is om daar ook mee te komen kletsen. Maar overhaast niets, doe waar jij je goed bij voelt en denk vooral even aan jullie zelf. Hopelijk heb je er iets aan. Heel veel sterkte!
En ik hoop enorm voor je dat je alsnog straks van de gynaecoloog antwoorden krijgt waar je iets mee kunt. Of dat het 'dikke pech' is, hoe raar dat ook klinkt, of dat er een oorzaak is waar je wat aan kan doen de volgende keer. En misschien is het goed 'Altijd een kind tekort' wat voor je. Ik vond het heel fijn en herkenbaar om te lezen. x Bee
@Bee heel erg bedankt voor het delen van jouw ervaring. Ik hoop dat ik over een tijdje ook alles weer een beetje positiever kan zien. Ik heb het boek opgezocht op internet en het lijkt me de moeite waard al weet ik niet of ik daar nu al aan toe ben. Bedankt iig voor de tip! Ik hoop dat jullie kinderwens snel vervuld zal worden. Ik zal er hier vast nog wel over lezen. Vandaag is de vk langs geweest, heeft echt de tijd genomen om even bij te praten (vorige week waren al 2 andere vk van de praktijk geweest). Heb het met haar gehad over mijn onderbuik gevoel. Een gevoel dat vanaf de eerste echo een beetje bleef hangen. Het kindje was toen al aan de kleine kant terwijl ik had verwacht dat ik juist verder zou zijn in de zwangerschap. Ook bij de 2de echo was het nog steeds kleiner dan verwacht en werd ik uiteindelijk 6 dagen terug gezet in de termijn. Niets om zorgen over te maken, want het viel nog mooi binnen de perken. Toch bleef het gevoel bij mij ergens hangen, maar ja iedereen zei dat het geen kwaad kon, dus heb ik er verder ook geen aandacht aan geschonken. Daarnaast voelde deze zwangerschap gewoon anders dan mijn eerste. Daar waar ik tijdens mijn eerste zwangerschap bij het zien van mijn zoontje op de echo meteen een onvoorwaardelijk gevoel van liefde had, had ik dat nu (nog) niet. Maar ook nu zeiden veel mensen dat geen een zwangerschap hetzelfde is (wat waar is natuurlijk) en dat het ook anders is omdat er al 1 rond loopt. Dus ook dit stopte ik weg. Achteraf vallen dit soort dingen pas op zijn plek. Toch ergens een moederinstinct???
Hoi Anneke, Ik vind het zo erg voor jullie, wat een verdriet. Heel veel sterkte en kracht toegewenst voor de komende tijd.
Aanstaande woensdag is de crematie van ons kindje. Ergens heel fijn dat het al zo snel is aangezien dit 1 keer per kwartaal is. Wij kunnen niet bij de crematie zelf aanwezig zijn, wel is er een bijeenkomst voor alle ouders die in deze periode hun kindje te vroeg verloren zijn. Weet ineens niet meer zo goed wat ik er mee moet... lijkt me erg confronterend, weet niet zo goed of ik het verdriet van anderen al zo goed aan kan. Ben er ook niet zo goed uit of het voor mij meerwaarde heeft omdat ik voor mijn gevoel al afscheid heb genomen in het ziekenhuis. Pffff. .. baal er soms van dat mijn gedachten zo met me aan de haal gaan...
Anneke, Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik meer moet zeggen dan dat ik jullie heel veel sterkte wens.
Anneke, sterkte!!! Ik had twee mnd geleden hetzelfde. We hebben as opgevraagt en bij mij werden alle onderzoeken gelijk gedaan van bloed en infectie. Het chromisoom onderzoek naar alle alle genen duurde 5wk. (Combitest was 1:5000). Bij ons dochter is er een zeer zeldzame genen afwijking gevonden op gen ar-14. Zo zeldzaam dat ze dat nog nooit hebben gezien. Werd gelijk bloed van ons geprikt kijken of we dragers zijn en wegaan 13 octotober naar LUMc klinische genetica. Daar gaan ze uitgebreid over hebben of het onze gen is of aanlegfout. Eerste dochtertje is gezond gewoon. Het gen- afwijking was overigens geen doodsoorzaak. De doodsoorzaak is niet gevonden ze was volledig gezond.. Onze dreumes trekt ons ook doorheen het gaat goed met ons we gingen gelijk weer aan de slag helaas al twee rondes is niet gelukt zeanger worden
Heel veel sterkte Anneke!! Heb je verhaal met de tranen over mijn wangen gelezen. Goed dat je hulp zoekt in ieder geval!! Liefs daisy