Ik word niet zo makkelijk zwanger, ben zelfs patiënt bij een Duitse ivf kliniek omdat men mij in Nederland als uitbehandeld ziet. Deze gelukzak heeft 3 kinderen ( en ze zijn ook genetisch van ons beiden) mogen krijgen waar mijn Nederlandse zkh adoptie adviseerde. En ja, ik wil nog steeds. Ondanks de vele bezoekjes, injecties, nog meer enge naalden, doktoren tussen je benen en dikke rekeningen van dit alles. Ik lijk wel gek, en in de ogen van derden misschien ondankbaar. Al hebben mijn 3 bloedjes geen last van deze avonturen hoor, ik ben er een vrolijke mama onder. Dus we zijn weer actief patiënt, in de race voor een vierde. Garantie is er niet dat het lukt. Vorige week zei ook deze kliniek dat de meeste vrouwen met mijn diagnose kinderloos blijven en met veel geluk komt er 1 kindje. Nu ik zo a-typisch ben met 3 zal ik m'n best doen om het nog bonter te maken😉. En daarna is het klaar, alleen al omdat het m'n derde keizersnede zal zijn.
Wij hebben drie kinderen en toen we er twee hadden was er wel altijd het gevoel om er graag nog 1 bij te krijgen. De oudste kinderen zitten redelijk snel op elkaar en daardoor heb ik het best vaak als zwaar ervaren. Toen er dus toch en kadootje kwam zoveel jaren later was ik helemaal in de wolken. Ik heb toen best wel eens aan een vierde gedacht maar mijn man veegde het direct van tafel en ik had daar ook vrede mee. We hebben drie gezonde kinderen en ook zou het allemaal niet passen in huis en auto en dat is het me gewoon allemaal niet waard. Met drie kinderen kan ik makkelijk blijven werken en ik zou een vierde kind erbij psychisch ook gewoon niet trekken. De oudste kinderen zijn nu aan het puberen en een zit er op het VO en geeft best wel spanning en stress in ons gezin omdat we er bovenop moeten zitten omdat die er anders een zooitje van maakt. Ook zit mijn man vaak in het buitenland en doe ik veel alleen. Hij is net weer terug van een ruime maand buitenland werk en loop ik op mijn tandvlees omdat alles op mijn bordje komt. Nee hoor ik kan oprecht zeggen dat ik blij ben dat er nooit een vierde is gekomen. Klinkt hard maar ik ben er klaar mee. Baby's blijven leuk maar dan vooral bij een ander en anders mijn eigen kleinkinderen in de toekomst.
Herkenbaar. Ik ben nu zwanger van de derde en door deze zwangerschap kan ik wel stellen dat een vierde er wat mij betreft niet komt. Maar ja, die zwangerschap vergeet je ook weer zo snel he... daarbij wil mijn man er nog een en ik denk ik dat het bij mij gewoon weer begint te kriebelen na een tijdje. Aan de andere kant, drie kinderen is ook bijzonder.
Tja vind jk het herkenbaar? Ik weet het niet. Toen ik tiener was riep ik: ik wil er 8🙊 Toen de eerste geboren was had ik al eigenlijk meteen zoiets van leuk een kindje, maar ik wil er best nog een. We hebben nooit echt er over gehad hoeveel we er nu eigenlijk wilden. Soms gebruikten we ac soms niet. En tja dan kun je zwanger worden. Zo breidde ons gezin gestaag uit. Bij de zesde zwangerschap merkten we dat het echt zwaar was. Ook het eerste jaar. Het was een nachtbraker, dus hadden wij slechte nachten. Wij dachten dat het wel mooi was zo. Maar ja toen was de jongste 3,5 jaar en stond ik opeens met een positieve test in handen😮 We zijn nu 2 jaar verder en dit kleine extraatje is inmiddels 15 maanden! Een heerlijk ventje! Maar deze zwangerschap was echt heel zwaar en nu weet ik het echt zeker: dit was de laatste keer! En juist omdat ik dat zo zeker weet moet ik af en toe toch echt even slikken en een traantje wegpinken. Nu is dus echt definitief de wieg opgeruimd, de aller allerlaatste keer bv, enz. En dat is toch echt wel een gek idee.
de 4e is hier net geboren en het kriebelt nog steeds, of beter gezegt, weer Tijdens de zwangerschap en net na de bevalling was het "nooit meer!" maar nu... Het is wel de laatste verwacht ik, man vond 2 wel genoeg, compromis tot 3, en toen kwam nr4 onverwachts ook nog. Hij heeft het er nu over om zich te "te laten knippen" maar wij zijn (bijna) 27, normaal gezien dus nog zo'n 15jaar de tijd, het voelt voor mij te vroeg om zo'n maatregel te nemen. Al moet ik er niet aan denken om over 15 jaar opnieuw in de kleintjes te komen, ja kleinkinderen dan, niet van mezelf Voor mij duidelijk nog geen afgesloten boek, voor mijn man wel
Lastig he. Wij hadden het laatst over een definitieve oplossing, want mijn vriend heeft heel duidelijk gezegd: als we voor nr 4 gaan, geen woord over een nr 5 he (ja hij kent me goed ) Dus ik vroeg, joh wat gaan we straks doen, knoopje erin? Nee, dat was te definitief want stel dat we over 2 jaar nog een kindje willen Laten we zeggen dat het mij niet helpt om het af te gaan sluiten..
Voor ons ook heel herkenbaar, dus niet eens alleen voor mij maar ook voor mijn man. Ooit wisten we het zeker, 1 kindje vonden wij genoeg maar dat werden er al meteen twee, vervolgens toch eigenlijk onverwacht best snel zwanger van nummer 3. En ook na nummer 3 wisten wij zeker, het is klaar zo voor ons. Tot het na een tijdje dus behoorlijk begon te kriebelen bij mij, ik heb dit uitgesproken en mijn man voelde dit ook zo, er waren toen wat problemen wat betreft mijn gezondheid maar toen ik zover was zijn we ervoor gegaan najaar 2011, helaas bleek het zwanger worden en zwanger blijven niet zomaar voor ons weggelegd, toch mochten wij afgelopen jaar ons 4e kindje ontvangen. Dit 4e kindje, dat zou voor ons echt echt echt de afsluiter zijn, de kers op de taart dan zouden we echt compleet zijn als gezinnetje. En nu? Die kleine man hier is alweer dik 7 maanden en eigenlijk hebben we samen min of meer besloten dat we wel zien hoe het gaat lopen en we spelen dus met vuur gezien we geen anticonceptie gebruiken. Nog een kleintje erbij is wat betreft ons beide prima namelijk haha.
Mijn vriendinnetje had 2 mooie zoons, jongste was 10, en toen begon het toch weer te kriebelen...nu dus een dochter er bij! Dus ja, het kan 👍
Nee ik herken het helemaal niet! Ik vind twee geboeg. Mooie heerlijke meiden. Zwangerschappen waren ondragelijk door de hg. Ik ben nu moeder en heb wat tijd voor mezelf. Ik ben nu uit de luiers! Ze zijn vijf en drie en ik vind het heerlijk! Ik heb ook echt niets met baby's dus het wordt alleen maar leuker nu... Stekrte met het gevoel en met het een plekje geven, of praten met je man... 😆
Ik herken het deels wel. Mijn vriend had het ook steeds over nog een vierde, ik ben nu zwanger van de derde. De eerste maanden was ik zo ziek dat ik dacht nooooit meer. Maar dan ga je je weer beter voelen en dan komt dat idee toch weer boven borrelen. ik denk dat het gevoel van compleet zijn bij ons moet groeien en we dus na nummer 3 voor ons verstand moeten kiezen. We kunnen anders wel aan de gang blijven. Daarbij hebben we geen kamers meer over en wil ik ze toch alle 3 alles kunnen blijven bieden. Dus verstandig gezien weet ik dat het goed is zo, maar tja het gevoel werkt niet altijd mee. Als ik dan bijv denk aan de baby kleren straks weg doen enzo.. he bah
Waarschijnlijk vat ik je reactie verkeerd op maar ik wil hier toch op reageren. Je reactie komt op mij zo zwart/wit over. Alsof mensen met een extreem groot gezin zijn blijven hangen in een bepaald gevoel/verlangen en geen of te weinig realiteitszin hebben. Ze kunnen ook bewust kiezen voor zo'n groot gezin zonder de realiteit uit het oog te verliezen. Ik zeg dit als iemand die uit ongeveer zo'n groot gezin komt. Zelf heb ik twee kinderen en daar blijft het bij voor mij. Hoewel ik heel veel respect heb voor mijn ouders zou ik het ze niet na (kunnen en willen) doen. Maar als kind zijn ik noch mijn broers en zussen nooit iets tekort gekomen, zowel emotioneel als materieel.
Ik ben nog niet eens bevallen van nummer 3 en ik denk nu alweer over een vierde(en vijfde, zesde, zevende)
Herkenbaar? Je en nee. Mijn oudste zoon was nogal een heftige bevalling en het moederscha vond ik zwaar. Ik wilde het bij 1 houden. Later toch kriebels voor een tweede. En toen die er eenmaal was wilde ik er wel 10. Was helemaal in de wolken met de kindjes. Dus de derde kwam al snel en eigenlijk stonden er nog wel meer 'op de planning'. Maar de derde zwangerschap was nog zwaarder dan de tweede. Ik was het al weer beu voor ik op de helft was en op het laatste kon ik helemaal niks meer. Derde bevalling weer erg zwaar, ook lang last van gehad. Baby was een nachtbraker en zelfs de borstvoeding was een gedoe terwijl dat bij de eerste twee liep als een trein. Ik raakte ook in een soort dip. De middelste werd erg druk en vervelend door 'de baby' die ineens veel aandacht kreeg. Kortom; ik was er helemaal klaar mee. Nu nog steeds heb ik geen kriebels. Vind het mooi geweest zo. Ik heb alle babyspullen ook al lang de deur uit gedaan. Ook al had ik daar wel moeite mee. Maar nog steeds geen spijt van. Voor mij is het echt genoeg geweest. Ik vind het heerlijk dat de jongste bijna naar school gaat. Dat ik uit de luiers ben en langzaam weer wat tijd en ruimte voor mezelf krijg. Ik geniet er van dat ik weer lekker kan doorslapen s nachts en dat ze steeds meer zelf kunnen. Tuurlijk is een lief klein babietje helemaal geweldig. Maar als ik alleen al denk aan de misselijkheid ben ik weer genezen. Ik heb mn hoop gezet op kleinkinderen.
Dit had ik kunnen schrijven... Qua liefde had ik best 3 kinderen gewild. Maar het 24/7 verantwoordelijk zijn, die rotfases met gebroken nachten waar je door moet, het zindelijk maken, niet zomaar de deur uit kunnen stappen, weinig tijd voor jezelf en die vermoeidheid.... Nee dan is 2 echt genoeg! Ook financieel gezien. Wij willen wel graag af en toe op vakantie en kunnen sparen. Onze kinderen hoeven niet alle speelgoed in de wereld te hebben of dure merkkleding maar wil ook niet elk dubbelje om hoeven draaien. Heel gek om nooit meer naar het moment toe te leven dat je stopt met de pil of condooms, nooit meer 2 streepjes op een zwangerschapstest, het magische van zwanger zijn en bevallen. Aan de andere kant is het een heerlijk vooruitzicht dat we over een jaar of 5 de tropenjaren gehad hebben met alle gemakken die daarbij horen. En het babyspul opruimen, bedenk me nu al hoeveel ruimte het straks op gaat leveren in huis. Het definitief afsluiten van deze zwanger/babyperiode zal heus nog wat traantjes opleveren, denk ik. Maar als ik denk aan nog een zwangerschap en babytijd met 2 kindjes die er al rondlopen, no thanks
Als ik kinderen zou kunnen krijgen zonder zwanger te zijn zou ik nog wel een of twee wilen. Zwanger zijn is echt niet "mijn ding" dus dat mis ik niet! Ben ook totaal niet emotioneel geweest omdat deze baby misschien mijn laatste is, ik was blij dat alles er weer op zat en ik mijn lichaam terug had.
Het punt is ook dat onze leeftijden wel meespelen. Ik ben 31, "piepjong" voor 3 kinderen, mijn man is 44. Toch is hij diegene die nog voor een 4e kind wil gaan.
Nou Nescio, een 44 jarige papa van 3 vind ik helemaal niet oud hoor. En op je 31e drie kindjes is prachtig! Ik werd op m'n 32e voor het eerst moeder en op m'n 33e had ik er drie. Inhaalslag 😉
Heel herkenbaar TS... ik zou ook zo nog n vierde willen. Terwijl ik m'n hele derde zw heb geroepen dat t echt de laatste zou zijn. Maar.. het gaat hier echt niet meer gebeuren. Het heeft me echt veel pijn en moeite gekost om afscheid te nemen van het idee. Maar nu weet ik dat het goed is. We zijn compleet. En ik zie nu de voordelen er ook van in. Mijn leven, wat voor m'n gevoel jaren op pauze heeft gestaan, gaat nu ook weer verder. Weet jij al zeker dat het jullie laatste zal zijn? Ik zou je aanraden om je gevoel van 'nog een kindje willen' gewoon de ruimte te geven, laat dat gevoel bestaan. Dat werkte voor mij goed om het een plaats te geven. En praat er over met je man. Dat helpt ook. Mijn man was hier echt heel aardig in; hij wist 100% zeker dat hij geen vierde wilde, maar ook van hem mocht mijn gevoel wel bestaan. Dat hoorde voor mij echt bij het proces
Oh dat lijkt mij stiekem zo heerlijk, als je man er nog 1 wil! Nu is dat lastig en vervelend als je zelf niet meer wil natuurlijk. Het is fijn als je op 1 lijn zit samen. En een winterslaap tijdens de zwangerschap: ik teken ervoor!
Voor mij is het trouwens vooral met het zicht op de toekomst. Ik zie het voor me dat mijn kinderen met zijn allen en aanhang om de eettafel zitten <3 Het liefst 4! En ik vind het zo mooi om te zien dat mijn zoons zo lang aan het worden zijn. Mijn oudste van 8 komt nu tot mijn schouders, hij zal een bonk van een kerel worden! Dan voel ik mij zo trots Maar ik vind het ouderschap pittig. Mijn oudste zoon is autistisch. Een hele zware weg mee afgelegd, ik kan er nog om huilen. Nu gaat het wat beter en toen begon zijn broertje. Adhd pfff. Hij was zo'n heerlijk kind tot 1,5 maar daarna was het echt heel lastig. Hij zit nu ook te gillen en ik weet niet wat hij wil. Dus ik verstop me maar even op de gang anders ga ik zelf ook gillen. Mijn ouders hebben 4 dochters en het was heus niet altijd makkelijk. Mijn vader was alleen in het weekend thuis (doordeweeks met zijn zaak in Duitsland) en mijn moeder deed eigenlijk alles alleen. Als kind leek het alsof zij het moeiteloos deed! Maar zij had een straat vol vriendinnen met kinderen in dezelfde leeftijd en ze werkten allemaal niet. Nu pas zie ik hoe hard zij gewerkt heeft! En toch was het toen anders dan nu. We moeten zoveel. Gelukkig heb ik een heel zorgzame partner, die af en toe iets oppakt in huis. Ik werk vanuit huis en ben de meest vreselijke huisvrouw ooit Hij verdiend gelukkig genoeg voor ons allemaal, maar ik verlang wel naar een huishoudelijke hulp en opvang voor de jongens. Als ons een gezond kind gegarandeerd was en ik zelf niet ziek was geweest (reuma, die opvlamt bij zwangerschappen) dan had ik er allang 4 gehad. En het hele stukje zwanger raken en blijven is niet zo makkelijk hier. Maar als dat allemaal niet meespeelde, zou mijn ideale gezin er nu al zijn. Ik ben 32, bijna 33. Niet te oud, maar het wordt er niet beter op lichamelijk zeg maar. Ok ik ratel, blablablabla. Genoeg!