hier ben ik het mee eens, je kan jezelf wel gek gaan lopen maken of zelfs bang, maar feit is dat angst de bevalling tegen kan houden, ik denk dat je er heel goed in staat tuurlijk doet bevallen pijn, maar ons lichaam helpt ons, zo ook de verloskundige je hebt een heerlijk bad klaar staan dus je bent er klaar voor, en feit is bevallen doe je pas als je lichaam er klaar voor is
Ik denk dat je er juist goed aan doet. Als je nu al bang bent kan dat juist alleen maar de bevalling in de weg staan. Kunt het idd het beste over je heen laten komen en zien hoe het loopt. Heb ik bij mijn 1e en 2e ook gedaan, en doe ik nu weer. Heel veel suc6!
Ik denk ook niet dat je je moet voorbereiden op pijn, waarom zou je (en hoe?) maar dat je je wél moet voorbereiden op je bevalling. Ik ben ook twee keer thuis in bad bevallen, maar de eerste keer liep toch niet zoals ik het wilde omdat ik gewoon niet goed voorbereid was. Een bevalling is een soort topsport prestaties, waarin je jezelf tegenkomt, over grenzen heen moet, etc. Als je bijv. (zoals ik) in bed blijft liggen omdat de weeën pijnlijk zijn, dan kan het best gebeuren dat de pijn je overneemt en je in een soort van 'lijden' komt. Ik wist niet dat bevallen net zoiets was als een marathon lopen. Je moet jezelf echt 100% geven, in beweging blijven (naar je lichaam luisteren) en tot het uiterste gaan. En het is echt zo prachtig.. zo prachtig, maar je moet wel keihard werken. Dit had ik écht graag willen weten 4.5 jaar geleden toen ik op het punt stond om te bevallen. Zodra de weeën beginnen, lekker rusten tot het serieus wordt, als het serieuzer wordt, ga iets doen! Een appeltaart bakken ofzo, leg spullen klaar, lekker aan de slag tot je écht niet meer kunt (met of zonder appeltaart) en ook dan, desnoods kruipend, blijf bewegen, je kunt veeeeeel meer dan je denkt. Probeer jezelf niet zielig te vinden, je lijf doet het werk. Je kunt natuurlijk ook heel relaxt in diepe hypnose bevallen, maar dat vergt veel training..
Bedankt voor alle geruststellende reacties! Uiteraard ben ik wel voorbereid door twee zwangerschaps cursussen en ikben me ervan bewust dat het pijn gaat doen. Maar ik twijfelde of ik daar veel meer mee bezig zou moeten zijn, nee dus blijkbaar Het is niet dat ik er zin in heb maar ik heb wel gewoon het idee dat ik het aankan! Ondanks dat de spanning nu wel begint toe te slaan hoor. Net een kwartier paniekerig zitten huilen met de gedachte hoe ga ik er in hemelsnaam een baby uitkrijgen straks. Maar dat zijn misschien ook hormonen die meespelen
Het mooie is dat een vrouwenlichaam er kennelijk op gebouwd is om een kind te baren. En jij bent een vrouw, en zwanger, dus dat gaat helemaal goedkomen Probeer daar vertrouwen in te hebben. En je doet het niet alleen. Er is een verloskundige of gynaecoloog bij die jou daarbij helpt.
Ik heb mezelf juist helemaal op zitten vreten over de pijn, vooral omdat iedereen er lekker op hamerde dat ik bij onze dochter* geluk heb gehad/dat het alleen maar zo was omdat ze zo klein was (merkte toen niet dat ik aan het bevallen was). Ik ging naar het ziekenhuis omdat ik bloedde, maar had het gevoel dat we voor niks gingen en schaamde me zelfs een beetje dat we er waren, want verder voelde ik niets. Iets minder dan negen uur later lag onze zoon in mijn armen en alleen het laatste uur heb ik zoiets gehad van 'ai'.
Ik was vanaf het begin ervan overtuigd dat ik kon bevallen. Dacht bij mezelf; als een meisje van 14 kan bevallen, kan ik het ook. Dit heb ik de hele zwangerschap volgehouden ondanks veel vervelende verhalen uit mijn omgeving. Uiteindelijk heb ik geen weeën gevoeld, vk gebeld ivm wat bloedverlies. Toen zat ik op 7cm en nog geen 3 uur later was DL er. Vk had nog nooit zo'n rustige bevalling meegemaakt Ze was er erg van onder de indruk. Dan vooral dat ik de weeën niet voelde en ik zo rustig bleef toen ml en zij van alles moeten regelen en de rust tijdens het persen. Dus nee, ik vindt het niet naïef. Wel is het iets waar je wel rekening mee moet houden en dat heb je wel gedaan door de cursussen denk ik. Ikzelf ben daar helemaal niet mee bezig geweest, dus hier wel wat naïef denk ik. Maar mijn gevoel bleek te kloppen
Goed om allemaal te lezen. Ik ben ook zwanger van mijn eerste en nu maak ik me in ieder geval nog geen zorgen. Veel mensen zeggen dat je je ook goed kunt focussen op je kleintje. De ene persoon heeft een hogere pijngrens dan de ander. En geen bevalling is hetzelfde. Dus waarom jezelf bang maken?
Ik ben mijn eerste bevalling héél naïef en nuchter in gegaan. Ik was er van overtuigd dat het vast niet bij iedereen zo'n mega pijn zou doen. Het deed natuurlijk wel pijn, maar was ik meteen ook weer vergeten. Ik ben blij dat ik er zo nuchter en positief in ging. Daardoor ging het snel en soepel denk ik.