Post na overlijden

uit mijn ervaring was het een maand na de uitvaart toch wel klaar met de kaartjes en berichtjes hoe het ging en of iemand iets voor ons (en mijn moeder) kon betekenen. Dan gaat iedereen weer verder met de orde van de dag. Wat ook logisch is want het is niet hun verlies hoe pijnlijk soms ook. Gelukkig weten mijn beste vriendinnen wel hoe zwaar ik het heb en zijn die nooit gestopt met de lieve berichtjes en hulp aanbiedingen. Ik denk dan ook dat jouw idee enorm gewaardeerd zal worden. Tenminste als ik de ontvanger was zou ik je echt heel dankbaar zijn. Echt super attent van je om hieraan te denken en daarin verschil te willen maken ❤️

 

Idd zo rond de maand. Hadden wij ook. maar daar had ik een plan voor gesmeed.

Ene familielid pakte de 4 weken, de volgende de 5, weer een ander (bevriende buren bijv.) 7 etc. Tuurlijk tussendoor ook wel maar puur om dat gat op te vangen had ik t een beetje georganiseerd.

Hoeft niet veel te zijn al is t een kaartje, een belletje, een appie of dat je ff een bakkie komt halen.

Eerst wordt je geleefd door de emotie. dan springt t regelwerk omhoog want die uitvaart moet gereed zijn binnen x tijd, vervolgens kan je aan de administratie en precies als dat achter de rug is en je ff adem kan halen, is alles stil. Het is een klote gat en ALTIJD rond die tijd.

Dus super lief dat je t anders wilt doen, het wordt vast enorm gewaardeerd. De stilte is t ergst.

 

Hmm.. ik sta er misschien toch anders in. Ja, tuurlijk was de periode rond het ziek zijn en overlijden van mijn vader pittig. Maar daarna wilde ik ook door. Af en toe sta ik natuurlijk wel stil bij hem, en soms overvallen mij dingen. Maar ik weet niet of ik na een aantal weken nog echt op een kaartje zou zitten wachten. Aan de andere kant is interesse altijd fijn, en wil je als nabestaanden ook niet dat iedereen 'het moeilijke onderwerp' vermijdt. Blijft lastig, wanneer doe je het goed.
Of zoals mijn moeder zei, toen ze voor het eerst naar een feestje moest zonder mijn vader.. als mensen er niet naar vragen, is het niet goed. Maar als mensen er wel naar vragen, ook niet..

Maar goed, om echt op jouw vraag terug te komen. Kaartjes waren wel afgelopen na de uitvaart denk ik.

 

Rond een maand inderdaad. Gelukkig had mijn moeder ook veel mensen om zich heen die ook na die tijd nog regelmatig kwamen aanwaaien. Het eerste jaar had ze zowat dagelijks bezoek van iemand uit de buurt. Ook als wij of andere familie er was. (Familie minder frequent vanwege afstand)

Wat voor haar het morilijkste was/is, is niet zozeer alleen naar een feestje toe gaan. Maar juist na iets leuks in een leeg huis terugkomen. En dan niet kunnen vertellen hoe het was. Of napraten. Ze vertelde me, dat ze dan regelmatig haar verhaal aan de plant vertelde. "Best gek... maar hé... toch niemand die het ziet"

 

Mijn ervaring is na de uitvaart en na een maand zeker. Een kaartje is natuurlijk lief, maar in een gesprek vragen hoe het gaat of bij iemand op bezoek gaan wordt misschien nog wel meer op prijs gesteld, al zal dat ook per persoon verschillen. Zowel mijn schoonmoeder als mijn ouders vonden bezoek in ieder geval prettig, waardevoller/meer zeggend dan een kaartje.

 

Kaartjes vond ik fijn. Maar irl bezoek nog fijner.

 

Dit inderdaad, de eerste tijd enorm veel bezoek en telefoontjes, maar dat werd ook na een tijdje ineens veel en veel minder.
Wij hebben dan bij mijn oma echt ervoor gezorgd dat we haar langsbrachten bij vrienden (ze had zelf geen rijbewijs en al te oud voor openbaar vervoer) en haar ook echt aangemoedigd om mensen te bellen om eens langs te komen zodat ze niet zou vereenzamen.
Dus ook zeker eens een telefoontje of koffie gaan drinken is denk ik heel welkom na een bepaald tijd, zodat de naasten ook na een tijdje nog weten dat er aan de gedacht wordt.

Kaartjes weet ik niet zo goed meer, voor mijn gevoel kwamen die vooral de eerste 2 weken maar er zullen er achteraf ook hier en daar nog wel aangekomen zijn. Ze werden in ieder geval allemaal heel erg gewaardeerd en ook echt wel allemaal gelezen.

 

Waarom wachten?
Je kunt toch later nog weer van je laten horen met een kaartje, telefoontje of bezoekje?
Ik denk niet dat je echt een verschil maakt met een laat verstuurde kaart..

 

Zou zelf eerder persoonlijk een kaartje sturen een jaar na het overlijden bijvoorbeeld.

Meestal komen er -zoals meerderen hier al zeiden- na een maand meestal geen kaartjes meer.
Ik denk dat het voor de ontvanger niet echt veel toevoegt of dat laatste kaartje nou van Piet komt of van Kees.
Het is niet ineens minder goed of juist beter bedoeld ofzo.

Ik snap je punt vanuit jou zelf bekeken wel, maar ik heb het nu van de andere kant uit bekeken.

 

Ik weet niet hoe close het is, en in hoeverre ze een smartphone hebben/heeft, maar hier werden de regelmatige berichtjes, belletjes en videobellen (lockdown) enorm gewaardeerd. Net als langsgaan, iets samen ondernemen of uitnodigen voor een etentje.
Zowel naar ooms/tantes waarvan de partner overleed als bij een vriend/vriendin waarbij partner/kind overleed.
Maar goed mijn oom en tante krijgen op de sterfdag en verjaardag bijvoorbeeld altijd nog bloemen of iets van ons. En als het kan brengen we dat het liefst even persoonlijk.

 

Ik denk 4 tot 6 weken. Sommige horen t laat en dan krijg je t alsnog.

Wat je zegt deed ik soms ook erna nog ook om sterkte te wensen en wat schrijven over de dienst wat ik bijzonder vond enz.

maar bij sommige doe ik het na 5 of 30 jaar nog. Een appje/ kaartje. Laten weten dat we ze nooit vergeten.

 

Klopt ligt ook aan t contact.
Soms is een kaartje al echt voldoende.
Of een avondwake dienst die je bezoekt als laatste eer