Nou wees idd blij, echt! Toen ik mijn man leerde kennen was ik me er bewust van dat hij, net als ik, een rugzak had. Maar daar waar het bij mij om een rugzakje gaat, gaat het bij mijn man om een hutkoffer! Man man man wat een ellende brengt dat mens met zich mee. Als wij tegenvallers hebben dan heeft het altijd maar dan ook werkelijk altijd direct of indirect met haar te maken. Zo ontzettend vermoeiend. En daar zitten we dus zeker nog wel 6 jaar aan vast En dan is die wet ooit '1000 jaar geleden' in het leven geroepen 'ter bescherming van die lieve, zielige, onschuldige en hulpeloze huisvrouwtjes. Nou zielig mijn r**t. Het enige waar die achterlijke wet voor zorgt is complete gezinnen kapot maken.
Ben het hiermee eens. Je moet mensen wel heel goed kennen om hier over te oordelen. Psychische problemen hebben is al erg genoeg en nog erger is het als mensen je daarop afrekenen. Ik denk dat er zo goed als niemand graag thuis zit met weinig te besteden, maar liever gewoon werkt en meer te besteden heeft. (en ja er zijn uitzonderingen).
Mee eens maar wanneer je psychisch/lichamelijk iets mankeert en je kan daardoor niet werken dan zit je niet in de bijstand maar ontvang je een uitkering van het UWV. De mensen waar ts het over heeft zitten, als ik het goed heb begrepen, in de bijstand en die hebben dus in principe helemaal niets te willen. Ze worden TIJDELIJK geholpen totdat ze zelf op eigen benen kunnen staan. Opmerkingen als 'ik wil niet want dan kan ik mijn hobby niet meer uitoefenen' zijn dan zeker frustrerend. Tuurlijk kan ze er niets tegen doen maar ik zou niet weten waarom TS daar niet over kan oordelen zoals door een ander lid hier werd gezegd.
Wat fijn zo'n reactie, ik begon mij alweer helemaal bezwaard te voelen door bepaalde reacties. Ik had heel graag een universitaire studie gedaan en carriere gemaakt. Dat was altijd mijn ideaal beeld, iets wat ik echt heel graag had willen bereiken en doen. Maar ja, het leven is anders gelopen zullen we maar zeggen. Ik mag allang blij zijn dat ik thuis op mijn tempo en mijn manier normaal kan functioneren, want ik had ook net zo goed als een kastplantje in een elektrische rolstoel kunnen zitten.
Mensen die niet kunnen werken heb ik geen probleem mee. Dat kan ook bij psychische problemen zo zijn. Vooral stress kan dan een lastige factor zijn. Dat moet je dan vermijden en het stresslevel is voor iedereen verschillend. Mensen die niet willen werken en overal hun hand ophouden heb ik wel problemen mee. Ik ben ook een keer iemand tegengekomen die zich te goed voelde om in een vleesfabriek te werken want dat voelde vervelend aan haar handen. En ondertussen wel geld krijgen om te leven van de staat. Dat was overigens al het zoveelste baantje waar ze mee was gestopt, niet de eerste. En ze leek er nog trots op ook, want nu kon ze tijd aan haar 'kunst' (waar ze absoluut geen talent voor had) besteden. Zelfs parttime werk zag ze daarom niet zitten. Ik was blij dat ik haar na die dag niet meer hoefde te zien .
Deze mensen zijn gewend geraakt aan hun eigen onvermogen tot zelfredzaamheid en zijn daardoor overtuigd dat er voor hen niks anders mogelijk dan een uitkering en bedelen via vrienden en fb etc. Ze blijven de gadachte van niet kunnen voeden tot ze het echt niet meer kunnen. Tenzij hier hardcore therapie en coaching op los gelaten wordt veranderd dit nooit.
Maar waarom zou je je bezwaard moeten voelen? Het ging toch specifiek over mensen die in de bijstand zitten (en dus feitelijk niets mankeren waardoor ze niet zouden kunnen werkrn) en die niet willen ipv niet kunnen? Feit is dat wanneer je in de bijstand zit men er van overtuigd is dat je gewoon kan werken. Zo niet dan behoor je van een andere instantie een uitkering te krijgen.
Ik ben daar eigenlijk helemaal niet mee bezig, vooral om het feit dat ik nooit kan weten wat iemands situatie is of hoe dat komt.
Maar wat als het niet wordt erkend en je dus geen uitkering krijgt? En het je uiteindelijk toch niet lukt om te werken? Dan ben je aangewezen op de bijstand. En er zijn vast ook wel mensen die geen behandeling willen, het kan ook best heftig zijn. En dan kom je wat betreft het UWV ook geen steek verder natuurlijk. Zou niet mijn keus zijn denk ik, maar we zijn niet allemaal hetzelfde. En bij een gedeelte van deze mensen zit het inderdaad in de mentaliteit, maar ik vind dat we daar niet over kunnen oordelen, niet met zo weinig info en wat die mensen zelf zeggen, er zit misschien nog veel meer achter.
Hier ben ik het deels wel mee eens, dit zou best eens zo kunnen zijn. Maar dan moeten er mensen zijn die deze mensen goed op weg helpen. Ik weet niet of dat in deze maatschappij momenteel gebeurt. Er is zoveel bureaucratie...
Ik zeg niet dat zij psychisch niet hoorde is. Ik zeg dat zij psychische problemen heeft. En he, als ze dat zelf zo naar iedereen benoemt die het horen wil..
Nee hoor. Ligt eraan in welke situatie je zit op het moment dat je wordt afgekeurd. Ik werkte met behoud van uitkering, en dit is omgezet naar wwb met vrijstelling van participatie toen ik werd afgekeurd.
Kun je mij het verschil tussen psychisch niet in orde en psychische problemen (in samenhang met jouw verhaal) hebben definiëren?
Klopt, hier gaan ze ook precies berekenen van als ik nou dit die doe dan krijg ik geen vrijstelling meer voor dat, dan ga ik dat dus niet doen. Ik heb ook aangegeven dat het best belangrijk is om iets voor de maatschappij te doen, want de maatschappij zorgt immers voor hun uitkering.. Nou daar dachten zij anders over. Zij vinden zichzelf aardig slim om net onder die grens te blijven zodat ze nog allerlei kortingen en toeslagen ontvangen. En daar krijg ik de kriebels van.
Dat kan idd en vaak zijn dat mensen die een te kort arbeidsverleden hebben en dus geen recht hebben op een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Die belanden dan in de bijstand. Over zulke mensen heb ik dan ook geen oordeel en zo ook niet over mensen met een arbeidsongeschiktheidsuitkering. Waar ik mij wel gruwelijk aan erger zijn de mensen die er echt openlijk voor uitkomen dat ze prima kunnen werken maar het niet willen. Die toegeven dat ze het zo wel fijn vinden. Gevallen zoals de ex van mijn man die letterlijk zeggen niet hun bed te willen uitkomen voor dat klein beetje geld dat ze van een werkgever krijgen terwijl de staat ze net iets meer geeft voor niets doen. Ja daar heb ik een oordeel over, vooral als het uiteindelijk vanuit mijn portemonnee moet komen.
De voorwaarden voor arbeidsongeschiktheidsuitkering zijn zo strak geworden dat veel mensen in de bijstand belanden ipv bij het uwv. Daarbij moeten mensen ook hulp willen, anders is er geen diagnose en niet iedereen beseft dat er iets aan de hand is. Ik denk dat er nog een aardig percentage van de mensen die in de bijstand zitten (deels)arbeidsongeschikt zijn.
Dat kan ik me ook wel voorstellen, maar het is niet zo zwart wit als 'uwv = niet kunnen werken, bijstand = niet willen werken'. Misschien was het niet zo bedoeld vanuit jou, maar zo kwam het op mij wel over
Ja, dit vind ik zo raar. Hoezo hoeft een bijstandsmoeder niet te solliciteren of te werken als ze kinderen onder de vijf heeft? Mijn kinderen moet ik toch ook wegbrengen naar de opvang? Waarom zij dan niet? Kan iemand dit uitleggen?
Dat jij veel stress hebt gehad en 'gewoon door gaat' zegt natuurlijk niet dat andere mensen dat ook kunnen. Hun stressbestendigheid is niet de jouwe. Ik zou eigenlijk ook niemand aanraden om gewoon door te gaan bij stress en ingrijpende gebeurtenissen. Stress (over het algemeen de slechte stress dan) is een manier van je lichaam om aan te geven dat er iets niet goed gaat. Dat negeren zorgt alleen voor meer problemen.
Ik vermoed dat het dan gaat om het financiële plaatje. Als ze op die plaats iemand kunnen zetten die geen kinderopvang nodig heeft is dat een goedkopere oplossing.