Ik heb even getwijfeld of ik hier mijn hart eens zou luchten of niet, maar heb dan toch maar besloten het wel te doen . Ik denk nu wel dat mijn hormonen me serieus parten spelen maar daarom zit ik er natuurlijk niet minder mee... Ik ben dus bijna 34w zwanger van ons tweede zoontje en we hebben al een zoontje van 3. Ons zoontje is een lief mannetje, maar erg actief en heeft veel nood aan stimulatie naar ontwikkeling toe. Zo begint hij nu eindelijk pas wat beter te praten en dankzij de juf in zijn school maakt hij toch op sommige vlakken ook wel vooruitgang. Samenvattend kan ik stellen dat ik me wel wat zorgen over hem gemaakt heb maar dat ik er nu wel vertrouwen in heb dat het wel goed komt, maar dat is dan mits de nodige ondersteuning van ons uit... Hij is de laatste weken ook heel erg op mij gericht (ik denk wel dat hij voelt dat er iets staat te gebeuren), ik neem hem vaak bij me, knuffel veel en laat hem ook broertje in de buik regelmatig knuffelen waar hij dan ook wel in meegaat. Ik zeg ook vaak dingen als "ga jij mama helpen met broertje als hij er is? " en daar antwoordt hij keer op keer positief op. Ik wil hem dus ook echt heel graag betrekken bij alles vanaf het begin, maar ben zo bang dat hij zich toch uitgesloten gaat voelen. Dat gevoel zit bij mij zo diep dat ik er met momenten echt om moet huilen ... Als de baby er is wil ik sowieso dat mijn vriend eerst ons zoontje gaat halen en met hem alleen langskomt, dus vóór enige andere familie komt. Ik wil echt alles juist doen opdat onze oudste toch maar geen negatief gevoel heeft bij de komst van zijn broertje... Klinkt dit herkenbaar voor sommigen? Hoe hebben jullie concreet een aantal zaken aangepakt? Ik hoor het graag want ik hoop gewoon hier echt wat rust in te vinden in zekere zin...
Het gevoel is heeeel herkenbaar. Ik ben ook 34 weken zwanger, zoon zal 23 maand zijn als zusje geboren wordt. En ik vraag me zo hard af hoe ik het moet gaan doen. Ben bang dat hij zich vervangen gaat voelen. Ik weet niet precies, maar het voelt niet fijn. Maar helaas nog geen tips. Wat ik wel wil gaan proberen is vanaf het begin echt een momentje voor ons tweeen te creeeren. Hoe en wat precies weet ik nog niet, maar dat zien we wel.
Ik hoor veel hormonen Even reëel: je kind gaat enige negatieve gedachtes/gevoelens krijgen m.b.t. baby. Dat is eigenlijk gegarandeerd, dat kun je ook niet voorkomen. Hij moet jullie toch gaan delen met een ander wezentje en dat is (zeker voor een peutertje) een omschakeling. De gevoelens mogen er ook zijn en hij mag ze ook uiten, want niet alles is nu eenmaal leuk. Maar zo is het leven. En je zoon moet met dergelijke emoties om leren gaan, er zullen nog genoeg vervelende momenten in zijn leven komen. Je zult hem met liefde door dat proces heen moeten loodsen. Zorg dat hij nog voldoende individuele aandacht krijgt, heb begrip voor emoties die hij heeft, zorg dat zijn routines grotendeels op dezelfde voet kunnen doorgaan en betrek hem zover hij betrokken wil worden en laat je waardering hierin duidelijk zien. Kies af en toe bewust voor hem (en zorg dat hij ook ziet dat baby niet altijd op eerste plaats komt) en leg uit waarom je niet voor hem kunt kiezen ("Ik moet eerst de baby voeden want...") En hem dan te tijd geven om te wennen aan deze nieuwe permanente situatie. En dan loopt het wel los... (en stel je in op meer drama en gedoe dan je van je kind gewend bent in het begin. Het wennen kan echt wel weken tot maanden duren, zelfs bij kinderen die verzot zijn op hun broertje of zusje)
Als je baby er is, heb je echt nog genoeg tijd voor de oudste. Als je geluk hebt slaapt je baby, zeker in het begin, veel en kan je dan tijd alleen aan je oudste besteden. Maar hier ging het zelfs met huilbaby die weinig sliep goed met de oudste, ze was juist heel zorgzaam en als ik de jongste even wilde laten huilen zodat ik een spelletje met oudste af kon maken, zei ze, nee hoor ga eerst L. maar troosten (toen was ze 2 jaar en 3 maanden). Eigenlijk is ze altijd blij geweest met haar zusje, vanaf het moment dat ze haar zag was het gewoon goed (nu heel soms wat minder maar we zijn ook 7,5 jaar verder en zusje is niet alleen schattig meer . Maar nog steeds zijn ze dol op elkaar).
tsjaa weet je, het hoort erbij, je kind zal niet altijd alles kunnen krijgen op het moment dat hij het wil. Dat betekend dat de ene keer baby huilt en andere keer de oudste, dat kan je gewoon niet voorkomen. En hier krijgen ze in het begin nou eenmaal wat minder aandacht.. met een baby die alleen op mij slaapt en anders niet slaapt en dan dus huilt is het nou eenmaal even niet anders.. dat overleven ze wel
Hoi, Zoek even wat praktische tips die helpen... bijvoorbeeld deze: Leg de baby niet bij je maar in de wieg als je oudste thuis komt. Laat hem een cadeautje kopen voor de baby en voor zichzelf... Als je met je oudste bezig bent en de jongst huilt, laat dan niet meteen de oudste in de steek om naar de baby te rennen, dan lijkt het of de baby voorrang heeft op de oudste.
Komt goed! Neem idd echt individueel de tijd met je oudste. Er veranderd straks veel in zijn leven, de balans die hij nu kent valt weg. Een nieuwe situatie wat erg wennen is voor je oudste gup, begeleid hem hierbij bewust. Spelletjes doen, samen lekker gek doen en lachen. Samen filmpje kijken. Samen is het sleutelwoord.
Ik heb geen tips want onze zoon accepteerde zijn broertje als een gegeven vanaf het moment dat hij er was. Niets geen drama's, geen jaloerse acties. Het was gewoon zijn broertje en die hoort bij ons. Hij was overigens wel wat jonger, 22 maanden, maar zo zou het dus ook kunnen gaan...
Eigenlijk ook geen tips. Onze oudste accepteerde de middelste eigenlijk direct (ze was toen bijna 2,5) en de jongste nu accepteerden ze ook (5 en 3 jaar). 1 op 1 aandacht is zeker belangrijk, maar op een gegeven moment moet hij toch accepteren dat de baby erbij hoort. Onderneem daarom ook zeker dingen samen, als gezin. De baby maar laten huilen zal ik dan ook niet doen. Hij is 3 en kan best wachten soms, een baby niet.
Ik herken je spanning wel deels, maar het ging het meteen heel goed. Dochter was bijna 2 toen haar broertje geboren werd. Van te voren heb ik het regelmatig over de baby gehad. Waar die ging slapen bijv. Maar ook dat baby's ook soms huilen. Wij hebben na de geboorte expres ook even een moment met ons vieren gehad, zodat ze rustig haar broertje kon bekijken. En haar verder bij alles betrokken(voor zover ze dat wou). In bad doen vond ze bijvoorbeeld heel leuk. En ook met een baby op de arm kun je nog dingen met je oudste doen hoor. Samen een boekje lezen, puzzel maken of een filmpje kijken.
Niet teveel zorgen maken, het kan ook super gaan. En je leert gauw genoeg om bijv te voeden en voor te lezen tegelijk Nog wel 1 tip: let op hoe je tegen de oudste praat, probeer het positief te brengen. "Aai baby maar, dat vind hij fijner" komt heel anders over dan "niet slaan!"
Ja herkenbaar. Het maakt dan ook niet echt uit hoe oud je kindjes zijn. Met bijna anderhalf jaar verschil had ik dat gevoel ook sterk. En dan kan je helemaal bar weinig uitleggen. Bij de leeftijd van 3 zou ik een pop gekocht hebben. Om alvast samen een beetje voor te zorgen. Als het aanslaat dan kan je er ook een beetje een spel van maken naast elkaar. Doen is denk ik nog veel duidelijker dan woorden en het kan voor wat afleiding zorgen. Als je dan bijvoorbeeld een luier staat te verschonen kan je ook vragen of zijn kindje een vieze luier heeft die toe is aan vervanging. En bijvoorbeeld een poppenbedje op zijn kamer waardoor hij ook een extra gevoel van aanwezigheid heeft.
Hier een dochtertje van 4,5 jaar toen mijn zoontje werd geboren. Is wel wat ouder dan jouw zoontje. Maar wat hielp was: alles heel goed uitleggen wat de baby doet, dus overal bij betrekken de eerste dagen. Helpen bij het badje, stickertjes plakken bij het verschonen etc. En veel dingen met hem doen als de baby slaapt.