Ik heb de laatste dagen nogal wat zware gesprekken gehad met mijn vriend. Wat vooraf ging: Mijn vriend wil niet met mij trouwen. Een echte reden heeft hij me daar nooit voor kunnen geven, hij vindt het huwelijk een raar en onnodig iets. Daarnaast heeft hij veel ellende meegemaakt bij de scheiding van zijn zusje. Ik wil juist wel heel graag trouwen omdat me dat het gevoel geeft dat we daardoor meer bij elkaar horen. Ik heb van veel mensen afscheid moeten nemen en voel me daardoor soms heel alleen. Om dat gevoel wat te verzachten zou ik heel graag zijn naam aan willen nemen en hem 'mijn man' willen noemen. Ik hoef geen feest, jurk of wat dan ook, wil alleen heel graag getrouwd zijn en mijn eigen 'familie' hebben. Dit zit bij mij best wel diep en het doet me dus ook veel verdriet dat mijn vriend dit niet wil. Het voelt toch min of meer als een afwijzing. Ik kan niet anders dan hem hierin te respecteren en het proberen te accepteren. De situatie nu: het zusje van mijn vriend (die van de ellendige scheiding)gaat trouwen en heeft mijn vriend als getuige gevraagd. Ik wil hem dit niet verbieden (dat kan ik natuurlijk ook niet) maar het zou mij enorm veel verdriet doen als ik zou zien dat hij bij een ander het kennelijk niet zo raar en onnodig vindt. Daarbij komt dat de liefde bij zijn zusje over het algemeen niet zo diep zit en deze trouwerij in mijn ogen vooral gaat over de buitenkant. Op zich snapt mijn vriend denk ik wel dat het voor mij lastig is (hij heeft tegen haar gezegd dat hij erover na wil denken), maar hij vindt het zielig voor haar omdat er al iemand is geweest die geweigerd heeft te getuigen. Graag zou ik wat meningen willen hebben, ik raak verstrikt in mijn eigen gevoelens en emoties en kan niet echt meer objectief kijken. Zoals ik er nu tegen aan kijk weet ik niet of ik wel ga, ik heb totaal geen zin om deze poppenkast te bekijken, te zien dat mijn vriend hier eventueel wel energie in steekt en een handtekening zet en het kennelijk niet kan opbrengen om mij een duidelijke reden te geven waarom hij niet wil trouwen. Tuurlijk hebben we het hier uitgebreid over gehad en volgens mij komt het erop neer dat hij niet zo goed nee durft te zeggen want dan moet hij gaan uitleggen waarom. Maar eerlijk gezegd word ik van dat idee alleen nog maar bozer en verdrietiger, omdat dat dus zou betekenen dat hij het minder erg vindt om mij verdriet te doen dan om nee te verkopen aan zijn zusje. Beetje lang verhaal geworden, maar het zit me ook best hoog Iemand een mening/idee waardoor ik hier weer wat helderder tegen aan kan kijken?
meissie wij zijn ook niet getrouwd en wat mij betreft hoeft dat ook niet. Ik heb niet het idee dat ik getrouwd moet zijn om gelukkig te zijn. Tegenwoordig ben je sneller gescheiden dan getrouwd dus voor mij heeft het geen toegevoegde waarde aan mijn liefde voor mijn "mannetje". Dat wij samen een huis en kindje hebben en al 9 jaar samen zijn is voor mij genoeg. mijn mannetje vind het juist weer wel "leuk" om te trouwen maar dit meer zodat wij allemaal dezelfde naam hebben als Jenna een jaar of 4 is wil ik er nog weleens over nadenken, vind het wel leuk als zij bruidsmeisje is maar dat is het dan ook wel.
Ja, ik vind wel dat je gevoelens niet zo vreemd zijn. Dat zou ik namelijk ook hebben. Ik ben zelf ook getrouwd dit jaar en heb dat ook puur gedaan voor mijn gevoel. Het maakt het toch kompleter. En dan is het inderdaad niet fijn voor jou als je vriend gaat getuigen. Maar jouw vriend kan wel tegen zijn zus zeggen dat hij niet getuigt als hij niet achter het huwelijk in het algemeen staat. Dan kwetst hij niet zijn zus en hij komt er ook eerlijk voor uit naar jou dat hij trouwen onzin en onnodig vind. Of hij getuigt maar vind ik ook dat hij daarmee naar jou laat zien dat trouwen wel wat voor hem betekent. En moet hij gewoon met jou trouwen .
Tja, is wel een moeilijke situatie. Zowel jij als je vriend hebben sterke gevoelens bij het huwelijk. Zelf ben ik dezelfde mening toegedaan als je vriend en gelukkig denkt mijn vriend er hetzelfde over. Maar ik kan me in dit geval jouw gevoelens goed voorstellen. Ik denk alleen dat je in deze situatie jouw gevoelens over jouw eventuele huwelijk moet loskoppelen van het huwelijk van het zusje van je vriend. Als hij voor haar getuigd betekent dat volgens mij niet dat hij ineens een andere mening voor een huwelijk voor zichzelf heeft. Dat je voor jezelf zoiets niet ziet zitten betekent niet dat je niet kunt zien dat het belangrijk kan zijn voor andere mensen (snap je me nog een beetje?) Ik denk ook dat je vriend je wel een duidelijke reden heeft gegeven voor het niet willen trouwen. Dit is ook precies mijn reden (wat je in het begin opschrijft): ik zie zelf de toegevoegde waarde van een huwelijk voor mijn relatie niet. Er verandert niets aan wie we zijn en wat we voor elkaar betekenen. Dat ik niet getrouwd ben met mijn vriend maakt niet dat we minder een familie zijn, minder bij elkaar horen of een minder stabiele relatie hebben. Ik hoop dat je iets aan mijn antwoord hebt. Ik wil je in elk geval veel succes wensen de komende tijd. Misschien moeten zowel jij als je vriend proberen om de situatie van elkaars perspectief te zien, dat kan misschien wel helpen.
zelf trouwen en voor een ander getuigen is toch wel iets heel anders vind ik persoonlijk, ik begrijp aan de ene kant je verdriet wel maar aan de andere kant kun je dat verdriet en je ervaringen met afscheid moeten nemen van mensen niet compenseren met een huwelijk, je hebt zo tussen de regels door te lezen al heel veel meegemaakt en daardoor ben je misschien ook zo gevoelig voor afwijzing, en zo ervaar je dus ook het feit dat je vriend niet wil trouwen, ik denk dat het goed is om te kijken waar je verdriet precies zit, en je vriend toch heel duidelijk te maken hoe belangrijk het huwelijk voor je is, als hij dan toch echt niet wil trouwen en jij nog steeds echt wel, dan kun je 2 dingen doen, 1. accepteren en blij zijn met wat jullie hebben en delen en voor elkaar voelen. 2. niet accepteren en voor jezelf kiezen.
Juist! Dat vind ik nu ook Ooit was trouwen voor mij ook totaal onbelangrijk maar mijn toenmalige vriend wilde wel graag trouwen. Zover is het nooit gekomen maar ik heb toen wel gezegd dat als het voor hem zo belangrijk was, dat ik dan best mee wilde doen. Als we zouden trouwen, doen we dat onder huwelijkse voorwaarden dus een drama zal een eventuele scheiding niet snel worden.
Rosao, dat snap ik dus niet zo goed: als het voor jou niets toevoegt aan de relatie, het zal er toch ook niet minder van worden? We hebben samen een huis gekocht, een testament waarin we elkaar als erfgenaam benomen, een samenlevingscontract. Scheiden is tegenwoordig ook een fluitje van een cent. Waarom kan die ene handtekening dan niet gezet worden waardoor we officieel man en vrouw zijn? Je hebt gelijk, we moeten het van elkaars perspectief bekijken en ik begrijp wel dat het voor hem niets toevoegd maar toch blijft het moeilijk
haha als je dat zo schrijft voel ik me weer net dat meisje van 14 ik begrijp denk ik wel wat jij bedoel maar ik heb dat zelf helemaal niet. Voel je je nu geen eenheid voor de buitenwereld? zij kunnen toch niet aan je hoofd zien of jullie getrouwd zijn? mij interesseerd de buitenwereld me sowieso niet. Ik voel me wel een eenheid met mijn "vriendje" en mijn dochtertje en daar zou een eventueel "boterbriefje" niets aan veranderen. ik weet trouwens niet of je mannetje wel achter het huwelijk staat waarvoor hij gaat getuigen maar als dat niet zo is vind ik dat hij niet moet getuigen. Als hij er wel achter staat moet hij het vooral doen vind niet dat getuigen en zelf trouwen met elkaar vergeleken kan worden maar begrijp wel dat het voor jou erg dubbel is! meis ik hoop dat jullie er samen uit gaan komen! knufff
Oeps Sorry, was ik belerend? Dat spijt me is niet mijn bedoeling Mijn vriend is tegen dit huwelijk omdat hij trouwen dus zowiezo niets vindt en hij is specifiek tegen idt huwelijk omdat hij mijn idee over de poppenkast wel deelt. Daarom wordt ik er ook zo verdrietig van dat hij kennelijk niet door heeft dat hij mij een beetje op mijn ziel trapt. Misschien word ik wel oud, maar ik zou het fijn vinden als ik kan praten over mijn 'man' in plaats van 'mijn vriend'. Enne...mochten er hier nog kindjes komen en er is voor die tijd niet getrouwd dan gebeurt dat daarna ook niet meer. Ik heb zo mijn principes...... Bedankt voor de lieve reactie
hahahaha nee joh gekkie als je vriend er zo over denkt vind ik niet dat hij moet getuigen. Als je voor iemand getuigd dan vind ik dat je achter het huwelijk van deze 2 mensen hoort te staan en dat doet hij blijkbaar niet ik noem mijn vriend eigenlijk altijd mijn mannetje en hij zegt altijd "mijn vrouwtje" dus zelfs dat is geen goede smoes voor hem (voor mijn mannetje bedoel ik he)
...Ik kan me je gedachtengang heeel goed voorstellen en begrijpen. Maar eigenlijk heb je daar nog niks aan natuurlijk. Mijn vriend zou dit afdoen als "typisch vrouwen-denken"en misschien is dat het ook wel...Ik denk er net zo over als jij en ik snap dat verlangen heel goed naar dat trouwen. Je legt het ook helder uit, je wilt je eigen familie..En zo raar is dat niet lijkt mij.. Als op de enveloppen naar jullie huis: "familie huppeldepup'staat..Of als je je kindje inschrijft op school en zij heeft een andere naam dan jij. Jij wilt odnerdeel zijn op alle vlakken van dit gezin..En natuurlijk bén je dat ook, maar je wilt het zien.. Op de kaarten, op de post, op de brievenbus, op het bordje bij de deur, op de inschrijfformulieren van de basisschool, op je trouwring en op het naamkaartje wat je op je werk draagt. Je wilt uitdragen dat je iemands vrouw bent en zou ook zo graag willen dat jouw 'man' dat ook zo wil...En dan wijst ie dat af. In zijn beleving wijst ie alleen het trouwen af, maar jij voelt het als afwijzen van jou als zijn vrouw... Het lijkt me begrijpelijk dat je je daar rot onder voelt.. Vanuit het man-denken gezien denk ik dat je vriend er inderdaad niet onderuit durft bij zn zusje, maar vooral ook geen 'zin in gedoe'heeft. Over het algemeen doen veel mannen niet zo moeilijk over principiele kwesties (oh ik generaliseer, sorry) en vínden ze toch wel wat ze vinden..en dáár hoeven ze dus niet moeilijk voor te doen. Dus trouwen? Nee joh, ik hou toch wel van je Getuigen? Ja hoor, prima, ken mij ut schele! da's natuurlijk heel zwart wit maar is het niet zo dat je man gewoon geen zin in gezeur en egdoe heeft..en dat ie helemaal niet begrijpt en écht inziet hoe hij jou hiermee kwetst? ...Ik zal je nog even een ongevraagde tip geven die ineens in me opkomt.. Kun je dit gevoel niet helemaal open en bloot in een brief naar hem schrijven?...Misschien dat ie dan de tijd wil nemen om echt goed na te denken over wat dit met jou doet, behalve dat je aan 'vrouwen-gezeur' doet...? wens je veel liefde..want daar gaat t imemrs eigenlijk allemaal om
Ik wil ook niet trouwen, omdat ik vind dat je nooit aan iemand kan beloven, dat je eeuwig bij hem/haar wil zijn. Op dit moment kan dat wel zo voelen, maar misschien over 10 jaar wel niet. En een belofte moet je waarmaken, en dat is dus voor mij een reden om niet te willen trouwen. Ik vind het echter prima als iemand anders hiervoor wel kiest. Heb hier eigenlijk nooit de link gelegd, met mijn eigen situatie. En ben zelfs al getuige geweest. Dus naar mijn idee, zijn het twee totaal verschillende dingen.
Nou, dat vind ik dus niet. Je ben getuige omdat je instaat voor het huwelijk dat wordt voltrokken, dat je gelooft dat de verbintenis tussen die twee mensen zal blijven bestaan, echt is ... tot de dood hen scheidt, om het maar ouderwets te houden.. Strikt gezien, als jij niet in het instituut huwelijk gelooft, zou je dus ook niet als getuige op moeten treden, maar dat is al lang niet meer zo. Maar dat is mijn mening. Maar ik realiseer me dat dat dus een bijzonder geromantiseerd en ouderwets verhaal is (geworden).
Oei, dit lijkt mij heel moeilijk voor jou en zeker omdat jullie eigenlijk lijnrecht tegenover elkaar staan in jullie mening omtrent het huwelijk. Ik begrijp denk ik wel wat je bedoelt, het is iets wat uit je gevoel voortkomt, ik kan het zelf ook niet zo goed uitleggen, maar dat 'gevoel' dat je graag met je vriend wilt trouwen begrijp ik maar al te goed. Maargoed. Dat vroeg je niet . Mijn inziens zou ik proberen het los van elkaar te zien (en ik begrijp wel dat dit heel moeilijk is), ik denk dat jouw vriend zou gaan getuigen uit respect naar zijn zus toe en niet zozeer omdat hij achter hun huwelijk staat. Ik denk dat hij dit helemaal los ziet van jouw gevoelens t.o.v. het huwelijk en jouw gedachten hierover en jou daarom misschien niet zo goed begrijpt. Waar wij vrouwen in dit soort opzichten heel rechtlijnig kunnen denken (en als vrouw zeg ik; je hebt helemaal gelijk!), maar mannen zien dit los van elkaar. Tenminste. Zo zie ik het. Is een geregistreerd partnerschap niet iets voor jullie? Het is, in principe, hetzelfde als trouwen (je hebt dezelfde rechten) alleen hij is niet je 'man' maar officieel je partner.. Gevoelsmatig kan ik me voorstellen dat je hierbij denkt; 'Mja, maar ik trouw veel liever', maar anderzijds is de stap naar echt trouwen daarna ook niet meer zo groot.... Sowieso zou ik hier zeker met hem over praten, dat het je best wel kwetst en dat jij het op een andere manier ziet als dat hij (denk ik) ziet. Hopelijk kun je hier iets mee...?
Maar ik geloof ook wel, dat die vrienden tot de dood bij elkaar willen blijven. Ik wil alleen zelf die belofte niet afleggen. Niet omdat ik niet van mijn vriend houdt, maar meer omdat een belofte voor mij heel zwaar weegt. Ik wil zeker weten dat ik de belofte waar kan maken. En nu lijkt dat misschien zo, maar ik kan niet in de toekomst kijken (stel mijn vriend zou vreemd gaan of iets dergelijks, dan weet ik niet of ik bij hem zou willen blijven).
Misschien til ik er ook wel te zwaar aan. Nu we samen een kindje hebben, kijk ik er al wat minder zwaar tegen aan! Ik ga helemaal off-topic, zie ik. Sorry!
... dus zijn het niet twee verschillende dingen... In aniekaas ... om terug te komen op het verhaal van TS ... je hoeft idd niet getrouwd te zijn om gelukkig te worden. Een huwelijk is meer dan alleen "een handtekening", zoals je eerder bemerkte. De handeling is op zich niets bijzonders, maar het houdt wel iets in. Die belofte betekent wat, althans zo is het wel bij mij. Scheiden is overigens geen fluitje van een cent... ook hier geldt ... ja, de handeling is niet zo moelijk meer, het emotionele des te meer. Misschien is dat de reden. Ik vind uit elkaar gaan moeilijker als je getrouwd bent, dan dat dat niet zo is. Misschien is dat wel een beetje waarom. De commitment. Prinses bv geeft aan dat het voor haar niet hoeft, ze kan niet beloven dat ze voor altijd bij die persoon blijft. Haar goed recht (en eerlijk ... als er meer mensen zo zouden zijn, zouden we ook minder huwelijken stranden denk ik). Niet dat de nadruk nu ligt op het feit dat jullie ooit uit elkaar gaan (ik hoop natuurlijk nooit), maar soms is die belofte maken nogal wat ... en als je dan nog eens een nare scheiding van dichtbij hebt meegemaakt (zoals je vriend dat heeft gehad met de scheiding van zijn zus), sja, dan kan ik mij ook voorstellen dat je vriend huiverig wordt. Onzin natuurlijk dat je je laat leiden door dingen die anderen meemaken, je vriend is zijn zus niet natuurlijk, maar ja, het kleurt wel je gedachten, het bepaalt wel op een zekere manier je referentiekader. Ik begrijp wel dat je je "afgewezen" voelt. Voorals als hij geen duidelijk reden wil/kan geven en hij vaag blijft daarover. Dat is ook niet eerlijk. Wat betreft zijn zus en haar huwelijk ... mijn mening is als je het huwelijk onnodig vindt, dan ook niet getuigen voor iemand anders, maar ja, dat is duidelijk een achterhaald iets blijkbaar. Ik geloof ook nog heilig in het huwelijk (ondanks gescheiden ouders). Mannen denken daar anders over, zakelijker, zien de linken niet. Succes meis, misschien draait hij nog wel bij ...
het maakt niet uit wat wij vinden want iedereen heeft een andere mening. Ik hoef ook niet te trouwen hoor ik weet dat me vriend en ik een eenheid zijn en wat andere mensen denken boeiend. Ik wil ook niet trouwen maar vind het hartstikke leuk dat me ma waarschijnlijk gaat ttrouwen en ik zou juist beledigd zijn als ik niet mocht getuigen. Maar mijn advies is praat veel met je vriend laat hem ook jou gevoelens voelen maar ook met begrip naar zijn kant misschien komen jullie er dan samen uit. EEn papiertje en een achternaam zeggen niks het is het gevoel wat je elkaar geeft wat je een eenheid maakt. Heel veel succes en het komt allemaal wel goed .
Mijn vriend wil ook niet trouwen maar is wel getuige geweest. Hoe graag ik zelf wel zou willen trouwen heb ik dit echt nooit als probleem gezien. Dat hij zelf niet wilt trouwen betekent niet dat hij niet achter het huwelijk van zijn zus staat / kan staan.