Even advocaat van de duivel spelen: Weet je stiefvader hoe jullie er over denken? En dan doel ik met name op de zogenaamd grappige opmerkingen... Heeft hij zelf wel door dat hij mensen raakt en dat sommige opmerkingen gewoon echt niet door de beugel kunnen? Ik wil het niet goed praten hoor, maar ik kan me zo maar voorstellen dat hij in sommige situaties (bijv. het gesprek over de ziekte van je vader) niet weet hoe hij moet reageren en dat hij er dan dit soort opmerkingen uit gooit. Een familielid van mij heeft ook totaal geen "voelsprieten" zoals ik het altijd noem. Geen enkel idee dat opmerkingen méér zijn dan een paar woorden.... Ik zou samen met je zus een gesprek met moeder en stiefvader aan gaan. Geef duidelijk aan wat jullie van ze verwachten (zonder allemaal oude koeien uit de sloot te halen), kunnen ze daar niets mee.... dikke doeiii... jammer voor hun. Het kan natuurlijk ook zo zijn dat het al te laat is voor deze stap...
Ik begrijp wat je bedoelt. Mijn man heeft er zo eentje in de familie. Zegt onbedoeld de meest lompe dingen terwijl hij het bedoelt als grapje om zichzelf een houding te geven, maar vindt het oprecht heel erg als je daardoor gekwetst bent. Helaas is Kees niet van dat kaliber. Die opmerking over mijn vader heb ik namelijk wel bespreekbaar gemaakt bij hem, toen gingen we alweer een jaar of vier met hem om. Van mijn moeder mocht ik het er niet over hebben, maar ik deed het toch. De reactie? Hij had alle recht om wat lelijks over mijn vader te zeggen, want mijn vader had ten eerste mijn moeder veel te weinig uitbetaald bij de scheiding (die reeds afgerond was twee jaar voordat hij op het toneel verscheen, dus wat heeft hij ermee te maken?) en ten tweede was mijn vader volgens hem veel te ver buiten zijn boekje gegaan omdat hij met zijn ex (de ex van Kees dus) gesproken had over het feit dat Kees mijn zus een blauwe wang gemept had. De bezoekregeling die Kees met zijn eigen kind had werd namelijk kort daarop stopgezet, volgens Kees dankzij mijn vader en volgens mijn moeder “omdat de ex jaloers is op hen”. Volgens mijn zusje was het echter omdat Kees zijn eigen toen nog jonge kind ook pestte en lelijke woorden leerde over de moeder.
Nou in dat geval zou ik oog een punt zetten achter jullie relatie met Kees. Hij kan zich niet fatsoenlijk gedragen, dus hij is niet meer welkom, het vreet alléén maar heel veel energie.... Wat je moeder betreft zou ik haar zeggen dat de deur voor haar altijd open staat, maar wel zonder Kees. Aan haar de keuze of ze deel wil uitmaken van jullie leven én het leven van de kleinkinderen. Verder niet te veel tijd in steken, wil ze komen prima, wil ze niet komen ook goed. NAtuurlijk helemaal niet leuk, maar ik denk dat bovenstaande instelling veel rust zal geven.... sterkte!
Ik had Kees denk ik op zijn smoel geslagen en dan zit ik nog niet eens vol met mannelijk testosteron. Wat een walgelijke vent. Ik geef jullie groot gelijk dat jullie hem niet in jullie huis willen hebben. Bovendien, hij zal jullie kind ook op die manier proberen te manipuleren, desnoods met geweld. Hoe vervelend het ook voor je moeder is, het is jullie leven. Zij is uiteindelijk verantwoordelijk voor dat van haar, jullie voor dat van jullie en je kind. Je hebt je moeder zo te lezen laten weten dat ze welkom is, maar zonder Kees. De volgende stap is aan haar, maar ik zou er niet teveel hoop op vestigen. Sterkte, want dit loslaten is zeker niet makkelijk, maar wel de juiste keuze.
Nou een kleine update hoor... Sprak mijn zus vandaag, die blijkt mijn moeder onlangs nog gesproken te hebben en heeft ook verteld dat ze getrouwd is. Het gesprek tussen hen kwam vervolgens op het feit dat mijn moeder geen contact met mij heeft/wil, omdat ik Kees niet tot opa bombardeer. Mijn zus heeft toen gezegd dat zijzelf ook niet zou willen dat haar kind Kees als opa ziet en dat ze daar zo haar redenen voor heeft gezien het verleden. Nou komt het: volgens mijn moeder viel dat 100% mee, was het zo erg niet en heeft Kees altijd erg zijn best gedaan. Dat mijn zus en ik dat heel anders ervaren ligt gewoon aan ons! Daar valt dus echt niet mee te praten... Oh ja, en verder kreeg mijn zus een hele bult met verwijten dat ze haar bijna niet zag en zo, daarvan heeft mijn zus ook gezegd dat dat ook deels aan mijn moeder ligt. Maar die boodschap kwam net zomin aan. Ik vrees dat mijn zoontje het zonder oma moet doen...
Dat dat moeilijk voor je is, is logisch. Je zou het graag zo anders willen. Maar het is zoals het is. Helaas. Niet leuk, maar je weet nu wel waar je aan toe bent.
Ik heb ooit iets soortgelijks meegemaakt. Niet exact dezelfde situatie maar wel dat mijn moeder vierkant achter mijn stiefvader stond die een aantal keren een rotopmerking mijn kant op had gegeven die werkelijk kant noch wal raakte. In dezelfde periode gaf mijn moeder mij ook 2x een flinke kat en toen was ik er klaar mee. Ik heb destijds het contact met mijn moeder verbroken. Na een paar jaar is het wel weer hersteld omdat mijn exman het zo rot vond voor haar als oma en voor onze zoon. Voor mij maakte het niet zo heel veel uit, om heel eerlijk te zijn. Ik heb nooit een goede, warme band met mijn moeder gehad. Het is ook nooit uitgepraat, zijn gewoon weer verder gegaan waar we gebleven waren zeg maar. Ik ben verhuisd naar de andere kant van het land oa om de afstand ook echt wat meer afstand te laten zeg maar. En hoewel ik op zich best met mijn moeder overweg kan en ze ook heus wel een leuke oma is blijft er iets tussen ons in staan. Waarschijnlijk niet voor haar, maar wel voor mij. Ze bagatelliseert ook dingen, doet soms of bepaalde dingen niet gebeurd zijn. Om een voorbeeld te geven: ik heb als 17 jarige een miskraam gehad met 8 weken, dat is gewoon naar haar idee niet gebeurd, ik ben toen niet zwanger geweest en dus heb ik ook geen miskraam gehad., zegt mijn moeder. Zelfs mijn schoonzus (die er toen bij is geweest dat ik de miskraam had) had zoiets van ???? hoe kan dit? Ontken je het? Weet je het niet meer? Zo raar... Ze wil het gewoon niet weten denken wij wel eens. Zij is het type "staat altijd achter haar man", hoewel ze tegenwoordig wel wat meer de kant van haar kinderen/kleinkinderen kiest, maar toch. Ik vind het prima. Mijn advies is dus: afstand houden of contact verbreken.
@Spikkeltje Ik vind je veel te lief! Ik snap heel goed dat je het graag anders zou zien voor je zoontje. Maar jij hebt zo je best gedaan, het ligt niet aan jou. Ik hoop dat je moeder ooit nog eens bijdraait. Maar voor nu zou ik het zo laten, je hebt er alles aan gedaan. Sterkte! ♡
Ik ben het hier mee eens. En bedenk dat je zoontje bij contact met je moeder nu ook niet de oma zou krijgen die je zo graag wenst. En ik weet het. Het voelt naar maar ik heb ook liever geen oma dan een oma die een slecht voorbeeld geeft ( hier ook geen contact met moeder) de moeder die jij mist en de oma die je wenst is er nu niet. Mischien in de toekomst wel.hopelijk...