Ach meiden wat leef ik met jullie mee vandaag. Ook ik heb lang moeten wachten. Grootste obstakel bleek het vinden van de prins op het witte paard. Een grijs paard of bruin met wat vlekjes vond ik ook goed genoeg, maar ik kon die man maar niet vinden. Al meer dan tien jaar had ik die kinderwens. Of eigenlijk mijn leven lang... Toen ik eindelijk dacht dat ik hem gevonden had, bleek na vier jaar waarin we samen werkten aan een toekomst met kinderen, huis gekocht, er helemaal klaar voor, dat ik voor hem toch niet de juiste was. Dat was een groot verdriet, een grote schok die ik nog steeds moet verwerken. Het is moeilijk voor mij om opnieuw vertrouwen in de liefde te krijgen. Het verdriet was nog groter omdat ik niet alleen mezelf opnieuw moest uitvinden, maar ook mijn idee van de verre en nabije toekomst radikaal moest aanpassen. Ik verloor niet alleen de man van mijn leven, maar ook mijn hoop op een kind of kinderen, zag ik in rook opgaan. Na heel veel twijfelen heb ik besloten om in mijn eentje voor het moederschap te gaan. De aanleiding voor de MMM was dus anders dan voor de meesten van jullie, maar de hoop angst en het verdriet was hetzelfde. Zeker rondom het einde van het jaar was er veel verdriet, veel twijfel. Voor mij duurde de MMM twee jaar. Vorig jaar rond deze tijd stond ik met het potje foliumzuur in mijn handen bij de prullenbak. Ik besloot het nog één keer te proberen. 2011 werd mijn jaar. Op 1 januari zag ik een ooievaar. Op 1 februari testte ik positief. Op 16 oktober werd "ik" voor altijd "wij". Deze weken zien er voor mij nu heel anders uit. De lachjes van mijn dochter hebben me vandaag de hele dag ontroerd. Ik ben dankbaar, zó dankbaar....! Na samen met mijn familie en mijn dochter kerst gevierd te hebben, was voor mij een dag van grote dankbaarheid. Ik heb flink wat tranen laten vloeien uit medeleven met al die vrouwen en al die mannen die nog wachten... Gelukkig heb ik twee jaar geleden gekozen voor een eiceldonatie. Ik hoop dat ik in ieder geval één vrouw moeder heb mogen helpen maken... Een goede vriend van mij stuurde me het volgende gedicht, na de geboorte van Fee: Waar kom ik vandaan? Waar heb je me opgeraapt? " vroeg de baby aan zijn moeder. Zij klemde hem aan haar borst en antwoordde met een lach en een traan: " Je lag in mijn hart verborgen als een zielsverlangen, mijn schat. Je leefde al i...n de poppenspelletjes van mijn kinderjaren, en als ik 's morgens uit klei een beeld maakte van mijn god, dan maakte en vormde ik jou! In alle hoop en liefde van mijn leven, in het hele bestaan van je moeder, heb je geleefd. In de schoot van de onsterfelijke geest die over ons huis regeert, ben jij door de eeuwen heen gevoed. En toen in de meisjesjaren mijn hart haar bloembladen ontsloot, zweefde jij daar als zwakke geur. Jouw tere zachtheid bloeide in mijn jeugdige leden, als een gloed aan de hemel voor het opkomen van de zon. Als eersteling van de hemel en tweelingzuster van het morgenlicht, kwam je aangedreven, op de stroom van het wereldleven, tot je strandde in mijn hart. Wanneer ik naar je gezichtje kijk, overweldigt het mysterie me; jij, die aan allen behoort , bent mijn eigene geworden. Uit angst je te verliezen, klem ik je aan mijn borst. Welke tovermacht verstrikte deze schat der wereld in mijn zwakke armen? Ik wens jullie deze tovermacht toe. Jullie allemaal.