Ik ben benieuwd of hier meer meiden zijn die een partner hebben met autisme of het vermoeden van een vorm van autisme. Ik ervaar regelmatig moeilijkheden binnen onze relatie wat in verband staat met de ASS van mijn vrouw en ik vind het soms lastig dat ik daar met weinig mensen over kan praten omdat zij het zelf niet ervaren.
Mijn partner heeft ASS. Ik zelf ook, maar beide hebben we andere probleemgebieden. Waar hij moeite mee heeft kan ik wel weer heel goed en andersom. Ik ervaar zelf echt geen moeite met zijn ASS. Nou ja misschien soms dat hij geen onverwachte aanrakingen kan verdragen. Als je vragen hebt dan mag je altijd een Pb sturen.
Mijn man heeft ADHD en ik vermoed dat hij ook ASS heeft, maar dat is nooit onderzocht. Mijn zoontje heeft ook ASS. Ik ondervind helaas wel de nodige problemen, waardoor ik pas geleden besloten heb om te gaan scheiden.
Oh dat is niet zo leuk om te lezen.. wat naar. Hoe vindt je man dat jullie gaan scheiden? En de kinderen? Veel sterkte in ieder geval..
Mijn man vindt het niet leuk. En hij begrijpt het ook niet (dat is ook 1 van de grootste problemen, het niet kunnen verplaatsen in iemand). Maar hij heeft zich er bij neer gelegd en we kunnen nu goed praten om alles voor de kinderen zo goed mogelijk te regelen. Mijn dochter heeft het er wel moeilijk mee. De middelste begrijpt het nog niet, maar hij is een periode erg van slag geweest omdat hij alle spanningen wel aanvoelt. Nu is er meer rust in huis, omdat mijn man grotendeels bij zijn moeder zit.
Dat herken ik erg, het niet kunnen verplaatsen in anderen. Ik help haar bij alles waar ik haar bij kan helpen maar als ik hulp vraag is het vaak teveel. Net is ze boos naar bed gegaan omdat ik aangaf dat ik ergens moeite mee had en dat ze me daar niet bij helpt. Het voelt soms zo als eenrichtingsverkeer... als zij ergens moeite mee heeft moet ik haar helpen maar andersom kan het niet.
Mijn inmiddels ex heeft ook n vorm van autisme. De eerste jaren van onze relatie kon ik hier wel mee omgaan, bovendien hadden we ook beide onze eigen hobby's. Toen ons kind eenmaal geboren werd kreeg ik steeds meer moeite om steeds maar aan te moeten passen, rekening houden met, het zoog energie. Daarbij had ik een postnatale depressie en hier kon hij zich echt niet in inleven. Totaal geen steun van hem gehad, terwijl ik niet alleen durfde te zijn ging hij gewoon weg...toen jet met mij beter ging was dit eigenlijk voor mij de druppel, nog even aangemodderd maar ik kon niet meer. We waren geen gezin zoas ik het voor ogen had, nooit samen als gezin op pad, en als we gingen dan moest hij van te voren ook al zeggen hoelaat we weer naar huis gingen. Verder het egoïsme, alles draaide om hem (dit is nu eigenlijk nog steeds zo kan dochter niet altijd komen in zijn weekend of ze komt eerder terug). We zijn inmiddels ruim 3 jaar uit elkaar, contact is normaal en gelukkig geen ruzie. Toch merk ik dat hij soms nog energie opzuigt, omdat hij bv vind dat iets helemaal niet aan hem ligt ook al zegt de hele wereld van wel... Misschien kun je hulp inschakelen en er met een onafhankelijk iemand over praten en adviezen krijgen hoe het voor jullie beide beter gaat werken
Ik heb dan geen man met ass maar heb zelf een lichte vorm van ass (pdd-nos) weet dit zelf pas een klein jaartje. Wie weet hebben jullie iets aan deze tip. Ik sta onder "behandeling" van een autismecentrum binnen ggz (als ik behoefte heb omdat het na tijdenlang depressies enz enz) erg goed gaat. Maar zij bieden ook gesprekken/groepsgesprekken aan voor partners, ouders enz. Hebben jullie daar al eens gebruik van gemaakt? Zij kunnen je dan tips geven hoe je hier samen met je partner/familie mee om kunt gaan. Dit moet je natuurlijk willen..
Ik heb zelf ASS, hoog functionerend, het vroegere asperger. Elke persoon met autisme is anders, bij vrouwen helemaal. Ik kan mij bijvoorbeeld wel goed inleven in anderen, Vind dat ook heel belangrijk. Kijk uit dat je niet alles gooit op ASS, karakter komt eerst. Bij ASS komt veel angst kijken, pas op dat je niet alles voor je vrouw gaat doen, ze zal dingen zelf moeten doen en dat kunnen de meeste van "ons" echt wel. hoe meer jij voor haar doet, des de minder zij wordt uitgedaagd om met haar ASS om te gaan. Op Facebook zit autilady's, misschien verstandig om daar eens te gaan kijken. Succes!
Ik ga regelmatig mee naar haar gesprekken met een psycholoog en daar krijgt ze ook psycho educatie over wat autisme voor haar inhoudt etc. Dit is voor mij ook leerzaam en ik kan hier mijn ei ook bij kwijt. Ons leven samen is heel fijn hoor, begrijp me niet verkeerd.. het is alleen soms nogal een uitdaging.
Dankje! Angst is idd een groot punt.. Ze heeft ook een angststoornis waarvoor ze behandeling krijgt. Gelukkig gaat dat heel goed en heeft ze al heel veel stappen gezet.
Mijn zoon heeft een ASS. Ik vermoed mijn ex ook, heel licht. Als kind liep hij achter. Hij is gediagnosticeerd met trekken van borderline en narcisme. Ik met trekken van borderline, een afhankelijke en schizotypische ps. Voor mij geeft een uitleg vanuit ASS over mijn ex wel verlichting en duidelijkheid. Ik denk dat ik in bepaalde opzichten ook wel hoog richting autisme zou zitten. Langzaam ben ik de relatie aan het loslaten. Hoe hij dingen zag, wat soms niet zo bij me paste of ons niet verder hielp. De starheid daarin.
Toen ik een pasgeboren baby had, alleenstaand, ging weleens de telefoon terwijl ik bezig was met luier verschonen, opruimen en borstvoeding. Baby kon niet wachten. Mijn ex, die ging dan keihard het melodietje van de telefoon mee zingen.
Mijn ex heeft vermoedelijk ass. Mijn zoon heeft ass (diagnose asperger en mcdd) en bij mijn dochter wordt het momenteel getest. Mijn ex had/heeft vooral het probleem dat alles hem overkomt en hij zelf nergens een aandeel in heeft (vindt hij). Dit is op gebied van financiën, dagelijkse problemen maar ook t.o.v. de kinderen/bezoekregeling. Daarin kan hij ook erg "egoïstisch" zijn. Als zijn auto bv kapot is vindt hij dat ik de kinderen naar hem toe moet brengen en dat ik daar best wat moeite voor mag doen. Normaal gesproken komt ex bij ons maar half uur fietsen vind hij te ver. Echter heb ik ook geen auto en zou ik dus op en neer moeten op de fiets met fietskar erachter. Als ik dan weiger is het volgens hem mijn schuld dat hij de kinderen niet kan zien. Inlevingsvermogen ligt bij hem moeilijk. Ik heb expres egoïstisch tussen haakjes gezet omdat ik weet dat het niet op die manier bedoeld is. Als ik dit naderhand met hem bespreek (dat ik ook geen auto heb) dan snapt hij mij wel. Maar op het moment zelf kan hij dat niet bedenken. Ook is mijn ex gevoelig voor depressies en in die periodes kan hij niks met de kinderen en blijft hij zonder te communiceren maanden weg. Als ik hem dan aanspreek snapt hij niet dat ik op afstand niet weet wat er aan de hand is. Inmiddels zit ex aan zn laatste kans met betrekking tot bezoekregeling. Als hij weer zomaar maanden weg blijft is het klaar. De kinderen worden groter en snappen er niks van. En het is triest voor zowel mijn kinderen als mijn ex. Want hij is geen slechte jongen. Hij heeft een beperking maar vindt zelf dat hij geen hulp nodig heeft. Dit heeft hem zn relatie gekost (toen het moeilijk werd en ik ons tweede kindje verwachtte is hij van de ene op andere dag weg gegaan. Zonder dit aan te kondigen of te melden oid), later zn bedrijf, zn woonplek etc.
Dat is ook een heftig verhaal... inderdaad erg ingewikkeld voor je kinderen en ook sneu voor je ex. Zn beperking zit hem in de weg eigenlijk hè. Mijn vrouw kan zich vrij goed redden gelukkig maar het zoeken van bijvoorbeeld een andere (betere) baan is iets wat ze echt moeilijk vindt. Ze loopt er ook voor weg, wil er niet aan beginnen zegmaar. Wat als consequentie heeft dat we geen huis kunnen kopen en dus ook nog niet voor kindjes bezig kunnen gaan.. Ik denk dan al gauw; joh zoek een andere baan en je bent er vast snel aan gewend. Maar in haar ogen ligt dat natuurlijk veel ingewikkelder.
Dit is zo herkenbaar. Ik heb dan geen postnatale depressie gehad, maar ik heb "gewone" depressieve klachten. Totaal geen steun. Als ik me even rot voel is het "ga even wandelen, daar knap je van op" terwijl ik eigenlijk behoefte aan een knuffel heb. Of een luisterend oor. Vanmorgen zit ik te vertellen dat onze zoon naar de orthopedisch schoenmaker moet voor nieuwe zooltjes. Hij hoort het niet eens, alsof het hem niets interesseert. Heel frustrerend.
Mijn partner is vorig jaar gediagnosticeerd met Asperger. Vermoeden was er al langer. We hebben toegang tot goede therapie (als dat nodig is) waar we echt baat bij hebben. We hebben 3 jonge kindjes en we leren elkaar steeds beter begrijpen. Al word daarin (logischerwijs) iets meer van mij verwacht dan hem.
En inderdaad: niets is zijn schuld. Als hij iets niet gedaan heeft en je spreekt hem erop aan, krijg je een heel verhaal met wat hij allemaal wel heeft gedaan. En hij gaat in discussie met de kinderen. Hij kan niet de verstandige volwassene zijn. Maar hierop mag ik hem niet aanspreken. Ik mag hem sowieso nergens op aanspreken. En hij wil geen behandeling, niets. Hij heeft een erg sterk/koppig karakter, dus dat helpt ook niet mee. De enige die iets van hem gedaan kan krijgen is zijn moeder. Maar hij is ook een enorm leuke vader voor de kinderen. Hij heel creatief en heeft vaak gekke/leuke ideeën. Helaas is hij niet altijd even betrouwbaar voor de kinderen. Hij zegt bijvoorbeeld "morgen gaan we naar de speeltuin" en de volgende dag heeft hij toch geen zin, of het komt niet goed uit, dus ze gaan niet. Dochter zegt dan "maar je hebt het belooft". Hij zegt dan "nee, ik heb het niet belooft. Ik heb niet gezegd ik beloof dat we naar de speeltuin gaan". Hierdoor botst het best wel met mn dochter. Ook heeft hij niet altijd zin om een verhaaltje voor te lezen bij het naar bed brengen. Dus dan krijgen ze zonder reden geen verhaaltje. Drama natuurlijk. De 2 oudste willen dus ook niet door hem naar bed worden gebracht. Omdat ze gewoon niet weten waar ze aan toe zijn. Maar het is verder echt een leuke en lieve man. Hij doet het ook echt niet expres, dat weet ik zeker. Maar ik trek het niet meer.