Weet niet of ik hier goed zit, is ook de eerste keer dat ik op zo'n site zit... De reden is waarschijnlijk steun vinden... Ik ben 37, mama van twee gezonde kinderen van 10 en 8 uit een vorige relatie. Ben in totaal een kleine 4 jaar samen met huidige vriend, waartussen een breuk zat van zo'n 6 maand. Voorheen wilde mijn vriend nooit kinderen. Maar na de breuk begon hij toch over een 'eventueel' kindje samen. Ik nam geen pil die periode, ik ben geen non, maar ik wilde niet iemand leren kennen en direct de nest in kruipen, dan vallen de meesten al snel door de mand... Maar aangezien ik toch terug bij mijn ex ben gevallen, is die sex niet nieuw... En toen hij al snel begon over het feit dat hij heel erg veranderd was (zijn uit elkaar gegaan na mijn vraag aan hem om wat meer tijd vrij te maken voor mij en mijn kinderen, en dat wou hij niet, ik mocht dat toen niet van hem verlangen daar hij zelfstandig is en zijn beetje vrije tijd zijn dingen dan ook wou doen, trouwens hij vond dat ik niet te klagen had want hij was elke avond bij mij... nu ja, da's passé)... Hij is ook veranderd! De laatste maanden heb ik al zo genoten van ons samen, niet alleen ons twee, ons 4!! Hij doet vanalles met ons... Ik zie hem graag... En had het gevoel dat het wederzijds was... We zijn vorige week nog naar een huisje gaan zien... Toekomst, eindelijk echt samen! Maar twee dagen later krijg ik via bloedonderzoek te horen dat ik zwanger ben... Aangezien wij het al af en toe over een kindje hadden gehad en ik iedere maand vroeg of ik toch niet beter met de pil zou beginnen ging ik er misschien te laks vanuit dat hij dat ook wilde, ook al hebben we nooit concreet gezegd dat we ervoor gingen, want dat steekt hij me nu door... Heb hem wel iedere maand gezegd of gevraagd, zou ik nu toch niet beter de pil pakken? Nooit heeft hij ja gezegd of gezegd dat hij helemaal geen kind wou, hij had het wel soms over het vaderschap, zijn twijfel of hij daar wel goed zou in zijn, en wat ik wel mooi vond was dat ik hoorde dat hij schrik had mijn twee oudere kindjes tekort te doen door zijn eigen kind dan graag of liever te zien.. Ik zag daar natuurlijk meer de mooie dan de serieuze kant in... Nu... Vrijdag krijg ik de uitslag, ik supergelukkig, en dat op mijn leeftijd, mijn vriend trouwens is 43... Vertel ik hem aan de hand van een liedje dat ik zwanger ben... maar hij verstond het niet dus wist nog niets, toen kwam hij thuis en toen ik het hem vertelde reageerde hij super droog maar zo hard... "neeje neeje, ge meent dat niet hé zoet, neeje, da's niet de juiste timing ze zoet...." ik was perplex, kon zelfs niet echt reageren, de kinderen waren beneden aan het wachten om monopoly te spelen en het enige wat ik kon zeggen was dan ook de kinderen wachten... Hij zei daarop: 'ge zijt nu toch niet boos hé'... Daar kon ik nu toch niet op antwoorden? Ik dacht hem het mooiste geschenk op aard te geven... Ik heb hem zo mis verstaan?? Nu blijft hij dag in dag uit pushen om het weg te doen, en anders ziet hij een relatiebreuk... Ik voel mij alleen, ik voel mij schuldig, ik voel mij dom, en heel verdrietig... Ik kan tegen niemand praten want niemand mag het weten... want misschien moet het weg... ik mag niet gelukkig zijn... ik lieg tegen mijn kinderen want ik zeg niet dat mama een broertje of zusje in haar buik draagt... mijn ouders komen vanmiddag en ik moet liegen, zwijgen ,morgen feest bij mijn beste vriendin, die ik trouwens al had gezegd dat ik gestopt was met de pil, en ik moet liegen, zwijgen... Ik laat mijn kater niet eens steriliseren omdat ik het onnatuurlijk vind, een willetje van de mens waar die poes niets op te zeggen heeft... maar dan zou ik wel mijn eigen kind.... waarvan ik dacht dat het welkom was van allebei... maar waarop wij elkaar zo misverstaan hebben... ik kan mijn vriend niet meer aankijken, kan hem niet knuffelen, en ik ben zo leeg in mijn hoofd... ik weet het niet meer...
Jemig wat een heftige situatie zit je in. Ik kan je maar 1 tip geven en dat is doe niks tot je het zeker weet en dat het JOU beslissing is. Als jij het kindje wilt houden laat je dan vooral niet dwingen om het weg te halen. Ga desnoods eens praten met je huisarts of neem toch een vriendin in vertrouwen. Je hebt een buitenstaander nodig die er anders tegen aan kijkt om je te steunen in deze periode
dankjewel voor je reactie maar het zal nooit mijn beslissing zijn... ik kan dat niet... pfff mijn huisarts had ik bij het bloed prikken al gezegd dat mocht ik zwanger zijn mijn vriend zo blij zou zijn... ik durf het haar niet zeggen dat hij het toch niet wil... het lijkt wel alsof ik mezelf blaasjes heb wijsgemaakt.. ook al wist hij dat ik iedere keer na mijn regels een goed glaasje dronk maar na de eisprong dan weer 3 weken geen alcohol dronk, want je wist maar nooit... en nooit heeft hij daarop gereageerd, nooit heeft hij gezegd dat hij geen wou maar hij heeft ook nooit gezegd, nu ben ik klaar voor.... ik ging ervan uit dat dat zo was, alleen al omdat hij verschillende mensen had aangesproken over 'een mogelijk kindje in de toekomst' en omdat ik de pil niet moest nemen... Ben gewoon al s blij nu dat iemand reageert... voor mij is dat van me af schrijven ook al een beetje steun...
Er gaat zoveel door mijn hoofd, had ik geweten dat hij zoals hij het nu zegt, een toekomst met ons viertjes zo mooi lijkt en zo perfect lijkt voor hem dan had ik niets liever gewild dan met ons vier samen blijven! Mijn grootste angst voor aan een kindje samen te beginnen was dan ook hoe het zou verlopen met mijn oudste twee en mijn vriend en het kindje... Mijn vriend zegt constant: 'hoe zie jij het' maar hoe moet ik het zien???? hij wil het weg en heeft al verschillende 'dingen' opgezocht hoe ik dat kan doen, dan neemt hij mij vast en troost hij mij??? het enige wat ik dan voel is dat ik hem een verrader vind... ons kind zit in mijn buik en hij troost mij om het te laten weghalen??? ik vind het vies... en hij voelt dat... kan het niet hebben...
Misschien hem wat tijd gunnen? Hij zal er van geschrokken zijn dat het nu ineens zover is, tenminste dat denk i als ik lees hoe hij er eerder over dacht? Begrijp ik uit je eerdere post dat je het niet weg wilt laten halen? Dan moet je daar misschien ook duidelijk over naar hem zijn, dat hij dat wel kan willen maar het nooit jou keuze zal zijn. Dus dat hij beter maar aan het idee kan gaan wennen en anders moet gaan nadenken over wat hij dan wel wil. Ik zou hem in elk geval uitleggen dat je een andere reactie had verwacht... Een kindje weghalen voor een ander... Sowieso zorgt een abortus al bij veel vrouwen voor grote psychische problemen en schuldgevoelens op latere leeftijd....
Dankjewel voor je reactie... Ik wil het niet laten weghalen en voel mij al schuldig naar die kleine uk alleen al bij het gedacht alleen... kan zelfs dat woord niet uitspreken... ik heb het hem gezegd dat ik het wil houden maar hij blijft dan argumenten geven om het weg te halen... hij meent dat, hij weent ook veel, hij ziet me graag zegt hij constant, en ik wil dat wel geloven want ik zie hem ook graag, maar na vrijdag, na hetgeen hij allemaal zegt, na al dat gepush, en niet weinig hé, constant.... alsmaar.... hij zegt constant: 'het is toch geen gezonde situatie als één van de twee er niet achterstaat"... ik heb constant een schuldgevoel... tegenover hem... tegenover mijn ukkie... tegenover mijn kinderen wie ik zo graag zou willen zeggen dat ze grote broer en zus worden... en ik weet dat als ik hem zijn zin geef, het iedere keer pijn zal doen als mijn kinderen mij 'mama' noemen... want ik zal nooit de naam "mama" dan nog volledig waard zijn....
Hij geeft ook toe dat hij mij de pil moest laten nemen toen ik dat vroeg, dus het is niet zo dat hij de zwangerschap zelf op mij steekt, hij ziet het eerder als misverstand... Hij zegt ook hem schuldig te voelen over het feit dat ik zwanger ben en hij zegt constant dat hij er 'nadien' zal zijn voor mij... ik denk dat mocht ik ooit zoiets doen, het hem nooit zou vergeven...
Och lieverd toch... Om jezelf wat rust te gunnen en hem de tijd te geven om na te denken over wat hij nu wil: misschien een idee om even een pauze in te lassen? Dan ben jij van het gepush af om iets wat je zelf niet wilt en hij kan nadenken over wat hij nu voor toekomst wil. Wees duidelijk over het feit hoe jij over abortus denkt en wat je nu schrijft: dat je het hem nooit zult vergeven.
Denk je dat je bij hem blijft als hij je dwingt je kindje weg te halen? Hij dreigt nu bij je weg te gaan als je het houdt, linksom of rechtsom heeft hij dus door zijn reactie al een breuk veroorzaakt in jou vertrouwen in hem, in jullie relatie. Het houden zou voor mij de enige optie zijn, maar daar heb jij nu niets aan. Verdiep je in elk geval heel goed in alle info die er is over de problemen die bij veel vrouwen ontstaan nà een abortus! En bedenk of je dan troost van hem zou willen als je je min of meer gedwongen hebt laten overhalen...
Zoals jij het omschrijft voelt het ook aan.. nee, ik denk dat ik na ik dat zou doen, ervan zou weggaan... uiteindelijk toch... zou het misschien proberen en ons een kans geven ook al voor mijn twee kinderen die ook heel erg veel van hem houden, maar ik zou me in mezelf keren en uiteindelijk kwaad zijn op hem, ben ik nu eigenlijk al een beetje... en inderdaad... ofwel mijn eigen leven binnen de relatie beginnen, maar ik heb dat ooit gedaan en heb mezelf toen beloofd niets meer voor mezelf te houden... maar zie nu... ofwel een breuk... ja... En nee, troost van hem zou ik na zoiets niet willen... bah... dankjewel voor je reactie, geeft me min of meer wel wat steun...
Wat een ontzettende nare situatie, probeer je alsjeblieft niet schuldig te voelen. Jullie zijn beide 'schuldig' als hij het echt niet had gewild had hij dit duidelijk moeten maken, wat zijn zijn bezwaren overigens? Hij is wel gek op jouw kinderen toch? Ik denk ook dat jullie misschien even een pauze moeten inlassen zodat hij kan nadenken, en jij ook.
Dankjewel voor je reactie, nja, een pauze... Misschien wel... Schuldig zal ik mij nu in alle situaties voelen... Gelijk wat komt... Hij zegt dat hij er niet klaar voor is, en dat hij het net zo goed vond wij vier... Ik vond dat trouwens ook hé!! Had hij niet over een mogelijk kindje begonnen dan hoefde het ook niet voor mij... Ik deed dat voor hem, en natuurlijk niet tegen mijn zin... Ik zag dat ook wel zitten, ook al heb ik ook schrik naar onder andere mijn oudste kindjes toe... Niemand heeft een glazen bol... Hij zegt dat als dat kindje er is het misschien teveel zal worden voor hem en hij heeft mij al gezegd dat ik er alleen voor zou komen te staan met dat kind... Vind dat hard... Ook al zegt hij misschien gewoon zijn gevoel...
Wat zit jij in een vervelende situatie. Hoe gaat het inmiddels? Hopelijk is je vriend inmiddels bijgedraaid.
Je zegt ergens dat hij zei dat het niet de juiste timing is. Dat lijkt mij iets anders dan hij wil het helemaal niet. Misschien kan hij uitleggen waarom het niet het juiste moment is en kunnen jullie het daarover hebben? Lijkt me een makkelijker overbrugbaar verschil dan wel/niet.
Hey, ja, hij is bijgedraaid met een grote bos bloemen... maar ben nu rond 6 a 7 weken en heb al een hele week last van bloedverlies... Ben al naar de dokter geweest vorige week donderdag en gisteren en tweemaal bloed getrokken en de waarden zijn goed, maar vannacht weer rood bloed gehad, en dat maakt mij zo bang... straks bel ik s naar gyn. En op dat vlak denk ik soms dat mijn vriend liever iets zou hebben waar ik mij niet wil over uitspreken... hij wrijft niet over mijn buik en is constant bezig over 't feit dat hij niet weet hoe hij erover moet denken, hij heeft schrik omdat hij zegt nog geen vadergevoel te hebben en hij heeft schrik over de impact van ons ukje later... Wil eigenlijk zo graag s ontspannen zwanger zijn... maar goed, voor een gezond ukje wil ik zelfs heel mijn zwangerschap sukkelen... Is 9u, eerst s bellen naar mijn gyn... dankjewel voor je antwoord ...
Ik heb veel aan je gedacht @Indian 1980 Fijn dat hij bijgedraaid is en hopelijk heeft de gyn goed nieuws voor je!
Lees net je hele verhaal.. heftig zeg.. maar fijn dat t wat beter gaat en alles goed is met de kleine! Hoe vond hij het nu na de echo? En wees niet te hard voor jezelf en ga toch proberen te genieten!
Hij komt straks thuis en dan toon ik het echootje, het ging allemaal zo snel vanmorgen dat hij er niet kon bij zijn, hij was al gaan werken, maar aan de telefoon klonk hij positief hoor... Zal nog wel beetje groeien zijn in het gedacht maar ik denk dat als ik deze zwangerschap tot een goed einde volbreng hij tijd genoeg zal hebben om naar zijn kindje toe te groeien... straks toon ik de echo... hèhè... ben benieuwd...