Wij komen net van een verjaardag en wij waren de enige met kinderen. 3 drukke kinderen, eind van de dag, spannende tijd,...Je kent het misschien wel. In een huis wat absoluut niet kindproof is. Onze jongste moeten we natuurlijk nog van alles leren wat wel en niet mag. De oudsten hebben lekker buiten gespeeld, maar konden binnen hun draai niet vinden. Eigenlijk waren ze best lief, maar toch heb ik zo'n negatief gevoel. Alsof ze constant vervelend waren. Ik baal dan van me zelf, voel me onzeker, omdat niemand kinderen gewend is, wij in the picture staan. Die onzekerheid,....grrrrr,...ik haat het. Gelukkig krijg ik daar hulp voor. Maar ik blijf dan ook een beetje in zo'n kort moment van "ga nou even alleen spelen en hang niet zo aan mijn benen" en dan wil ik naar huis. We zijn ook gegaan. Nu ik het zo opschrijf denk ik, ze hebben het, zonder speelgoed etc,.. Nog best goed gedaan. Maar waarom kan ik niet wat meer in dat positieve blijven hangen,...waarom kan ik niet wat relaxter op zo'n verjaardag mee gaan met de flow van de kids,...en als ze dan iets stouts doen, het gewoon zo laten zijn ipv het mezelf zo aantrekken,.... Hoe blijf jij positief en relaxt en zeker van jezelf?
Ow wat moeilijk he! pff hier ook hoor.. thuis weet hij precies wat hij wel en niet mag, waar hij wel en niet aan mag komen etc etc... en als we dan bij opa en oma of vrienden zijn dan moet hij ineens ooooooveral aan zitten tja.. het zijn kinderen denk ik dan, het is niet anders.. het is geen robot en dat zal iedereen vast wel begrijpen niet al te druk om proberen te maken. Zolang ze niet in de gordijnen hangen, op de bank staan/springen enzovoort zal niemand zich aan storen denk ik
Ik snap je helemaal! Heb ook altijd het gevoel dat ik twee van die onopgevoede, doen-lekker-wat-ze-zelf-willen en oost-indisch-dove monstertjes heb Terwijl dat helemaal niet zo is! Ze zijn (meestal) juist hartstikke lief. Sinds een tijdje verdiep ik me wat in mindfulness en meditatie. En ik moet zeggen, dat werkt. Niet altijd natuurlijk, maar het accepteren en leven in het moment maken veel dingen zoveel makkelijker. Ik merk dat het ook een goede invloed heeft op de kinderen, wel zo fijn
Ik doe idd een coachingstraject icm met mindfulness en meditatie. Volgens mij heb ik na een goede periode weer even een echte dip ofzo. Wel fijn herkenning
Oh zo herkenbaar! Mijn zoontjes zijn dezelfde leeftijd als die van jou, Tuuterdetuut! Ik kom na zoiets dan ook een beetje down thuis en vraag me af hoe ik het anders had moeten aanpakken en vooral: wat de andere mensen er van vonden. Totaal nutteloos dus! Misschien zou zo'n coachingstraject hier ook nuttig zijn! Geen tips voor je helaas maar puur herkenning. Succes!
Hier hetzelfde probleem. Ik heb daarbij dat ik alles eigenlijk negatief bekijk dus glas halfleeg ipv halfvol. Het is echt iets wat ik zelf bij mijn opvoeding heb meegekregen en ik probeer het echt om te turnen maar het gaat moeizaam. Ik moet ook eigenlijk zoiets als meditatie doen. Dus ik heb geen tips voor je. Maar het is wel heel herkenbaar.
Niet om direct een beschuldigende vinger uit te steken, maar ik denk dat het ook veel kan zeggen over de manier waarop jij ook weer naar andermans kinderen kijkt. Een soort projectie. Stel dat jij op verjaardagen (on)bewust op zit te letten hoe andere kinderen zich wel of niet gedragen, en daar een mening/ oordeel over hebt, dan pas je automatisch die maatstaven toe op je eigen situatie. Als je van dat gevoel af wil, dan kan je ook eerst beginnen met anders kijken naar anderen. Bewust proberen geen oordeel over andere kinderen te hebben. Ik ken je niet, weet dus niet of je dat doet, maar zo kan het wel werken. Bij mij is dat iig wel zo.
Hoezo, zonder speelgoed? Wij nemen altijd speelgoed mee als we ergens heen gaan. Je kunt van kinderen toch niet verwachten dat ze zich vermaken zonder speelgoed? Mijn ervaring is dat dan ook mensen zonder kinderen zich met de kids gaan bezig houden, boekje lezen etc. Dat is voor jou weer minder stress. En ja, kort houden. Onze zoon bepaalt hoe lang we ergens zijn. Als hij te moe wordt of hangerig, dan gaan we.
Als er geen speelgoed aanwezig is in een huis neem ik altijd speelgoed mee. Zonder speelgoed kan ik net zo goed na een half uur/ uurtje weer weg gaan dan is het echt wel klaar. Met speelgoed is dat een stuk makkelijker.
Ik begrijp je niet zo goed. Je neemt ze mee naar een verjaardag en vindt dat ze het zonder speelgoed best goed gedaan hebben? Waarom neem je niet wat speelgoed mee van huis? Kleurtjes, een kleurboek een ipad, autootjes enz Wij waren de eerste in onze vrienden groep en in de familie met kinderen. We namen ze altijd en overall mee naartoe maar namen ook onze voorzieningen mee. Een bedje, speelgoed, Eigen drinkbeker, eventueel een kinderkoekje om ze zoet te houden. Als ze iets te doen hebben zijn ze zelf ook stukken relaxter en geef ze eens ongelijk.
Hoe doe je dat... Nou eh... Op het moment dat ik merk dat ik mij te druk maak, probeer ik mezelf gevoelsmatig (en het liefst ook mentaal) even uit te schakelen en met niemand contact te leggen. Ik ga dan meestal hersenloze klikspelletjes zitten doen waar je niet bij na hoeft te denken of iets van een serie ofzo volgen.
We hadden wel speelgoed mee hoor, maar ze speelden er niet mee. Dat bedoelde ik eigenlijk. En ik kan eigenlijk juist heel veel hebben van andere kinderen. Het zit echt bij mijn onzekerheid over wat anderen vinden.
Herkenbaar, juist omdat de oudste heel veel uitdaging nodig heeft. Hij heeft ook de neiging om op plaatsen waar hij niet vaak komt of nog nooit geweest is, de boel helemaal te gaan verkennen en weg te lopen. We moeten continue op hem letten, waardoor het gewoon niet lekker relaxed zitten op een verjaardag is.