Hallo ik ben zo benieuwd of dit herkenbaar is!? Ik woon nu 6 jaar samen in een koopwoning sinds mei 2011 zijn we trotse ouders van een geweldig mannetje en ik werk ongeveer 25 uur als zzper en heb een grote hond die ik iedere dag 3 uur uitlaat huishouden boodschappen koken wassen strijken Mijn zoontje verschonen aankleden voeden wassen en van en naar bed brengen. Nu heb ik jawel ook nog een partner die 38 uur per week werkt en hij vind dat hij genoeg doet op een dag hij "werkt"namelijk(?!) En is als hij thuiskomt moe en kan dan niet koken wassen strijken boodschappen doen spelen met zijn zoontje ect! Ik heb hier nu al bijna een jaar ruzie over en heb me dan ook ingeschreven voor een huurwoning ben gewoon alleenstaande moeder die wel samenwoont! Ik haat op dit moment mijn leven en wil dolgraag vrij zijn! Van het loon wat ik verdien is ongeveer 1100 euro per maand voor 2 a 3 dagen vooral sávonds en weekenden omdat ik geen oppas heb voor mijn zoontje. gaat alles op aan rekeningen maar mijn partner vind het doodnormaal dat hij op stap kan en met zijn vrienden in de kroeg kan zitten hoezo moeten we boodschappen doen? wij hebben zelfvulbare kasten thuis(??) ik heb nu al eindeloze discussies met hem gehad afgelopen woensdag nacht nog tot half 4 snachts en dan zegt hij "je hebt gelijk" nu zijn we 2 dagen verder en is hij het alweer vergeten heb net het gevoel dat ik tegen een muur zit te lullen of een "jaknikker" vreselijk! Wie heeft ervaring wat moet ik nu doen gewoon paar dagen bij een vriendin gaan zitten en het hem lekker uit laten zoeken of hem eruit gooien voor een paar dagen om te kijken of het hem wakker schut? Vreselijk dit!!!!
Ik weet niet hoe jullie het financiële plaatje hebben geregeld, maar het lijkt me dat wanneer hij een stuk meer verdient dan jij, dat hij ook meer hoort bij te dragen aan het huishouden (qua geld) jij werkt minder uren, brengt financieel mionder binnen.... maar jij draagt je deel ook grotendeels in natura bij. En kijk gewoon eens wie wat binnenbrengt, brengt hij 2/3 van het maandelijks inkomen binnen... dan kan hij ook 2/3 van de maandelijkse lasten voor zijn rekening nemen. Ik denk dat je idd eens goed met je partner om de tafel moet gaan zitten en duidelijk aangeven dat je van hem ook een bepaalde medewerking verwacht. En dat zijn leven met de komst van een kleintje ook is veranderd... en dat het niet op de "oude" manier kan doorgaan. En misschien is het wel een idee om tijdelijk elders te gaan wonen, maar misschien is het eerst ook een optie om hem eens een dag op je kleintje te laten passen en dat je zelf lekker een dagje voor jezelf neemt. Dan ondervindt hij eens wat jij de hele dag doet. En dat hij s avonds geen tijd met jullie kleintje doorbrengt... schande! Ik werk 32 uur, mn vriend is fulltime thuis..... maar zodra ik thuis kom dan besteed ik een groot deel van mn tijd aan mn dochters!
Mijn leven was al bijna twee jaar zo: ik deed alles in huis, borstvoeding en daarna eten koken en alle verzorging van de kleine. door ook een hoop andere strubbelingen (mijn man is muzikant en was elke avond weg ook als er geen werk was) zijn wij nu uit elkaar. ik voelde me enorm eenzaam in mn huwelijk. nu ben ik gewoon alleen en niet meer eenzaam!bij mij luchtte het op, maar het heeft erg lang geduurd tot ik de knoop heb doorgehakt. het was niet alleen maar dat ik alleen thuis zat, er waren meer dingen aan de hand. je kan het alleen zelf beslissen. het is niet makkelijk alleenstaande mama te zijn al was het alleen maar vanwege het contact met je ex...dat verloopt ook in goede communicatie en relaties toch vaak stroef! bedenk dat wel! je hebt ALTIJD met elkaar te maken ook al wil je het liefst van iemand af zijn...je bent voor altijd met elkaar verbonden aangezien je samen een kind hebt...ik snap dat je je probleem bespreekt met je partner, heb ik ook gedaan, dan ging het een tijdje iets beter en dan weer keihard de mist in. mensen veranderen niet zo drastisch.dus weeg het af, want met is niet makkelijk maar alleenstaand ook niet want je hebt een hoop gezeur met ex, schoonouders enz!!!sterkte met je beslissing
hoi, nu ja ik heb dan weer aan andere mening. of je werkt minder uren en al het geld staat samen en je doet als mama alles alleen in huishouden ( je werkt ook minder uren) of iedereen brengt financieel even veel binnen en doet samen het huishouden, want je kan altijd ook 38 uur gaan werken. de realiteit is vaak ik werk 38 u en ( woon nu niet samen ofzo) maar in verleden deed ik heel huishouden alleen en ik werk ook voltijds. is dat eerlijk?? nee dat zijn mannen ik erger me daar al lang niet meer in. heeft toch geen nut. ik zeg vaak wij hebben 5 d maandstonden per maand een man heeft dat veel vaker gr en succes
Alsof ik mijn eigen verhaal zit te lezen! Al werk ik op dit moment niet wegens een depressie, burn out, hoe je het wilt noemen! Mijn man lijkt dit niet te begrijpen of te accepteren! Ik kan alles doen, als het dan netjes is als hij thuiskomt, kiept hij al zijn rotzooi neer, gaat zitten en dan is hij klaar! Het gaat inmiddels iets beter met betrekking tot ons zoontje, maar dat komt wel door praten, en duidelijk maken dat ik het zat ben! Dat ik heel veel, toch al schaarse, energie verspil aan het hopen dat hij er iets aan gaat doen! Ik heb gezegd, die energie heb ik hard nodig, ik ga wel alleen wonen, zodat ik weet dat ik er alleen voor sta, en geen energie verspil aan hopen, en jouw bende elke dag weer achter je op te ruimen! Nu speelt hij met mijn zoontje, dat is al heel wat! Ik ben op!! Ik sprokkel elke dag alle energie bij elkaar om voor Levi te zorgen waardoor ik het allemaal meer als plicht zie, en niet echt meer van hem geniet! Daar schrok mijn man wel van! Maar verder... Ik ben zo moe, maar het enige dat ik hoor is, ja ik ook, want ik werk heel veel (40u)! Als ik in het weekend eens een middagdutje wil doen, gaat hij een spelletje spelen, en alle bende blijft liggen, waardoor ik dat iurtje uiteindelijk veel beter had kunnen besteden aan opruimen, want nu moet ik het in minder tijd doen! Ik weet dus ook niet meer zo goed wat te doen! Mijn vriendinnen raden inderdaad wel aan om eens mijn biezen te pakken en het hem zelf te laten uitzoeken! Daar ligt voor mij het probleem dat ik mijn zoontje niet durf achter te laten bij anderen! En nee, ook niet bij mijn man! Wellicht kun jij het wel eens proberen, en zeg dan wel van tevoren wat, hoe, waar en waarom je gaat! Dus.. Ik ga even een dag of paar dagen weg! Ik heb een lijstje opgehangen wat er moet gebeuren, ik ga weg omdat ik je wil laten zien hoe ik het allemaal heb als jij werkt, ik ga naar... en ik ben .... weer terug! Succes! Je moet wel duidelijk zijn, want onze duidelijke hints begrijpen mannen echt niet!
wel oppassen met weg gaan, kan dan ook definitief zijn. dit was bij mij het geval. hij had na een week gewoon een andere in huis gehaald. wil dus maar zeggen als je hem niet kwijt wilt, dan mss toch maar niet weg gaan. gr
net alsof ik mijn eigen verhaal lees. ik wil nie té direkt zijn maar waar komt jouw man vandaan? de mijne is latino (heerlijk hoor daar nie van) maar die vindt dat ie ook vet veel doet enz maar zelfde verhaal dus. misschien iets dat in het beestje zit. ik probeer me er bij neer te leggen. ik run ook alles zelf, voelde me ook een getrouwde alleenstaande (bijna) moeder. ik weet nu dat het alleen maar drukker wordt als de beeb er is. maar hij is niet te veranderen. beeeeeeeeeeeeeeeeeetje bij beetje leert hij wel dingettjes maar het is echt geen grote hulp. mis krijg ik nu allemaal scheeuw reakties maar ik probeer me erbij neer te leggen en sterk te zijn. hij maakt me gelukkig en zo is hij nou eenmaal.. tja maar het is wel heel zwaar, k snap je..