Hallo allemaal, Ik heb me net aangemeld en jullie verhalen gelezen. Veel is herkenbaar voor mij. Ik ben nu 30 weken zwanger en direct vanaf het begin dat ik wist dat ik zwanger was, stond ik er alleen voor. De vader wilde namelijk een abortus en ik kon dat niet. Ik heb dan ook voor gekozen om mijn kindje alleen op te voeden. Ik krijg gelukkig veel steun van familie en vrienden maar mis wel eens het wederzijds begrip hoe kl#te het soms is dat je alles alleen moet beslissen. Zelf de naam bedenken, kleur van de babykamer, welke kinderopvang etc etc.... Hoe doen jullie dat? Ook kan ik soms de vader vervloeken dat hij niets om dit kindje geeft er niets mee te maken wil hebben en ik kan het ook moeilijk begrijpen dat iemand zo emotieloos kan zijn. Wie staat er ook vanaf het begin alleen voor en heeft helemaal niets aan de vader? Hoe gaan jullie daarmee om? Ik zou het leuk vinden om het hier is over te hebben met anderen.
Hallo Wiejoh, Bedankt voor je berichtje! Heel fijn om te horen dat er meerdere zijn die dit hebben meegemaakt en dat het allemaal goedkomt Ik merk ook dat ik er de ene dag beter mee om kan gaan dan de andere dag en me sterker voel. En soms heeft het idd ook voordelen Ben het er ook helemaal mee eens met: beter 1 liefdevolle ouder die het alleen doet dan 2 ouders waarvan 1 het eigenlijk niet wil. Dat zal het kindje ook aanvoelen en dat wil ik beslist niet.
Hier ook alleen en zwanger! Ben wel benieuwd of er meer vrouwen zijn die in het zelfde schuitje zitten inderdaad, want het lijkt me fijn om ervaringen te delen.
Je verhaal is erg herkenbaar. Ik heb er noit moeite mee gehad dat ik alles alleen moest beslissen...vond en vind dat heerlijk. Als ik sinds lees wat een gedoe stellen er van hebben om samen uit de naam te komen haha. Wat ik wel erg moeilijk vind is dat ik dit geluk niet met mijn (ex)partner kan delen. Dat hij nooit is liefdevol aan mijn buik heeft gevoelt. Dat hij niet mee is geweest naar de echo's om ons kindje te bewonderen. Ook zie ik soms papa's met hun kleine "meisje" bezig zijn......die momenten zijn moeilijk. Het enige moment waar hij bij was was toen we een afspraak gingen maken voor abortus (Dit heb ik na 5 dagen alleen zijn afgeblazen). Inmiddels heb ik een dochter van 8 maanden en heb tot op de dag van vandaag nog niks van mijn ex gehoort. Toen mn dochter is geboren heb ik hem het wel laten weten maar hij vertelt doodleuk dat hij van niets wist. Wat ik ook moeilijk vind is dat niemand me begrijpt want ja ik mis hem nog steeds. Hij was in mijn ogen de "jongen" waarmee ik oud wilde worden....we zijn niet uitelkaar gegaan omdat de liefde er niet meer was. Maar goed aan de andere kant kan ik hem wel wat doen. Hij wou me omkopen om abortus te plegen met een weekend wef....hij zei me we komen hier veel sterker uit en als alles achter de rug is (de abortus) gaan we een weekendje weg. Ik ga er nog van over mn nek als ik eraan denk. Maar om een lang verhaal kort te maken....
Moet het even in 2 delen doen zit op mn telefoon. Maar waar ik was gebleven....om een lang verhaal kort te maken. Ik heb het er nog elke dag moeilijk mee. Maar als ik dan naar mijn kleine meisje lijk weet ik dat het het allemaal is waard geweest. En over de gevoelloze mensen. Nee ik wist ook noet dat ze bestonden. Niet zulke mensen die niks willen weten van hun eigen vlees en bloed maar ze bestaan toch echt helaas..... Jij gefeliciteerd met je zwangerschap en je bent erg sterk!
Hallo Annabeth, Hoe lang ben jij zwanger? Was je ook direct vanaf begin af aan alleen of heb je nog contact met de vader?
Hallo Bougainville, Wat goed om te horen dat je hebt doorgezet om je kindje te houden en niet hebt geluisterd naar de vader van je kindje. Super sterk van je! De vader van mijn kindje wilde ook dat ik abortus zou plegen en toen ik dat niet wilde begon hij gemeen en naar te doen. Ik vind het soms ook heerlijk om mijn eigen beslissingen te nemen en mijn eigen weg te gaan in wat ik denk dat het beste is voor mijn kind maar soms had ik wel eens gewild dat de vader een mening zou hebben en dat ik daar met hem over kan praten. Ik ben wel heel benieuwd hoe dat later zal gaan als mijn kindje vragen gaat stellen over zijn vader.... Denk jij daar wel is over na hoe je dat gaat doen? Misschien ook gewoon voor later een zorg en nu lekker genieten van je meisje???
hey hey, hier precies hetzelfde verhaal. Biologische vader wilde ook dat ik abortus zou plegen. Maar heb er ook voor gekozen om er alleen voor te gaan. Ook ik heb gelukkig veel lieve vrienden en familie om me heen. In het begin heb ik het wel eens moeilijk gehad, maar vooral om hem te zien ( we wonen in dezelfde stad, en die is niet supergroot ) heb hem 1 x gezien na mijn zwangerschap en kon hem wel aanvliegen! maar heb er nu vrede mee, en vind het heeeeerlijk om alleenstaande mama te zijn. tuurlijk denk ik er wel eens aan hoe het in de toekomst zal zijn. wanneer mijn dochter vragen gaat stellen. Maar dat komt vast goed tegen die tijd. En ik blijf het altijd zeggen: 'liever geen vader dan een slechte vader ' want zo zie ik dat. Watvoor vent ben je om het hazenpad te nemen! En we zijn niet de enige die het alleen doen en zeker ook niet de laatste! Single mommy powerrrrr