Hallo allemaal, Ik ga gewoon beginnen met schrijven. Ik heb even jullie steun en meedenken nodig want ik ben helemaal van mijn apropeau (op een goede manier). Ik ken iemand, en die jongen is al 10 jaar 1 van mijn beste vrienden. We hebben een heel eerlijke open vriendschappelijke relatie (daar horen ook wat andere mensen bij). Nu schrijft hij wel eens muziek en dan komt hij dat altijd aan me laten horen (hij is prof. muzikant dus ik noem ook even geen namen). Dan moet ik daar feedback op geven en dan gaat ie daarmee aan het werk. Zo ook deze avond. Hij had een liedje geschreven (met zang en gitaar) en hij had graag dat ik daar even naar luisterde. Geen probleem, dat doe ik wel. En het was werkelijk het prachtigste nummer dat ik ooit gehoord heb! Recht vanuit het hart en heel erg emotioneel gebracht. De tekst ging over liefde, groei en ontwikkeling. Ik kreeg het er warm van, zo pakte het me. Ik vond het geweldig. Ik had er dan ook niks op aan te merken, ik was compleet van mijn sokken geveegd erdoor Nu zegt ie: Wat vond je ervan? ik: ik vind het prachtig, ik ben erdoor geemotioneerd. Ik heb er niks meer over te zeggen het was gewoon perfect.. hij: nou... ik heb het ook geschreven puur uit mijn gevoel... het gaat over jou Ik dacht echt even dat ik dat verkeerd had verstaan Daarna verteld ie heel droogjes eigenlijk dat hij jaren lang heel erg verliefd op me is geweest. Dat hij dat nooit heeft laten merken omdat hij bang was dat de vriendschap kapot zou gaan wanneer hij dat zou doen; dat hij het dus weg heeft gestopt maar dat het hem nu, na 10 jaar vriendschap, nog steeds dwars zit. Door er een lied over te schrijven, dit aan mij te laten horen en het gewoon te vertellen heeft hij het kunnen los laten denkt hij. Ik ben er heel erg van geschrokken. Ik was in shock toen hij dat vertelde (ik ben letterlijk achter de kussens van de bank gedoken onder het mom "ik ben nu zo verlegen dat ik even achter een kussen moet", en daar ben ik 20 minuten blijven liggen net zo lang tot ik hem weer durfde aankijken). Ik vind het wel heel knap dat hij dat zo heeft kunnen doen, en ik vind het fijn dat hij het nu heeft kunnen los laten. Ik weet alleen niet hoe ik erop moet reageren. Ik had dit echt nooooit verwacht. Toen niet, en nu al helemaal niet al die jaren later... We hebben wel een heel fijn gesprek gehad uiteindelijk, maar we vondcen het allebei wel heel moeilijk om erover te praten. We moesten allebei wel lachen vanwege de situatie. Ik heb hem gezegd dat ik hem een goede reactie zou schrijven wanneer alles een beetje gezakt is. Maar ja.. nu weet ik niet of dat wel het goede is.. Aan ene kant voel ik me geschokt, maar aan de andere kant was dit liedje incl. bekentenis erachteraan toch ook wel een heel mooi cadeautje.. Wat zouden jullie doen in deze situatie? Of heeft iemand dit soort ding al eens meegemaakt (en hoe is dat afgelopen?). Ik vind dit echt heel moeilijk. gr. Joeja
Ik vind het heel goed van je vriend dat hij het zo heeft opgelost, petje af hoor.. ik zou gewoon verder gaan waar jullie gebleven waren en nog even uitleggen dat je het heel erg waardeert maar toch een eigen leventje nu hebt, dus dat je er niks mee kan doen met zijn gevoelens.. logisch dat je geschrokken bent ik denk dat ik van me stoel af zou vallen
Hoe je ermee om moet gaan of wat je moet zeggen; daar durf ik je geen advies in te geven.. Maar jeetje hey, *zwijmel* mijn dag begint echt heel goed door zoiets moois! (Wou dat ik stiekem even naar dat liedje kon luisteren om wat van die sfeer te proeven!) Ook heel bijzonder trouwens dat er nu een prachtig, professioneel lied is dat niet alleen op jou LIJKT te slaan, maar waarvan je weet dat het echt over jou gaat! :-D Liefs Esther
snap dat je geschrokken bent maar je vriend heeft dit blijkbaar door dit lied van zich af kunnen schrijven en dat vind ik wel chapeau. je zegt zelf dat jullie een eerlijke, open vriendschap hebben dusja hij heeft het je eerlijk verteld, wilt er verder ook niks mee doen dus zou het nu achter jullie laten en die fijne vriendschap verder zetten. hij weet wss zelf ook wel dat dit een éénrichtingsverkeer was en hij heeft dit voor hem mooi opgelost en verwerkt
Voel je eigenlijk ook wat voor hem? Want dat was me uit je verhaal niet helemaal duidelijk. Ik kan me voorstellen dat zo romatische bekentenis ook gevoelens kan losmaken. Hoe mooi ook, het zijn wel hele lastige dingen. Ondanks veel praten, eerlijkheid etc. heeft het mij ooit een goede vriendschap gekost De relatie was niet meer gelijkwaardig en alles werd erg beladen.
Ik sluit me aan bij de vragen en ervaring van Trees - kunnen jullie nu 'gewoon' als vrienden verder? Ik ben helaas mijn beste vriend kwijtgeraakt.
Ik heb zoiets meegemaakt, niet al te lang geleden... Het was alleen niet met een mooi liedje erbij. Bij mij was het ook nog eens zo dat ik jaren gevoelens voor die jongen heb gehad, en dat zijn bekentenis wel wat bij me losmaakte! Maar ik het even laten bezinken, erover nagedacht en besloten dat wat ik voor hem voel(de) lang niet genoeg is om bij mijn vriend weg te gaan.Dat had hij ook niet verwacht. Hij is gelukkig nog steeds mijn beste vriend.
ik wil niet negatief zijn maar ik heb dit inderdaad ook meegemaakt en alles verloren. het speelde in mijn puberteit toen ik op een internaat terrecht kwam. ik was nog helemaal niet toe aan jongens en al dat soort dingen meer. hij was van dag 1 mijn maatje voor mij op een heel speciale manier maar niet op dezelfde manier als hij. hij was smoorverliefd en wist dat ik daar niks mee kon en eheft er nooit misbruik van gemaakt. als je plots moederziel alleen op een internaat gedumt wordt dan ben je erg alleen en hij was er altijd ook als ik snachts paniekaanvallen kreeg en bij hem sliep. nooit heeft hij ook maar de minste aanstalte gemaakt om daar misbruik van te maken. altijd was hij even attent en aardig en gereserveerd. ik kwam ook bij hem thuis ( zijn relatie met zijn ouders was veel beter dan de mijne ) ontzettend lieve en geweldige mensen ik kan niet anders zeggen en even warm en attent als zoonlief. ze sloten me letterlijk in hun armen en ik kon altijd op ze rekenen. ook ogeerde ik er regelmatig. affijn na een paar jaar kwam het hoge woord eruit en tjah ik kon dat niet beantwoorden. dat had hij altijd gerespecteerd en dat deed hij nu nog steeds. we studeerde op dezelfde dag af en gingen van het internaat af. nog steeds belde we regelmatig en logeerde ik geregeld daar. er verstreken nog een aantal jaar en toen viel bij mij het kwartje. toen ik hem mijn gevoelens vertelde bij een nieuwe logeerpartij ik denk dat we inmiddels ook zo'n jaar of 10 verder zijn nu in het verhaal werd hij heeeeeel boos en afstandelijk. dat ik de laatste keer dat ik hem heb gezien en gesproken. ik heb nooit begrepen wat er gebeurd is of wat ik fout heb gedaan zijn ouders evenmin. ik heb nog tot jaren nadien mijn zijn ouders telefonisch contakt gehad af en toe maar hij heeft tot op de dag van vadaag geweigerd ook nog maar 1 woord met mij te wisselen. begrijpen kan ik het dus nog altijd niet. zijn ouders kunnen alleen zeggen dat hij erg veranderd is en hebben hem zelfs aleens een ultimatum gesteld dat hij een beetje normaal moet doen of anders maar gewoon een eigen woonruimte moet gaan zoeken. op dat punt heb ik op mijn beurd het contakt met hun verbroken. het werd tijd dat ik het los ging laten en ik wilde niet ook maar in het minste een van de oorzaken zijn van zoveel oneigheid. op deze manier ben ik dus mijn allerbeste vriend kwijtgeraakt en hoewel dt natuurlijk al lang geleden is houdt het me met tijd en wijle nog steeds bezig. ik zou het knap vinden als jullie deze vriendschap in stand kunnen houden. de praktijk verteld vaak echter een ander verhaal. er komt vaak toch een verwijdering of wat emer oppervlakkigheid voor in de plaats helaas. en ik las ook aan bovenstaande reacties dat ik niet de enige ben die zijn beste maatje er ook daadwerkelijk door verloren ben. in ieder geval hebben jullie het wel goed uit kunnen praten. dat vind ik al wel heel positief.
Hallo allemaal, Heel erg bedankt voor jullie woorden. Ik denk dat ik dit gebaar inderdaad een compliment vind voor onze vriendschap. Hij voelt zich dusdanig op zijn gemak bij mij dat hij dit heeft kunnen doen, ook al was dit voor hem heel moeilijk. Het zal hier ook niet eindigen. Maar ik denk wel dat de volgende keer dat ik hem zie het een beetje vreemd is. Hij gaf me gister ook een knuffel en dat voelde opeens toch heel anders dan normaal, maar dat kon ik ook uitspreken naar hem toe. We hebben het gisteren ook gehad over hoe we elkaar hebben ontmoet, en hoe hij zich daarbij voelde (en ook hoe dat voor mij was). Over hoe ik mijn huidige man leerde kennen en mijn leven daarmee ging opbouwen en hoe hij eigenlijk alleen maar toe kon kijken. Hij is altijd integer geweest en dat vind ik heel knap. Hij heeft niet raar gedaan al die tijd dat ik hem kende.. Eigenlijk heeft ie echt helemaal niks laten merken. Daar heeft hij achteraf geen spijt van zei hij, want hij is superblij met de vriendschap die we nu hebben. Hij had zelf ook niet verwacht dat het nog zo lang zou spelen voor hem. Hij heeft het ergens weg gestopt zei hij... maar het kwam toch steeds weer heel erg spoken en nu moest het er uit. Ik had dit gewoon echt nooit verwacht van hem. Ik heb nooit op die manier tegen hem aangekeken. Toen niet, en nu nog steeds niet. Daarom ben ik denk ik zo geschokt. @trees: ik voel wel iets voor hem, maar dat is geen verliefdheids gevoel. Ik heb een bepaald soort genegenheid voor hem omdat ik hem als persoon enorm waardeer. Dat heb ik altijd al gehad. Hij heeft me ook altijd met veel respect behandelt. En hoe hij deze situatie heeft aangepakt laat mij eigenlijk des te meer zien waarom ik hem zo waardeer. Hij respecteerd niet alleen mij, maar ook mijn man. Hij maakt er ten opzichte van mijn man geen geheim van dat hij zo over mij heeft gevoeld en dat hem dat tot nu bezig heeft gehouden. Natuurlijk heeft deze actie wel een hoop los gemaakt bij mij, ik moet alleen nog nagaan wat dat precies is. Het heeft me verward, in verlegenheid gebracht, het was toch een compliment maar ook een schok tegenlijk. Ik ben eigenlijk wel nieuwsgierig naar hoe dat bij jou is gegaan Trees, zou je dat willen vertellen? En Darcy, hoe was dat bij jou? Wat voelden jullie zelf erbij ? Wij gaan verder met deze bijzondere vriendschap, want dat is het gewoon altijd al geweest. We gaan dit samen verwerken en een plekje geven. Althans ik denk dat dat nodig is om verder te kunnen gaan op een normale gelijkwaardige manier. Ik heb er alle vertrouwen in, want we kunnen elkaar alles zeggen. Ik weet alleen niet goed hoe ik het nu moet aanpakken, misschien omdat mijn eigen visie/gevoel erover me nog niet duidelijk zijn. Je hebt toch een bepaalde kijk op iemand, een verwachtingspatroon misschien, en die is nu totaal op zijn kop gezet.
Hey lucia en Yinte, Ik had mijn reactie al geplaatst voordat ik gezien had dat jullie ook al hadden gereageerd. Hoe is hebben jullie het opgelost Lucia? @Yinte: wat vreselijk om te horen dat het zo is gegaan bij jullie. Misschien als hij gewoon erover had gepraat met jou ipv. boos te worden, dan had het opgelost kunnen worden. Nu heb jij min of meer een open einde.
Wat vind je man hier van? Lijkt me voor hem ook zeer ongemakkelijk... Toch het gevoel dat een ander op zijn vrouwtje aast?
Dit vraag ik me nu eigenlijk ook wel af. Maar ik vind het wel moedig van hem om je dit te vertellen, want hij weet dat jullie vrienschap misschien slecht zal gaan en tóch riskeerde hij dit. Hij is tenminste wel eerlijk tegen je!
Hoi Joeja, toen hij het pas had verteld hebben we er erg veel over gepraat, ook over vroeger, het leven met mijn vriend, over alles eigenlijk... Ook hij heeft niet veel laten merken, en hij heeft me gezegd dat hij wou dat ik gelukkig ben met mijn vriend. Daarna hebben we het een beetje laten rusten, ik heb af en toe nog wel gevraagd of alles goed ging.(tis toch een afwijzing zeg maar) Enkele maanden later kreeg hij een vriendin, toen hebben we het er nog over gehad, en hij heeft toen gezegd dat hij niet meer verliefd op me was, en dat het hem ook erg heeft geholpen dat ie het eerlijk tegen me kon zeggen. Nu gaan we weer met elkaar om zoals vantevoren, praten over alles,... Vind het erg fijn dat we het hebben opgelost, zou 'm niet willen missen!
Wat fijn dat het zo is kunnen gaan Lucia! Het is supermooi om te lezen dat niet altijd een vriendschap hoeft stuk te lopen hierop. Ik denk dat open communicatie heel belangrijk is hierin. Ik ben NET terug van een lange mooie wandeling door de natuur met deze goede vriend. We hebben gepraat, veel op zijn plek gelegd (inderdaad ook over vroeger). Hij zei dat het eigenlijk een proces was dat zich 10 jaar lang heeft voortgesleept. Een half jaar geleden heeft hij pas tegen zichzelf kunnen zeggen dat hij echt verliefd is op mij. Hij heeft dat een plek kunnen geven en hij zegt ook dat hij op vele andere manieren van mij geniet en dat hij daar meer uit haalt dan uit de verliefdheid. Of het echt over is weet ik eigenlijk niet zeker, maar we hebben het samen een plekje kunnen geven. Ik heb kunnen zeggen dat ik van hem hou en dat was ook heel belangrijk voor hem (en voor mij ook). Deze bekentenis van hem heeft geleid tot hogere inzichten niet alleen met betrekking tot onze vriendschap, maar ook met betrekking tot ons zelfbeeld. Dingen van vroeger (die eigenlijk niks met hem te maken hebben) zijn op zijn plek gevallen. Dit geeft me rust die ik al die tijd niet heb kunnen vinden. We hebben voor het eerst echt geknuffeld (er was altijd een bepaalde lichamelijke afstand tussen ons, dat creeerde hij bewust zei hij. Ikzelf heb daar uberhaupt nooit bij stil gestaan achteraf gezien) en dat voelde heel mooi en fijn. Daar zaten geen verwachtingen in, het was heel puur. Alles is nu goed en ok, we zijn 100% eerlijk en oprecht tegen elkaar geweest. Dit gegeven is afgesloten nu, maar heeft wel geleid tot een hele mooie groei in onze vriendschap. Hij heeft net ook rond de tafel gezeten met mijn man (zij zijn ook vrienden) en hebben ook een eerlijk gesprek gehad erover. Mijn man en hij hebben nog steeds (zo niet meer) respect en begrip voor elkaar. Zo heb ik maar weer eens gezien dat het leven heel mooi kan zijn !
Mijn man kent hem ook al 8 jaar en heeft gezien dat hij zich altijd met respect heeft opgesteld naar ons toe. Zij hebben ook een goede vriendschap opgebouwd. Natuurlijk was het even een schok, en een beetje een gevoel van jaloersheid was er wel. Maar mijn man zegt alle vertrouwen te hebben. In mij, en in hem ook. Niks om zich zorgen over te maken en dat is ook zo. Ik vind dat eigenlijk wel cool van mijn man.
dit noem ik nu eens een happy end ben blij dat jullie drie het zo mooi en eerlijk een plaats heb kunnen geven en dat een prachtige vriendschap blijft bestaan