Hallo iedereen, ik zit met een vreemd probleem, toch voor mij, ik ben zwanger en we zijn zo gelukkig hiermee, we wilden graag een kindje, ik heb een dochter van 16 en mijn vriend geen kids, hij is dol op kinderen, mijn dochter is dol op hem. We zijn een goed gezinnetje , gelukkig, komen niet tekort... En nu ben ik bijna 6 maand zwanger en voelde het komen, heb er tegen gevochten, me bezig gehouden, positief gehouden, maar het is ingeslopen, langzaam... ik ben naar een depressie aan het gaan, ik kende dit niet, en tijdens een zwangerschap? Ik huil dagen, ik dacht oke de hormoontjes wel, maar neen, het word erger, geen zin meer in eten, in gewoon kuisen wat ik normaal vind, ik klusjes doen, geen zin meer in niets! Geen slaap meer.... Ik die altijd een actieve plantrekker ben, het is door omstandgeheden en dingen die ook gebeurd zijn stilaan onstaan, ik wilde ze weg duwen, maar het bleef......het was net of ik geen rust mocht krijgen tijdens mijn zwangerschap. Zelfs bijna mijn vriend verloren aan een acuute aanval van allergie, dit was kantje boord! Bijna was ik hem kwijt, als hij in de file had gezeten was het zo geweest... En nu zit ik me af te vragen, ben ik alleen met dit? ik stel me niet aan hoor. ik heb karakter, zelfs schaam ik me er een beetje voor! Heb mijn Gyn gebeld heb maandag dringend een afspraak, de eerste klant op de lijst! Ik wil dit kindje zo graag, wij alledrie....... Nog ervaringen dames? of ben ik echt alleen? Het positieve is dat ik al gelezen heb dat dit na de geboorte kan over zijn, ik hoop het wel, ik wil een leuke lieve moeder zijn voor men dochtertje... Liefs Ritje
Lieve Ritje, ik heb zelf (gelukkig) geen ervaring met depressiviteit gedurende de zwangerschap maar weet wel dat het veel voorkomt. Meid, je hebt de afgelopen tijd vreselijk veel voor je kiezen gehad op privévlak, dat speelt allemaal mee. Ook het feit dat lichamelijk veel niet meer lukt zoals je zou willen speelt een rol. Ik ben trots op je dat je aanklopt bij je gyn voor hulp en ik hoop van harte voor je, dat je via de gyn de hulp kunt krijgen die je nodig heeft. Voor nu heel veel sterkte en hopelijk voel je je snel weer een stuk beter. Liefs, Inez
Lieve Ritje, Ik vind een deel herkenning in jouw verhaal. Ik ben niet continu down/depressief maar wel kan het zomaar de kop op steken. Dit duurt dan een dag of 2-3. Dit zijn dan echt dagen waarin ik me zelf heel, heel rot voel, heel down ben en echt een zwarte wolk om me heen voel. Ik heb van te voren heel wat over zwangerschappen gelezen, maar nooit ben ik tegen gekomen dat een depressie tijdens de zwangerschap veel voorkomt. Pas nu ik er zelf mee te maken heb, lees ik her en der dat ik niet de enige ben. Ook mijn partner en ik willen dit kindje heel graag, we zijn super gelukkig met de zwangerschap en het leventje wat ik al zo goed voel. Dat laat me des te schuldiger voelen wanneer ik me zo ontzettend down voel. Ik heb dit ook aangegeven bij mij verloskundige. Zij nam dit gelukkig heel serieus. Ze zei ook dat ik eerder had moeten bellen. Ze raadde me aan naar de huisarts te gaan en ik wordt nu extra in de gaten gehouden. Ik mag vaker langs komen en na de bevalling wordt ik ook nog in de gaten gehouden, want de kans op een postnatale depressie schijnt groter te zijn wanneer je in de zwangerschap ook last heb van depressiefiteit. Ik denk dat het heel goed is dat je de gyn gebeld hebt en misschien is het wat om met een psycholoog te gaan praten..omdat je wel heftige dingen schrijft die er onlangs gebeurd zijn. Heel veel sterkte en ik hoop dat je erkenning vind en dat je eraan kunt werken om je weer wat beter te voelen. Liefs Snoozie
Ik heb het ook gehad in de laatste 2,5 a 3 maand van mijn zwangerschap. Het komt echt wel veel vaker voor bij vrouwen, maar er is bijna niemand die je er over hoort. Je hoort immers op een roze wolk te zitten als je zwanger bent... Het is goed dat je je Gyn hebt gebeld! Hopelijk neemt hij/zij jou serieus nu tijdens je zwangerschap maar ook daarna! Veel vrouwen hebben ook kans op een postnatale depressie als ze ook al kempen met een depressie tijdens de zwangerschap. Helaas kan ik daar ook over meepraten... Ik wens je heel veel succes en sterkte, en hoop dat je je snel weer beter voelt!
He meiden, even reactie als toch wel enigszins deskundig, (ben therapeut). Depressie tijdens de zwangerschap kan ruwweg 2 oorzaken hebben: in het eerste geval zijn er geen dingen gebeurd (recent of langgeleden) waardoor je depressief kunt worden en is het een hormonale kwestie. Daar kan je bloed op geprikt worden, mochten het idd je hormonen zijn, dan kun je medicatie krijgen en kan een postnatale depressie ook voorkomen worden, of als die pas na de geboorte daadwerkelijk optreedt op dat moment snel ingegrepen worden. Maar, als ik zo jouw verhaal lees, Ritje, zijn er gewoon een aantal dingen gebeurd die niet goed hun plekje krijgen bij je. Dat zou zonder zwangerschap al genoeg impact op je hebben gehad, maar nu je wat labieler bent door de hormonen dus nog wat heftiger... Het enige wat je daaraan kunt doen, is gaan praten met een psycholoog, die je kan helpen de dingen een plekje te geven en je zodoende kan helpen de controle die je kwijt bent, weer terug te krijgen. Niets om je voor te schamen: het is hardstikke normaal dat dit gebeurt als je van die heftige dingen meemaakt! Wil je straks kunnen genieten van je kraamtijd, dan is mijn advies: zo snel mogelijk beginnen met therapie. Hoe sneller je het aanpakt, hoe sneller je ervan af bent. Zeker als het om dingen gaat die recent gebeurd zijn, heb je vaak helemaal niet zoveel gesprekken nodig! Sterkte!
Ik sluit me graag aan mij Rozemarijke. Als 'ervaringsdeskundige' (maar dan voor ik zwanger werd) weet ik hoe ontzettend naar een depressie is en hoe moeilijk het is om eruit te komen. Maar het hoeft niet zo te zijn. Met de juiste hulp kan je hier goed uitkomen. Goed dat je je gyn gebeld hebt. Laat je helpen. Het is helemaal niet raar en het hoeft ook niet zo te zijn. Nu lijkt de hemel altijd donker maar er zit echt een zonnetje achter al die wolken! Veel sterkte en kom in actie!
Dames ik wil jullie bedanken, heel erg voor de reactie's en ik ben blij dat ik niet alleen ben met dit fenomeen... Ik ben dit weekend naar zee geweest met een vriendin een verpleegster, en het heeft me goed gedaan goede gesprekken gehad die ik eigenlijk ook met een terapeut kan hebben... heb goede gesprekken ook met mijn vriend,....het doet veel allemaal. Hij is een schatje. Ik heb nog geen rust gehad tijdens mijn zwangerschap, ben op een oplichtser terecht gekomen die zich wilde inenestelen in mijn leventje, toen ik zei stop, sloegen de stoppen door met haar ook haar man, en heeft ze al vannalles geprobeerd, mijn relatie stuk te krijgen, de club waar ik trainende tot niet bereikbaar gebied toe te laten haar man komt agressief op me toe en zoekt dan contact! Ze hebben nog vele slachtoffers op hun weg gemaakt is op opgelicht tros geweest en er zijn pagina's volgeschreven van mensen die nog steeds geld van haar moeten krijgen! Via Nederland gevlucht naar Belgie! Dan is ze na aanklacht bij politie via mijn vriend beland en nu via mijn advocaat, het zit in het gerecht, maar ze is bekend in Nederland heeft al velen opgelicht zit niet met een schaamte of eergevoel, en gaat over lijken en zelfs zwangere vrouwen. Toen ik dit losliet en aan advocaat overliet en politie, is mijn vriend door een acuute aanval naar de spoed gebracht, ik was hem bijna kwijt, op een haartje na... het heeft allemaal zijn impact gehad op me.... Ook ben ik altijd actief en kan sinds vorige week niet meer trainen met men hondje, en dat brak nog eens mijn hartje misschien was dit het druppeltje dat over de emmer viel.... We verlangen naar dit kindje erg, het zal onze laatste kans zijn vermits ik 42 word binnen 2 maand, het is heel gezond een meisje, gelukkig. Ik ga nog 3 maand hierdoor moeten en dan kan ik voor haar zorgen en in mijn armen houden, ik hoop zonder kleerscheuren hier nog uit en verder te raken... en niet dat ze sneller geboren word door die prenetale depressie, ik krik me op ben niet iemand die in een hoekje gaat kniezen... Ik hoop dat ik het uithou nog 3 maand op een gezonde manier... Ik zie wat de dokter straks zegt had echt spoed afspraak, eventje gaat mee, en mijn vriendin heeft me homopatische behandeling gegeven voor depressie , ga vragen of dit mag is met honing en kamille kruiden enzo... ik ben vertroeteld in het weekend deed me goed, al ligt huilen nog steeds in mijn ogen..... Eerlijk ik wist niet dat het bestond. een terapeut lijkt me heerlijk, maar ik kan heel goed praten met vrienden en met mijn partner....mijn hartje luchten en krijg veel knuffels en steun. Hier kom ik niets in te kort. Bedankt voor jullie begrip en info, is al veel te weten dat ik niet alleen ben! En me niets inbeeld... Liefs Ritje
He Ritje, alleen maar goed als je nabij zoveel mensen hebt om te praten... Als dat werkt prima, als je toch denkt: het gaat maar niet over, dan kan een therapeut gewoon even wat meer met je de diepte in en de patronen achter alles met je blootleggen, (bijvoorbeeld: wat had je kunnen merken aan die zogenaamde vriendin die je bedonderd heeft... als je voor de toekomst handvatten hebt om het te voorkomen, krijg je je gevoel van controle weer terug en zal je depressiviteit veel sneller zakken, ) Maar goed, succes vandaag met je afspraak en met al het andere, hoop dat je nu snel aan genieten toe gaat komen!
ik herken me wel in jou klachten. Heb zelf niks schokkends meegemaakt, maar voel me al weken down, kom maar niet van de bank af om iets te gaan doen. Ben ook zoooo moe. Zal de dokter eens bellen wat ik er mee moet
Hey, heb hormonen gehad eigenlijk progesteron.... en begeleiding door een terapeut... en onder controle want de gyn wil voorkomen dat het zich tot na de bevalling doorzet, dames, wacht hier niet mee.... en zet de stap die ik gezet heb. Het zijn stoffen die sommige zwangeren dus te kort komen.... veel succes.... Liefs Ritje