Zit nu op dag 10 van mijn cyclus en de laatste maanden heb ik steeds zulke twijfel vlak voor mijn eisprong. Is het wel een goed idee? Hoe verandert een kind mijn leven? Kunnen we het wel betalen allemaal? Etc etc. Gisteren en eergisteren bij vrienden geweest, die allemaal kleintjes hebben (7 maanden tot 2 jaar) en als ik dan zie wat een werk het allemaal is, dan durf ik haast niet meer. Ik wil het zo graag, zwanger worden en een eigen kindje in mijn armen houden... maar soms overvalt me de twijfel weer.... Wie herkent dat?
Dit herken ik ook van mijn begin periode dat ik net gestopt was. Kom je een keer lekker laat thuis na een verjaardag en ben je blij nog geen kindje te hebben want dan hoef je nergens rekening mee te houden... Maar nu 2 jaar later zou ik er alles voor over hebben om zo'n smurfje voor ons zelf te krijgen. Ik denk dat een stukje onzekerheid normaal is. Belangrijk is wel om met je partner dit goed te bespreken. Niemand kan je garanties geven en je leeft uiteindelijk toch naar het geld wat je hebt. Heel veel succes en hoop dat je eruit komt met je gevoel.
Dank je wel voor je geruststellende woorden. Ik zie dat we tegelijkertijd op elkaars bericht zitten te antwoorden... Hihi!
Hey meid... Ik kan je best begrijpen hoor, het is ook allemaal heel spannend en je kunt je nooit een voorstelling maken van hoe het straks zal zijn! Als ik drukke kinderen om me heen heb zeggen mensen altijd dat het anders is bij je eigen kinderen dus daar ga ik maar gewoon vanuit En wat Claudia ook zei in haar bericht op financieel gebied, je leeft naar wat je krijgt, wij mogen helemaal niet klagen maar het geld is toch altijd op aan het einde van de maand ik denk dat lost zich wel op en maak me daar geen zorgen over... Ik geniet nu ook heel erg van de vrijheid die we hebben, mijn man evengoed maar ik denk, nee weet eigenlijk zeker dat zulke dingen allemaal vanzelf veranderen... Als je maar wel zeker bent van je relatie en weet wat je aan elkaar hebt! Heel veel succes in ieder geval!
Doordat ik altijd alleen maar de negatieve dingen van kinderen zag, durfde ik de stap gewoon niet aan. Op een dag ging de knop om, besefte ik dat al mijn angsten nergens op sloegen. Ik was al gebonden aan mijn dieren, ben een huismus en ben super verantwoordelijk. En nu word ik dus een ouwe mamma.....als het nog lukt, hoop natuurlijk van wel, ga daar maar gewoon van uit! Ik denk dat het heel normaal is , de stap is natuurlijk best groot, dat we af en toe twijfelen, ik dus ook. bar
Bijna iedereen vindt het eng, logisch want je leven gaat ook heel erg veranderen, maar je krijgt er ook veel voor terug. En je leven stopt niet! Je kunt nog steeds leuke dingen voor jezelf of met zijn tweeën (mocht je dat willen) doen alleen moet je die dan plannen, ipv spontaan. Maar ook ik ken dat gevoel hoor, brrr spannend! succes
Gelukkig ben ik niet de enige die wel eens twijfelt....Bedankt voor de reacties allemaal! Heb het gisteren ook tegen mijn vriend gezegd. Hij twijfelt zelf heeeeeel erg of hij wel kinderen wil (hij is van helemaal niet willen tot 'het lijkt me wel leuk' gegaan) en ik was bang dat hij door mijn twijfels het helemaal af zou blazen, net nu we er toch voor gaan.... Maar hij reageerde er gelukkig goed op.
ik kreeg ook elke keer weer de twijfel maar nu ik dan eindelijk moeder ben en ik dol gelukkig. het is inderdaad heel veel werk en je hebt amper tijd voor jezelf of huishouden en eventjes spontaan weg tussendoor zit er ook niet altijd in omdat je altijd rekening moet houden met haar voedingen en slaapjes. nu ze 3 maanden is begin ik eindelijk een ritme te krijgen en zij gelukkig ook . ik vind het moeder zijn erg leuk en geniet er ontzettend van en heb nog geen moment spijt gehad ook al sliep ik de eerste 6 weekjes 4 uur per 24 uur
Meid, had precies hetzelfde. Daarbij komt bij dat ik tot mijn 32e vrijgezel ben geweest dus überhaupt nooit aan kinderen gedacht heb. Toen ik mijn vriend leerde kennen werd dat anders hij wilde heeeeel graag! Nu na 3 jaar bij elkaar lijkt de tijd rijp. Want als ik met iemand kinderen wil dan is het wel met hem. Hij lijkt me de perfecte vader. En ik..... met mij komt het ook allemaal wel goed Ik heb nog heel veel liefde te delen over!
Yule, Ik vind het alleen maar gezond dat je niet alleen maar alles van de roze wolk kant bekijkt hoor! En ja, er zijn momenten dat je denkt: waarom wilde ik dit ook alweer zo graag? Ik heb er al eentje van 7 en wat een draakje kan het zijn. Maar tegelijkertijd is er niets in de hele wereld waarvoor ik hem zou willen missen. Je zult het gaan ervaren. Het duidelijkst werd het mij toen hij een paar weken oud was en ik naar hem lag te kijken. Ik dacht ineens bij mezelf: Voor dit hummeltje zou ik mijn eigen leven zonder enige twijfel opgeven. Dat had ik nog nooit eerder ervaren en ik vond dat heel intens. Dat gevoel blijft. En het feit dat ik nu een kleintje erbij krijgt zegt wel genoeg denk ik Lientje
Hey Yule, Ik heb het zelf gezien bij mn zus hoe zwaar t is maar ook hoe mooi! Het heeft mij juist de kriebels gegeven voor een eigen kindje. Helaas in mijn geval heb ik ook een twijfelende vriend die me vandaag weer met beide benen kei hard op de grond zette. Heb ik eindelijk al mijn uitslagen van de gynaecoloog dat t allemaal goed is, lopen we zijn kamer uit en zegt mn vriend er nu niet voor te willen gaan. Tja...hebben ze net gezien dat er een mooi eitje klaar ligt en deze binnen vandaag en 3 dagen kan losbarsten. Ik heb geen tranen over. Ik wens jullie heel veel geluk de komende tijd! Een kleintje, is het mooiste wonder wat je kan overkomen!
Wat vervelend zeg! Het is zo frustrerend als je zelf ervoor wilt gaan en je partner schiet de twijfels in... Ik ken dat zelf ook goed. Misschien is hij geschrokken dat het allemaal goed is en werkt en dringt de werkelijkheid ineens door. Dat hij vader zou kunnen worden.... als hij zich dat ineens realiseert kan het weleens gebeuren dat ie niet meer wil (da's bij mijn vriend ook vaak zo). Misschien denkt ie er morgen anders over?
Gelukkig hebben we er gisteren toch over geprobeerd te praten. Uiteindelijk wilt hij me mijn zin geven. We hebben gisteravond dus geklust. Maar ik voel me toch wel een beetje vreemd nu, omdat hij er niet 100% achter staat. Ik vind dat wel heel moeilijk en moet er steeds aan denken dat ik hem nu min of meer dwing. Aan de andere kant weet ik dat het goed komt! Stom he, die gevoelens heb ik en dan wil ik ook vanavond heel erg graag klussen! Mn wens is zooo sterk!
Goed dat jullie er toch over hebben gepraat. Als hij het echt niet wil, zou hij het toch niet goed gevonden hebben? Probeer niet teveel te denken dat je hem dwingt, hij maakt zijn eigen keuzes in het leven hoor! We zijn allemaal volwassen, denk ik dan maar. Anders krijg je zo'n schuldgevoel en dat is nergens voor nodig.
Hey Yule, gisteren was mn meest vruchtbare dag rn mn mannetje wil het uiteindelijk toch niet! Dus we gaan er helaas niet meer voor. Hij zegt dat we het op dag 13 hebben gedaan en er misschien toch een kans voor mij is dat het gelukt is. Maar hij wilt het toch niet, hij zegt dat als het wel gelukt is, dat hij er dan mee moet leren leven. Echt waar, het heeft me zo graakt! Ik ben er echt kapot van, hij wist wat mn vruchtbare dagen waren, dan had hij toen niet moeten zeggen dat hij er voor ging. Ach, het is toch niet gelukt. En ook al hoop ik, het is enorm dubbel. Ik wens jullie heel veel geluk! Ik stop met hopen...
Ow, wat vervelend minime! Ik snap dat je daar erg verdrietig over kan zijn en misschien ook wel boos. Ik hoop voor je dat hij wel bijdraait, misschien na een korte periode rust? Het is voor mannen toch best wel spannend en misschien trekt ie het nu even niet? Jij ook heel veel succes verder, ik hoop dat het allemaal goed gaat komen voor je...
Ik werd vanavond door mijn beste vriendin opgebeld, ze vertelde dat ze 13 weken zwanger is. Ik had zo gehoopt dat we dit samen zouden kunnen meemaken, en nu is ze al zover! Ik ben heel blij voor haar (het was de eerste ronde raak), maar tegelijkertijd ben ik verdrietig dat ik nog niet zwanger ben en ook jaloers op haar... heel moeilijk vind ik het. Er zijn nu 4 van mijn vriendinnen zwanger... Zelf ben ik nog maar in de tweede ronde...Waar heb ik het over! Ik heb heel veel respect voor mensen die al lang bezig zijn om kinderen te krijgen... Ik heb geen enkele twijfel meer over zwanger worden, ik wil het echt heel erg graag. Ik hoop zo dat het deze maand raak is!
Zit ik weer in mijn eigen topic te schrijven... erg he? Gisteravond toen mijn vriend thuiskwam heb ik verteld over de zwangere vriendin en dat ik het voor haar helemaal geweldig vind, maar voor mezelf heel moeilijk. Hij werd er helemaal geirriteerd door en vond het gezeik, als het gebeurt dan spontaan aub en meer van dat soort opmerkingen. Ook zei hij dat hij door mijn gefocus erop zelf het gevoel krijgt het niet meer te willen, hij zei dat ie beter kon zeggen dat ie het helemaal niet wil, dat zou voor mij makkelijker zijn.... maar dat vind ik niet natuurlijk! Ik was erg verdrietig en boos over zijn reactie. Ik mag toch mijn eigen emoties hebben? Blijkbaar kan hij er niet tegen... Heel moeilijk vind ik het, hij wil het nog niet zo snel en ik kan niet meer wachten! Het lastigste vind ik dat we er gewoon niet over kunnen praten, omdat hij dat niet trekt. Zo wil ik het niet! Voor mij zou het ook beter zijn als ik er niet zo mee bezig was, maar dat is nou eenmaal zo. Ik ga proberen het maar gewoon te laten allemaal....zucht.
hoi wat een nare verhalen toch allemaal het is ook allemaal niet makkelijk wij zijn nu al vanaf februari bezig en we zouden het ook wel graag willen deze keer en wij praten ook niet super veel erover maar als ikk het er over heb dan heeft mijn vriend ook van ja het mag wel eens gebeuren dus ook nog positieve reachties ik hoop dat het voor jullie allemaal bij gaat draaien en heel veel sterkte met zwanger worden het is jullie gegunt en twijfelen doen we allemaal groetjes saro