Hallo meiden, Even vooropgesteld; ik heb een fantastisch leven en ik ben niet zielig!! Linksom of rechtsom, ik ben samen met de liefde van mijn leven en dat maakt mij ontzettend gelukkig. Alleen willen we onze liefde zo graag bekronen met een kindje van ons samen. Na bijna een jaar proberen zwanger te raken worden mijn dips wel langer en dieper moet ik eerlijk zeggen. Zijn er meer meiden die hun gevoel voor humor niet kwijt zijn maar het ook altijd niet luchtig kunnen benaderen? En hoe gaan jullie hier mee om? Ik had vandaag 4 dagen voor mijn NOD al bruinverlies. Dan weet ik gewoon dat het een uitgemaakte zaak is. Tegelijkertijd weet ik ook dat ik pas halverwege november mijn volgende NOD heb. En man oh man wat lijkt dat nog ver weg! Het lijkt me heel erg leuk om met meiden te kletsen die in een vergelijkbare fase zitten. Met mijn "oude" club heb ik bijna geen aansluiting meer nu iedereen al over de 20 weken is of zelfs al bevallen.. Liefs Lizzy
hoihoi, Hier nog iemand met het zelfde probleem mijn man en ik zijn nu ook al een jaar bezig, en na 2 vmk en al 4 maanden ziekenhuis in ziekenhuis uit zijn ben ik er ook wel een beetje buh van... en iedereen om ons heen word zwanger! Ben jij al in onderzoek? liefs paula
Hoi Paula Frustrerend is het soms he? Al zijn er ook maanden dat ik het stiekem niet zo erg vind hoor. Wij hebben eind augustus een afspraak bij de HA gehad. Die zag vooral veel stress bij mij en heeft me aangeraden eerst daar mee aande slag te gaan. Hij is bang dat onderzoeken nu voor nog meer druk en stress zouden zorgen. Eerlijk gezegd wil ik het ook nog niet. Welke onderzoeken krijgen jullie?
Hallo Lizzy en paula, Wij zijn ook bijna een jaar bezig (november). De eerste maanden zijn nog leuk maar elke maand weer opnieuw die teleurstelling. Merk wel dat ik de dagen dat ik ongesteld ben niet aan te spreken ben . De rest van de periode valt het veel beter mee. Hebben intussen wel al bij hem een test gedaan maar daar was niets mis mee. Zelf zit ik wel al in de mmm maar dat is niet omdat we al een tijdje bezig zijn.
Ik kan me inbeelden dat je zo een beetje de moed opgeeft na een jaar proberen! Hier op naar de vierde ronde, en ik word nu al een beetje moedeloos, erg he Van mijn dochter was het in de tweede ronde raak maar toen was ik reeds enkele maanden thuis nadat ik was opgestapt bij mijn toenmalige werkgever, het was genieten van rustig thuiszijn. Ik merk dat er nu wat spanningen zijn door mijn nieuwe baan, en dat het daardoor wel eens wat langer zou kunnen duren. Ik denk dus wel dat spanningen en stress de vruchtbaarheid kunnen remmen. Maar ja wat doe je eraan, hoe kun je die spanningen en prikkels binnen een werkomgeving tegengaan als je van nature al een vrij bezorgd, bedrukt persoon bent? Ik vind dit heel moeilijk! Hoe ga jij hiermee om?
Hoi Claro Het is soms ook frustrerend. Ik keek mijn lief gisteren aan en kan dan alleen maar piepen: "waarom nou niet..." Onlangs hebben wij een thuistest gedaan voor zijn zwemmers en die was knallend positief. Daar heb ik dus wel vertrouwen in. Soms denk ik dat het beter was geweest als ik even had gewacht tot ik mijn studie had afgerond. Misschien is werken en studeren en zwanger raken ook wel gewoon teveel voor mij. Ik denk er nog eens rustig over na.
Wij zijn pas net begonnen, dus kan (gelukkig) niet met je meepraten, maar wil je toch een hart onder de riem steken. Als je de beslissing genomen hebt is elke maand wachten te lang, maar kan me voorstellen dat de onzekerheid en zovaak de teleurstelling op zn zachts gezegd niet fijn is. Veel sterkte en succes, ik hoop dat het snel raak is!
@Mano: leuk dat je even reageert. Ik geloof daar ook wel in. Soms denk ik, zorg nou eerst dat je hoofd leeg is. Ik heb ook wel eens te horen gekregen dat ik mezelf blokkeer en het op die manier onbewust tegenhoud. Jammer genoeg kan niemand me vertellen hoe ik dit ongedaan maak haha. Ik vind het niet zo raar hoor, je hebt toch een bepaald verwachtingspatroon als je de vorige keer bij poging 2 zwanger was. Maar alles binnen het half jaar is natuurlijk razend snel! @Divatje: erg lief van je! Thanks! Ik hoop hetzelfde voor jou!
Hoi Lizzy, Ik ben je al vaker tegengekomen in andere forums en je verhaal kan zo de mijne zijn. Ik ben in december gestopt met de pil en best een regelmatige cyclus. Net wat jij zegt is dat ik een een paar dagen van te voren bruinverlies heb dan weet ik al hoe laat het is. Ik vind het moeilijk los te laten, maar probeer me sterk te houden. Ik merk dat ik mijn man niet alles meer vertel, want hij kan er behoorlijk chagrijnig van zijn. De teleurstelling is elke keer zo groot en overal zien we dikke buiken. Bij mij roepen dat dan vragen op van zal ik dat ook ooit hebben en hoe zou dat voelen. Mijn tante heeft geen kinderen kunnen krijgen en begin steeds meer het gevoel te krijgen dat het ons ook niet gegunt is of althans niet op de natuurlijke manier. Ik zit nog niet in de mmm en ben ook nog niet bij de huisarts geweest. Net als jou ben ik daar nog niet aan toe. In december krijgen we de sleutel van ons nieuwe huis en willen we proberen om in maart over te zijn. Vanaf dan wil ik naar de huisarts. Maar zo staat het er nu voor en misschien zeg ik wel bij de volgende ronde....het is klaar. We gaan nu naar de huisarts. Vind het allemaal heel moeilijk te relativeren na mate het langer duurt. Mn zus was in de tweede ronde al zwanger en nu een prachtige dochter van 4 maanden. T steekt allemaal zo...... Maar goed we houden t hoofd omhoog en genieten dan maar nog van ons tweeen en doen leuke dingen nu het nog kan!
Hier nog zo een, na 26 maanden en vele onderzoeken ben ik er ook zo'n beetje strontflauw van!! En iedereen om me heen lijke ineens zwanger te worden!! Bah!!
@Lieverd86: hey meis, wij zijn elkaar idd al eerder tegengekomen en het is ontzettend herkenbaar. Het is ook gewoon lastig en soms word ik kribbig op mijn lief omdat hij niet exact voelt wat ik voel. Als zijn zwemmers goed zijn, waarom pakt mijn eitje dan niet? Op advies van de ha gebruiken we geen ovu-testen meer. Door mijn regelmatige cyclus is dat ook niet echt nodig. Ik heb er nog wel vertrouwen in dat ik natuurlijk zwanger zal raken. Ik zou alleen zo graag willen dat als ik me nu eerst besluit op mijn studie te richten tot mei, iemand me de garantie geeft dat het daarna direct raak is. Jullie kunnen er wel goed over praten dus? Misschien is het straks bij jullie wel raak in een hele drukke periode, als je echt geen tijd hebt om er mee bezig te zijn @Moeder254: jeetje meis, 26 maanden. Ik snap dat je het flink zat bent af en toe. Heb jij ook dat dat met vlagen is? Soms heb ik er namelijk weken geen last van..
Ik heb dat idd met vlagen, vlak voor de zomervakantie was er ineens een groepje moeders(op de school van mn zoontje) die tegelijk zwanger waren, zeker wel een stuk of 4..ook allemaal in dezelfde periode uitgerekend..dus ik loop nu dagelijks tegen die dikke buiken aan te kijken..niet altijd leuk!! Ook op mn hyves profiel wemelt het van de echo foto's en zwanger aankondigingen.. Serieus, soms denk ik echt dat het nooit meer gaat lukken en het alleen maar voor anderen is weggelegt..wie kent dit gevoel nog meer??
Lizzy toch zou ik vragen om me door te laten sturen. Helaas een thuistest voor zaadcellen zegt niks, wil je niet bang maken. De thuistest van mijn man was positief maar in het zh kwamen ze erachter dat hij helemaal geen zaadcellen in zijn sperma heeft! Dat je stress krijgt als je naar het zh gaat dat ligt er maar aan. Ik snap je ha wel. Maar je wil toch graag duidelijkheid hoe en wat. Hier hield mijn man toen de boot af ( 2 jaar) en uiteindelijk was ik na 4,5 jaar zwanger door de mmm. Ik wil je echt niet bang maken en hoop echt dat het zo lukt. maar ik ben van mening dat het nooit kwaad kan om te laten hoe en wat. Heel veel succes meid!
Ik wil jullie allemaal een hart onder de riem steken! Wij zijn ook bijna 1 jaar bezig geweest. Na 2 vroege miskramen was het voor ons de 12e ronde raak en bleef het vruchtje plakken. En juist dat was de maand dat ik voor mezelf besloten had om me niet gek te laten maken. En dat de sex geen verplichting was maar omdat ik daar zin in had. Ik heb ook hele moeilijke momenten gehad. Flink in de put gezeten, maar meiden laat je niet gek maken!
Hey dames! Het is zeker niet altijd leuk! Hier inmiddels ronde 13. Eind augustus naar de huisarts geweest, spermaonderzoek gedaan bij manlief. Uitslag was slecht, dus meteen doorgestuurd naar een fertiliteitsarts. Volgende week kunnen we daar 'eindelijk' terecht en eind deze week krijgen we de uitslag van een 2e semenanalyse. Spannend dus allemaal.. en af en toe kijken we elkaar ook aan van: Dit lukt nooooooiittt... Maar gelukkig overheerst het gevoel van: Het gaat goedkomen! Knuffel voor jullie allemaal!
Ik ben trouwens een stuk minder gestresst nu we naar het ziekenhuis gaan, omdat ik nu weet dat ze alles goed gaan onderzoeken en we hopelijk snel zullen horen wat onze opties nog zijn
leuk en aardig allemaal die antwoorden van sommige, maar ik denk dat er niet vergeten moet worden dat er ook een medische oorzaak kan liggen, en daarin boeit het niet of je wel of geen stress hebt, veel of weinig sex hebt enz enz! sorry voor mijn bericht, maar dat bewijst maar weer hoeveel mensen er na denken of zo iets....
Lieve lieve berichtjes allemaal.. wij zijn inmiddels al anderhalf jaar bezig en zien ook heelo veel kinderwagens, dikke buiken en (jonge) moeders rond rennen.. ontzettend deprimerend vind ik het! Gelukkig heb ik ook de liefde van mijn leven gevonden en ben ik ontzettend gelukkig met hem! maar het is inderdaad, een kindje van ons samen, dat zou het mooiste zijn wat er bestaat. Hebben jullie ook, dat hoe langer het allemaal duurt, hoe meer je 'eraan toe bent' mama te worden? Ik heb sinds deze maand echt een gevoel van..oeeh..ik verheug me er zo op om een dikke buik te krijgen, lekker te genieten van de zwangerschap met manlief en om 9 maanden later het kleintje in mijn armen te kunnen vasthouden!! om alles zo te regelen, om verantwoordelijk te zijn voor een klein mensje. *zweeft in de hemel* iedereen heel veel succes met zwanger worden, zwanger zijn en alles wat erbij hoort en erna gebeurt! en vooral lieve meiden, hoe lang het ook duurt, blijf geloven in jullie eigen kleintje!
oke ik snap je denkwijze, maar mij hebben ze tien jaar geleden gezegd (zit al vanaf kleins af aan in de mmm doordat ik een stofwisselingsziekte heb) dat ik wel 1% kans heb om een kindje te krijgen!! ik kreeg dus vanaf mijn vijftiende jaar op mijn bordje gegooit dat ik nooit moeder zal worden! inmiddels is die ene procent 85% geworden!! dus...geloof in jezelf en ga niet bij de pakken neer zitten als je een vervelende uitslag van het ziekenhuis hebt gehad! ik kan er inmiddels wel over meepraten....