Goedemorgen lieve dames, Ik hoop dat ik een eerlijk advies van iemand kan krijgen, ik weet momenteel even niemand met wie ik dit kan delen. Ben enorm verdrietig. Ik heb zojuist op mijn werk met een arts waarvoor ik werk, een enorme aanvaring gehad. Nu is dit niet één van de makkelijkste artsen, aanvaringen met medewerkers zijn genoeg voorgekomen in het verleden, maar die van vanmorgen sloeg echt alles. Het was zelfs zo erg dat ik mijn spullen heb gepakt, mijn leidinggevende een mail heb gestuurd met wat er gebeurd was en i.o.m. "vervanger" naar huis ben gegaan. Het volgende is er aan de hand; Wij werken sinds kort met een nieuw computersysteem, en dit is voor een aantal artsen wennen, het papieren dossier is nu weg zeg maar. Ik werk al 5 jaar met heel veel plezier op een afdeling, de sfeer is altijd heel goed. Ik heb enorm plezier in mijn werk, altijd al gehad, en tot vanmorgen eigenlijk ook. Nu werkt er al jaren bij ons een arts, een vrouw, die behoorlijk haar buien heeft. De ene keer is ze vrolijk, de andere keer loopt ze te vloeken en te schelden over de afdeling, omdat die weer iets niet goed heeft gedaan, of die. Ik probeer me daar altijd wel voor af te sluiten en er neutraal mee om te gaan, maar soms was dat best moeilijk. (Bijv. in een volle wachtkamer een status op je buro geflikkerd krijgen met het gezegde KLUNS, er zit geen boekje bij) Ik ben altijd wel van het direct zeggen, dus ik liep op dat moment naar achteren om tegen haar te zeggen dat ik dat erg vervelend vond, maar dat ik het in het vervolg prettig zou vinden, als ze dat niet in het bijzijn van een volle wachtkamer deed, maar gewoon achter. En daarbij ben ik van het woord KLUNS niet echt gediend, ook al ben ik maar een simpele medewerker. Dit was dus even een voorbeeld, er zijn er nog veel meer. Het feit dat patienten niet meer bij haar willen zegt toch ook al genoeg lijkt mij. Maar ik verdedig haar altijd, ze is tenslotte arts. Nou vanmorgen was er dus ook weer zo'n moment. Ze mistte een bepaalde uitslag. Dus ze kwam weer een soort van briesend dat melden aan de balie waar ik zat (weer met een volle wachtkamer) Dus ik vertelde haar dat ze dat daar en daar in de computer kon vinden. Dit was haar kennelijk teveel, want het liefst wil ze al die papieren terug, dus ik liep met haar naar achteren, en toen kreeg ik te horen dat ik dingen afschoof, ik lui was...... ik wist werkelijk niet wat ik hoorde....... Ik zeg: wat zeg je???????? Ik lui???? Ja zegt ze, en de andere arts vindt dit ook. (daar kan ik het me dus echt niet van voorstellen maargoed) Nou wil ik mezelf niet ophemelen ofzo, maar ik heb verdorie de hele kerstvakantie doorgewerkt, omdat we zieken hebben. Ik begin normaal om 0830uur maar toen we overgingen op dat andere systeem was ik er als enige om 7 uur (op eigen initiatief) Ook al ben ik alleenstaande moeder en moet ik mijn dochter ergens onderbrengen, ik ben er!! 5 jaar lang niks gehoord over mijn functioneren, alleen maar lof. Mijn leidinggevende was helaas vandaag niet aanwezig, zij werkt maar 3 dagen in de week. Dat nieuwe systeem is voor een hoop artsen een frustratie, en dat snap ik ook allemaal wel. Maar ga me niet zeggen dat ik lui ben en dingen afschuif, omdat ze het vanaf nu in de computer kunnen zien. Ik ben zoooooo verdrietig, zit nu alleen thuis. Dochterlief is op de BSO. Ik heb net nog met de betreffende arts even om de tafel gezeten, maar er kwam geen zinnig woord uit. Alleen maar dat ik lui was. Maar een echte aanwijzing daarvoor (vroeg er om) kon ze mij niet geven. Ze had nu geen tijd om het er over te hebben zei ze, ze had spreek uur en er waren nog andere erge gevallen met personeel op de afdeling, kortom, daar moest de aandacht maar naartoe gaan. Toen zei ik nog, terwijl ik zat te huilen: ok, dus dit is minder erg????? Ja we hebben het er zeker nog wel over dan leg ik het je uit. Toen liep ze weg. Naar haar patient. En daar zat ik. Ik denk, nou als ik dan toch lui ben, en ik schuif alles af, dan ga ik. Ik kon niet meer stoppen met huilen. I.o.m. met vervangende persoon dus opgestapt en leidinggevende een mailtje gestuurd. Zit nog steeds te janken, want ik WIL helemaal niet zo thuis zitten, ik wil werken, het is heel druk en nu laat ik mijn collega's voor mijn gevoel in de steek!! Iemand een tip voor mij? Voel me zo ellendig. Sorry voor mijn misschien ietwat warrige verhaal/ Dank, Kari
Wat een verhaal. Die arts heeft ze echt niet op een rijtje. Overwerkt of zo?! Ik snap je gevoel dat je je collega's laat stikken. Maar aan de andere kant, als je alleen maar kan huilen en je kan nergens anders meer aan denken, hebben ze ook niet veel aan je nu. en jij hebt er ook niks aan, want je kan niet lekker doorwerken. Ik zou zo snel mogelijk een gesprek aangaan met je leidinggevende. En als het kan zou ik dit schriftelijk bevestigd willen hebben. Ik zou zeggen dat zij met haar gedrag de sfeer verpest en dat het jouw werk moeilijker maakt. In een volle wachtkamer zo tekeer gaan.Wat moeten die mensen nu niet denken? Ga dus eerst met je leidinggevende alleen praten en vraag dan een gesprek aan met z'n drieën. Zou nu nog even bijkomen, maar wel snel weer terug gaan werken. Zo geef je die "foute"arts alleen maar meer argumenten om mee te schermen.
jeetje dat is echt onwijs vervelend heb geen tips want ik vind je het toch goed heb proberen te doen je hebt zelfs met haar aan tafel gezeten om het zo als ik lees uit te praten en uit de wereld je hebt goed je best gedaan en vind dat zij niet eerlijk is geweest en je heeft proberen belachenlijk te maken dat kan toch niet onwijs dikke knuffel en hoop er snel een goede oplossing komt
Niet echt tips, ik zou ineengedoken onder een bureautje een huilbui krijgen. Dus persoonlijk vind ik je sterk in je schoenen staan. Succes! Ik hoop dat de collega haar excuses gaat geven.
Oh dank je dames, heb ik echt nodig. Ben zo verdrietig, het houdt gewoon niet meer op. Ik voel me ook echt in mijn ego geraakt, of hoe zeg je dat. Ik verdrink momenteel ook wel een beetje in zelfmedelijden,. sorry daarvoor
Ik vind dat je goed gehandeld hebt hoor meid! Is ze nu helemaal bedonderd Ik zou even contact opnemen met jou persoonlijke leidinggevende, of misschien neemt ze contact op met jou omdat je haar gemaild hebt. Je hoeft je nooit maar dan ook nooit te laten kleineren door iemand anders op je werk. Dat moet je goed duidelijk maken. Even aangeven dat je een gesprek wilt met jouw leidinggevende en de betreffende arts. En dit gedoe heel snel de wereld uit helpen. Je laat je collega's echt niet in de steek hoor! Hopelijk hoor je nog wat voor het weekend, en anders maandag ziekmelden, ik zou eerst een gesprek "eisen" voor dat ik weer aan het werk ging. Kom nou.. wat denkt die arts wel.. Stoppen met huilen nu, pak wat lekkers, en ga lekker gtst kijken ofzo
Nou ik vind dat je heel goed gehandeld hebt! Je bent het gesprek aangegaan! Zou het even lekker laten bezinken en proberen telefonisch contact te krijgen met je leidinggevende. Kan je je verhaal daar nog even doen.
Ik zou hetzelfde hebben gedaan! Is ze nu helemaal! Tussen de regels door zie ik zelfs nog dat jij het voor haar opneemt niet doen is echt niet nodig! Sterkte en wacht even af wat jou leidinggevende doet.
Allereerst wil ik zeggen dat jij je absoluut niet schuldig hoeft te voelen. Ik snap dat je hier verdrietig van bent. Niemand hoort zo behandelt te worden door een medemens. Ook al is het een arts, zoiets hoef je zeker niet pikken. Ik denk dat er met die mevrouw, iets niet helemaal lekker zit. Stemmingswisselingen, autistische trekjes, uit haar vel schieten, het loopt in ieders geval niet helemaal goed bij haar. Dat jij daar onder moet lijden, is heel erg jammer en vervelend. Probeer het jezelf niet aan te trekken. Ik zou zelf, denk ik niet eens meer met deze arts 1 op 1 in gesprek gaan. Betrek je leidinggevende hierbij, en geef aan dat jij je door niemand maar dan ook niemand, zo laat behandelen. Wat er gebeurd is moet je niet persoonlijk opvatten, het zegt iets over haar en niet over jou! Veel succes en sterkte.
Ik vind het ook goed dat je nog geprobeerd hebt te praten met haar en ook dat je uiteindelijk opgestapt bent...nu mag het wel duidelijk zijn dat je dit niet pikt! Zou idd ook de leidinggevende proberen te bellen.
Je hebt het goed gedaan meid. Wacht even het telefoontje van je leidinggevende af en ga met haar in gesprek. Probeer tot die tijd jezelf weer bijelkaar te krijgen. Je weet wat je kan, wees overtuigd van jezelf. En je laat je verdorie toch niet uit het veld slaan door zo'n door zo'n omhooggevallen hormoonmonster!?
Heftig inderdaad. Zoals je het nu hebt opgeschreven is er 1 ding aan de hand: Het ligt aan de arts die niet goed in haar vel zit ( waarschijnlijk) en niet aan jou. Neem dit ook mee in je gesprek straks ( of later) Haar frustratie wordt nu geprojecteerd op jou. Ze moet zichzelf eigenlijk een spiegel voorhouden. Dit heeft mijn man ook gehad bij een werkgever. Succes en neem het niet persoonlijk op...want dat is het eigenlijk niet. ( ook al voelt dat wel zo)
Ik denk dat je er goed aan hebt gedaan om naar huis te gaan. Je had de rest van je dag niet meer lekker kunnen werken en het had de kans op fouten anders alleen vergroot. Wat denkt dat mens wel? Omdat ze arts is betekend nog niet dat ze jou zo mag behandelen. Juist van iemand op haar niveau en functie mag je toch verwachten dat ze respectvol met mensen om weet te gaan, ook als ze ontevreden is. Ik zou idd wel even je leidinggevende straks bellen (als je weer een beetje bijgekomen bent) en aangeven in het kort wat er is gebeurt en waarom je naar huis bent gegaan. En maak een afspraak met je leidinggevende voor maandag als dat kan, zodat je je leidinggevende eerder ziet als die arts. Dat maakt het waarschijnlijk maandag wat makkelijker. Oh, en mocht er maandag weer gezegd worden dat je lui bent (en dat een andere arts dat ook vind) stel dan in elk geval de vraag waarom dat nooit op een beoordelingsmoment ter sprake is gekomen en gezegd moet worden voor een volle wachtkamer (naast natuurlijk de vraag waaruit dat dat dan zou blijken) Blijf hier niet het hele weekend mee zitten! Richt je op leuke dingen!
Oh meiden, zo onwijs bedankt. Zo fijn om dit op zo'n soort forum te kunnen ventileren. Ben nu een brief aan het schrijven naar mijn leidinggevende. Met punt voor punt wat er gebeurd is en dat is zo snel mogelijk in gesprek wil met haar. En met degene die mijn dan allemaal lui vinden. Heb mezelf voorgenomen, dat als ik dat gesprek nog niet heb gehad, er wat mij betreft geen werkzame situatie mogelijk is.
Ik snap dat je hierdoor geraakt bent maar ik denk niet dat weglopen een oplossing is. Ook geef je aan dat wat jou betreft zonder gesprek geen werkzame situatie mogelijk is maar dat is denk ik gewoon werkweigering. Ik zou als ik jou was vandaag nog teruggaan en dat gesprek aangaan. Hoe langer je hier mee wacht, hoe moeilijker het wordt. Je hebt nu toch al wel tot rust kunnen komen thuis en je hebt je woorden die je wilt zeggen opgeschreven. Heel veel sterkte met deze vervelende situatie, ik hoop dat er snel een oplossing komt.
Dat zou ik heel erg graag willen, maar mijn leidinggevende is vrij vandaag en de arts heeft het naar eigen zeggen te druk met haar programma. Er valt vandaag weinig te praten. Hoe graag ik dit ook zou willen, want ik ben niet iemand die zomaar thuis gaat zitten. Het liefst werk ik gewoon nu maar ben te erg uit mijn doen, zie er niet uit, met die dikke ogen en iedereen gaat me aan zitten kijken waarom ik er zo uitzie. Hoop dat het maandag dus kan!
En dan is je leidinggevende er ook weer om dan samen het gesprek aan te gaan eventueel? Heel veel succes en hopelijk kun je het weekend wat bijkomen en er goed over nadenken wat je wilt zeggen.
Meid, je hebt het goed gedaan, wat meent die vrouw zich wel niet. Haar gedrag is e ht ongepast, zeker als er patiënten in de wachtkamer zitten...lekker professioneel zeg van haar. Denk dat ze in de knoop zit met zichzelf...pfff Sterkte
Kan je je leidinggevende niet mobiel bellen? Hier mag dat als het echt nodig is wel. Lijkt me dat je het zo snel mogelijk kwijt wil. Pff wat een situatie! Maar je hebt groot gelijk hoor! Je doet gewoon je werk en wordt vervolgens uitgescholden, belachelijk!
Goed gehandeld. Misschien helpt het om straks je collega(s) te bellen om het er over te hebben, zij kennen haar tenslotte ook. Zij kunnen je misschien ook nog een hart onder de riem steken en misschien kunnen jullie samen kijken wat er aan te doen aangezien waarschijnlijk meerdere collega's last van haar hebben?? Of tegen het einde vandaar dienst nog een gesprek aan gaan zodat je het weekend er niet meer mee zit... Dan zitten er in ieder geval geen wachtenden meer. Succes!