Onze zoon T is sinds een jaar steeds angstiger aan het worden. Sinds een maand of wat begint het echter ook T te belemmeren in het doen van dingen die hij eigenlijk heel leuk vindt. Hij durft niet alleen op zn kamer te spelen. Hij durft niet met de trein. Hij durft niet in diep zwemwater (ook niet als hij ons mag omklemmen) In sociaal spannende situaties is hij heel dapper. Niet bang voor vreemde mensen ofnkinderen. Kletst honderduit tegen nu ja... Iedereen. Veel van zijn angsten hebben te maken met geluid. Herfstwind en regen. Onweer. Vuurwerk. Maar dus ook geluiden op zn kamer. Geluid van de trein (hoewel hij de wielen ook eng zegt te vinden). Verder is het een heel gewoon en superlief jongetje. Heel sociaal. Heeft heel veel vriendjes en vriendinnetjes. Slim maar loopt niet voor op leeftijdsgenootjes. Ik denk dus niet dat er iets 'speciaals' bij hem speelt. Wel dat het in zijn karakter zit ook omdat jij heel fantasierijk is. Heeft iemand iets dergelijks meegemaakt en hoe ben je daarmee omgegaan? Accepteren, forceren? Is het vanzelf over gegaan. Hoort het bij zijn leeftijd (M had het ook maar zat meer in de monstersfeer... die kon ik tenminste wegjagen met een pan ... T heeft slechts zelden over monsters of leeuwen ed.) Uitleggen doen we uiteraard al. Weet wat onweer is etc. Alvast bedankt
Hier ook.. Wind, harder regen... Herfstweer. Wij trotseren het zo veel mogelijk samen. (Naar buiten moet je tenslotte toch uiteindelijk) Maar ook weleens kwartier te laat op school geweest omdat ze gewoon geen stap durfde te zetten ivm wind. Dit jaar nog weinig buiten geweest met echt herfstig weer... Dus even afwachten of het nu beter gaat.
Lastig! Ik denk dat het vooral blijven praten, uitleggen en vooral laten zien en ervaren is. Moeilijk, als ze nog zo klein zijn! Ik zou het niet forceren en ook niet zeggen dat er niets aan de hand is, ik zou het wel serieus nemen, al is het maar dat je hem begrijpt bijv.
@Saskia, naar buiten gaan durft hij wel. Geen probleem zelfs. Het is meer het geluid in combinatie met alleen zijn. Als wij erbij zijn dan gaat het prima. @Bamjolan, ja precies. Dat doen we. Maar ik vind het zo sneu dat hij leuke uiystapjes (met de trein naar Schiphol) niet meer wil doen omdat hij de trein en de tunnel eng vindt. Soms denk ik dat gewoon doorzetten en gaan dit kan doorbreken: dan ondervindt hij dat er niets engs gebeurt. Maar dan zit je dus wel met een hysterisch huilend kind op het perron...
Is het opeens gekomen of is het altijd al geweest? Onze dochter heeft een periode gehad dat ze heel bang was om van glijbanen af te gaan. En al helemaal van die dichte buizen. Daarvoor nooit last van gehad. We hebben dat een tijd zo gelaten en niks over gezegd (ik denk ongeveer een half jaar). Een paar dagen geleden wilde ze weer van álle glijbanen, super stijle buizen, alleen van zo'n hele hoge glijbaan waar je op een matje moet zitten, etc. Het is dus vanzelf goed gekomen. We hebben haar wel steeds gezegd dat als ze het wilde het mag en als ze het niet wilde het ook prima was. Kan het dat het bij jou zoontje ook zo'n fase is?
Ik denk idd dat het een fase is. Ik zou het proces alleennzo graag wat willen versnellen omdat het zo sneu is voor T. Het liefst speelt hij boven met zn auto's maar dat durft hij dus niet. Als het even kan gaat een van ons mee maar dat is lastig met S want die is nogal van het slopen . Op het einde van mn zwangerschap ging ik ook wel op zn bed liggen en hij zat heerlijk te spelen... met een vriendje of M durft hij wel... Maar zijn angst belemmert hem dus in wat hij graag doet...
Ik heb het nog. Ik ben bang voor alles. Ik weet nu dat ik dingen "klein" moet maken. En die inbrekers (ja echt) gewoon een stomme roze string en bh aan moet trekken. Ik moet nu gewoon sterk zijn en mezelf vertellen dat het tussen mn oren zit. Mijn ouders hebben me nooit serieus genomen. Ik moest me maar niet aanstellen want ik was al groot. Jullie doen dat niet, dat scheelt al een hoop. Ik heb mezelf aangeleerd dat ik een liedje moet zingen, zo kan ik beter met de angst om gaan. Misschien kun je liedjes maken, of bestaande liedjes zoeken over de angst problemen? en misschien is het een fase. Dat hoop ik wel! Succes!!
Ik heb wel liedjes gezongen met hem over de wind (wind waai weg).... nog geen resultaat Wat naar dat je nog steeds die angsten hebt. Ik hoop echt dat dat niet zo is bij T... arm menneke. Vandaag ook weer (buurneisje draaide harde muziek)... met zo'n bang toetje: mama wat hoor ik?
Mijn dochter heeft het ook met bepaalde dingen en dan vooral geluid. Vliegtuigen vind ze vreselijk....ze is dan heel angstig, Harde wind buiten kan ze ook niet over en als ik 60 rij op langs een weg met veel bomen, raakt ze ook in de stress....niet zo hard mama...mama rij nou niet zo hard.... Ik denk het geflits van veel bomen waar we voorbij gaan, dat het haar angstig maakt? Onweer ook drama. Ik neem haar op de arm, vraag haar waarom ze bang is. Troost haar en leg uit dat er niks aan de hand is en dat er niks gebeurt. Dat helpt meestal wel. Ik denk dat het een fase is. Mijn dochter is bijna 3.
Ja ik snap je idd! Het is soms heel lastig! Ik heb hetzelfde als Annabel. Maar ik ben zelf heel bang gemaakt door mijn ouders en familie, en altijd werd er ook gezegd stel je niet aan, er werd nooit over gepraat etc. Ik ben nu 31, en ik weet dat mijn angsten niet kloppen maar ik heb er iedere avond last van, heel vervelend is dat! Vandaar mijn tip om het wel serieus te nemen, maar het blijft lastig. Ik vind het naar mijn kinderen toe soms ook heel lastig, ook al zijn ze ouder, ik draag mijn angst juist weer naar hen over.
Bij mijn dochter is het niet zo extreem, maar ze heeft ook wel dingen waar ze erg bang voor is/was om te doen. Rond 2 jaar was ze heel bang voor honden (heb ik zelf als kind ook gehad en ben er nog niet gek op). Vorig jaar brandalarm op school was ze behoorlijk door van slag de hele dag, veel herrie kan ze niet zo goed tegen.. Wel tegen gewoon drukte. Purk van sesamstraat is ze panisch voor (?? ook nachtmerries gehad) en de afgelopen maanden was het kopje duikelen op de rekstok. Zelf probeert ze haar angsten ook wel te overwinnen/ondergaan. Dat vind ik wel heel goed van haar. En ik probeer haar ook te stimuleren dingen te ondergaan en toch te proberen. Wat ook geregeld niet lukt, bijv met kopje duikelen, gaat ze gillen midden in de speeltuin, tja.. Honden wilde ze zelf aaien. Zat ze wel te gillen als ie niet stil bleef zitten dan, maar ze wilde m dan toch perse aaien. Laatst hebben we naar de plaatjes van purk gekeken waar ze zo bang voor was. Eerst was het gillen, maar daarna heb ik er wat grapjes over gemaakt en dat sloeg wel aan. Vervolgens ging ze er zelf ook over grappen. Ze gaat ook expres toch het purk spelletje doen, maar dan wel zo dat ze zeker weet dat het enge 'rode' plaatje niet komt. Het kopje duikelen heb ik haar van het weekend min of meer gedwongen om te doen.. Ze was er al zo lang mee bezig, en ging steeds meer capriolen uithalen om aan zichzelf te laten zien dat ze iets soortgelijks best durfde. En nu kan ze het eenmaal.. (helemaal trots natuurlijk, aan iedereen vertellen) 'het is helemaal niet eng!' (alleen op de iets hogere rekstok durft ze het echt nog niet hoor )