Mijn man is momenteel ook aan het kijken om te veranderen van baan. Hier gaat het wel in overleg. Ik zal hem niet tegenhouden als hij echt iets wilt, maar dan wel als het het ook waard is. Wij hebben op dat vlak wel ongeveer dezelfde ideeën hierover. Extra reistijd zou kunnen, als dit het financieel waard is of ingehaald kan worden op andere manieren (meer vakantie, thuiswerken enz)
hier gaan dit soort dingen in overleg voor mij zou de reden waarom wel belangrijk zijn als ik het zelf niet zo zie zitten als hij het bv niet naar zijn zin zou hebben op zijn huidige werk dan zeg ik doen maar er zijn ook redenen die ik minder belangrijk vindt maar uiteindelijk zou ik de keuze aan hem laten
Mijn vriend is bezig om van functie te wisselen. Daarvoor doet die nu 2 avonden per week cursus en zal die als die al zijn papieren heeft langere dagen gaan maken. Hij heeft dit wel besproken maar ik heb er altijd achter gestaan. Hij is zolang bezig geweest om dit voor elkaar te krijgen dat ik zeker weet dat die dit het liefste doet. En dat vind ik erg belangerijk.
Mijn man heeft een eigen bedrijf. Dit wil hij al zolang ik hem ken. Ik heb hem dus altijd gestimuleerd zijn droom waar te maken. Dit houd echter wel in dat in de avonden en in het weekend ook werkt. Vakanties kunnen niet heel lang want hij moet problemen kunnen oplossen. Dus max een week of hij moet goede wifi hebben op vakantie. En ja, helaas ook minder tijd voor onze zoon. Maar wanneer hij er is, besteed hij ook wel echt aan onze zoon. Ze doen hele leuke dingen en hij speelt ook echt met hem zonder afleiding van telefoon o.i.d. Wat ik bij sommige ouders wel zie. Dus ze hebben echte quality time. Dus ja, we hebben zeker moeten inleveren op tijd en natuurlijk ook een financieel risico genomen. Maar het gaat heel goed met het bedrijf en ik zie hoe gelukkig hij nu is met zijn baan. Dat maakt wel heel veel goed.
Mijn man is ondernemer met een passie nieuwe bedrijven en start-ups genereren. Enorm intensief en piekbelasting die ik ook zeker voel net als ons gezin. Toch heb ik er nog nooit iets van gezegd, dit is wie hij is al die jaren dat ik hem ken.
Het lijkt me niet meer dan logisch dat je het met elkaar bespreekt en de voor- en nadelen afweegt. De andere bezwaren weet ik niet, maar wat betreft de langere reistijd en daardoor de kinderen maar driekwartier zien is wel een tijdelijk probleem. Ze zullen steeds later naar bed gaan neem ik aan. Dus wat dat betreft zou je dan de afweging moeten maken tot welke leeftijd gaan ze rond deze tijd naar bed en hoe groot is de kans dat een vergelijkbare baan vrijkomt op de termijn dat ze later naar bed gaan. En misschien is een thuiswerkdag (wekelijks of anders om de week) ook een optie? Dan heb je geen reistijd en kan hij gezellig lunchen met het gezin... Als hij deze baan echt graag wilt zou ik hem dat zeker gunnen. En dan proberen de bezwaren wat weg te werken met tussenoplossingen zoals een thuiswerkdag.
Mijn man heeft 1,5 jaar geleden zijn baan opgezegd om volledig voor zichzelf te gaan werken. We hebben dit uiteraard in overleg gedaan. Ik was niet zo voor eerst: het financiële risico maar ook de tijd die het zou kosten. Uiteindelijk ben ik toch 'overstag' gegaan omdat ik zag hoe graag mijn man dit wilde. Het is zijn passie en hij doet het dan ook ontzettend graag. En ja, het is ten koste gegaan van de tijd dat hij thuis was maar hij is er zo gelukkig van geworden! De tijd dat dat hij thuis is is hij ook echt thuis. Dat vond ik belangrijk en daar hebben we goede afspraken over gemaakt. Maar een man die doet waar hij van houd vind ik heel veel waard. Daar word hij uiteindelijk alleen maar een betere vader door.
Dat de kinderen op een gegeven moment door de week later naar bed gaan zie ik niet gebeuren. Dat is pas zo rond de bovenbouw periode...de ene is 3,5,en de ander zit in groep 3. Begrijp mij niet verkeerd, ik wil absoluut niet dat mijn man op een plek blijft waar hij niet happy is. Maar het gaat mij nu puur om dit bedrijf. Hij is al maanden met recruiters aan de gang en heeft ook al ergens anders gesolliciteerd, daar was hij bij de laatste 2 en ik vind het nog jammer dat dat niks geworden is. Het gaat mij dus niet.om het baan switchen an sich. Ben ik wel gewend van hem...elke 5 jaar ongeveer wisselt hij. Hoort er ook een beetje bij daar volgens mij.
Bij ons zou dat wel in overleg gaan. Als hij langer gaat werken en/of meer reistijd krijgt dan komt er dus meer op mij neer. Wij hebben het nu zo geregeld dat hij de jongens ophaalt bij de opvang. Hij kookt vaak op mijn werkdagen dat zou dan niet meer kunnen. Mijn belasting zou dus toenemen dat kan hij niet alleen beslissen, we zijn samen verantwoordelijk voor ons gezin.
Wat bij mij ook heel erg meespeelt...voor we kinderen hadden zat hij gedetacheerd..vaak ver weg en dus op hotel. Hij is er toen zelf mee gekomen dat hij uit de detachering wilde omdat hij niet zo veel weg wilde zijn als er kinderen kwamen. Maar nu is hij alles bij elkaar bijna net zoveel weg...is alleen thuis om te eten met ze.
ja dat dat niet hetzelfde is als 4 nachten op hotel...nee duhhh. Maar alleen eten met ze vind ik en zij ook niet voldoende. Dat half uur tot 3 kwartier extra nu gebruikt hij bv ook om wat woordjes of een boek met de oudste te lezen. Ik werk ook 3 dagen tot ongeveer half 6/6 uur. Wel thuis, maar dat betekend dat ik moet koken, 5 kinderen vermaken en opruimen. Ik kan dan ook niet een boekje lezen oid. Ik doe dat wel weer op andere momenten, maar haar tijd met papa gaat eraan zo.
Hier gaat alles ook in overleg. Enerzijds vind ik wel dat je een baan moet kiezen die bij je past en waar je plezier in hebt. Omdat als je geen plezier hebt in je werk of je hebt het er niet naar je zin, dan kan dit ook z'n weerslag hebben op je gesteldheid en je relatie. Maar daarnaast is de balans werk/privé ook heel belangrijk. Ik heb nu zelf een vaste baan maar totaal geen uitdaging erin. De enige reden dat ik nu blijf is omdat mijn werkgever heel gemakkelijk is en me vrij laat en ik ook goede secundaire arbeidsvoorwaarden heb. Plus de financiële zekerheid. Mijn man heeft een jaarcontract. Ik zou niet willen dat mijn man een baan vindt waarbij hij 60 uur per week weg is en onze dochter dus amper ziet. Een vriendin van mij heeft wel zo'n relatie en die kiezen daar ook bewust voor. Hij werkt heel veel en is amper thuis, maar daardoor kan zij juist weer thuis blijven voor de kinderen. Ik werk parttime en kan mijn dochter 3 dagen per week van school halen. Mijn man werkt 32-40 uur. Maar hoe dan ook gaan dingen hier wel in overleg. Als 1 van de 2 er niet achterstaat dan gebeurd het ook niet. Je moet er toch beiden mee leven en mee omgaan in een relatie.
Dit zou voor ons geen optie zijn, behalve als het nodig was (bijvoorbeeld geen baan of deze baan). Wij vinden beiden de tijd met de kinderen hiervoor te belangrijk. Ik heb vorig jaar gesolliciteerd op een functie voor 36 uur. Daar kon iedereen het mee eens zijn. 40 uur zouden we al serieus moeten bespreken, maar 40 uur plus extra werktijd waardoor je alleen samen eet en geen tijd voor andere dingen hebt zou ik niet mee akkoord gaan en mijn man andersom ook niet. Mogelijk als ze ouder zijn en meer zelf doen, maar in deze levensfase niet. Jullie kinderen zijn even oud als onze kinderen en ik zou niet achter deze keuze kunnen staan.
Het gaat hier in overleg, maar als hij of ik iets anders wil dan zal de ander dat goed vinden. Ik switch ook regelmatig, is wel binnen het onderwijs, het ene jaar in Rotterdam, het andere in Den Haag, dan in een gesloten setting, dan in het regulier. Vast contract heb ik niets mee, dus interesseert mij niets. (Heb ik nu wel weer trouwens, maar is voor mij geen must). Mijn man heeft een zware baan in de financiële wereld en roept maandelijks dat hij postbode of conducteur wil worden. Van mij mag hij, als hij daar gelukkiger van wordt, prima. Dan geen biefstuk en varkenshaas, maar een speklap en een slavink. Qua tijden is het maar wat kinderen gewend zijn denk ik. Het weekend en alle vakanties zijn voor het gezin, dus gezinstijd hebben wij wel. Ik zal nooit tegen hem zeggen dat hij en keuze niet mag maken.
Tja, ik denk er hetzelfde over als jij en zit een beetje met hetzelfde. Mijn man heeft een nieuwe functie (zelfde werkgever), waardoor hij beetje bij beetje steeds vaker weg is en dingen mist en hij ziet dat niet. Waar we het eerst zo over eens waren is dat nu anders en een behoorlijk fundamenteel iets voor mij (en voor jou volgens mij ook). Heel lastig, ik zou het wel willen tegenhouden, maar dan staat dat straks tussen je in.
Dat is het dus ook. Ik wil hem echt niet tegenhouden en weet ook dat wij daarin totaal anders zijn...hij ambitieus, ik veel minder. Wat dat betreft vullen we elkaar ook prima aan, maar het heeft grenzen vind ik. En dit gaat mijn grenzen eigenlijk over. Kijk ik krijg er al de zenuwen van dat hij zo ongeveer om de 5 jaar van baan wisselt...ik zou het heerlijk vinden om ergens te zitten en klaar. Maar daar heb ik mij allang bij neergelegd, als hij dat wil prima. Maar hier gaan de kinderen te kort komen en dat wil ik dus niet.
Lastig Ik kan me voorstellen dat als je altijd zo de week indeelt dat het wel vervelend voor jou wordt Tuc... er komt gewoon veel meer aan op jou schouders. Hier ben ik 1 maand lang alleen en een maand zijn we volledig samen. In de maand alleen moet ik ook echt alles alleen doen. Zowel door de week als in het weekend...man zit namelijk ergens in Azië. Als hij terug is kunnen we alles verdelen...maar meestal doet hij 75/80% en doe ik veel dingen voor mezelf. Zo vinden we heb beide fijn. Ik mijn eigen tijd en hij lekker even een huisman voor een maand. Dit werkt voor ons echt heel erg goed. Wij hebben ook wel gehad dat hij in Nederland werkte en ik hem eigenlijk minder zag dan nu in 2 maanden. In hotels en vaak laat thuis...storingen et cetera... Dan vind ik een maand weg en een maand thuis veel fijner. We moesten toen ook alles in een weekend proppen...gezin, eigen dingen, sport, familie... niks aan.
Dat gaat hier in overleg, want het moet natuurlijk wel te combineren zijn met ons gezin. Te ver weg of werktijden die niet te combineren zijn: dan gaat een baan dus niet door.