Een lang verhaal. Ik had een leuke baan, met een vast contract. Er waren wat kleine problemen die mij aan het denken zetten. Dit was een klein bedrijf, ik stond alleen op een afdeling en er was geen zicht op verdere groeimogelijkheden, zowel in mijn carriere als in mijn salaris. Ziek worden of vrij zijn was problematisch. Financieel en organisatorisch rommelde het binnen het bedrijf. Met het oog op de toekomst ben ik rond gaan kijken. Ik vond een baan bij een groot bedrijf. Met meerdere collega's op een afdeling, meerdere vestigingen, hoger salaris, reiskostenvergoeding, cao. Financieel was het bedrijf stabiel, ze hadden plannen om uit te breiden, en zagen voor mij persoonlijk groeimogelijkheden. Mijn nieuwe werkgever gaf me een contract voor een halfjaar, maar dat zou een vast contract worden als ik voldeed. Het eerste halfjaar was zwaar voor me. Ik kwam nu onder een afdelingshoofd te werken terwijl ik voorheen zelfstandig was. Dit afdelingshoofd leek bang voor concurrentie. Ik werd klein gehouden, kreeg onnodig veel commentaar, en als ik zag dat iets fout ging moest ik mijn mond houden. We hadden veel zinloze discussies omdat hij het per definitie niet met me eens was. Er werden veel onnodige fouten gemaakt. Hij was onverantwoordelijk, ongeïnteresseerd, niet behulpzaam en snel geïrriteerd. Er was totaal geen teamgevoel. Het bedrijf kwam vrouwonvriendelijk over, soms bijna intimiderend en kleinerend. Ik ging moeizame gesprekken met hem aan, en hij bleek ondanks alles wel tevreden over me. Ik zag er wel een uitdaging in om hem te helpen, en had er vertrouwen in dat ik met veel geduld veranderingen te weeg kon brengen. Mijn halfjaarcontract werd verlengd. Mijn baas was dolenthousiast over me. Ik gaf aan dat er wat problemen waren, maar dat ik graag wilde blijven. Bij een functioneringsgesprek een paar maanden later kreeg ik te horen dat mijn bazen volop ambities en mogelijkheden voor mij zagen. Ik zou door kunnen groeien en administratief, verkoop en planning kunnen doen. Ze zagen een multifunctionele taak in een vestiging in mijn woonplaats voor zich. Nou dat leek me natuurlijk geweldig, en ik ben eerlijk geweest over mijn sterke en zwakke punten. Een paar maanden later liep de situatie op onze afdeling uit de hand. Ik kwam er met mijn afdelingshoofd niet meer uit. Ik ben eerlijk geweest tegen mijn baas en heb de problemen op de afdeling grondig uitgelegd, daarbij was ik heel negatief over mijn afdelingshoofd. Dit resulteerde in een teamgesprek, waarin ik zoals ik al verwacht had het onderspit delfde. Ik bleek ineens de enige met problemen met het afdelingshoofd en hij wist het zo te draaien dat ik zelfs het probleem leek te zijn. Daar was ik op voorbereid, maar ik was toch teleurgesteld, en besloot een dag thuis te blijven en daarna een andere baan te zoeken. Terwijl ik thuis zat werd ik door mijn baas gebeld. Die haalde me over om te blijven. Hij stond achter me, wist dat ik gelijk had, en kon me overplaatsen naar een andere vestiging, maar daarmee was het probleem niet opgelost, dus vroeg hij me om geduld te hebben. Dus hield ik me sterk en gaf ze nog een kans. Een collega op mijn afdeling nam ontslag. Langzaam verbeterde de werksituatie. Er kwam meteen een nieuwe collega. Toen besloot ik met mijn partner te stoppen met de pil. Ik was binnen twee maanden zwanger. Ik wist het al snel, en wist dat dit lastig te combineren was met mijn werk. Ik werk met oplosmiddelen (mogelijk schadelijk bij inademen of door opname door de huid voor ongeboren kind in eerste maanden van de zwangerschap). En ik sta regelmatig op steigers, ladders en trappen. In de gloeiende zon of vrieskou. De eerste weken was ik veel duizelig, ik stond in de gloeiende zon op een steiger en maakte dagen van 12 uur. Dus besloot ik mijn leidinggevende met 6-8 weken al in te lichten. Mijn leidinggevende reageerde verrassend begripvol! Natuurlijk was dit te combineren met mijn werk en ze gingen gewoon rekening met me houden! Het gesprek met mijn baas ging een stuk minder goed. Hij zag totaal geen probleem. Een stofmasker was volgens hem voldoende tegen de dampen van de oplosmiddelen. En handschoenen waren volgens hem niet nodig. De steigers en trappen waren allemaal goedgekeurd materiaal. Aangezien zijn vrouw gewoon paard reed tijdens de zwangerschap, zag hij geen reden mijn werkzaamheden aan te passen. Het hoorde gewoon bij mijn beroep. Ik vroeg hem om informatie aan te vragen bij de arbo-arts. Ik heb twee bazen, en ik wist dat de andere baas heel anders zou reageren, helaas was die op vakantie. Mijn afdelingshoofd hield goed rekening met me, ik droeg handschoenen, en maakte zo min mogelijk gebruik van de oplosmiddelen. Collega's namen zware klussen zoveel mogelijk over, en dat werkte prima. Toen de andere baas drie weken later terugkwam, ging ik drie weken met vakantie. Toen ik terugkwam was ik al vier maanden zwanger. Mijn leidinggevende liet me na die vakantie weten dat hij opdracht had gekregen mij aangepast werk te geven. Alles verliep soepel, ik wilde niet lastig zijn, had geen reden tot klagen, dus liet ik mijn bazen met rust. Er was nog tijd genoeg om het over zwangerschapsverlof te hebben en reïntegratie na de bevalling. Toen mijn baas me na werktijd bij me riep dacht ik dan ook dat het daarover zou gaan. Ze lieten me echter weten dat mijn contract niet verlengd zou worden. Het was om financiële reden en ze hadden een bedrijfspolicy waarin tijdelijke contracten niet verlengd zouden worden. Ze benadrukten dat ze heel tevreden over mij waren en ik een mooi getuigschrift zou krijgen. Pijnlijk want mijn contract liep nog maar vier weken en ik was dus 5 maanden zwanger op het moment dat mijn contract afliep. Ik was totaal overdonderd. Mijn afdelingshoofd was met vakantie. Ik had het totaal niet aan zien komen. Mijn collega's vertrouwden me meteen toe dat wanneer ik mijn zwangerschap een paar maanden verzwegen had ik mijn baan zou hebben behouden... De volgende dag kreeg een collega van een andere afdeling te horen kreeg dat haar contract over drie maanden wel verlengt zou worden. Ik ging verhaal halen en kreeg te horen dat de policy alleen voor onze afdeling, en alleen op dit moment van kracht was. Alleen voor mij dus. Een paar dagen later begon de vervanger voor de administratief medewerker. Ik was verschrikkelijk boos en emotioneel. Kon mijn werk nog maar moeilijk doen. Toen ik de week daarop de collega ontmoette die de multifunctionele taak in mijn woonplaats ging vervullen, en daar al drie maanden werkzaam was, was ik helemaal woest. Ik was overstuur en mijn baas ging ermee akkoord dat ik naar huis ging. De laatste twee weken bleef ik thuis. Ik heb van niemand meer iets gehoord. Een lang verhaal en k betwijfel of iemand de moeite zal nemen om het te lezen, maar wat heb ik in jullie ogen verkeerd gedaan? Had ik dit aan kunnen zien komen?
Meid wat een vervelende situatie! Dat is het risico als je je vaste baan voor een tijdelijk contract inruilt. Het probleem is waarschijnlijk gewoon dat je zwanger bent! Geniet nog even van je zwangerschap en je verlof en ga rustig opzoek naar iets anders.
Dank je, ik weet inmiddels dat ik eerder had moeten vragen naar de verlenging van mijn contract. Ook al heb je er geen reden toe om erover te twijfelen, vraag gewoon drie maanden voordat je contract afloopt al of je de verlenging al mag tekenen... Ik ben op de dag dat ik in de ww zou komen veel te vroeg bevallen van een dochtertje, welke meteen na de geboorte is overleden. Ik zit nu dus in de ziektewet, maar moet binnenkort op zoek naar een nieuwe baan. Tevens hoop ik zo snel mogelijk weer zwanger te worden. Nu ben ik erg bang om weer aan het werk te gaan. Hoe voorkom ik dat dit me nogmaals overkomt?
@Verox: in mijn ogen heb je helemaal niets verkeerd gedaan, meid. Het is toch heel positief van je dat je je leidinggevende al zo vroeg op de hoogte bracht over je zwangerschap en mee wilde denken hoe met jouw zwangerschap om te gaan met de zwaarte van je werk. Ik zou me als baas pas echt 'genaaid' voelen als een medewerker een zwangerschap zou verzwijgen om een contract verlengd te krijgen. Ik las dat je kindje onlangs helaas te vroeg geboren is en overleden. Gecondoleerd met dit verlies. Heftige tijd voor je, hoor! Ik snap dat je nu even enorm twijfelt aan jezelf. Ik heb zelf ook in zo'n situatie gezeten dat door wisseling van collega's en bazen ik van heel fantastisch functioneren ineens niets meer goed kon doen. Dat werkte enorm op mijn zelfvertrouwen door. Ik heb na vele huilbuien en slapeloze nachten toen contact opgenomen met de bedrijfsmaatschappelijk werker. Ondanks dat ik een type ben die niet graag 'de vuile was' buiten hangt. Ik heb daar zelf toen veel aan gehad. Ik weet niet of die mogelijkheid voor jou er ook nog is om daar eens heen te gaan. Het kan soms gewoon even opluchten om je verhaal te doen. Ik snap dat je niet graag je baan kwijt bent in deze tijd en er tegenop ziet een andere baan te zoeken. Maar als ik jouw verhaal zo lees, weet ik niet of je (uiteindelijk) rouwig erom moet zijn dat je hier niet meer werkt. Zeker als ze nu ook niets van zich laten horen, nu je je kindje verloren bent. Sorry, voor zulke onmenselijke collega's, heb ik gewoon geen woorden voor. Ik wens je veel kracht en sterkte en blijf vertrouwen houden in jezelf!!
Ik moet even corrigeren. Nadat we onze dochter verloren hadden, hebben we nog wel een kaart en bloemen van collega's/werkgever ontvangen. Ik twijfel verschrikkelijk of ik nog wel hetzelfde werk moet gaan doen in de toekomst. Als ik bijvoorbeeld een kantoorbaan had gehad dan had ik mijn zwangerschap gewoon 5 maanden kunnen verzwijgen. Maar dat is toch niet eerlijk? Zit de wereld dan toch echt zo oneerlijk in elkaar? En moet ik me daarop aanpassen?
@Verox: meid, eerlijkheid zou alleen beloond moeten worden. Je moet je niet afvragen hoe lang je een zwangerschap moet verzwijgen. Een baas zou hartstikke blij voor je moeten zijn, of je het nu met 6 wkn of met 3 maanden pas verteld. Als er zo'n sfeer heerst dat je (voor jou zulke belangrijke) dingen moet verzwijgen is er echt iets niet goed in de bedrijfscultuur, hoor!
Hoe beoordeel je nou wanneer je zoiets op je werk verteld? Ik ben het vertrouwen in werkgevers totaal kwijt nu. Voorlopig zit ik nog in de zw. In februari zal ik weer gaan solliciteren. Ik weet dat ik kinderen wil. Als ik solliciteer op dezelfde soort baan, dan zal ik wederom vroeg in mijn zwangerschap moeten vertellen dat ik zwanger ben. Moet ik straks weer dezelfde teleurstelling verwerken. Natuurlijk mag ik niet alle werkgevers over een kam scheren, maar hoe weet ik waar ik aan toe ben? Mag ik daarnaar vragen in een sollicitatie? Alsof een werkgever daar eerlijk over is... Hij mag daar volgens de wet niet eens eerlijk over zijn. Eigenlijk werkt die zogenaamde bescherming juist tegen me. Ik heb liever dat een werkgever eerlijk zegt dat hij geen zwangere werkneemsters of moeders in dienst wil. Dan weet ik ook waar ik aan toe ben.
Hoi Verox, tje meid, wat een heftig verhaal zeg. Ik denk niet dat je iets fout hebt gedaan, als ik je verhaal zo lees kom je over als iemand die open staan voor gesprek en argumenten van de ander. Dus ik denk dat je gewoon stomme pecht hebt gehad.... En dan nog veel erger eroverheen, het overlijden van je dochter.... Is het niet mogelijk om in een totaal andere branche werk te zoeken? Ook om niet meer herinnert te worden aan de rottige periode die achter je ligt? Ik kan me voorstellen dat de hele geschiedenis op je werk heel nauw in je belevingswereld verbonden is met het overlijden van je dochter, dus misschien ie en totale overstap voor nu een idee? Wat betreft de kaart en bloemen na het overlijden van je dochtertje: dapper dat ze dit deden, maar eigenlijk moesten ze er natuurlijk zijn voordat je dochter geboren werd...
Bedankt allemaal. Wel fijn om te horen dat ik volgens jullie niets verkeerd heb gedaan. Tegelijkertijd frustrerend, omdat ik blijkbaar niets kan doen om het in de toekomst te voorkomen. Mijn partner zei me zojuist ook dat het beter is om een baan in een totaal andere branche te zoeken. Ik werkte in een 'mannenbranche' en hoe rot ook, daar heb je grotere kans op problemen als jonge (zwangere) vrouw/moeder. Ik hield me er goed staande, hoe zwaar het soms ook was, maar als ik nu terug zou gaan dan zou dat alleen maar zijn omdat dat het gemakkelijkst is. Ik heb nu ontzettende behoefte aan gemakkelijk werk in een veilige en vertrouwde omgeving. Dat zou niet de verstandigste keuze zijn. Op dit moment betwijfel ik echter of ik zo'n nieuwe uitdaging wel aan kan. Misschien is dat een teken dat ik er nog niet aan toe ben om weer te gaan solliciteren
Ik wil even zeggen dat ik het heel erg voor je vind van je dochtertje. Het spijt mij heel erg voor je. ik denk niet dat het veel had uitgemaakt als je eerder naar een verlenging van je contract had gevraagd. Mijn vriend bijvoorbeeld vroeg er eerder naar en toen gingen ze nadenken en hebben ze zijn contract niet verlengd, omdat ze toch ook wilde bezuinigen. Op dezlfde dag gaven ze wel iemand anders een verlenging van een jaar, terwijl die persoon er net was en mijn vriend al veel langer. Collega's zeiden toen dat hij er beter niet naar had kunnenvragen, want dan was het stilzwijgend verlengd. Nou ja het kan dus heel raar lopen. In mijn vorige baan deden ze heel moeilijk over zwanger zijn, terwijl er bijna alleen jonge vrouwen werkten en het beroep toch nog best wel een vrouwenberoep is. Een collega van mij was zwanger en met verlof, maar daar deden ze zo moeilijk over. Ze vonden het maar te duur dat ze dan vervanging moesten regelen, wat een onzin. Er werd veel geroddeld en ze probeerde haar ook weg te pesten. Dat hebben ze ook echt zo gezegd. er was echt een nare sfeer en ben daar ook weg gegaan. Ik weet niet of je wat hebt aan mijn verhaal. Misschien kan je nog even wachten met solliciteren. Zelf moet ik eerst ook nog een aantal dingen verwerken (voor hoever het kan), voordat ik weer klaar ben om te gaan werken. Ik hoop dat je een beetje steun kan halen uit de reacties op je verhaal. Al is het maar dat je het een beetje heb kunnen delen.
Jij hebt het echt voor je kiezen gekregen zeg... ik ben er een beetje stil van. Je hoeft jezelf niets te verwijten, je hebt het goed aangepakt. Het is de horkerigheid van je baas waarop het verkeerd is gegaan. Ik hoop dat je gauw een goede nieuwe werkomgeving zult vinden, dat je kinderwens gauw mag worden vervuld, en dat die twee heel goed samen zullen gaan. En vooral: dat jij het los kunt laten, jezelf niets verwijt, en vol zelfvertrouwen je eigen volgende stappen kunt zetten.
Op dit moment zit ik in de ziektewet in verband met de verwerking van het verlies van onze dochter. In februari loopt mijn ziektewet af en moet ik weer gaan solliciteren. Het gaat goed met me en ik was graag alweer aan het werk gegaan. Ik denk dat dat me erg zou hebben geholpen om mijn leven weer op te pakken. Natuurlijk ben ik nog erg emotioneel, en ook lichamelijk heb ik mijn energie nog niet terug. Als ik een baan had gehad was ik nu vast en zeker alweer aan het reïntegreren geweest met aangepaste werktijden, en misschien alweer fulltime aan het werk. Ik ben een ontzettende doorzetter, en wil graag weer aan het werk, maar ik betwijfel of ik het aankan om meteen weer fulltime aan het werk te gaan. Ik merk nu ook dat de boosheid en verdriet over mijn vorige werkgever terug komen. Ik heb het niet af kunnen sluiten, maar weet ook niet goed hoe ik dat moet doen. Ik zou graag zien dat die werkgever inziet dat zwangere vrouwen en jonge moeders prima werkneemsters kunnen zijn, maar die kans is me ontnomen. Ik kan er een zaak van maken, maar als ik gelijk krijg, krijgt mijn werkgever alleen te horen dat het rechtmatig niet mocht. Kan ik iets doen om te voorkomen dat deze werkgever een volgende jonge meid in dienst neemt en haar leven overhoop gooit als ze zwanger is?
Jeetje zeg, wat heb jij het voor je kiezen gehad, veel sterkte. Ten eerste, ik herken dat je het niet af hebt kunnen sluiten. Ik heb zelf ook aan het begin van mijn carriere een vervelende baan gehad, een vervelende baas en dat is ook op een heel vervelende manier geeindigd. Dus ik herken wat je zegt over wat je er eventueel nog aan kunt doen, of andere jonge vrouwen hiervoor kunt behoeden. Maar het enige advies dat ik voor je heb is: laat het los. Zoals je al zegt valt er verder geen zaak van te maken, en het kost je alleen maar meer energie. Energie die je nodig hebt om je leven weer goed op de rit te krijgen, een leuke baan te vinden, opnieuw zwanger te raken. Mijn motto is: 'The beste revenge is living a good life'. Laat ze het lekker bekijken. Verder sluit ik me aan bij de anderen, ik kan niet zozeer zien wat je verkeerd hebt gedaan. Ik heb mijn zwangerschappen altijd vroeg gemeld en geen problemen gehad, ondanks dat ik nu alweer 3 jaar in een echt mannenbedrijf zit in een macho wereld. De heren halen zelfs koffie voor me want te veel inspanning is slecht voor de baby Dus het ligt denk ik ook niet aan de branche of wanneer je het vertelt, je hebt gewoon pech gehad.
jeetje wat een verhaal zeg : ( Ik wou je in iedergeval veel sterkte en succes toewensen, en misschien een idee.. afhankelijk van hoelang je recht hebt op een ww uitkering is het misschien handig om direct te vermelden dat je een kinderwens hebt, werkgevers zijn zowieso voor 100% verzekerd voor als je zou wegvallen tijdens je zwangerschap, en als je je werk goed doet zal elke werkgever blij zijn als je na je verlof weer aan de slag kan toch? misschien loop je door het te vermelden wel een baan mis, maar aan de andere kant als je wel word aangenomen neemt dat bij voorbaat de stres al weg als je wel weer zwanger wordt en het aan je werkgever moet vertellen... Ik weet niet of het een goed idee is maar ik wou t toch even posten