Mijn motivatie over wel of niet afbreken zou niet gaan over of wij het wel aankunnen, maar over welke kwaliteit van leven zou mijn kindje hebben. Maar goed, blijft moeilijk natuurlijk.. Wat is kwaliteit, en hoe goed kunnen ze dat van te voren inschatten. Wij wachten al drie en half jaar op een wondertje, dan ga je misschien ook anders denken. Laatst hoorde ik van een vriendinnetje dat de echoscopiste verrtelde dat er ouders waren die de zwangerschap af wilde laten breken omdat het kindje een hazelip zou hebben. Dat is onbegrijpelijk voor mij. Maar zoals een van de meiden hier vertelde, of zoals je lucas ziet, dan kan ik het me weer heel goed voorstellen. Van beide kanten, moeder/ vader en kind.
Wat ik me dan afvraag als ik dit lees he, iedereen gaat een beetje uit van een handicap als ik zo de reacties lees.. maar wat als er al zeker is dat je kindje na de geboorte nooit zal leven? als bijv. de benodigde aders er gewoon niet zijn? die kunnen ze niet maken en wanneer je kindje zonder navelstreng en placenta is zal t gewoon niet kunnen leven. Hoe denkt het geloof er dan over? Ik zou het persoonlijk heel moeilijk vinden een kindje met een geestelijke handicap te krijgen, ik vind het niet leuk maar ik kan altijd heel slecht met die mensen omgaan! ik doe heus mn best maar ik voel me altijd ongemakkelijk (en zij dus ook weer ) en ik zou idd heeeel bang zijn dat ik daar niet zo goed mee om kan gaan als de moeders met zon kindje.. een zwangerschap erom afbreken zou ik denk ik ook niet kunnen, ook omdat mijn vriend er weer wel heel goed mee is en t absoluut zou willen houden. Maar lichamelijk, ik denk dat ik daar best mee om kan gaan tot een bepaalde hoogte.. ik vertrouw niet helemaal 100% meer op de medische wereld dus ik zou niet de eerste arts geloven als ie zegt dat het kindje geen overlevingskans heeft.. maar als er toch op een gegeven moment (bijv bij de 20 weken echo) al gewoon duidelijk is dat je kindje nooit zal kunnen overleven buiten de baarmoeder of de paar dagen dat het dan misschien zou leven alleen maar pijn en strijd zal kennen.. weet niet of ik t dan over mn hart kan verkrijgen om t WEL te voldragen.. Of zeg ik nou iets heel verkeerds....
Zelf ben ik mama van een dochter van 3 en ernstig lichamelijk gehandicapt, maar heb een superleven! In mijn vrienden/kennissenkring ga ik veel om met mensen met een ernstige lichamelijke handicap die ook een gelukkig zelfstandig leven leiden. Het doet dan pijn om te weten dat tegenwoordig zwangerschappen worden afgebroken als het kindje spina bifida (open ruggetje) heeft, terwijl dertigers met spina van nu, werken, uitgaan, zelf kinderen krijgen. Wat betreft SMA is het heel moeilijk om een juiste levensverwachting uit te spreken. Er zijn ook kinderen die toen een levensverwachting van 2 jaar kregen uitgegroeid tot zelfstandige mensen van nu 30/35. Het is niet zo zwart/wit denk ik. Ik hoop dat jullie wat hebben aan mijn reactie om ook de andere kant te zien, want gehandicapten zijn ook gewoon mensen
en hele leuke mensen!!! mijn vriendinnetje heeft een zoon met syndroom van down. en het is zo'schatje!! hij is nu 16 en behalve dat ie zijn eigen krachten niet kent en je dus vaak bijna letterlijk doodknuffeld is het een schat van een jongen. echt superlief
Ik denk dat er 2 punten hier door elkaar aan t lopen zijn. Het ging hoofdzakelijk om de opmerking dat je een kindje met Down, of een andere ernstige geestelijke of lichamelijke afwijking beter weg kan laten halen, want dat zou verstandig zijn. Tenminste dat kwam uit de reactie van Foxter, zal m ff hier neer zetten. Maar ik vind een kindje met Down een heel ander verhaal,dan een kindje dat lichamelijk en geestelijk zo erg gehandicapt is dat het een kleine kans op overleven heeft. De quote: Ik denk dat als mensen weten dat een kindje na de geboorte heel veel pijn zou hebben, en niet lang te leven zou hebben, dat mensen dan eerder voor abortus zouden kiezen, dan wanneer er alleen maar Down word geconstateerd. Kindjes met Down kunnen gewoon functioneren in veel gevallen, alleen met extra liefde, aandacht en begeleiding. Ik denk dat er 2 verschillen door elkaar heen aan t lopen zijn in de reacties. Als ik zwanger mag raken ooit,en mijn kindje heeft Down, dan laat ik mijn kindje gewoon komen. Maar zouden ze vertellen dat mijn kindje niet lang te leven zou hebben na de geboorte, en veel pijn zou hebben, tja dan denk ik ook nog wel extra na over een abortus, alleen al om mijn kindje het verdriet en de pijn te besparen. Ik ben absoluut niet voor abortus, maar ik denk dat je het dan wel af ga wegen...... Maar dit zijn wel 2 totaal verschillende zaken waar we over praten.
brrrr wat een discussie eigenlijk he.. moet er niet aan denken, je gaat toch een beetje met een "leuk gevoel" naar zo'n 20 weken echo... Terwijl het bittere ernst is. Ik sluit me bij Zora aan, ik ben ook christen en zou dus niet het leven van mijn kindje beëindigen. we hadden 1 uitzondering bedacht en dat was wanneer mijn leven gevaar liep en dan vooral bij de 2e zwangerschap, omdat ik dan natuurlijk ook de verantwoordelijkheid van isabella had. Maar ik wil absoluut geen oordeel vellen over mensen die wél in de situatie staan/stonden (wij immers niet, dus "makkelijk" praten). verder vind ik het een mooie serie. wat is amber een knap kindje zeg en wat een respect voor haar ouders! (en vader die zo knap met 1 arm voor zijn wondertje zorgt!!)
ja en toch wil ik nog wat zeggen .... ik begrijp dat als je christen ben dat je zwangerschap vanuit geloofsovertuiging niet laat afbreken maar ik kan me niet voorstellen dat het de bedoeling van god kan zijn dat hij mijn zoon en vele kinderen en ouders met mij zo vreselijk laat lijden terwijl het een uitzichtloze situatie is , een een leerschool ja doei daar zijn ook andere manieren voor , de definitie van het woord lijdensweg ken ik nu ook wel! maar dan ik ben er toch voor om de kennis te gebruiken die god aan mensen heeft gegeven en deze in te zetten uitzichtloos lijden ...sorry ,maar even goeie vrienden hoor . idd orde van de dag , het was weer een mooie uitzending ! liefs edith mama van mees*
cherryayden , ik begreep je wel maar mensonterend klonk erg hard zo van , het is eigenlijk te zielig om mee in de openheid te komen , en dat terwijl we zo trots zijn op onze kindjes ( allemaal & iedereen) ik ben iig geval ondanks dat ik meesje * heel kort bij me heb gehad heel blij dat ik hem heb mogen leren kennen als ons kind en vond het heel verdrietig maar niet mensonterend voor ons , wel voor mees* , en daarom zijn we ook blij dat wij de keuze kregen de behandeling te stoppen ( met behandeling had hij ook niet verder kunnen leven hoor we hebben hem alleen eerder rust kunnen geven) maar kinderen dit bewust aandoen omdat je hem of haar zo graag bij je wilt houden ja dat vind ik ..........( vul maar in ) liefs edith mama van mees*
ja hoor mees had ponto cerebellaire hypolpasie type 2 , en dan de meest progressieve vorm waardoor zijn klein hersenen na de 22ste zwangerschapsweek zijn gaan verschrompelen , er zijn plus minus 25 geregistreerde kinderen wereldwijd die dit hebben dus het duurde even voordat de diagnose was gesteld . in de sante van vorig jaar juli volgens mij staat een artikel over ( de aandoening heet in de volksmond volemdamse ziekte ) een een ander kindje wat hier aan is overleden en in augustus komt er een artikel over mees* en zijn ongeboren zusje in de flair mama , daarin staat het verhaal en ook mijn visie over het krijgen van een zwaar gehandicapt kindje . liefs edith mama van mees*
3 Posts eerder vraag je om terug on topic te gaan over babyboom. Niet lullig ofzo, maar vraag zoiets dan ook via pb.
Heb net even de aflevering van woensdag terug gekeken, wat een mooie uitzending! En wat is Amber een schatje met die mooie haartjes van haar. Super om te zien hoe haar papa en mama er mee om gaan, respect voor dit stel!
Die vlokkentest had bij de ouders van Lucas helemaal niet gehoeven. Ze hadden ook kunnen kiezen voor embryo selectie. Dat doen ze oa in Leiden in Maastricht op de zelfde manier waarbij die ouders met die darmziekte in Brussel lopen. Het broertje van mijn man had SMA I (ergste variant) en is met 9 maanden overleden. Hierdoor hebben wij ons DNA ook laten testen, mijn man is drager, was ik ook drager geweest dan waren wij dus voor embryo selectie gegaan. Gelukkig is dit niet het geval geweest. Het lijkt mij namelijk verschrikkelijk om je kindje te moeten verliezen. Het is nu 30 jaar geleden dat het broertje van mijn man overleed en het verlies is nog elke dag duidelijk aanwezig bij mijn schoonvader. In mijn ogen kan je dus beter kiezen om het leed te verkomen of om het niet nogmaals hoeven meemaken. Als de vlokkentest fout was geweest had ik 100% achter de ouders van Lucas gestaan om het kindje weg te laten halen, hoe moeilijk het ook is, de toekomst was nog veel moeilijker geweest.
ik denk dat zij heus wel weten wat de mogelijkheden waren en dus voor de vlokken test gekozen hebben , Ik vind lucas zo'n aandoenlijk mannetje echt heel lief begon gelijk te huilen toen ik mzag heel apart ook t kleine stukje waar ze laten zien dat ie zn broertje (>??) voor t eerst zag hij leek heel erg veranderd door zn ziekte of t lag aan mij kweet het niet .