Hoi iedereen! Ben al een tijdje zwanger (vandaag 25 weken precies) en nu pas lid geworden. Heb het heel druk met coschappen (ik studeer geneeskunde aan de VU), maar wil graag proberen wat meer met de zwangerschap bezig te zijn! Ik moet nog 6 weken en dan ben ik klaar met mijn eerste masterjaar en ga ik met verlof! Kan niet wachten! Mijn buikje groeit al aardig en ben al 12 kilo aangekomen, maar tot nu toe valt het me alles mee. Ik kwam erachter dat ik zwanger was op 31 december! Ik was al HEEL LANG niet uitgeweest en was van plan die nacht en dag erna helemaal total loss te gaan... pfffffff en ineens was alles anders en mocht ik helemaal niets. Terwijl bijna niemand het wist. Alleen mijn vriend en 1 vriendin. Mijn vriend was ook helemaal van de kaart. Ik heb het een uur voor 00.00 verteld ofzo, en hij keek me aan zoals ie me nog nooit aangekeken had en kreeg tranen in zijn ogen. Hij was heel blij en in de war. Ook al wilden we het al een tijdje, het kwam toch als een bliksemslag aan. Ons leven zou totaal veranderen. Ik studeer nog steeds, en mijn vriend had net ontslag genomen om voor zichzelf te beginnen. Een hele onzekere tijd en dan ineens een kleintje erbij... Ik voelde me ook heeeeel raar en anders en had helemaal geen zin meer om oud en nieuw te vieren... Ik had wel iets anders aan mn hoofd! de zwangerschap zelf valt me hele erg mee tot nu toe. Nooit misselijk geweest, alleen de eerste 2 maanden extreeeeeeeeem moe en een beetje neerslachtig geweest. Ik voelde me in die tijd ook ontzettend raar: alsof ik de hele wereld vanonder een glazen stolp bekeek. Ik voelde me echt een alien en nergens meer bij horen. Ik liep over straat en alles zag er hetzelfde uit, maar ik was totaal anders. Heel erg in mezelf gekeerd en stil. Mijn vriend was eigenlijk binnen 2 dagen 'uit de war' en trots dat ie papa zou worden. Ik had t op dat moment druk met psychiatrie/neurologie stage en elke keer als ik 's avonds thuiskwam huilen en doodmoe zijn. Toen op een dag in week 12 was het over en ik was ineens weer mezelf... Ik kreeg weer meer energie en kon weer lachen en had weer interesse in andere mensen. Ik vond het ook moeilijk dat het nog geheim moest blijven. En dat ik dikker zou worden, leek me ook niet fijn. En wat zouden mijn studiegenoten ervan vinden? het begin was dus totaal geen roze wolk en ik dacht echt dat ik t niet vol zou houden, voelde me depressief. Vanaf week 12 was het ineens over en trok de dikke mist weg. het ging steeds beter en ik begon t aan iedereen te vertellen en de reacties waren echt fantastisch. Iedereen was heel erg verrast, maar vond het heel leuk en bijzonder. Langzaam ging ik er ook steeds meer aan wennen en verborg mijn buik niet meer onder allerlei wijde gewaden. Vanaf week 17 voelde ik al af en toe vlindertjes van binnen en gekriebel. Was dat de baby????? Vanaf die tijd ben ik echt ongelooflijk in de wolken en is mijn stemming totaal euforisch! Ik en mijn vriend zijn nu echt meer "samen" dan ooit en echt een gezinnetje aan het worden. Echt een bijzonder gevoel. Verder gaat het eigenlijk heel goed, alleen kijk ik op tegen de laatste 6 weken coschappen, omdat ik doordeweeks in Amsterdam moet slapen en alleen in het weekend dan thuis ben bij mijn vriend. Die ik heel erg zal missen... Maar daarna verlof tot wanneer ik wil, maar dat zal wel december worden! We hebben nog bijna geen spullen gekocht en dat zijn we morgen van plan!! Helaas zijn babypark en babydump dicht op zondag Nou, dit was een beetje mijn verhaal. Hoop dat ik niet te langdradig ben geweest!
Tjee, je hebt gelijk je hele verhaal eruit gegooid.... Lijkt me best zwaar, co-schappen en een zwangerschap. Veel succes met de rest van je zwangerschap en je studie! Liefs, Mama in spe.