Vorige week al extra controle gehad in zkh ivm harde buiken en veel onrust. Ctg, cervixmeting, urine etc allemaal goed. Deze week nog niet gewerkt vrije dagen opgenomen. Vanmorgen weer dezelfde klachten. Geen pijn of regelmaat oid maar gewoon niet lekker voelen. Vannacht flink aan t maagzuur en spugen geweest dus zal ook de slapeloosheid zijn. Ziekmelden staat echter niet in mijn woordenboek en voel me vreselijk schuldig.. Ondanks dat ik al halve dagen werkte wilde ik dit erg graag volhouden tot 34 weken. Ik doe lichamelijk zwaar werk dus dat heeft me nu over t randje geholpen... Hoe gaan jullie hiermee om?
Luisteren naarje lichaam! Zou mijn advies zijn.. En het (onnodige, want je doet het niet expres) schuldgevoel leren verdragen. Een gezonde jij en baby zijn belangrijker dan je werk. (En ja, ik herken het, werkte al maar parttime en zit al sinds week 7 voor 50% in ziektewet en nu haal ik dat al niet eens meer, en dan heb ik niet eens een zware lichamelijk baan..) Hebben ze op je werk begrip voor je 'situatie'? Als in: bij mij zeggen ze dat mijn en de babys gezondheid voorgaat, en ze zijn blij met alle uurtjes die ik werk. Gaat het niet, dan prima. Niemand boos. Dat scheelt wel absoluut, mgeeft rust en minder schuldgevoel.
Ik herken dat schuldgevoel wel. Ik was 30 weken en bezig met mijn overdracht toen ik vol door mijn been heen zakte. Bekkeninstabiliteit. Ik moest stoppen met werken en kon geen auto meer rijden door het krachtsverlies in mijn been. Ik vond het verschrikkelijk. Vooral dat ik het niet heb kunnen afmaken en dat het zo abrupt ging. Heb geprobeerd thuis nog wat te werken. Ging bijna niet. Mijn werk heeft er gelukkig nooit moeilijk over gedaan. Inmiddels loopt mijn contract af en ik heb net gehoord dat ik gewoon een vast contract krijg. Super fijn. Ziek is ziek, daar kun je helaas niks aan doen.
erg he! ik heb me vandaag dan ook toch maar ziek gemeld. Maar dat kwam door mijn lieve collega waarvan ik een preek kreeg dat slapeloosheid buikpijn en harde buiken toch echt wel een teken waren dat ik nu echt moest stoppen. En dat ze het echt wel zonder mij redden. En na weer een nacht niet slapen door buikpijn mij toch ziekgemeld vanochtend en meteen een mail naar mijn manager gedaan dat ik niet meer alle dagen kom werken tot mijn verlof. ik vind het ook echt heel moeilijk maar vergeet niet werk is maar werk en in je buik maak je nu je meest kostbare bezit! en dat moet nu je prioriteit hebben
Ik weet t jullie hebben gelijk maar toch geen makkelijke beslissing. Merk datbis mentaal uit wel uitgeput ben. Al 2,5 jaar ruim zwanger, mk, zkh, operaties en hormonen. Pfff zwanger zijn, soms heerlijk maar ook echt ern belasting... Iedereen om je geen bemoeit zich met je allemaal goed bedoeld en lief maar toch...
Lastig hé. Hier heeft deze week de fysio ingegrepen en werk nu nog halve dagen maar ook al 2 volle dagen ziek moeten melden ivm griep met longontsteking. Voel me ook zo schuldig. Heb laatst al mijn verlof 2 weken naar voren moeten zetten. Het voelt als opgeven... En... Tegen anderen ben ik altijd zo duidelijk, naar je lichaam luisteren, je kindje is het belangrijkste etc etc. Dat is het ook maar als het om mezelf gaat dan denk ik altijd dat ik toch door moet ook al kan ik niet meer... Wat bij mij dus helpt is als iemand ingrijpt, fysio, vk oid. Die kan ik dan ook de 'schuld' geven want ondanks dat ik het zelf ook voel is het toch uiteindelijk op hun advies. Wellicht helpt dit ook bij jou? Met name omdat je al extra controle in het zh hebt gehad.
O en het mentale gedeelte speelt echt wel mee. Bij mij is dat nog zoveel erger op het moment dat ik me lichamelijk niet lekker voel. (en aangezien vanaf week 14 ik al flinke bekkenpijn heb en vanaf eind november al bezig ben met griep/verkoudheid kan je jr voorstellen hoeveel extra hormonale huilbuien ik al heb gehad). Zwangerschap is heel bijzonder. En soms ook bijzonder lastig . Even een dikke knuffel voor je (al zitten onze buiken zelfs virtueel vast in de weg )
Heel herkenbaar. Maar harde buiken zijn een duidelijk signaal: stapje terug doen! De baby moet MOET! echt voorgaan. Dat verdient 'ie. Zoals mijn gynaecoloog het zei: er zijn vele taken die een mens invult, maar op dit moment is er maar één taak die écht alleen door jou gedaan kan worden. En dat is: de beste omstandigheden creëeren voor je kindje. Met nog maar zo kort te gaan voor je verlof zou ik even 2 dagen rust nemen, en dan de rest van de tijd proberen je zaken af te ronden voor je verlof en te kijken wat je kunt doen. Zo ben ik op 1 van die rustdagen telefonisch stand-by geweest voor vragen. Mijn baas was daar heel blij mee want eindverantwoordelijkheid/bezetting was daarmee opgelost, en ik ben eigenlijk maar 3x gebeld.
Ik begrijp je helemaal! Ben pas 11 weken zwanger maar al bijna 4 weken ziek gemeld. Ik heb super collega's en ook een manager die heel understanding is, maar ik voel me zo vreselijk schuldig dat zij nu al 4 weken mijn werk erbij zitten doen... ik heb geen tips hoe er mee om te gaan want dat heb ik zelf nog niet geleerd.