ik weet niet zo goed waar ik dit moet plaatsen denk dat het hier het beste kan. ik ben sinds ruim een half jaar alleen staande mama.om het even simpel te zeggen ben ik bij mijn ex weggegaan om dat hij zijn handen niet thuis kon houden. achteraf bleek dat hij mij en mijn familie aan alle kanten bedrogen heeft. ik heb op een gegeven moment een jongen leren kennen ik was niet verliefd of wat dan ook we hadden gewoon op een hele leuke manier contact. ik kan met alles bij hem terecht. na een tijdje kreeg ik smsje van hem waar in hij vertelde dat hij van me houd, ik schrok hier best wel van en zat hier ook helemaal niet op te wachten. dat heb ik hem ook verteld hij hij snapte het ook heel erg goed. na een tijdje begon het toch te kriebelen, dit gevoel heb ik toen weg gestopt omdat ik bang was dat het toch niks zou worden en ik ging vergelijkingen maken met mijn ex. dat vond ik niet eerlijk tegen over hem. maar nu enige tijd verder kan ik dit gevoel niet langer weg stopen en heb ik verteld dat ik zijn gevoelens beantwoord. maar ik ben best wel bang voor een nieuwe realtie. bang dat het misgaat omdat er best wat gebeurd is in de periode met mijn ex. en ik ben bang dat mijn dochter een nieuwe vriend niet accepteerd en ik wil niet dat er om de haverklap een nieuwe jongen in huis is. ik heb hier met hem over gepraat en hij begrijpt mij heel erg goed, hij heeft gezegt dat wat ik ook doe hij respecteerd mijn besluit. nou is mijn vraag zijn er mensen die hetzelfde mee hebben gemaakt en of met het zelfde probleem zitten? en waar ik eventueel rekening mee zou moeten houden. iok weet namelijk echt niet wat een goede keuze is. en welk gevoel ik moet volgen omdat mijn gevoel heel dubbel is.
ik herken het wel ja en hoe mijn vriend zegt nu die eerste periode heef een jaar van zijn even gekost omdat ik niet wist wat ik wilde was onzeker en bang en dat heb ik hem ook verteld...we hebben het stap voor stap gedaan eerst gekeken of het tussen ons klikte en hoe het zou lopen toen we wisten dat we ons een kans wide geven hebben we mijn zoontjes er voorzichtig bij betrokken en hun de kans gegeven om mijn vriend te leren kennen en dat klikte leuk en is nog steeds leuk deze zomer gaan we trouwen in september krijgen we er een kindje bij en tegenwoordig is hij zelfs papa [keuze van de jongens zelf] en toen het echt bleek te klikken is het vanzelf gaan lopen zoals het nu loopt en natuurlijk zijn er soms momenten geweest dat het even moeilijk was soms nog maar we hebben een fijne innige band met ons 4-en en dat is het dubbe en dwars waard.. het is fijn als er iemand is die van je houd en waarje op terug kan vallen.. geef het de tijd en laat het groeien.. liefs brit
Ik ken het verhaal wat je verteld wel een beetje. De vader van mijn dochter had ook loszittende handen en hij is bij ons weggegaan toen mijn dochter 3 maanden oud was. Ik wou ook geen relatie meer uit angst dat het toch weer mis zou gaan of dat mijn nieuwe vriend ook loszittende handen had en ging dus ook vergelijkingen maken. Ik heb toch de stap genomen toen ik wist dat mijn vriend waar ik nu een relatie mee heb vertelde dat hij mij leuk vond,dus heb hem toch een kans gegeven want ik vond hem ook wel leuk en het belangrijkste vond ik dat hij mijn kind accepteerde. Ik heb nu al een hele tijd een relatie met hem en mijn dochter is hardstikke gek met hem,ze ziet hem ook echt als een vaderfiguur en hij is ook hardstikke gek met haar en ziet haar ook gewoon als zijn dochter die 2 zijn eigenlijk onafscheidelijk geworden en dat geeft mij toch wel een heel fijn gevoel,ook verwachten wij over een paar weekjes een tweeling dus alles kan en niet alle mannen zijn hetzelfde gelukkig. Ik zou gewoon op je gevoel afgaan en kijken of het wat gaat worden tussen jullie,vind het heel netjes van die jongen dat hij ondanks wat je beslist hij je toch begrijpt. Zegt wel heel wat over hem,en hij komt over alsof hij er echt wel voor jou en je dochtertje wil zijn. Sterkte met je keuze,snap dat het moeilijk is!
ik herken het heel erg goed.... en nu? zijn we 2 jaar verder en wonen we samen en hebben we een prachtige dochter gekregen
Ik herken het (nog) niet helemaal omdat ik zelf geen nieuwe relatie heb (ben er ook totaal niet mee bezig nu). Maar kan me er wel een voorstelling van maken. Ik vind het niet meer dan logisch dat je twijfels hebt na wat je hebt moeten meemaken, en heel menselijk dat je bang bent voor herhaling. Toch komt die jongen erg betrouwbaar over en het feit dat ie je de ruimte geeft zegt idd heel veel over hem. Ik zou denk ik gewoon je gevoel achterna gaan en je niet al te veel zorgen maken of je dochter hem wel of niet accepteert. Ze is natuurlijk nog erg jong, dus dat scheelt ook al een hoop denk ik. Wel zou ik eerst even aankijken hoe het tussen jullie gaat voordat je hem volledig in haar leventje toe laat. Gewoon eerst elkaar echt leren kennen (heerlijk toch, verliefd zijn ) en behalve je gevoel ook je vrouwelijke intuitie gebruiken, en dan komt het vast goed! Succes en veel geluk gewenst! Groetjes Jessy
bedankt voor alle reacties. i k denk dat ik me veel te druk maak. ik moet gewoon zien hoe het loopt. ik heb met hem afgesproken dat we eerst kijken hoe het gaat en dan mijn dochter er pas in betrekken. en hij gaf me grootgelijk we doen het gewoon lekker rustig aan. bedankt. groetjes mij