tja.. waar zal ik eens beginnen? Mijn vriend en ik zijn al 6 jaar samen, vorig jaar ouders geworden van onze prachtige dochter. Sinds haar geboorte loopt het al iets minder soepel, geen grote problemen toen, maar ik vond vaak dat hij te makkelijk was en hij vond dat ik te moeilijk deed, bekent probleem volgens mij. Erover praten hielp nooit echt, standaard antwoord van zijn kant was: 'het is ook mijn kind" Sinds februari ben ik begonnen met studeren. Het was een weloverwogen keuze van ons samen. Hij heeft me plechtig beloofd vaker dingen in het huishouden te doen. Welgeteld 1 week heeft hij het volgehouden, nu ben ik weer terug bij af en doe ik alles zelf. College's, huishouden, voor mijn dochter zorgen, huiswerk enz. Steeds weer beloofd hij beterschap maar dan komt het er op neer hij in de keuken staat om te koken en dat mijn dochter een half uur in de kinderstoel zit te krijsen omdat hij geen twee dingen tegelijk kan Echt op mijn huiswerk concentreren gaat dan niet echt Ook is onze dochter sinds haar geboorte chronisch benauwd en word ze sinds een aantal maanden verdacht van taaislijmziekte. De onderzoeken zijn slopend en duren lang. Het is een afschuwelijke en onzekere tijd. Hoewel we elkaar juist in deze tijd nodig hebben raken we verder van elkaar verwijderd. Hij trekt zich terug en gaat steeds meer werken. Vaak werkt hij over en werkt regelmatig 6 dagen per week. Tijdens en na de ziekenhuisbezoeken en als onze dochter weer in een 'ziekere' periode zit is hij alleen maar boos. Boos op de artsen, op het ziekenhuis, op mij, op voorbijgangers, op alles. Ik weet dat dit zijn manier is om met zijn pijn om te gaan maar ik heb echt het gevoel dat hij daarbij onze dochter en mij vergeet. Ik heb echt het gevoel dat ik de kar alleen moet trekken De laatste weken lijkt het wel of de maat vol is voor me. Al regelmatig heb ik aangegeven dat in vind dat onze relatie niet lekker loopt maar dan heeft hij altijd wel een excuus. Hij is moe, heeft het druk op zijn werk, wil er niet over praten enz enz. Ik merk dat het gevoel weg is.. tuurlijk houd ik van hem, hij is de vader van mijn dochter, we hebben ontzettend veel meegemaakt samen, maar 'het' gevoel.. dat is weg (ik hoop tijdelijk) Als ik uit school kom heb ik geen behoeft meer om hem dingen te vertellen. Steeds vaker merk ik dat ik gewoon vergeet te vragen hoe hij heeft geslapen, of hij zijn dag was. Vrijen met hem is er helemaal niet meer bij. Ik heb geen zin om met hem te zoenen en als we iets samen doen (bijv boodschappen) eindigt het 9 van de 10 keer in ruzie Phoe.. ik voel me gewoon rot, wilde ik even kwijt.
Verdrietig, Wel goed dat je het erkent en er over schrijft. Denk je dat therapie zou kunnen helpen? Jullie hebben namelijk wel veel meegemaakt ( onzekerheid ziek kindje) en misschien is een goed gesprek genoeg om jullie weer op het goede pad te brengen. De eerste 5 jaar gingen toch ook goed?
Heh gets....wat een vervelende situatie. Misschien moet je eens heel duidelijk zijn, dat je echt met hem wilt gaan praten omdat je het niet meer red in je eentje. Mijn vriend werkt op het moment ook erg veel en ik heb ook 100 keer aangegeven dat ik het niet meer red in mijn eentje (mijn zoontje is nu 3 maand en heeft de eerste 2,5 heel veel gehuild). Ik was kapot, heb alles bij elkaar gehuilt etc. Tot dat het voor mij de maat vol was en ik echt een keertje heel boos op hem ben geworden, (schreeuwen huilen etc.... ) Toen had pas door dat ik het echt niet redde in mijn eentje en dat ik ook behoefte had om eens even weg te gaan (mijn vriend moet om half 5 zijn bed uit en als hij geluk heeft is hij om half 10 thuis..). Helaas is er nog niet echt verbetering in de situatie gekomen, maar met ons mannetje gaat het al een stuk beter, waardoor ik het beter volhoud. Er is nog wel meer hoor wat mij dwars zit, maar ik heb nu niet de behoefte om dit hier op het forum kwijt te willen. Maar ik herken je situatie heel erg goed en ik snap hoe je je voelt. Als je behoefte hebt om privé te praten, stuur maar en PBtje...
Jee meid, heftig verhaal hoor. Ik hoop dat ondanks deze dingetjes "het" weer terug komt en dat jullie nog heel lang van elkaar als gezinnetje kunnen genieten. Misschien heeft het allemaal even tijd nodig. Maar als je het zo verteld, lijkt het me wel dat hierover gepraat moet worden. Veel sterkte!
Zoals ik nu lees hebben jullie best veel meegemaakt in een korte tijd. En het is nu ook nog even afwachten wat er met jullie dochtertje is, dat is ook heel onzeker. Misschien weet je vriend er niet zo goed mee om te gaan. Misschien is het verstandig om te proberen om er samen over te praten. Dan kan hij vertellen wat hem dwars zit en jij jou verhaal doen. Misschien krijg je dan wat meer opheldering. Maar echt heel erg rot voor jullie zeg.
Goh, ik geloof dat wij ongeveer in dezelfde soort situatie hier zitten. Ben net getrouwd, kindje op komst. Maar hij wil geen relatietherapie doen, ziet hij niet zitten. Maar denk wel dat het helpt, misschien kun je dat bij jullie ook proberen aan te kaarten?
Jeetje, wat een k*tsituatie zeg. Het lijkt me al erg zwaar als je samen al die onderzoeken van je kind moet doormaken en als je relatie dan ook nog niet lekker gaat... Ik heb dit zelf niet meegemaakt, maar heb wel periodes gehad dat het gevoel bij me weg was, zoals jij beschrijft. Dat is weer helemaal teruggekomen toen we veel meer tijd samen hadden. Mijn vriend werkte eerst in de horeca (ik studeerde) waardoor onze ritmes helemaal uit elkaar liepen. Toen hij ook, net als ik, negen tot vijf ging werken ging het veel beter. Nu dat onze zoon er is, merk ik dat we wel weer meer aandacht aan elkaar moeten schenken. Als we dat doen, is het meteen weer goed, maar dan moeten we dat wel doen... Ik weet dat jouw situatie heel anders is, maar ik denk dat het deels ook aandacht voor elkaar is. Alleen op die manier kan je weer naar elkaar toe groeien en ook samen de ziekenhuisellende doormaken. Misschien kan je proberen eerst zonder moeilijke gesprekken, wat meer tijd samen door te brengen. Trek bij wijze van spreken elke avond een flesje wijn open. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte wensen en ik denk dat het misschien ook wel een goed idee is om in therapie te gaan. Een ziekte in de familie leidt heel vaak tot relatieproblemen juist omdat iedereen er op zijn eigen manier mee omgaat.
@bosi Therapie heb ik al meerdere keren voorgesteld (maar nog nooit in een goed gesprek) en hij zegt dat hij daar geen tijd voor heeft. Ok.. we hebben ook erg weinig tijd maar ik wil mijn best doen om wel tijd te maken, ik hoop hij ook, maar vooralsnog reageert hij negatief. @ moonlight Bedankt voor je reactie, wat erg dat je er ook zo alleen voor staat. Lijkt me erg moeilijk. Ben je nog met verlof? Gelukkig dat het wel beter gaat met jullie zoontje. Zo kun je weer wat op adem komen. Logisch dat je je geduld een keer verliest. Bij mij is dat ook wel eens gebeurd, bij ons allebei eigenlijk. We hebben ook zoveel zorgen om ons meisje @ mandy Dank je @ chantal We hebben idd veel meegemaakt. Praten lukt helaas alleen als twee mensen er het nut van inzien, hij vind vaak dat ik nog meer problemen maak dan er al zijn. @ tinke Wat vervelend meid! Ik hoop dat jullie hier ook snel uitkomen. Met een kindje op komst lijkt het me vreselijk om die problemen te hebben. @ Lindangel We hebben inderdaad te weinig tijd voor elkaar. Helaas ben ik nu op het punt dat ik er ook steeds minder behoefte aan ga krijgen.. ben bij wijze van spreken opgelucht als hij overwerkt Ik hoop dat we hier nog uit kunnen komen.
Ik herken heel goed wat je vertelt van het 'gevoel' dat weg is... Ik hou van m'n vriend, maar heb een paar maandjes geleden dat gevoel ook gehad. We hebben er veel over gepraat, het kwam een beetje als een schok voor hem. Ik heb toen voorgesteld om een paar dagen naar m'n moeder te gaan, dat we allebei wat konden nadenken, maar dat wou hij niet. Hij was bang dat ik niet meer terug zou komen.(wat totaal m'n bedoeling niet was) Nu gaat het iets beter, maken meer tijd voor elkaar enz, maar ik ben nog altijd niet echt vergeten dat 'hij mij niet wou laten gaan'. Gaf mij eigenlijk een beetje een gevangen gevoel. Ben soms wel bang dat het weer dezelfde kant op zal gaan... Anyway, ik hoop dat jullie er samen uitkomen!
Oei dat klinkt niet goed als je opgelucht bent als hij overwerkt. Mischien moet je dat eens aangeven, dat je gevoelens voor hem verdwijnen, dan beseft het misschien meer, en doet hij er alles aan om jullie relatie te redden. Want dit is toch wel heel erg.
is het mischien geen gedacht om eens een weekendje onder jullie twee weg te gaan, gewoon een hotelletje huren, samen ontspannende dingen doen. zo wordt er ook gemakkelijker gepraat met elkaar en is de druk een beetje van de ketel door de zorgen om jullie meisje want je hoort toch dikwijls dat koppels niet meer met elkaar praten doordat ze teveel zorgen om andere dingen hebben en zo uit elkaar drijven. zo zijn jullie batterijen ook een beetje opgeladen om alle problemen weer aan te pakken. een beetje vakantiegevoel kan echt wonderen doen in een relatie want kan me voorstellen dat jullie op dit moment elk op zijn eigen manier bezorgde ouders zijn en geen partners en dat laatste is toch wel belangrijk om het eerste aan te kunnen. het heeft mijn relatie in elk geval uit een serieuze dip geholpen
poeh meid wat een verhaal zeg, het lijkt mijn verhaal wel (alleen is dylan niet "vaak"ziek) voor de rest precies het zelfde. bij ons gaat het nu gelukkig weer iets beter. als je wilt pb dan hoor ik het wel. liefs