Goedemorgen, Ik heb sinds gisteren een spierspasme in mijn hand. Het is zeg maar zoals een trillend ooglid, maar tot mijn schrik werd ik er vanochtend weer mee wakker. Ik dacht laat ik eens googlen wat dit kan zijn. Stom, nooit doen. Ik lees dat het een begin symptoom is van allerlei dodelijke spierziekten. Nu wil ik niet meteen hysterisch doen, maar herken dit helemaal niet. Zijn er mensen die dit gehad hebben en waar het over ging of iets anders was dan meteen een vreselijke ziekte? Het is behoorlijk irritant moet ik zeggen.
Heb je veel herhalende bewegingen gemaakt? Toevallig veel kracht gezet? Een hogedruk reiniger gebruikt? Kan hetvook van komen. Telefoon te lang vast gehad etc. Etc. Ik heb het ook wel eens gehad, vooral als ik de tuin met hogedruk doe bijvoorbeeld.
Moet eerlijk bekennen dat ik ook dacht dat het wellicht door overmatig telefoongebruik kwam, maar het is mn andere hand.
Misschien zit er op een andere plek een spiertje of zenuw ofzo net niet lekker waardoor dat dan komt? Wellicht helpt het om je armen enz even goed los te schudden, geen idee verder hopelijk stopt het snel weer
Kan inderdaad ook zomaar vanuit je schouder/rug komen. Dat er ergens iets bekneld zit en dat doortrekt naar je hand. Ik zou anders even naar de huisarts gaan of bijv inloopuur fysiotherapeut. Een afspraak bij een chiropracter zou ook kunnen, die kan ook vrij vlot voelen of t uit een blokkade komt.
Ik heb het sinds mijn eerste zwangerschap, alweer 14 jaar terug. Duim maakt dan een tikkende beweging naar mijn wijsvinger toe. Destijds ging ik ervan uit dat het kwam doordat mijn pols wat opgezet was door de zwangerschap. Is nooit erger geworden, wel stukken minder, maar ik heb het, niet meer zwanger, nog steeds af en toe. En het belangrijkste, geen enkele andere reden om voor mij op ernstige spierziektes te googlen, dus ik maak me geen zorgen (meer ).
Ik had het een klein tijdje terug in mijn duim. Ook ik ging Googelen en ik werd daar niet goed van. Het is vanzelf weer overgegaan na een paar dagen…
Nog niet naar de huisarts gegaan, ik dacht het toch maar even aan te kijken. Het is zeker niet erger geworden, maar ook nog niet over. Ik kwam er achter dat er toch vrij veel mensen dit herkennen dus ik hoop dat dit ook vanzelf weer weg trekt.
Ik heb het vrij vaak en aangezien ik een hypochonder ben dacht ik ook meteen aan vreselijke spierziekten. Inmiddels heb ik het al zeker een jaar of 8 af en toe. Soms mijn hand/arm, knie, been, oog. Dan ineens tijden geen last van. Denk zelf stress of schildklier.
Hier precies hetzelfde! Heb zelfs een EEG gehad omdat ik dacht dat ik ALS had, maar gelukkig is het onschuldig.
Hoe relativeer jij als hypochonder? Ik merk dat sinds ik een burn out heb gehad een paar jaar geleden, ik ook wel een hypochonder lijk.
Geen directe vraag aan mij, maar ik reageer toch even. Ik heb een aangeboren aanleg voor hypochondrie namelijk. Ik heb een periode gehad die heel heftig was en naar, voor mij en mijn omgeving. Therapie heeft mij geholpen. En tegenwoordig is het goed onder controle. Wat mij echt helpt is op moment dat ik iets heb met mezelf een termijn afspreek tussen aankijken en de huisarts bezoeken. Zo had ik laatst een ruw huidplekje dat kwam en ging. Het zat er, ik voelde paniek. Op dat moment ga ik eerst met ademhaling en meditatie aan de gang. Dan komt er rust. In dit geval had ik bedacht dat ik na twee weken, als het er nog was, een afspraak zou maken. En stel dat het dan weg zou zijn, dan is er plan B; een afspraak maken als het terug zou komen. Hiermee breng ik rust in mijn eigen chaos die kan ontstaan. Kijk..bij accute koorts bijvoorbeeld en super ziek bel ik wel meteen natuurlijk. En een raar voorbeeld in de gedachte aan ALS; het klinkt cru, maar daar doe je weinig aan. En dan zou het voor mij relativerend kunnen werken door de hand waar te nemen en de rest van mijn lijf in de gaten te houden. Worden daar dingen opvallend, dan actie. Eigenlijk is het een kwestie van doen en ervaren dat deze manier wat oplevert. Niet makkelijk, maar wel mogelijk en evt. Met hulp. Wanneer ik moe ben heb ik sneller last trouwens.
Lastig. De ene keer gaat het makkelijker dan de andere keer. Meestal vraag ik mijn man om advies. Als hij zegt dat het niks is, probeer ik het los te laten. Als hij zegt naar de huisarts (zelden), dan maak ik een afspraak. Zit nu bij de huisarts ivm een bobbeltje in mijn borst. Twijfelde heel erg om te gaan, maar man gaf aan met dit soort dingen gewoon te gaan. Maar het punt is, ik voel altijd bobbeltjes en knobbeltjes, ik weet niet hoe andere vrouwen dat doen, maar ik vind dat dus echt lastig om het verschil te voelen. Iets anders zou ik sowieso afwachten, maar aangezien mijn moeder eierstokkanker heeft gehad, wacht ik dit niet af. Maar wil ook niet elke week bij de ha zitten, heb het gevoel er nu al veel te vaak te komen. En nu blijkt de vrouwelijke huisarts ook afwezig te zijn, dus heb nu een beetje spijt dat ik de afspraak heb gemaakt. Als ik ergens anders een plekje oid heb, zet ik het in mijn agenda. Als het er 4 week later nog is, dan kijk ik er opnieuw naar. In de tussentijd dwing ik mijzelf dan er niet aan te denken (en dat is heel moeilijk).
Dank je. Moet helaas nog een week wachten voor ik terecht kan en dan weet ik niet of het komt door angststoornis of gewoon gegronde angst zeg maar, maar vind het afwachten wel héél vervelend en vind het heel lastig nu om me er overheen te zetten, maar ja, weinig keus ben ik bang.