hoi! Ik ben D, heb een relatie van bijna 10 jaar, na 3 jaar 'oefenen' zonder cyclus vonden wij het tijd voor de mm... Maar poeh, dat was heftiger dan ik gedacht had.. Op een gegeven moment waren we er klaar mee en wilden we eerst rust vinden, we hebben een huisje gekocht en na daar 3 maand te wonen was ik ineens spontaan zwanger!! Bij ons eerste bezoek aan de vl, melde ze ons dat er niks te zien was en het 'wel een miskraam zou worden' ... BAM... Dat was een harde klap! Maar we mochten over 4 weken terug komen... Na 4 lange lange weken was er op de echo toch een heel mooi hartje te zien en een zw.schap van bijna 10 weken... De eerste echo was dus gewoon te vroeg?? ... De 20 weken echo kwam eraan en we zouden een jongen krijgen!! Alles was prima, maar ergens zei m'n gevoel dat t gewicht te laag was als wat ik vergoelijkte op t internet... 25 weken zwanger en ik voelde mijn kleine mannetje niet meer, een spoedbezoekje aan de vk gaf de bevestiging dat zijn hartje inderdaad niet meer klopte... 3 dagen later is ons mannetje geboren met 26 weken en een gewicht van 24 weken... Een ontsteking in de baarmoeder werd er verteld, en verder was er niks gevonden.. Mannetje was kerngezond maar kreeg te weinig voeding... Het voelde als mijn fout.... In mei kregen wij een terug controle/gesprek bij de gyn en kregen we de schrik van ons leven! Ik had een test gedaan die positief uitsloeg, dus ik vertelde dat en kreeg een echo en... Ik was zwanger!! Vol ongeloof liepen we terug naar huis... Blij en ook ontzettend bang en ergens toch ook een schuld gevoel... De 20 weken echo kwam en waar we altijd na vroegen was het gewicht, we kregen een meisje! En het gewicht zat iets boven gemiddeld! 27 weken een mooie 3D echo laten maken en met 32 weken plaste ik in mijn bed.... Met spoed naar het ziekenhuis waar na 1 dag mijn rug weeën begonnen.. Ze waren niet te zien op de ctg en dus kreeg ik enkel paracetamol.. Na 33 uur en een douche later, voelde ik 'iets vallen'' in mijn lichaam en riep hulp in... Ik moest rustig gaan liggen dan konden ze de ctg doen maar ik werd zo boos dat ze mij niet serieus namen, dat ik riep dat het hoofdje al kwam! En ja hoor... Het was waar.. Met de spoedlift ben ik naar de verlos gereden en binnen 6 minuten was daar mijn meisje (de papa was er niet bij, die reed nog als een gek richting t ziekenhuis) 33 weken 49cm en 6 pond schoon aan de haak.. Ze was de reus van de neonatologie... Na 2 uur mochten we bij haar... Ze had een goede start , (de reden van de vroeggeboorte en haar extreme gewicht is geen verklaring voor...) en lag heerlijk in de couveuse.... Net voor de kerst mocht ze mee naar huis en nu is ze alweer 5 jaar!!! Na haar geboorte hebben we het nooit meer veilig gedaan, en tot op heden geen nieuwe zwangerschap mogen vieren... Zal dit dan echt een geschenk uit de hemel zijn geweest ???
Welkom! Inderdaad een heftig verhaal. Verdrietig hoe het allemaal gelopen is met jullie zoontje, eerst het mooie nieuws, toen de klap, toen weer het mooie nieuws en uiteindelijk is het niet goed afgelopen. Toen gelukkig een mooi verhaal met een goed einde. En inderdaad wat een prachtgewicht had jullie dame. Hihi.. Nou, ik hoop heel hard met jullie mee dat er nog een geschenk jullie kant op mag komen. Veel plezier hier op ZP!