oude patronen doorbreken

Ohhh bah! Zo ontzettend herkenbaar!
Mij heeft het 7 jaar gekost voordat mijn ouders het uiteindelijk begrepen dat ik toch echt een volwassen, zelfstandige vrouw was geworden die heel goed haar eigen beslissingen kan maken.

Ik heb hierdoor ook bij de psycholoog gelopen, omdat ik maar alles deed om mijn ouders niet te kwetsen, met als gevolg dat het bij mij zo hoog opliep ik met mijzelf in de knoop zat.

Ik heb echt ontzettend veel aan mijn psycholoog gehad. Ik heb ook behoorlijke ruzies met mijn ouders gehad, omdat ik "ineens" tegen ze in ging (wat ze uiteraard niet gewend waren). Dit proces is uiteindelijk afgesloten en ze accepteren me nu wel om wie ik ben en om wat ik doe.

Jij zegt bijvoorbeeld: de enige manier om ze te laten stoppen met zeuren is ze hun zin te geven. Hier echt niet in meegaan als je dit niet wilt! Het zal je weliswaar een woordenwisseling danwel "ruzie" opleveren, maar dat is het uiteindelijk wel waard, omdat ze (hoop ik) op een gegeven moment gaan inzien dat hun bemoeienissen niet (altijd) gewaardeerd worden aan jouw kant.

 

Dat moet je zeker niet doen, jouw man kan hier ook niets aan doen.

Wat ik deed: ik zei dan tegen mijn ouders (als me iets dwars zat richting mijn ouders): dit komt hard over maar voorkomt mij een rit naar de psycholoog. En dan zei ik wat ik vond of hoe ik ergens over dacht.
In het begin waren dit fikse ruzies, nu kunnen we er op een "rustige" manier over praten.

 

Blijkbaar werkt praten niet, ik zou dus echt boos snauwen of ze wel eens willen ophouden met dat gebemoei, werkt hier als een tierelier (voor zolang dan) Doe ik met zowel mijn eigen moeder als mijn schoonmoeder als ze het me te gortig maken, kom nou!

 

Ik denk dat daar je knelpunt ook zit: als mijn ouders boos zijn doet dat me weinig. Ze trekken vanzelf wel weer bij, en zo niet, dan niet, ben ik vrij gemakkelijk in.

 

Daar zit onder andere het probleem. Je verwacht/wilt van je ouders dat zij uit de ouder-kind rol stappen en dat jullie een volwassen relatie krijgen. Maar dit getuigt dat jij zelf nog erg in de kind rol zit, waardoor zij ook weer in de ouder rol gaan zitten/geduwd worden. Net zoals je voorbeeld met de trouwschoenen, je hebt blijkbaar schoenen gekocht die jij niet wilde maar je moeder, nota bene voor je bruiloft.

Volwassen zijn betekent o.a. dat je keuzes en beslissingen durft te maken en daar ook voor gaat staan, ongeacht of anderen het daarmee eens zijn. In jouw geval betekent dat denk ik ook dat je moet gaan oefenen met hoe je ouders reageren als je duidelijk (dat is dus anders dan boos/gefrusteerd) aangeeft dat jij de dingen doet zoals jij het wilt en daarmee klaar.

Als voorbeeld dat fruithapje of het föhnen: je kunt aangeven dat jij je kind datgene geeft waarvan jij overtuigd bent dat dat het beste is voor hem/jullie, en dat commentaar verder overbodig is. Of je geeft aan dat jij je moeder ook niet vertelt wat zij met haar haar moet doen en dat dat andersom ook niet hoeft.

En kijk eens goed naar je zus: doet zij dingen echt heel anders, of vertelt ze de helft niet, of gedraagt ze zich simpelweg volwassener zodat ze ook anders bejegend wordt door jullie ouders?

Succes!

 

Ik denk dat je het antwoord zelf al een beetje geeft. Je zult wat steviger in je schoenen moeten gaan staan en je niet op je plek "laten" zetten. Dit zal je niet van de één op de andere dag kunnen, maar met wat hulp kun je je eigen gedrag zeker verbeteren.

Verder je ene oor in en de andere weer uit. Mijn schoonfamilie weet ook altijd alles beter, maar wij varen toch lekker onze eigen koers.

 

Nou lekker is dat dan :x.
Toevallig weet ik dat jullie een hartstikke leuk gezinnetje zijn.
Ik denk ook dat ik wel weet waarom je moeder zo doet: ze weet dat jij het je aantrekt en dat ze je in de tang heeft.

Het is goed, dat je zo aan jezelf werkt.
Jullie doen het op jullie manier en zij op de hare. Je zus lijkt waarschijnlijk meer op haar.
Dat wil niet zeggen dat zij zich zo denigrerend over hou en je gezin mag uitlaten!
Je moet echt een keer flink van je afbijten meid. Laat maar eens zien met wie ze te maken hebben.
Je hebt het hartstikke goed voor elkaar! Op een manier waar jij/jullie gelukkig mee zijn, en dan moet je als moeder ook tevreden zijn vind ik.
Wees trots op jezelf en straal dat ook uit!

 

Helemaal eens met lioness! Jullie zijn kei leuk en je doet het hartstikke goed met Thobias. Er zijn maar weinig moeders die zich zo bewust zijn van de keuzes die ze voor hun kindje maken. Jij wel en je denkt er goed over na! Bijt een keertje van je af en laat je moeder merken dat het nu echt afgelopen is. In het begin zal dit ruzie's opleveren maar uiteindelijke zullen ze inzien dat je het meent en je volwassen bent en geen kind meer die ze de wet voor kan schrijven. Een paar keer heel hard zijn: mam dit is zoals ik het doe, ben je het er niet mee eens? Prima hou je mond en laat het me zelf uitzoeken anders is daar het gat van de deur. De keuze is aan jou. Zo ongeveer.
Echt alleen al dat je er aan wilt werken en het ook daadwerkelijk doet zegt al genoeg over je karakter en doorzettingsvermogen.
Enneh.. Hoe is je vader eigenlijk hierin als ik vragen mag?

 

Weet je...mijn ouders zijn schatten van mensen, maar zij willen ook nog heel graag controle houden over hun kinderen (mijn zus en ik).
En ergens is het ook wel logisch want ze willen niet dat wij beslissingen maken waar we later spijt van krijgen. Zij hebben nu eenmaal al een leerweg afgelegd en weten soms net iets meer dan wij.
Mijn zus is meer het afhankelijke type en hangt heel erg aan de mening van mijn ouders, vooral mijn vader.
Ook ik vind het fijn om de mening van mijn ouders te horen, maar meer om andere standpunten te horen en misschien iets vanuit een ander licht te zien.
Maar dan nog...ik wil mijn eigen fouten maken en daar zelf van leren.
Toen ik voor het eerst een huis ging kopen ging mijn vader mee toen ik mij liet informeren over de verschillende hypotheken, hij kon mij bijpraten over de termen en de betekenissen.
Uiteindelijk heb ik een andere hypotheek gekozen dan degene die mijn vader aanraadde, wetende dat ik hiermee niet de mist inging en dat hetgene hij aanraadde ook goed was, maar ik wilde zelf de beslissing maken.
Dit was de eerste keer dat ik een grote beslissing maakte, die niet strookte met wat mijn vader het beste vond.
Ik heb het hem ook gezegd...laat mij zelf beslissen en ook al zie jij het anders, het is mijn leven, mijn keuze. Laat mij mijn leven leven en laat mij de consequenties van mijn beslissingen ervaren. DAAR leer ik van, ik leer niet omdat jij mij vertelt dat het anders moet.
En zo heb ik het de jaren daarna steeds gedaan.
Laat mij zelf doen wat ik goed acht, en misschien gaat het fout, nou ja dan leer ik daar weer van. En ja dat is misschien zonde van de tijd, moeite en geld, maar ik zal het de volgende keer dan zeker anders doen, omdat ik dan de ervaring heb.
Ik vraag nog steeds naar de mening van mijn ouders, maar leg deze ook heel makkelijk naast mij neer als ik het er niet mee eens ben, en doe het dan compleet anders.
Ik ben nu eenmaal ook een individu, geen kloon van hen, toch?
Mijn zus daarentegen vindt het wel makkelijk om onze ouders als back up te hebben, zij laat zich graag vertellen wat te doen, is ook behoorlijk onzeker en dan houdt dat zichzelf in stand.

Dus tja...ook al zijn mijn ouders nooit extreem geweest, hooguit hadden ze soms wat moeite met loslaten, ik denk wel dat je pas verandering kan krijgen als je zelf aangeeft hoe je iets wilt.

Dit hoeft helemaal geen ruzies tot gevolg te hebben.
" Ja pap en mam, ik weet dat jullie het liever anders zien, of dat ik het anders doe, maar ik doe het lieverop deze manier, mijn manier...ik wil ook leren van mijn fouten en misschien blijken het wel geniale ingevingen te zijn'

Ik heb ook lang geleden een gesprek gehad met mijn ouders (wij kunnen gelukkig alles tegen elkaar zeggen) en daarin vertelde ik ze dat het vreemd is dat als je jong bent je je ouders ziet als 'alleswetende' mensen, maar dat zodra je ouder wordt, dit toch wel barstjes gaat vertonen en je ziet dat zij het ook niet allemaal weten en dat zij het ook fout kunnen hebben. En dat dat ook het moment is dat je zelf gaat nadenken en dat het fijn is als je ouders je ook de ruimte geven zelf ervaringen op te doen, goed of slecht...

Misschien kun je zo een soort gesprek eens met ze hebben?

Edit: uiteindelijk heeft dit trouwens ook tot gevolg gehad dat mijn ouders bij grote beslissingen (in hun leven) vaak hier op de bank zitten, om te bomen over wat zou kunnen en wat niet. Dat is toch fijn? Dat je gelijkwaardig bent en zelf ook advies kunt geven, wat vervolgens ook serieus wordt genomen. Zo zou ik het later ook graag hebben met mijn kinderen

 

je ouders kun jij niet veranderen , je kunt alleen zelf anders met de situatie om gaan.
heel standaard psychologen gebabbel maar het is helaas toch zo.

Ik ben op mijn 17e al uit huis gegaan omdat mijn ouders vrij bepalend waren over hoe de wereld in elkaar stak en ik moest zijn. heb amper gepuberd en toen ik door omstandigheden jaren later weer een paar jaar bij hen heb gewoond heb ik het losmaakproces nog eens echt goed doorgemaakt en lukt het me om mezelf als volwassen te beschouwen ( meestal dan ) en besef dat de manier waarop zij de wereld ervaren niet is zo als ik die altijd zie.

Maar betrap me zelf er op dat ik toch nog regelmatig bijv. mijn huis bekijk door hun ogen en het niet goed opgeruimd is en ik mezelf lui en laks vindt.

Ik kan het verder prima met mijn ouders vinden en het lukt me als ze weer eens stellige uitspraken doen te denken dat dat hun mening is en niet de mijne.
Het zijn verder een ontzettend lieve opa en oma en ze staan altijd voor me klaar . Ben ontzettend blij met de band die we nu hebben.

( maar dat heeft wel veel therapie en navelstaren gekost!0

 

Hier dus ook. Ik heb een moeder die altijd zeurt, anders denkt en vind dat ik dat dan moet doen. Ik heb haar zelfs een jaar uit mijn leven gegooid. Nu gaat het redelijk, over koetjes en kalfjes, ik ben volwassen en ik praat normaal, ik wil niet behandelt worden als een kind. Ik heb dit ook zeeeer duidelijk gemaakt, fikse ruzies van gehad en nu gaat het een stuk beter

 

Ook wel herkenbaar.


Alleen heb ik wel altijd van mij zelf afgebeten. Van af jong wilde ik rode schoenen wilde mijn moeder blauwen echt niet dat ik ze aan trok. Mijn moeder zegt ook altijd jij hebt geen smaak. Tja ik heb een andere smaak en nu ik meer mijn eigen keuze.s maak. Of minder hun goedkeuring vraag gaat het beter.

Mijn vader heeft en had er ook z,n handje van om te vertellen hoe ik moest leven. of nu nog volgende maand geeft hij zijn verjaardag. En gaat mij vertellen dat ik niet met mensen mag praten die onderling ruzie met elkaar hebben. Ik heb geen ruzie met die mensen maar gaat mij vertellen dat ik het met hen er niet over mag hebben. Man daar heb ik niet eens bij stil gestaan hwaha. En dan zeg ik tegen hem pa jij word dan wel 65 maar hier staat een dochter van bijna 40!!!

Maar nu ik zelf moeder ben begrijp ik wel iets meer van ouders en kritiek. Je wilt dat je kinderen het goed doen en geen verdriet kennen.

Dat voorbeeld met die schoenen ik had gezegd ma dan trek JIJ ze toch aan. ( had wel rot gevoel gehouden hoor je doet ze toch graag een plezier je ouders).

Mij vertellen hoe ik overal mee om moet gaan en dan zeg ik soms tegen mijn vader van pa kijk eens in de spiegel. Als of jij z.n lieve pa geweest bent.
Ik ben de rollen gaan omdraaien de laatste jaren als ik merk als hij mij wil pijn doen of wilt waarschuwen. Wel heel lastig hoor.

Maar toch is hij wel lief op zijn manier.

Hier in het huis ben ik komen wonen ik had het contract getekend iedereen kwam kijken hij kraakte het huis af tot op de grond van wat heb JIJ NU getekend de muren zien er niet uit het behang zit los. Ik zeg pa welk huis is netjes als je er in komt wonen ( huurwoning) maar aan de andere kant heeft hij er wel voor gezorgd dat mijn huisje nu netjes is dus kritiek met een grote hulp met verhuizen. Maar ik kon wel janken op dat moment en ben huilend op de trap gaan zitten van ik doe het ook nooit goed.

 

Ook hier meer dan 2 jaar geen contact met mijn moeder gehad (al jaren terug, jaar of 17 geleden) Ik had net mijn oudste zoon gekregen en kreeg zulke rare opmerkingen van mijn moeder en stiefvader, dat ik het contact destijds verbroken heb. Mijn exman heeft 2 jaar erna buiten mij om weer contact met mijn moeder gezocht omdat hij en mijn tante het zooooo zielig vond voor haar......En toen heb ik het contact weer minimaal hersteld. Maar goed, we praten over koetjes en kalfjes, hetgeen er destijds gebeurd is is gewoon nooit uitgepraat. Ik laat het maar zo, maar op een gegeven moment begon ze zich weer met van alles te bemoeien. Ik ben een heel eind verderop gaan wonen en sindsdien gaat het beter Op zich kan ik ook prima met mijn moeder overweg, maar soms.....:x Alhoewel ik moet zeggen dat omdat ik ver weg woon er weinig meer te bemoeien valt, dat scheelt een boel ruzies.

 

Vervelend en ook herkenbaar. Ik hoor niet letterlijk hoe ik iets al dan niet moet doen maar ik krijg vaak te horen (als mijn dochter bv. iets niet mag) "goh daar hebben wij nooooit moeilijk over gedaan!" Nee inderdaad, daarom heb ik nu nog steeds 0,0 discipline wat bepaalde zaken betreft.
Nu reageer ik dus ook gewoon: ja klopt, maar ik mocht ... ook nooit van jullie, terwijl ik dat wel graag had gewild. Of zoiets. Dan hoor ik er niks meer over, al is dat helaas ook maar tijdelijk.

 

En als je probeert eens wat minder te vertellen? Zoiets als die cursus, als je daar niets over had gezegd hadden ze geen commentaar kunnen geven. Al snap ik dat dat ook moeilijk is, want je wilt ook wel eens wat delen met je ouders.

Maar net als je zus, die ineens zich ook mee gaat bemoeien, die zou ik dus als eerste afkappen. Kom zeg, dat je ouders nog wat zeggen is tot daar aan toe, maar je zus moet zich helemaal met haar eigen zaken bemoeien.